Ojciec Goriot

"Och! Myśli tylko o córkach". Kto? Ojciec Goriot. Tytułowy bohater powieści Honoriusza Balzaca, który dla córek zrobi wszystko. Ta ślepa, bezgraniczna, pozwalająca na wszystko miłość źle się skończy dla pana Goriot.
"Słowo honoru - rzekł medyk - można się było rozbeczeć". Ten drugi cytat z książki pojawia się pod koniec powieści. Ta część jest bardzo wzruszająca, a całe dzieło należy do najwspanialszych balzakowskich powieści. Z wielu powodów. Świetna galeria postaci, znakomite (jak zawsze u tegoż autora) opisy, rewelacyjne dialogi, znakomicie odwzorowane realia epoki - to cechy charakterystyczne opowieści pt. "Ojciec Goriot". Tu wszystko we sobą współgra niemal idealnie, zazębia się prawie doskonale i do miana arcydzieła tej powieści niedaleko. "Człowiek nie jest doskonały" - mówi jeden z książkowych bohaterów. Pisarz w każdym swym dziele, które należy do sławnej "Komedii ludzkiej" to nam uświadamia. Tak jest i tym razem, a ta książka do tego wielkiego projektu literackiego autora należy i się w niego cudnie, wyśmienicie wręcz wpisuje.
Książka jest wybitna pod każdym względem i nie jest dziwną rzeczą, że wydań miała sporo. Polecam szczególnie wydanie z lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku (Czytelnik), które zawiera bardzo ciekawe posłowie Juliana Rogozińskiego. Moja ocena - 9/10.

"Och! Myśli tylko o córkach". Kto? Ojciec Goriot. Tytułowy bohater powieści Honoriusza Balzaca, który dla córek zrobi wszystko. Ta ślepa, bezgraniczna, pozwalająca na wszystko miłość źle się skończy dla pana Goriot.
"Słowo honoru - rzekł medyk - można się było rozbeczeć". Ten drugi cytat z książki pojawia się pod koniec powieści. Ta część jest bardzo wzruszająca, a całe...

Przypadek książki dość żmudnej w czytaniu, ale przyjemnej do omawiania. Krytyka paryskiego społeczeństwa zdecydowanie wartościowa, tak samo motyw osobistej ambicji versus utwardzania relacji międzyludzkich. Ciekawy kontrast do "Lalki" czy "Zbrodni i kary". Całkiem przyjemnie ją wspominam, momentami mnie poruszyła. Raczej zachęcam.

Przypadek książki dość żmudnej w czytaniu, ale przyjemnej do omawiania. Krytyka paryskiego społeczeństwa zdecydowanie wartościowa, tak samo motyw osobistej ambicji versus utwardzania relacji międzyludzkich. Ciekawy kontrast do "Lalki" czy "Zbrodni i kary". Całkiem przyjemnie ją wspominam, momentami mnie poruszyła. Raczej zachęcam.

Czasami bywa i tak. Czasami bywa i tak...

Czasami bywa i tak. Czasami bywa i tak...

'Dla mnie tak naprawdę bohaterem "Ojca Goriot" był niebogaty student prawa Rastignac , któremu koligacje i urok osobisty pozwoliły wniknąć w świat paryskiej arystokracji. Obserwujemy wnikliwie przez autora opisane wew. dylematy Eugeniusza , pokusy, przenikanie się cnoty z małością, powolną degradacje moralną i pozostałość wartości wyniesionych z domu rodzinnego. Ten wątek - na ile blichtr bogactwa , wygoda i zew piękno są warte zdobycia za wszelką cenę? - wytrzymał wg mnie próbę czasu i jest poza uwarunkowaniami historycznymi wciąż aktualny.

'Dla mnie tak naprawdę bohaterem "Ojca Goriot" był niebogaty student prawa Rastignac , któremu koligacje i urok osobisty pozwoliły wniknąć w świat paryskiej arystokracji. Obserwujemy wnikliwie przez autora opisane wew. dylematy Eugeniusza , pokusy, przenikanie się cnoty z małością, powolną degradacje moralną i pozostałość wartości wyniesionych z domu rodzinnego. Ten...

Przeczytałam tę książkę pod koniec podstawówki, bo byłam na wakacjach u babci i była to jedyna ciekawa pozycja na półce.
(Drugą były "Legendy chrześcijańskie" xD ).

Przeczytałam tę książkę pod koniec podstawówki, bo byłam na wakacjach u babci i była to jedyna ciekawa pozycja na półce.
(Drugą były "Legendy chrześcijańskie" xD ).

