Ojciec Goriot

,,Ojciec Goriot" to powieść-klasyka, która jednak trąci myszką. Dla polonisty jest z pewnością ważna, bo stanowi wzorcowy przykład francuskiej powieści realistycznej, na czele w motywem miilieu. Utwór jest nierówny, dla przeciętnego czytelnika może być - w miarę - wciągający od połowy, kiedy to akcja rusza z miejsca, a fragmentami nawet galopuje w porównaniu do początku. Osoby aspirujące do bycia erudytą również powinny przeczytać ,,Ojca Goriot", ze względu na to, że stanowi część cyklu ,,Komedia ludzka" oraz zawiera udany portret francuskiej arystokracji stojącej na progu własnego końca. Krwiożerczy kapitalizm po rewolucji pożera jednostki bez kapitału, wykształcenia, wiedzy i umiejętności. W ten motyw wpleciony jest wątek ojca, który wytworzył toksyczne relacje z córkami i sam padł ich ofiarą. Te fragmenty wzbudziły we mnie refleksje na temat współczesnych modeli rodzicielstwa, z których jeden wcale nie odbiega od tego reprezentowanego przez biednego Goriota :) .
Ciekawostka: Balzak ożenił się z Polką - Eweliną Hańską, i w tekście znaleźć można pojedyncze polonika :)
Ogólnie to powieść dla specjalistów, ewentualnie nowy przekład mógłby uratować tę archaiczną narrację.

,,Ojciec Goriot" to powieść-klasyka, która jednak trąci myszką. Dla polonisty jest z pewnością ważna, bo stanowi wzorcowy przykład francuskiej powieści realistycznej, na czele w motywem miilieu. Utwór jest nierówny, dla przeciętnego czytelnika może być - w miarę - wciągający od połowy, kiedy to akcja rusza z miejsca, a fragmentami nawet galopuje w porównaniu do początku....

Klasyka klasyką, ale ta powieść po prostu źle się zestarzała (albo ja nie rozumiem fenomenu Balzaka, bo inne jego dzieła też nie przypadły mi do gustu). Z dzisiejszego punktu widzenia wszystkie (dosłownie wszystkie) postaci i ich relacje są wręcz toksyczne, szkodliwe i głupie. Tak, wiem, że to miałaby być krytyka na paryskie mieszczaństwo, ale nawet bohaterowie, którzy mieli być tymi wzorowymi, są chorzy. Co więcej, opisy postaci zamieszkujących pensjonat zajmujące jedną trzecią książki (z których i tak nic nie wynika, bo w większości nie ma nic charakterystycznego i się zlewają) to już gruba przesada. Także, dzięki Honoriuszu za wkład w naturalizm, ale innym jakoś wychodziło to lepiej. Kolejna powieść autora, która jest po prostu nudna.

Klasyka klasyką, ale ta powieść po prostu źle się zestarzała (albo ja nie rozumiem fenomenu Balzaka, bo inne jego dzieła też nie przypadły mi do gustu). Z dzisiejszego punktu widzenia wszystkie (dosłownie wszystkie) postaci i ich relacje są wręcz toksyczne, szkodliwe i głupie. Tak, wiem, że to miałaby być krytyka na paryskie mieszczaństwo, ale nawet bohaterowie, którzy...

Ojciec Goriot to powieść napisana przez mistrza w początkach jego kariery powieściopisarza. Różni się nieco od tomów Komedii Ludzkiej.
W dziele autor wziął na warsztat swej analizy bezgraniczną miłość tytułowego bohatera do swych córek oraz nieludzkie postępowania owych względem ojca.
Bohaterowie:
- Ojciec Goriot z obsesyjnej miłości do córek ma z jedną z nich dziecko!...
- ukochane córeczki tatusia wychowane w dobrobycie, beztroskie, zepsute, nie posiadające żadnych uczuć ludzkich
Czytając książkę odczuwałam złość i niechęć raz do tytułowego Ojca- kazirodcy, raz do córek " porcelanowych lalek".
Na plus postać Eugeniusza Rastignaca( bohatera innych powieści Balzaca). On jeden miał w sobie więcej człowieczeństwa niż całe to towarzystwo razem wzięte.
Myślałam, że nikt nie przebije w swej deprawacji Hulota z Kuzynki Bietki.
Poprawka, Ojciec Goriot go przebił.

Ojciec Goriot to powieść napisana przez mistrza w początkach jego kariery powieściopisarza. Różni się nieco od tomów Komedii Ludzkiej.
W dziele autor wziął na warsztat swej analizy bezgraniczną miłość tytułowego bohatera do swych córek oraz nieludzkie postępowania owych względem ojca.
Bohaterowie:
- Ojciec Goriot z obsesyjnej miłości do córek ma z jedną z nich...

Książka o bezwarunkowej miłości, ale czy warto tak się oddawać czasem?

Książka o bezwarunkowej miłości, ale czy warto tak się oddawać czasem?

"Ojciec Goriot" stanowi studium zepsucia francuskiego społeczeństwa na przykładzie bliższego lub dalszego otoczenia tytułowego bohatera. Beztroskie wychowanie, brak empatii, pogoń za pieniędzmi i władzą, hazard i rozpusta, wszechobecne drwiny i plotki, czyny przestępcze to tylko część z wielu grzechów popełnianych przez postacie przewijające się w tym dziele Balzaka. Zwłaszcza, ale nie tylko, osoby należące do kręgu arystokracji budzą niezbyt przyjemne odczucia. Dobrych uczynków jest w tej książce jak na lekarstwo, a bardzo przydałoby się ono Panu Goriotowi.

