Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziękuję za "pastorską" troskę ale nie potrzebuję

Dziękuję za "pastorską" troskę ale nie potrzebuję

Książka Alki Joshi zwróciła moja uwagę swoją minimalistyczną, czerwoną okładką. Czerwień to w kulturze Indii symbol obfitości, ale kolor ten kojarzy się również z kobiecością, krwią, porodem…

Akcja książki rozgrywa się w połowie lat 50-tych tuż po odzyskaniu przez Indie niepodległości. Jej osią jest historia dwóch sióstr. Młodsza- Radha po śmierci ojca i matki opuszcza rodzinną wioskę. Cały jej dobytek stanowi kilka pamiątek po rodzicach, które niesie w glinianym dzbanie. Wyrusza, by odnaleźć swoją starszą siostrę Lakszmi. Tymczasem Lakszmi nie jest nawet świadoma istnienia młodszej siostry. Mieszka w dużym mieście, zarabia na życie ozdabiając henną ciała bogatych kobiet, próbuje dokończyć budowę własnego domu i wciąż wierzy, że będzie mogła zaprosić do niego swoich rodziców oraz że wybaczą jej oni pewną rzecz, której dopuściła się przed laty.

Co przyniesie obu kobietom nieoczekiwane spotkanie? Jak Lakszmi poradzi sobie z opieką nad siostrą? Czy uda jej się zbudować z nią relacje? I jak Radha odnajdzie się w dużym mieście, gdzie będzie musiała nauczyć się tylu nowych rzeczy i gdzie rzeczywistość tak bardzo się różni od tej do której była przyzwyczajona w swej rodzinnej wiosce? Czy da się pogodzić dwie różne wizje niezależności oraz dwa odmienne pomysły na szczęście i spełnienie?

„Malowane henną” to książka o szukaniu swojego miejsca w społeczeństwie rozdartym między tradycją a nowoczesnością, o walce o marzenia w kulturze, której konwenanse utrudniały kobietom realizowanie się na wielu polach; to powieść o trudnych, czasem rozdzierających serce decyzjach, ale również powieść z kart której przebija mimo wszystko nadzieja i optymizm.

Oprócz Lakszmi i Radhy w książce występuje cała galeria innych postaci ukazujących przekrój ówczesnego kastowego społeczeństwa Indii: opływające w luksusy maharanie żyjące w pałacach wśród dam dworów i służących, bogate memsahib, ich wykształceni mężowie, handlarze, rzemieślnicy, prostytutki żyjące w dzielnicach nędzy, biedacy z wioski u stóp Himalajów. W tle inne rzeczy pozwalające czytelnikom_niczkom zanurzyć się w kontekst kulturowy: ptaki, zioła, potrawy, stroje, kolory i wzory a także wplatane tu i ówdzie przysłowia.

Za możliwość zapoznania się z książką dziękuję wydawnictwu Rebis

Książka Alki Joshi zwróciła moja uwagę swoją minimalistyczną, czerwoną okładką. Czerwień to w kulturze Indii symbol obfitości, ale kolor ten kojarzy się również z kobiecością, krwią, porodem…

Akcja książki rozgrywa się w połowie lat 50-tych tuż po odzyskaniu przez Indie niepodległości. Jej osią jest historia dwóch sióstr. Młodsza- Radha po śmierci ojca i matki opuszcza...

Jak dotąd spotykałam się z dwoma rodzajami publikacji na temat wspólnot charyzmatycznych: były to albo pozycje wydawane przez same wspólnoty, albo publikacje krytykujące ruch charyzmatyczny z perspektywy katolickiego tradycjonalizmu, gdzie spektrum zainteresowań ograniczało się głównie do sfery teologiczno-liturgicznej. Brakowało mi wyważonej, obiektywnej próby spojrzenia na to zjawisko zarówno z perspektywy duchowej jak i świeckiej. Cieszę się więc, że reportaż Marka Kęskrawca wypełnia tę lukę.