Czy na odbiór książki może wpłynąć postać głównego bohatera? Słów kilka o lekturze w sumie dobrej, która jednak nie do końca przypadła mi do gustu

Po książkę, jako lekturę szkolną na poziomie rozszerzonym, sięgnęłam ze sporą rezerwą i chociaż nie była to najlepsza pozycja z przeczytanych przeze mnie dotychczas z kanonu lektur, to nie zawiodłam się całkowicie, a tylko po części.

Kamienica Pani Vauquer, a tam na kolejnych piętrach przekrój całego ówczesnego, dziewiętnastowiecznego społeczeństwa. Pewnie w tym momencie już większości z Was coś świta, więc o fabule nie będę pisać wiele. Trzech głównych, tak różnych od siebie bohaterów, których połączyło wspólne mieszkanie. Jan Joachim Goriot - były handlarz mąką poświęcający cały swój majątek dla skąpych i pazernych córek, Eugeniusz Rastignac- biedny student prawa, który pragnie dostać się do arystokracji, zrobić karierę i zdobyć majątek i Vauturin - zbiegły galernik, przestępca, ale paradoksalnie uczciwy i lojalny człowiek.

Oprócz wspomnianej tematyki społecznej i różnić między biednymi paryżanami a bogatą i opływającą w luksusy arystokracją Balzak porusza również wiele ważnych tematów. Rola pieniądza w otaczającym nas świecie, dążenie za wszelką cenę do bogactwa, a także, a może przede wszystkim ślepa, pełna poświęcenia i błędów, ale przede wszystkim prawdziwego uczucia miłość ojca do swoich dzieci.

Balzak opisuje wydarzenia w sposób ciekawy, często to samo widzimy z różnych perspektyw. Książka nie ma rozdziałów, jest swego rodzaju uporządkowaną chronologicznie całością, nie licząc retrospekcji bohaterów.

Ogólnie rzecz biorąc, książka czytała mi się przyjemnie. Ciekawa fabuła, wiele zagadek, różne tematy, a także przystępny język zachęcały do zagłębiania się w świat Paryża, a przede wszystkim jego stolicy.

Kreacje bohaterów, różnice między nimi i tajemniczą przeszłość większości uważam za udaną. Męczyła mnie natomiast sama postać tytułowego Ojca Goriot, a jego zachowania pogorszyły odbiór całości. Jestem w stanie uwierzyć, że taka kreacja postaci i jej zachowania ma coś na celu, że może dużo nauczyć i pokazać Czytelnikowi czego nie powinien robić, ale nie polubiłam tego bohatera. Miłość do córek jak najbardziej tak, ale nie kosztem swojego zdrowia, a nawet życia, tym bardziej, kiedy Anastazja i Delfina nie interesowały się ojcem, a wyłącznie jego pieniędzmi, co było widać od razu. Natomiast postacią, która na dłużej zostanie mi w pamięci to na pewno Vauturin, w którym gdzieś głęboko tliło się jednak dobro.

Podsumowując, powieść realistyczną Balzaka warto przeczytać. Choćby ze względu na dokładny obraz miasta, który wyłania się z opisów Autora i ciekawą fabułę, a także ukazanie prawd od zawsze rządzących światem. Za to, czy polubicie się z bohaterami, nie odpowiadam, więc mimo wszystko polecam.

Książkę, jako drugą przeczytaną przeze mnie pozycję, zaliczam do wyzwania 12 klasyków na 12 miesięcy.

Czy na odbiór książki może wpłynąć postać głównego bohatera? Słów kilka o lekturze w sumie dobrej, która jednak nie do końca przypadła mi do gustu

Po książkę, jako lekturę szkolną na poziomie rozszerzonym, sięgnęłam ze sporą rezerwą i chociaż nie była to najlepsza pozycja z przeczytanych przeze mnie dotychczas z kanonu lektur, to nie zawiodłam się całkowicie, a tylko po...

Z początku chaos, a potem łzy... och... tak mi szkoda Ojca Goriota

Z początku chaos, a potem łzy... och... tak mi szkoda Ojca Goriota

Z tą powieścią mam taki problem, że bardzo ciężko było mi przez nią przejść. Sięgnęłam w moim próbach przebrnięcia do pięćdziesiątej strony po audiobooka i w takiej formie udało się mi się do końca wysłuchać. I absolutnie nie uważam, że dlatego ta książka jest zła. Doceniam ją natomiast za to, jak wykreowane postacie, są przerysowane i wyraziste, jak precyzyjnie stworzono charaktery i poprowadzono te postacie. Urzekło mnie także jak ta historia jest przejmująco smutna i niesprawiedliwa. Jednak nie polubiłam się prostu z tym piórem, choć jeszcze pewnie podejmę próbę przy innej powieści.

