„(...)Był to styl, który z powodzeniem mógłby znaleźć się w dzienniku nastoletniej dziewczyny, a jednocześnie – bardzo malowniczy i sugestywny.“ Chaos. Krótki, ale ciągły chaos myślowy. Skok z jednego tematu do drugiego, w tym czasie totalne nastrojowe wahanie, naprawdę jak nastolatka. A ile tutaj przemyśleń! Jedne głębsze bardziej, drugiej mniej; wszystko, co może dziać się w głowie młodego człowieka. Niezmiennie literatura japońska mnie zafascynowała po raz kolejny.

„(...)Był to styl, który z powodzeniem mógłby znaleźć się w dzienniku nastoletniej dziewczyny, a jednocześnie – bardzo malowniczy i sugestywny.“ Chaos. Krótki, ale ciągły chaos myślowy. Skok z jednego tematu do drugiego, w tym czasie totalne nastrojowe wahanie, naprawdę jak nastolatka. A ile tutaj przemyśleń! Jedne głębsze bardziej, drugiej mniej; wszystko, co może dziać...

Moja pierwsza książka Osamu Dazai’a i napewno nie ostatnia.Od dawno znam autora, ale dopiero niedawno postanowiłam sięgnąć po uczennice.Mogło by się wydawać, że przecież książka o dniu przeciętnej nastolatki będzie lekturą nie wartą czasu, taką o której się szybko zapomni. Nic bardziej mylnego, byłam zdumiona ile przemyśleń i uczuć autor zmieścił w tej nowelce.Bywały momenty, w których się utożsamiałam z główną bohaterką, ale niestety były też takie gdy czułam wstręt, mam na myśli to w jaki sposób Osamu Dazai wypowiada się o kobietach.Mimo to twierdzę, że „Uczennica” jest znakomita i chętnie przeczytam kolejne książki autora.

Moja pierwsza książka Osamu Dazai’a i napewno nie ostatnia.Od dawno znam autora, ale dopiero niedawno postanowiłam sięgnąć po uczennice.Mogło by się wydawać, że przecież książka o dniu przeciętnej nastolatki będzie lekturą nie wartą czasu, taką o której się szybko zapomni. Nic bardziej mylnego, byłam zdumiona ile przemyśleń i uczuć autor zmieścił w tej nowelce.Bywały...

Uczennica
.
Osamu Dazai. Lisioł przyznaje, że to nazwisko japońskiego twórcy jest już dość znane w Polsce, dlatego futrzak postanowił sprawdzić jego książkę „Uczennica”. Nie ma tutaj typowej fabuły, opisów postaci itp. Żadnych wstępów, od razu jesteśmy wepchnięci w treść, słowa nacechowane uczuciami. Młoda dziewczyna otwiera się przed nami, czasami aż za bardzo. Potok myśli luźno ze sobą związanych biegnie wartkim strumieniem, a dziewczyna, jak to nastolatka, myśli o wszystkim i o niczym jednocześnie.
.
Owszem, Lisioł zgodzi się, że poranki są często szare, a ciało po przebudzeniu stawia opór i jest nieprzyjemnie zmęczone. Fakt niepodważalny. Jednak już kilka stron dalej, nasza bohaterka już celowo znęca się nad psem, tylko dlatego, że jej zdaniem jest brzydki – głaszcze więc tylko jednego psa, tego ładniejszego, na oczach drugiego. Możecie nazwać Lisioła przewrażliwionym, ale takie intencjonalne krzywdzenie zwierząt budzi w futrzaku odrazę. Cała przyjemność z lektury zrobiła pufff. Nawet fakt, że dziewczyna lubi czytać książki, nie jest w stanie zmyć tego nieprzyjemnego posmaku.
.
„Uczennica” pod płaszczem potoku słów skrywa codzienność Japonii w trakcie wojny, podkreślając mocno wymagania wobec kobiet. Te niewytłumaczalne oczekiwania potrafią przytłoczyć dorosłą kobietę, a co dopiero młodą dziewczynę. Zwłaszcza gdy operuje się całą gamą niejasnych słów takich jak np. prawdziwe uczucia. To istnieją nieprawdziwe? *Lisioł drapie się po łebku*. W tym momencie Europejczyk może się poczuć nawet podwójnie zagubiony. Różnica kulturowa staje się odczuwalna niczym ziarenko grochu pod prześcieradłem. Z drugiej strony, nie można zaprzeczyć, że jest to dość ciekawe doświadczenie.
.
Książkę czyta się płynnie i szybko. Nie ma w niej rozdziałów, więc przypomina wejście do rzeki, której prąd nas porywa, wyrzucając na brzeg dopiero na ostatniej stronie. Emocje są głównym językiem, który stara się do nas przemawiać, jednak jeśli nie lubicie chaotycznej narracji z perspektywy zagubionej nastolatki, to lepiej darujcie sobie lekturę.