Ostatnie kilkadziesiąt stron budzi prawdziwe przerażenie, ponieważ czytelnik jest biernym świadkiem męczarni, które przeżywa tytułowy bohater. Ojciec Goriot doświadcza w malignie wielu skrajnych uczuć, miotając się od uwielbienia do nienawiści. Chwilami niezwykle trafnie i gorzko podsumowuje swoje życie. Dał swoim córkom tak wiele, a otrzymał ledwie okruchy czułości i przywiązania. Przy czym należy przyznać, że jego miłość do dzieci bywała niekiedy chorobliwa. Do końca był przy nim tylko Eugeniusz Rastignac.

Pan Rastignac to główny bohater tej powieści, przede wszystkim to jego przemyślenia i zachowanie mamy okazję obserwować. Niestety z każdym dniem jego skrupuły maleją w obliczu potencjalnych okazji do wzbogacenia się i uzyskania podziwu arystokratów. Jednak koniec końców stać go na to, żeby okazać miłosierdzie i współczucie Panu Goriotowi. Pomimo tego niepokoi zakończenie tej historii.

"Ojciec Goriot" stanowi studium zepsucia francuskiego społeczeństwa na przykładzie bliższego lub dalszego otoczenia tytułowego bohatera. Beztroskie wychowanie, brak empatii, pogoń za pieniędzmi i władzą, hazard i rozpusta, wszechobecne drwiny i plotki, czyny przestępcze to tylko część z wielu grzechów popełnianych przez postacie przewijające się w tym dziele Balzaka....

Nudne jak flaki z olejem. Cel i przekaz nawet szczytny, jednak książkę bardzo ciężko się czyta. I praktycznie wszystkie postacie są niesympatyczne.

Nudne jak flaki z olejem. Cel i przekaz nawet szczytny, jednak książkę bardzo ciężko się czyta. I praktycznie wszystkie postacie są niesympatyczne.

Ma to swój urok, ale jestem na niego odporny najwidoczniej. Do Flauberta czy Hugo jakoś porównać nie mogę, nie potrafiłem zaangażować się w opowieść o Goriot.

Te plotkowane powieści (jak np. "Idiota") ewidentnie mijają się z moim zainteresowaniem. Historia smutna, choć z dzisiejszej perspektywy okrutnie naiwna przede wszystkim.

Rozczarowanko

Ma to swój urok, ale jestem na niego odporny najwidoczniej. Do Flauberta czy Hugo jakoś porównać nie mogę, nie potrafiłem zaangażować się w opowieść o Goriot.

Te plotkowane powieści (jak np. "Idiota") ewidentnie mijają się z moim zainteresowaniem. Historia smutna, choć z dzisiejszej perspektywy okrutnie naiwna przede wszystkim.

Rozczarowanko

Dosyć prosta historia wyszła z całkiem intrygującego, choć bardzo długiego, opisu sąsiadów-bohaterów lektury przewijających się na początku. Oczywiście, ktoś może powiedzieć, że takie było zamierzenie Balzaka, bo chciał pokazać płytkość wyższych sfer w plutokratycznym Paryżu, to jednak pozostał u mnie niedosyt.

Dosyć prosta historia wyszła z całkiem intrygującego, choć bardzo długiego, opisu sąsiadów-bohaterów lektury przewijających się na początku. Oczywiście, ktoś może powiedzieć, że takie było zamierzenie Balzaka, bo chciał pokazać płytkość wyższych sfer w plutokratycznym Paryżu, to jednak pozostał u mnie niedosyt.

Prawie wszyscy bohaterowie przejawiają niemoralne zachowania. Występuje drwina z "ojca" Goriot – ze starego człowieka odznaczającego się pokorą. Owa postać trochę przypomina mi tytułowego "Idiotę" z powieści Fiodora Dostojewskiego. Sądzę, że to raczej opowieść o życiu Eugeniusza Rastignaca (młodego i ubogiego studenta prawa) niż o tytułowym ojcu, który przez większość czasu znajduje się w tle wydarzeń. Widać nieodwzajemnioną ojcowską miłość – również przekraczającą granice moralności. Bohaterom brakuje szlachetności. Dopiero na końcu powieści ukazują się przenikliwe refleksje. Ta książka nie wzbudza we mnie szczególnego zainteresowania – ani treść, ani konstrukcja zdań; Honoriusz Balzac ma lepsze powieści w swoim dorobku literackim.

Prawie wszyscy bohaterowie przejawiają niemoralne zachowania. Występuje drwina z "ojca" Goriot – ze starego człowieka odznaczającego się pokorą. Owa postać trochę przypomina mi tytułowego "Idiotę" z powieści Fiodora Dostojewskiego. Sądzę, że to raczej opowieść o życiu Eugeniusza Rastignaca (młodego i ubogiego studenta prawa) niż o tytułowym ojcu, który przez większość czasu...

Ciężko ocenić tę powieść. Balzac pisze pięknie. Tylko fabuła jakoś nie podeszła. Niektóre wątki miast być tylko pobieżnie opisane, mogłyby być potraktowane bardziej epicko. Pozostaje niedosyt.

Ciężko ocenić tę powieść. Balzac pisze pięknie. Tylko fabuła jakoś nie podeszła. Niektóre wątki miast być tylko pobieżnie opisane, mogłyby być potraktowane bardziej epicko. Pozostaje niedosyt.