Z tą powieścią mam taki problem, że bardzo ciężko było mi przez nią przejść. Sięgnęłam w moim próbach przebrnięcia do pięćdziesiątej strony po audiobooka i w takiej formie udało się mi się do końca wysłuchać. I absolutnie nie uważam, że dlatego ta książka jest zła. Doceniam ją natomiast za to, jak wykreowane postacie, są przerysowane i wyraziste, jak precyzyjnie stworzono...

„Ojciec Goriot” Honoré de Balzac. Powieść z 1835 roku wchodząca w skład „Scen z życia prywatnego” cyklu powieści „Komedii ludzkiej”. Fabuła utworu, osadzona jest w Paryżu, w którym to splatają się losy trzech głównych bohaterów. Pierwszeństwo należy się Ojcu Goriot i jego bezgranicznej miłości, wręcz chorej fascynacji i uwielbienia do swych córek. Kobiet, które się go wstydzą, wręcz nim gardzą, które w swej próżności żądaja jedynie majątku czy kolorowych sukien i spłaty kolejnych weksli. Nie zwracając tym samym uwagi, że starzec choruje, mieszka w opłakanych warunkach i oddałby ostatnie ubranie, tylko po to aby zaspokoić wyimaginowane oczekiwania swych pociech.
.
„Kiedy zostałem ojcem, zrozumiałem Boga. Jest cały wszędzie, skoro stworzenie wyszło z niego. Tak samo jest ze mną i z mymi córkami. Tylko ja bardziej kocham córki, niż Bóg kocha świat, bo świat nie jest tak piękny jak Bóg, a córki moje są piękniejsze ode mnie. Są zrośnięte z moją duszą …”.
.
Na drugim planie znajduje się Vautrin, mężczyzna z kryminalną przeszłością, który w każdej sekundzie życia, niczym Mefistofeles knuje i podstępem próbuje doprowadzić do zguby upatrzoną ofiarę. A jest nią ambitny młody student Eugeniusz Rastignac, człowiek, który próbuje i który pragnie poprawić swe życie oraz status społeczny. Zakochując się w jednej z córek Goriot nie spodziewa się, do czego go ta znajomość doprowadzi.
.
„Teraz się spróbujemy!” to wyzwanie rzucone Paryżowi przez Rastignac zwanego niekiedy Faustem, który ulega fascynacji burżuazyjnego społeczeństwa i francuskiej elity, chcąc za wszelką cenę wkomponować się w świat klasy wyższej. Pragnie żyć na eksluzywnych ulicach Paryża i zapomnieć biedzie.
.
Powieść oszczędna w środkach, wręcz surowa i pozbawiona napięcia, a mimo to stanowi jedno z najważniejszych dzieł literatury francuskiej. Jej realistyczny styl i uniwersalny przekaz jest wciąż żywy i aktualny. I mimo upływu lat, wciąż toczymy te same walki, zmieniają się jedynie narzędzia a cel pozostaje ten sam.

„Ojciec Goriot” Honoré de Balzac. Powieść z 1835 roku wchodząca w skład „Scen z życia prywatnego” cyklu powieści „Komedii ludzkiej”. Fabuła utworu, osadzona jest w Paryżu, w którym to splatają się losy trzech głównych bohaterów. Pierwszeństwo należy się Ojcu Goriot i jego bezgranicznej miłości, wręcz chorej fascynacji i uwielbienia do swych córek. Kobiet, które się go...

Ach cóż za biedny i lichy Ojciec Goriot! Z najszlachetniejszego uczucia, bezgranicznej miłości do swych córek, nastała nędza, nikczemność i w końcu smierć. Bynajmniej na koniec Ojciec zrozumiał swój błąd, mimo iż tylko pochodził on z zaślepienia tym jakże szlachetnym uczuciem. Wyjątkowo przyjemna jakże i bardzo boleściwa historia.

Ach cóż za biedny i lichy Ojciec Goriot! Z najszlachetniejszego uczucia, bezgranicznej miłości do swych córek, nastała nędza, nikczemność i w końcu smierć. Bynajmniej na koniec Ojciec zrozumiał swój błąd, mimo iż tylko pochodził on z zaślepienia tym jakże szlachetnym uczuciem. Wyjątkowo przyjemna jakże i bardzo boleściwa historia.