Uczennica
.
Osamu Dazai. Lisioł przyznaje, że to nazwisko japońskiego twórcy jest już dość znane w Polsce, dlatego futrzak postanowił sprawdzić jego książkę „Uczennica”. Nie ma tutaj typowej fabuły, opisów postaci itp. Żadnych wstępów, od razu jesteśmy wepchnięci w treść, słowa nacechowane uczuciami. Młoda dziewczyna otwiera się przed nami, czasami aż za bardzo. Potok myśli...

Krótka, ale jakże chaotyczna i napakowana przemyśleniami! Zawsze mam ten problem z literaturą japońską, że jest dla mnie w pewien sposób nieuchwytna - jakbym była o krok od pojęcia co autor chciał przekazać, ale nie mogła tego pojąć w pełni. Tutaj wyjątkowo jest inaczej. Z każdą stroną widziałam te podobieństwa między sobą a główną bohaterką, mianowicie - myśli, wręcz łańcuchy myśli, które pojawiają się znikąd, towarzyszą przez dłuższą chwilę, zaburzają rytm dnia, prowadzą niemal do jakiegoś kryzysu egzystencjalnego i puff! Już ich nie ma. Albo nie tyle, że nie ma, co są zastępowane przez jakieś inne. Takie zjawisko, którego nigdy dobrze nie potrafiłam ubrać w słowa i nadal nie potrafię, ale jest zawarte w stu stronach Uczennicy. Podoba mi się całkowite skupienie na wnętrzu bohaterki, brak imion, brak głębszego skupienia na fizycznych aspektach świata.

«I naprawdę nikt nie wie o naszych cierpieniach. Już niedługo będziemy dorosłe i te cierpienia, smutki, będziemy pewnie wspominać ze śmiechem jako błahe – może, ale zanim to się stanie, jak mamy przetrwać ten długi, potworny czas? Nikt nam nie powiedział. Po prostu wszyscy nas zostawili, jakbyśmy miały odrę. Ale ludzie przez odrę mogą umrzeć albo stracić wzrok. Nie można ich tak zostawiać w odosobnieniu. Przez taką codzienną melancholię albo wściekłość, możemy wejść na złą drogę, upaść tak nisko, że nasze ciało już się z tego nie podźwignie i będziemy potem żyć takie zepsute przez całe życie – są przecież tacy ludzie. Są przecież i tacy, którzy postanawiają popełnić samobójstwo. Gdyby do tego doszło, wszyscy by żałowali: „gdyby jeszcze trochę pożyła, to by zrozumiała”, „jeszcze trochę a byłaby dorosła i wszystko by zrozumiała”… Ile by się nie użalali, ale gdyby spróbowali spojrzeć na to z naszej perspektywy, że nam jest tak źle, a mimo to już tyle wytrzymałyśmy, i ile byśmy nie nadstawiały uszu, żeby usłyszeć, co ci wszyscy ludzie mają do powiedzenia, to oni i tak w kółko powtarzają tylko puste frazesy: „to nic, to nic”, uspokajają tylko i zostawiają nas zawstydzone. Na pewno nie żyjemy chwilą i jak nam wskazujecie górę, która jest potwornie daleko, i mówicie, że z niej jest dobry widok, to wiemy, że tak jest, że nie ma w tym ani krzty kłamstwa, ale nas teraz tak potwornie boli brzuch, i to co nam możecie na to poradzić? Rzucacie okiem, mówicie: „No tak, tak, to niedługo minie, jak tylko dojdziecie na szczyt tej góry” – już to wiemy, bo wszyscy tylko to ciągle powtarzają. Coś tu jest zdecydowanie nie tak, jak być powinno. Kto tu jest zły, jak nie wy?»

