Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka pochłonęła mnie całkowicie, na dwa dni wciągając do swojego wspaniałego świata. Świata znanej mi, polskiej, a zarazem jakże ciekawej rzeczywistości. Rzeczywistości, w której bardzo chciałam przebywać, i z którą trudno było mi się rozstać po zakończonej lekturze. Bliskie mi były zwłaszcza historie, przemyślenia i przeżycia głównego bohatera - Krzyśka, młodego chłopaka z warszawskiego Żoliborza. Są napisane z taką autentycznością, że czytelnik może łatwo się w nich odnaleźć. Nie raz sytuacje, w których był, pozwalały mi przypomnieć sobie siebie sprzed paru lat, jeszcze raz coś przeżyć i przemyśleć. Nie raz wzruszyć się albo śmiać. Parę razy dzięki książce odkryłam w sobie coś, o czym nie wiedziałam albo czego sobie nie uświadamiałam - powieść pozwalała mi lepiej poznać siebie i to stanowi jej niezaprzeczalną wartość. Jednak nie to, że potrafiłam siebie odnaleźć w konkretnych sytuacjach z życia bohaterów, jest największą wartością powieści. Myślę, że najcudowniejszy jest jej świat. Świat taki, za którym się tęskni... Ta książka po prostu budzi(a może odnawia?) tęsknotę za pięknym, szlachetnym życiem. I uświadamia nam, że to jest właśnie to, czego pragniemy i co może być szalenie ciekawe! To jest to, w jaki sposób możemy być szczęśliwi. To jest to, w co tak naprawdę wierzymy - że ten piękny, dobry świat jest normą, jest jakąś równowagą, jest stanem właściwym, a to co złe, jest tylko odejściem od naturalnego stanu rzeczy. Można by rzec, że teza ta jest odświeżająca, a może wręcz rewolucyjna, w zatęchłej atmosferze wielu dzisiejszych dzieł sztuki, które do znudzenia chcą "odzierać nas ze złudzeń, że ludzie są dobrzy". A może jest coś jeszcze ważniejszego, co stanowi, że książka ta mnie urzekła i jest warta polecenia: Powieść nie tylko pozostawia nas z poczuciem, że to piękne i szlachetne życie jest czymś normalnym, powszechnym, czymś co uszczęśliwia, ale również, że jest również na wyciągnięcie naszej ręki, jest możliwe do osiągnięcia. Bohaterowie nie są przecież bez skazy, popełniają swoje błędy, mają wady, spotykają ich wydarzenia bardzo smutne i trudne, przykrości i boleści. A jednak wiadomo, że chcą żyć dobrze, lepiej. I to jest w ich świecie oczywiste, że tak właśnie trzeba! I takie zwyczajne, "po prostu"... Ta postawa jest w bohaterach piękna i pociągająca. Właśnie ona powoduje, że zamykając książkę mogłam sobie zadać pytanie: "A w zasadzie, to czemu wszyscy tak nie żyją?" I po raz kolejny zabrać się za to, żeby tak żyć - tak po prostu pięknie.