W swojej książce „Bashobora, człowiek, który wskrzesza zmarłych” autor przygląda się ruchowi charyzmatycznemu z dystansem, z perspektywy raczej widza niż uczestnika, choć również z życzliwością. Stara się szczerze opisywać swoje uczucia i wrażenia bez pogoni za tanią sensacją. Ukazuje dynamikę rozwoju ruchu charyzmatycznego w Polsce oraz jego różnorodność (i różny do niego stosunek kościelnych hierarchów). Omawia typowe elementy duchowości charyzmatycznej (np. modlitwa o uzdrowienie, dar języków itp.), konfrontuje je ze świeckimi autorytetami naukowymi. Uczestniczy w rekolekcjach prowadzonych przez Bashoborę, słucha uważnie i analizuje słowa ugandyjskiego księdza. Rozmawia z innymi uczestnikami. Jakie z tego wszystkiego płyną wnioski nie zdradzam, żeby zachęcić czytelników do samodzielnej lektury.

Sama przez ponad 15 lat należałam do wspólnoty charyzmatycznej w małym mieście. Tym co mnie do niej przyciągnęło były, podobnie jak dla wielu bohaterów reportażu, żywa wiara jej członków i chęć doświadczenia osobistej relacji z Bogiem. Na spotkaniach mojej wspólnoty obecne były wzmiankowane w książce formy modlitwy, choć nie wszystkie. Wspólnota nie praktykowała np. „spoczynków w Duchu”, był za to nie wymieniony akurat w reportażu „dar proroctwa”. Nie wydaje mi się, żeby ksiądz Bashobora był aż tak popularny w tej wspólnocie, ale pamiętam że swego czasu dużo słuchaliśmy nagrań polskiego (teraz już byłego) zakonnika o. Fabiana Błaszkiewicza, który przypomina mi nieco kapłana z Ugandy, przynajmniej jeśli chodzi o styl przekazu.

Po latach spędzonych we wspólnocie zaczęły mi jednak przeszkadzać, używając sformułowań z książki pewne „antynaukowe” i „zbyt konserwatywne rzeczy” zarówno ogólnie w ruchu charyzmatycznym jak i w mojej wspólnocie. Przykład z własnego podwórka: próba zablokowania kobietom możliwości zostania liderkami wspólnoty oraz forsowanie poglądu, że tylko tzw. „męskie przywództwo” jest właściwe. Nawiasem mówiąc, szkoda, że ten wątek (tzn. wątek „antynaukowości”) nie został omówiony szerzej, a zaledwie skwitowany komentarzem, że owszem w nauczaniu ks. Bashobory są pewne sprzeczności, ale jego słuchaczom to nie przeszkadza.

Zabrakło mi również rozwinięcia innych kwestii, jak chociażby rola charyzmatycznego lidera i wzajemne relacje członków we wspólnocie. Rozmówcom Marka Kęskrawca ja zadałabym na pewno pytanie jak się ma „osobiste” i „bezpośrednie” doświadczanie Boga do często niemal bezkrytycznej fascynacji charyzmatycznym przywódcą. Ponadto wydaje mi się, że reportaż opisuje ruch charyzmatyczny prawie wyłącznie z perspektywy większych czy mniejszych masowych spotkań bądź rekolekcji. Nie napisano nic o formacji w małych grupach, różnorodnych formach zaangażowania na poziomie parafii itp.

Książka dobrze ukazuje ruch charyzmatyczny jako rzeczywistość dynamiczną i kształtowaną przez różne czynniki, w tym także nauczanie charyzmatyków z zagranicy. Czy jednak tylko z tym faktem należy łączyć z obecną w nim od jakiegoś czasu nadmierną fascynacją demonami, opętaniami itp.? Czy jej powodem jest tylko afrykańskie pochodzenie ks. Bashobory? Dla mnie to kwestia dość dyskusyjna. Przecież takie fascynacje występują także w innych niecharyzmatycznych środowiskach katolickich, a często mają swoje źródło w jakimś tzw. „objawieniu prywatnym”. Tu także przydałaby się bardziej pogłębiona refleksja.

Chociaż reportaż Marka Kęskrawca nie wyczerpuje wszystkich zagadnień związanych z ruchem charyzmatycznym z pewnością wskazuje na wiele ważnych związanych z nim kwestii.
Za możliwość zapoznania się z książką dziękuję wydawnictwu Znak.

Jak dotąd spotykałam się z dwoma rodzajami publikacji na temat wspólnot charyzmatycznych: były to albo pozycje wydawane przez same wspólnoty, albo publikacje krytykujące ruch charyzmatyczny z perspektywy katolickiego tradycjonalizmu, gdzie spektrum zainteresowań ograniczało się głównie do sfery teologiczno-liturgicznej. Brakowało mi wyważonej, obiektywnej próby spojrzenia...