Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mogę śmiało powiedzieć, że tę książkę czytało mi się dużo lepiej od poprzedniej części. Po raz kolejny mamy do czynienia z parodią zachodniej (i nie tylko) mentalności ukazanej z perspektywy "idioty", którego spojrzenie daje nam do myślenia. Jest śmiech, są łzy, a ukazanie Forresta w roli ojca "uczłowiecza" jego postać i pozwala nam się z nim w pewnym stopniu utożsamić.

Mogę śmiało powiedzieć, że tę książkę czytało mi się dużo lepiej od poprzedniej części. Po raz kolejny mamy do czynienia z parodią zachodniej (i nie tylko) mentalności ukazanej z perspektywy "idioty", którego spojrzenie daje nam do myślenia. Jest śmiech, są łzy, a ukazanie Forresta w roli ojca "uczłowiecza" jego postać i pozwala nam się z nim w pewnym stopniu utożsamić.

Dzieło Winstona Grooma ciężko ocenić nie wspominając o luźno opartym o nie filmie. Zarówno historia Forresta jak i on sam zdecydowanie różnią się od znanego nam obrazu - zamiast filozoficznej historii mamy tutaj motyw swoistego "Koziołka Matołka", który zamiast Pacanowa szuka funduszy na założenie firmy, a w tle mamy ukazane w krzywym zwierciadle realia i afery USA XX wieku. A jednak to wszystko ma swój urok i zdecydowanie zachęciło mnie do sięgnięcia po następny tom, więc gorąco polecam.

Dzieło Winstona Grooma ciężko ocenić nie wspominając o luźno opartym o nie filmie. Zarówno historia Forresta jak i on sam zdecydowanie różnią się od znanego nam obrazu - zamiast filozoficznej historii mamy tutaj motyw swoistego "Koziołka Matołka", który zamiast Pacanowa szuka funduszy na założenie firmy, a w tle mamy ukazane w krzywym zwierciadle realia i afery USA XX...

"Lolita" jesty niestety książką, którą jest mi naprawdę ciężko ocenić. Pierwszą połowę w istocie, mogę uznać za wybitną, jednakże napięcie, które zbudował autor szybko uchodzi, gdy przechodzimy do "głównej" części hsitorii, która może i szokuje, jednakże nie dorasta do pięt wcześniejszemu motywowi "czajenia się" Humberta na Dolly.
Osobiście uważam, że ta książka byłaby zdecydowanie lepsza, gdyby skończyła się w połowie opisanej w niej historii, ale to tylko moja opinia.

"Lolita" jesty niestety książką, którą jest mi naprawdę ciężko ocenić. Pierwszą połowę w istocie, mogę uznać za wybitną, jednakże napięcie, które zbudował autor szybko uchodzi, gdy przechodzimy do "głównej" części hsitorii, która może i szokuje, jednakże nie dorasta do pięt wcześniejszemu motywowi "czajenia się" Humberta na Dolly.
Osobiście uważam, że ta książka byłaby...

Po wybitnych "Nędznikach" przyszedł czas na drugie rzekome arcydzieło pana Hugo i muszę przyznać, że w istocie, "Katedra Marii Panny w Paryżu" arcydziełem w istocie jest. Mamy po raz kolejny do czynienia z specyfcznym, eseistyczno-filozoficznym stylem autora i być może jeden z powodów powstana książki (książka zabije budowlę) okazuje się nie być z perspektywy prawdą, to jednak daje do myślenia w temacie tego, w jaki sposób postrzegamy przyszłość w kontekście dzisiejszych wartości.

Po wybitnych "Nędznikach" przyszedł czas na drugie rzekome arcydzieło pana Hugo i muszę przyznać, że w istocie, "Katedra Marii Panny w Paryżu" arcydziełem w istocie jest. Mamy po raz kolejny do czynienia z specyfcznym, eseistyczno-filozoficznym stylem autora i być może jeden z powodów powstana książki (książka zabije budowlę) okazuje się nie być z perspektywy prawdą, to...

"Kołysanka" od samego początku do końca jest książką dziwną. A dokładniej - coraz dziwniejszą. Ma to jednak swój urok, gdyż jest to ta "dobra i nieoczywista" dziwność. Mamy tutaj ciekawych, wyrazistych bohaterów o jasnych motywach i intrygującą, choć stosunkowo wcześnie rozwiązaną zagadkę stanowiącą trzon historii. Wbrew pierwszym wrażeniom jednak książka nie jest powieścią detektywistyczną - to współczesne fantasy.

