Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skończyłem zaczęty dawno temu zbiór opowiadań Pilipiuka pod tytułem "Czerwona gorączka".
To piękne intertekstualne dzieło. Pilipiuk wykorzystuje motywy zbrodni kary w taki sposób, że Dostojewski by się powiesił. Chwali sanację, tak bardzo, że pewnie w dwudziestoleciu międzywojennym by mu to wydrukowała "Gazeta Warszawska" i byłby prezentowany jako drugoobiegowy twórca wykluczony przez "Wiadomości Literackie". Postacie UBeków i komunistów są głębokie jak kałuże na niemieckich autostradach, a ich inteligencja i psychika daje wrażenie jakby byli efektem eksperymentu tych radzieckich naukowców, którzy próbowali krzyżować ludzi i goryle. Styl jest słaby i wywołuje miejscami zażenowanie. Opowiadanie o muzułmanach jest znacznie gorsze od tego, które Ziemkiewicz zawarł w swoim zbiorku "Czerwone dywany, odmierzony krok", do tego nagromadzenie stereotypów daje wrażenie całkowitego braku wiedzy o opisywanym temacie. Mam nadzieję, że Pilipiuk pisząc o daktylach i wielbłądach w kraju ortokoranistów ostrzega nas przed globalnym ociepleniem, bo jeśli nie to mam o nim jeszcze gorsze mniemanie.
Merytorycznie "Czerwona gorączka" to manifest polityczny prezentujący niektóry prawicowe, metaideologiczne fobie i filie: autor walczy z islamem i komunizmem, chwali karę śmierci, która ma spotkać złą matematyczkę. Gdyby to stworzył gimnazjalista to bym pochwalił i pogłaskał, ale jeśli ktoś był nominowany dziewięć razy do Zajdla i raz go nawet zdobył, to można wymagać od niego ciut więcej?

Skończyłem zaczęty dawno temu zbiór opowiadań Pilipiuka pod tytułem "Czerwona gorączka".
To piękne intertekstualne dzieło. Pilipiuk wykorzystuje motywy zbrodni kary w taki sposób, że Dostojewski by się powiesił. Chwali sanację, tak bardzo, że pewnie w dwudziestoleciu międzywojennym by mu to wydrukowała "Gazeta Warszawska" i byłby prezentowany jako drugoobiegowy twórca...

Sam pomysł umiejscowienia historii z wampirem w PRLu jest dobry i ciekawy, jednak w tym przypadku potencjał naprawdę został zmarnowany. Ani to horror, ani satyra polityczna, ani satyra literacka, tylko 3 rozwodnione, sklejone w powieść opowiadania.

Sam pomysł umiejscowienia historii z wampirem w PRLu jest dobry i ciekawy, jednak w tym przypadku potencjał naprawdę został zmarnowany. Ani to horror, ani satyra polityczna, ani satyra literacka, tylko 3 rozwodnione, sklejone w powieść opowiadania.