Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak on mógł zepsuć taką fajną historię? Od samego początku po prostu pochłaniałem kolejne strony ale to co autor zrobił z zakończeniem to po prostu kryminał... w kolokwialnym znaczeniu. Jak można wmawiać czytelnikowi, że Lang nie rozpoznał w swojej żonie Ambre, którą wcześniej po raz ostatni widział już jako dwudziestodwulatkę? Przecież to niemożliwe, żeby już dorosła kobieta po kolejnych dwudziestu latach zmieniła się nie do poznania. Plus wątek z udawaną chorobą mocno naciągany. I po raz kolejny z całej serii uwidoczniło się, że Servaz momentami jest tak głupi, że aż ciężko uwierzyć. Tak jak w finałowej scenie. Znowu bez żadnego wsparcia, z klapkami na oczach, jedzie tam gdzie ktoś mu każe i trzymając cały czas broń w dłoni dał się sterroryzować gościowi z nożem do papieru?
Chyba nadszedł czas na przerwę w czytaniu serii...

Jak on mógł zepsuć taką fajną historię? Od samego początku po prostu pochłaniałem kolejne strony ale to co autor zrobił z zakończeniem to po prostu kryminał... w kolokwialnym znaczeniu. Jak można wmawiać czytelnikowi, że Lang nie rozpoznał w swojej żonie Ambre, którą wcześniej po raz ostatni widział już jako dwudziestodwulatkę? Przecież to niemożliwe, żeby już dorosła...

To już był ostatni moment na to, żeby uśmiercić Hirtmanna i zakończyć ten pojedynek. Zamiast tego autor wolał pozbawić życia Kirsten, którą niby coś połączyło z Servazem a zabicie jej przyszło mu o wiele zbyt łatwo. Jeśli okaże się, że zwyrol znowu ucieknie z więzienia i dalej będą się bawić w kotka i myszkę, to następna książka od razu idzie w odstawkę...

To już był ostatni moment na to, żeby uśmiercić Hirtmanna i zakończyć ten pojedynek. Zamiast tego autor wolał pozbawić życia Kirsten, którą niby coś połączyło z Servazem a zabicie jej przyszło mu o wiele zbyt łatwo. Jeśli okaże się, że zwyrol znowu ucieknie z więzienia i dalej będą się bawić w kotka i myszkę, to następna książka od razu idzie w odstawkę...

Czy tylko ja mam nieodparte wrażenie, że to jednak Simon był ojcem Sonnego?

Czy tylko ja mam nieodparte wrażenie, że to jednak Simon był ojcem Sonnego?

Póki co, najlepsza z serii o Martinie Servazie, mimo że, tak naprawdę można by go wyciąć z historii, bo odgrywa tu niewielką rolę. Czyta się jednym tchem. Polecam.

Póki co, najlepsza z serii o Martinie Servazie, mimo że, tak naprawdę można by go wyciąć z historii, bo odgrywa tu niewielką rolę. Czyta się jednym tchem. Polecam.

Książka ciekawa, chociaż od pewnego momentu dosyć przewidywalna i jakoś niczym szczególnym mnie nie zaskoczyła.

Książka ciekawa, chociaż od pewnego momentu dosyć przewidywalna i jakoś niczym szczególnym mnie nie zaskoczyła.