"Kołysanka" od samego początku do końca jest książką dziwną. A dokładniej - coraz dziwniejszą. Ma to jednak swój urok, gdyż jest to ta "dobra i nieoczywista" dziwność. Mamy tutaj ciekawych, wyrazistych bohaterów o jasnych motywach i intrygującą, choć stosunkowo wcześnie rozwiązaną zagadkę stanowiącą trzon historii. Wbrew pierwszym wrażeniom jednak książka nie jest powieścią...

Ah, Podziemny Krąg. Większość z nas sięga po tę książkę po obejrzeniu filmu, i tak też było w moim przypadku.
I muszę powiedzieć, że nawet w tych okolicznościach dała radę mnie nieraz zaskoczyć. Powiedziałbym wręcz, że książka była bardziej "surowa" i momentami bardziej wulgarna od filmu. I dlatego właśnie polecam, gdyż w połączeniu ze stylem Palahniuka funkcjonuje to wręcz idealnie. :D

Ah, Podziemny Krąg. Większość z nas sięga po tę książkę po obejrzeniu filmu, i tak też było w moim przypadku.
I muszę powiedzieć, że nawet w tych okolicznościach dała radę mnie nieraz zaskoczyć. Powiedziałbym wręcz, że książka była bardziej "surowa" i momentami bardziej wulgarna od filmu. I dlatego właśnie polecam, gdyż w połączeniu ze stylem Palahniuka funkcjonuje to...

Książka krótka, ale za to jaka dobra! A jednak nie uważam, że powinna być dłuższa. Cudowna, emocjonalna historia o znaczeniu bycia człowiekiem, potrzebie zrozumienia, przynależności i samotności. To jedna z tych książek, które wyciskają łzy, a wspomienie o nich zostaje z nami na długie lata.

Książka krótka, ale za to jaka dobra! A jednak nie uważam, że powinna być dłuższa. Cudowna, emocjonalna historia o znaczeniu bycia człowiekiem, potrzebie zrozumienia, przynależności i samotności. To jedna z tych książek, które wyciskają łzy, a wspomienie o nich zostaje z nami na długie lata.

"Olivera Twista" często klasyfikuje się jako literaturę dziecięcą. O ile nie mam zamiaru tego podważać, pragnę jedynie wskazać, iż nie powinniśmy jej z tego powodu z góry odrzucać, gdyż owa książka mimo to posiada swój pewien "ciężar", a gdyby powstała dzisiaj, to w żadnym wypadku nie trafiłaby do takowej kategorii. Polecam sięgnąć po nią niezależnie od wieku, chociażby dla samego stylu pana Dickensa i biorącego czytelnika z zaskoczenia drętwego humoru.

"Olivera Twista" często klasyfikuje się jako literaturę dziecięcą. O ile nie mam zamiaru tego podważać, pragnę jedynie wskazać, iż nie powinniśmy jej z tego powodu z góry odrzucać, gdyż owa książka mimo to posiada swój pewien "ciężar", a gdyby powstała dzisiaj, to w żadnym wypadku nie trafiłaby do takowej kategorii. Polecam sięgnąć po nią niezależnie od wieku, chociażby dla...

Ciekawa historia o dekadecji napędzanej wpływami otoczenia. Jedna z tych "przegadanych" książek, w których większość akcji rozgrywa się w dialogach, jednak pan Wilde dał radę nadać temu pewnego "pazura" - w jego wykonaniu ciągnące się przez parę stron dialogi są cholernie ciekawe. Czy to błyskotliwość autora, czy jego styl, czy po prostu sposób prowadzenia fabuły... Trudno powiedzieć, jednak książka dała radę mnie oczarować.

Ciekawa historia o dekadecji napędzanej wpływami otoczenia. Jedna z tych "przegadanych" książek, w których większość akcji rozgrywa się w dialogach, jednak pan Wilde dał radę nadać temu pewnego "pazura" - w jego wykonaniu ciągnące się przez parę stron dialogi są cholernie ciekawe. Czy to błyskotliwość autora, czy jego styl, czy po prostu sposób prowadzenia fabuły... Trudno...