Krótka, ale jakże chaotyczna i napakowana przemyśleniami! Zawsze mam ten problem z literaturą japońską, że jest dla mnie w pewien sposób nieuchwytna - jakbym była o krok od pojęcia co autor chciał przekazać, ale nie mogła tego pojąć w pełni. Tutaj wyjątkowo jest inaczej. Z każdą stroną widziałam te podobieństwa między sobą a główną bohaterką, mianowicie - myśli, wręcz...

Dziwna książeczka... Trudno mi ją było ocenić.

Dziwna książeczka... Trudno mi ją było ocenić.

Nie lubię pisać opinii o tak 'uznanych' książkach, bo zawsze mam wrażenie, że nie umiem jej odebrać w 'prawidłowy' sposób, że czegoś nie rozumiem (głównie fenomenu). No ale najwyższy czas pogodzić się z tym, że opinia to rzecz subiektywna i taką pozostanie.

Wzięłam tą książkę do ręki dzisiaj pierwszy raz i szczerze zdziwiłam się jak krótka jest jej treść (jak ja nienawidzę tak wielkich liter, jeśli chodzi o wydanie...).
Szczerze mówiąc im dłużej czytam książki japońskich autorów tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że to takie "wszystko i nic jednocześnie", one mają treść, ale właściwie nie mają punktu startowego i mety. (Najprawdopodobniej jest to też kwestia tego co jest najpopularniejsze, a zagłębiając się w literaturze japońskiej, nie sposób ominąć te najbardziej spopularyzowane tytuły). A mimo to, mają w sobie sporo treści, treści którą mam wrażenie, że jednocześnie rozumiem, a jednocześnie tak bardzo jest dla mnie odległa, niezrozumiała.

Uczennica zaskoczyła mnie przede wszystkim tym, że momentami w trakcie czytania (chyba pierwszy raz) dosłownie poczułam się jakby ktoś moje myśli przelał na papier. Może nie w każdym wersie, na każdej stronie, ale dość mocno zdziwiło mnie jak bardzo mogę się utożsamić z treścią. Może to nawet lekko przerażające.

W każdym razie, czyta się ją bardzo szybko (dosłownie ile, koło godziny? może nawet mniej),więc wydaje mi się, że śmiało można się z nią zapoznać. W trakcie czytania spodobała mi się dużo bardziej niż początkowo sądziłam, ale jednocześnie, chyba nie do końca przemawia do mnie jej 'fenomen'.

Nie lubię pisać opinii o tak 'uznanych' książkach, bo zawsze mam wrażenie, że nie umiem jej odebrać w 'prawidłowy' sposób, że czegoś nie rozumiem (głównie fenomenu). No ale najwyższy czas pogodzić się z tym, że opinia to rzecz subiektywna i taką pozostanie.

Wzięłam tą książkę do ręki dzisiaj pierwszy raz i szczerze zdziwiłam się jak krótka jest jej treść (jak ja nienawidzę...

Osamu Dazai „Uczennica”


Nazwisko autora zobowiązuje do udanej lektury, więc bez oporów sięgnęłam po „Uczennicę” licząc, jak zawsze na dobrze spędzony czas. Nie pomyliłam się ani trochę. Osamu Dazai w charakterystycznej dla siebie prozie oddaje ducha Japonii w ogóle, czytając jego książki wiemy że sięgamy po taką, a nie inną literaturą.


Lektura „Uczennicy” to wewnętrzny monolog toczony przez tytułową bohaterkę. Sama z swoimi lękami, obawami, niejasno rysującą się przyszłością – pytanie co dalej wydaje się wyzierać z kolejnych stron tej krótkiej powieści. „To smutne, że tak szybko dorastam że i nic nie mogę na to poradzić. Pewnie nie pozostaje mi nic innego, jak tylko podporządkować się temu procesowi, wytrzymać i tylko go, obserwować. Chciałabym zawsze mieć takie ciało lalki.” - te wymowne, ale nie jedyne słowa mogą dać szerszy obraz tego co siedzi w głowie dorastającej dziewczyny. Jej życie emocjonalne jest bowiem bardzo bogate. Ten obraz jej pragnień i marzeń, jej życia w Japonii które dla niej samej – wydaje się być istną męką. Życie nastolatki i jej wewnętrzne zmagania się z samoakceptacją, a także – z nieuniknionym dojrzewaniem – pełny przekrój jak można się lubić, by za chwilę znienawidzić.

