Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze powiedziawszy, potworna nuda! Nie znalazłem tu nic ciekawego, nic pobudzającego, nic. Ciągłe orbitowanie wokół Hegla i żadnych konkretów. Wodolejstwo. Pojedyncze myśli nie warte przedzierania się przez tekst, którego bardzo dużo, a mówi niewiele. (Może kiedyś skuszę się na "Ojcze-Nasz"... może) Zostawcie to akademikom. Sięgnijcie po Bronisława Trentowskiego i Karola Libelta. ----------------------------- „Najbliższym jej [filozofii] przeznaczeniem jest jej popularyzacja, zamiana charakteru ezoterycznego na egzoteryczny, słowem, jeśli dopuścić taką antynomię wyrazu, musi się ona spłaszczyć w głąb; albowiem wszyscy są do niej powołani, a każdy, kto chce myśleć – wybrany”. „Wracając wszakże do naszych szczególnych rozważań, możemy nasze nowe, teleologiczne stanowisko wobec dziejów powszechnych wyrazić w następującej definicji: Dzieje powszechne jest to proces rozwoju ducha ludzkości w odczuciu, w świadomości i w czynnym potwierdzeniu piękna, prawdy i dobra, proces rozwoju, który mamy poznać w jego konieczności, przypadkowości i wolności”. „Zasadniczy błąd wszelkiej utopii polega na tym, że zamiast rozwijać się razem z rzeczywistością, chce ona wtargnąć w rzeczywistość; a to nigdy jej się nie uda, skoro bowiem jest utopią, musi ją dzielić od rzeczywistości otchłań nie do przebycia – w przeciwnym wypadku, gdyby rozwój zasady nie był utopijny, wówczas to, co rozumne, musiałoby natychmiast, jak już powiedzieliśmy, pokryć się z rzeczywistością. (…) utopie nie tym grzeszą, że są zbyt rozumne dla rzeczywistości, ale tym właśnie, że są nie dość rozumne. Utopii wydaje się, że zbliża się maksymalnie do rzeczywistości, a tymczasem oddala się od niej. Aby rozwinąć jakąś prawdę, nie można być nigdy dość idealnym, albowiem rzeczywiste dobro jest tylko jej drugą stroną”. „A pomimo tego któżby, przyswoiwszy sobie istotny żywioł filozofii, nie uczuł powinowactwa wzajemnie ich [filozofów] łączącego i nie uznał ich za swoich własnych przodków i naddziadów, z którymi nie krwią, ani czasem, ani miejscem, ale myślą jest połączony, a których intelektualne tradycje takie w myśli wzbudzają sympatie, jak w sercu domowe własnej rodziny pamiątki. Nie pytajmy się więc żadnego bohatera umiejętności, kto go rodzi i gdzie się rodzi, ale co on rodzi, a jeśli utwory jego są organiczne i normalne, przyswoimy je sobie, albowiem one są także nasze”. „Ci, co uprawiają jeszcze hiperkrytykę teologiczną lub walczą z religią jako tworem sztucznym, czysto zewnętrznym i dlatego wymagającym zaprzeczenia, nie biorą pod uwagę, że nie robią nic innego poza powtórzeniem aż do końca pracy, wykonanej już przez Woltera i encyklopedystów, że zdobywają tylko ponownie to, co w życiu duchowym ludzkości zostało już zdobyte, z tą tylko różnicą, że poprzednicy ich mieli tyle dobrego smaku, by nie schodzić do najniższych i najbrudniejszych pokładów”.