Lema trzeba znać, dlatego też sięgnąłem po najpopularniejsze jego dzieło - Solaris.
Muszę przyznać, że nie spodziewałem się tego, co tutaj zastałem. Mamy tutaj filozoficzną rozprawę o bezsilności w konktekście zrozumienia czynników wykraczających poza nasze zrozumienie. A to oczywiście tylko jedna z warstw, warto przeczytać, by się przekonać, co leży głębiej. ;)

Lema trzeba znać, dlatego też sięgnąłem po najpopularniejsze jego dzieło - Solaris.
Muszę przyznać, że nie spodziewałem się tego, co tutaj zastałem. Mamy tutaj filozoficzną rozprawę o bezsilności w konktekście zrozumienia czynników wykraczających poza nasze zrozumienie. A to oczywiście tylko jedna z warstw, warto przeczytać, by się przekonać, co leży głębiej. ;)

Lekka, krótka i przyjemna lektura na jeden wieczór. Fabuła nieskomplikowana i momentami dość oczywista, jednak książka ma swój urok.

Lekka, krótka i przyjemna lektura na jeden wieczór. Fabuła nieskomplikowana i momentami dość oczywista, jednak książka ma swój urok.

Historia krótka, lecz intensywna a w przekazie o dziwo moralizatorska. Niestety, samej idei relacji doktora Jekylla z panem Hydem ciężko dzisiaj nie znać, jednakże mimo, iż zagadka owego powiązania jest głównym wątkiem opowieści, to w żadnym stopniu jej nie ujmuje.

Historia krótka, lecz intensywna a w przekazie o dziwo moralizatorska. Niestety, samej idei relacji doktora Jekylla z panem Hydem ciężko dzisiaj nie znać, jednakże mimo, iż zagadka owego powiązania jest głównym wątkiem opowieści, to w żadnym stopniu jej nie ujmuje.

Oj, Dazai, Dazai...
Po "Zatraceniu" i "Zmierzchu" przyszedł czas na "Uczennicę" i muszę przyznać, że mimo małej objętości tej książki strasznie się przy niej męczyłem. Rozumiem ideę eksploracji umysłu młodej dziewczyny, jednakże sposób narracji nie zachęcał do przebrnięcia przez tę lekturę. No, ale ostatnich parę stron w pewnym stopniu wynagradza tę lekturę.

Oj, Dazai, Dazai...
Po "Zatraceniu" i "Zmierzchu" przyszedł czas na "Uczennicę" i muszę przyznać, że mimo małej objętości tej książki strasznie się przy niej męczyłem. Rozumiem ideę eksploracji umysłu młodej dziewczyny, jednakże sposób narracji nie zachęcał do przebrnięcia przez tę lekturę. No, ale ostatnich parę stron w pewnym stopniu wynagradza tę lekturę.

Osobiście moje ulubione dzieło autora - historia oparta o dziennik jednej z jego partnerek, dla odmiany nie stawiając jego samego w centrum. Obraz powojennej japonii w kontekście prostych ludzi jak najbardziej na plus.

Osobiście moje ulubione dzieło autora - historia oparta o dziennik jednej z jego partnerek, dla odmiany nie stawiając jego samego w centrum. Obraz powojennej japonii w kontekście prostych ludzi jak najbardziej na plus.

Ostatnia, w pewnym stopniu autobiograficzna (jak wszystkie dzieła tego autora) książka Osamu Dazaia. Mimo, iż książka w większości przypadków jest pierwszym zetknięciem z autorem, to zdecydowanie ostatni rozdział jego twórczości, nawiązując do wcześniejszych dzieł (np. Zmierzch). Pozycja raczej dla tych, których nie "gryzie" dekadencja.

Ostatnia, w pewnym stopniu autobiograficzna (jak wszystkie dzieła tego autora) książka Osamu Dazaia. Mimo, iż książka w większości przypadków jest pierwszym zetknięciem z autorem, to zdecydowanie ostatni rozdział jego twórczości, nawiązując do wcześniejszych dzieł (np. Zmierzch). Pozycja raczej dla tych, których nie "gryzie" dekadencja.

Oj, Panie Stoker... Zaczyna Pan książkę od wyśmiewania urody Polek, a później kreuje arcydzieło.
Powiem szczerze, że nie spodziewałem się tego, czym tak naprawdę okazała się ta książka. Zamiast straszenia nas samą postacią Drakuli autor skupia się na relacjach między bohaterami, a sam tryb narracji to tutaj forma kolażu wycinków z gazet, dzienników, listów i nagrań fonograficznych naszych bohaterów. To wszystko kreuje specyficzny klimat powieści, który dodatkowo nadaje charakteru zbierania zaginionych zapisków. Warto przeczytać chociażby dla prawdziwego Drakuli i Van Helsinga, którzy byli tutaj dla mnie ogromnym zaskoczeniem.