Uniwersalność tej książki jest nader wymowna. Mimo upływu lat wydaje się że losy tytułowej „Uczennicy” to obraz pokoleń młodych ludzi – którzy mimo różnych epok zawsze pozostaną tacy sami z swoimi lękami, obawami dotyczącymi przyszłości, pytaniami bez odpowiedzi. Prosty, ale jakże trafiający styl przemówi do wielu i powinien jeszcze zostać refleksją na długo.

7/10

Osamu Dazai „Uczennica”


Nazwisko autora zobowiązuje do udanej lektury, więc bez oporów sięgnęłam po „Uczennicę” licząc, jak zawsze na dobrze spędzony czas. Nie pomyliłam się ani trochę. Osamu Dazai w charakterystycznej dla siebie prozie oddaje ducha Japonii w ogóle, czytając jego książki wiemy że sięgamy po taką, a nie inną literaturą.


Lektura „Uczennicy” to wewnętrzny...

Rzadko spotyka się połączenie swobodnej, skrajnie subiektywnej narracji ocierającej się prawie o strumień świadomości z tak lekkim stylem i bezpretensjonalnym podejściem.

Dazai z niewymuszonym humorem i ironią pochyla się nad rozterkami dorastania i kwestiami egzystencjalnymi, zarazem kąśliwie komentując patriarchalne sposoby myślenia i ich opresyjny wpływ na samopostrzeganie młodych kobiet.

Rzadko spotyka się połączenie swobodnej, skrajnie subiektywnej narracji ocierającej się prawie o strumień świadomości z tak lekkim stylem i bezpretensjonalnym podejściem.

Dazai z niewymuszonym humorem i ironią pochyla się nad rozterkami dorastania i kwestiami egzystencjalnymi, zarazem kąśliwie komentując patriarchalne sposoby myślenia i ich opresyjny wpływ na...

Powolna książką w której na pozór nic się nie dzieje. Ot, to jesteśmy świadkiem dnia zwykłej uczennicy z dalekiej Japonii, poznajemy jej myśli i pragnienia. Dazai Osamu jak niewiele autorów potrafi się wczuć swoje postacie, stworzyć je tak bardzo realistyczne i nam bliskie. Moje jedyne zarzuty dotyczą absurdalnej ceny tej krótkiej powieści, która wynosi ponad 30 zł!

Powolna książką w której na pozór nic się nie dzieje. Ot, to jesteśmy świadkiem dnia zwykłej uczennicy z dalekiej Japonii, poznajemy jej myśli i pragnienia. Dazai Osamu jak niewiele autorów potrafi się wczuć swoje postacie, stworzyć je tak bardzo realistyczne i nam bliskie. Moje jedyne zarzuty dotyczą absurdalnej ceny tej krótkiej powieści, która wynosi ponad 30 zł!

Poszukiwanie sensu życia tkwi w każdym z nas, a co dopiero w młodym kształtującym się, dopiero co wkraczającym w dorosłość człowieku.

Rozterki dnia codziennego, odkrywanie samego siebie, bunt w nastoletnim postrzeganiu świata urastają nie raz do rangi eksplozji bomby atomowej.

Dziewczyna targana sprzecznymi emocjami ma w sobie ogromny krytycyzm wobec innych, momentami wydaje się być pozbawiona empatii, wyrachowana w swoich zachowaniach, rani innych mniej lub bardziej świadomie.

Czy te dylematy szokują? Nie, jeśli ktoś był nastolatkiem, lub z takowym gagatkiem przebywał:)

Mądra, życiowa, prawdziwa refleksja nad człowiekiem.

Polecam

Poszukiwanie sensu życia tkwi w każdym z nas, a co dopiero w młodym kształtującym się, dopiero co wkraczającym w dorosłość człowieku.

Rozterki dnia codziennego, odkrywanie samego siebie, bunt w nastoletnim postrzeganiu świata urastają nie raz do rangi eksplozji bomby atomowej.

Dziewczyna targana sprzecznymi emocjami ma w sobie ogromny krytycyzm wobec innych, momentami...