Oj, Panie Stoker... Zaczyna Pan książkę od wyśmiewania urody Polek, a później kreuje arcydzieło.
Powiem szczerze, że nie spodziewałem się tego, czym tak naprawdę okazała się ta książka. Zamiast straszenia nas samą postacią Drakuli autor skupia się na relacjach między bohaterami, a sam tryb narracji to tutaj forma kolażu wycinków z gazet, dzienników, listów i nagrań...

Książka z grubsza okazuje się tym, czym się wydaje na pierwszy rzut oka - alternatywą dla znanego nam Rudzielca z Avonlea. Tyle, że zamiast jednego rudzielca mamy tutaj cztery siostry, które zostały wykreowana na wzór samej autorki wraz z rodzeństwem. Książkę czytało się szybko i przyjemnie i mimo dość oczywistej grupy odbiorców, którą są tutaj młode dziewczyny taki zgred, jak ja nadal dobrze się bawił podczas jej czytania. ;)

Książka z grubsza okazuje się tym, czym się wydaje na pierwszy rzut oka - alternatywą dla znanego nam Rudzielca z Avonlea. Tyle, że zamiast jednego rudzielca mamy tutaj cztery siostry, które zostały wykreowana na wzór samej autorki wraz z rodzeństwem. Książkę czytało się szybko i przyjemnie i mimo dość oczywistej grupy odbiorców, którą są tutaj młode dziewczyny taki zgred,...

Często słyszymy, że "to, co się dzisiaj dzieje, to w 100% Rok 1984 Orwella".
Otóż... nie. Owszem, ksiązka nadal pozostaje w pewnym stopniu aktualna, jednakże od pierwszego rozdziału mamy pewien obraz, co autor miał zamiar osiągnąć żyjąc w konkretnym miejscu w konkretnym czasie. Niemniej jednak książka mimo bycia wymierzoną w konkretną postać i reprezentowane przez nią stronnictwo polityczne pozostaje jedną z najciekawszych dystopii oraz w dalszym ciągu stawia czytelnikowi pewne pytania. Czy warto więc przeczytać? Owszem. Mimo, iż od wydania minęło około siedemdziesiąt lat książka nie zestarzała się jak mleko, aczkolwiek do wina jej też daleko. Po prostu pozostała dobrą lekturą.

Często słyszymy, że "to, co się dzisiaj dzieje, to w 100% Rok 1984 Orwella".
Otóż... nie. Owszem, ksiązka nadal pozostaje w pewnym stopniu aktualna, jednakże od pierwszego rozdziału mamy pewien obraz, co autor miał zamiar osiągnąć żyjąc w konkretnym miejscu w konkretnym czasie. Niemniej jednak książka mimo bycia wymierzoną w konkretną postać i reprezentowane przez nią...

By móc wypowiedzieć się o tej książce, trzeba najpierw określić, jakie są nasze oczekiwania wobec niej. Jeśli chcemy z grubsza poznać mitologię nordycką, to jest to zdecydowanie dobry start. Książka opisuje popularniejsze mity w bardzo przyjemny sposób dość przystępnym językiem.
Jeśli jednak mamy na celu zapoznanie się z twórczością Neila Gaimana...
Cóż, tak akurat było w moim przypadku i muszę powiedzieć, że mało tutaj Gaimana w Gaimanie. Nie jestem w stanie powiedzieć absolutnie niczego na temat stylu autora po przeczytaniu tej książki. Nie jest to może wada, lecz po prostu pewna uwaga - to może nie do końca dobra pozycja na rozpoczęcie przygody z autorem.

By móc wypowiedzieć się o tej książce, trzeba najpierw określić, jakie są nasze oczekiwania wobec niej. Jeśli chcemy z grubsza poznać mitologię nordycką, to jest to zdecydowanie dobry start. Książka opisuje popularniejsze mity w bardzo przyjemny sposób dość przystępnym językiem.
Jeśli jednak mamy na celu zapoznanie się z twórczością Neila Gaimana...
Cóż, tak akurat było w...

Moje pierwsze zetknięcie z autorem i zapewne nie ostatnie. W całym zbiorze nie było opowiadania, które bym mógł uznać za "słabsze", mimo dość zróżnicowanych gatunków.
Niemniej jednak byłem nieco rozczarowany długością tytułowego opowiadania - chętnie przeczytałbym całą książkę opartą na tej historii. :D

Moje pierwsze zetknięcie z autorem i zapewne nie ostatnie. W całym zbiorze nie było opowiadania, które bym mógł uznać za "słabsze", mimo dość zróżnicowanych gatunków.
Niemniej jednak byłem nieco rozczarowany długością tytułowego opowiadania - chętnie przeczytałbym całą książkę opartą na tej historii. :D