Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu pierwszej części spodziewałam się czegoś więcej, jakichś intryg, kłamstw, zdrad albo poświęceń. Zabrakło mi właśnie zwrotów akcji, takich które wprawiałyby mnie w osłupienie albo rozdzierały od środka. Do tego przyzwyczaiła mnie pierwsza część. Tutaj akcja jest dość monotonna, a jakiekolwiek ,,niespodzianki" są łatwe do przewidzenia lub niepotrzebne. Irytowały mnie sytuacje, w których karę za czyny Kaisera ponosił Soren. Sama postawa Theodosii również nie przypadła mi do gustu. W pierwszej części wydawała mi się bardziej... stabilna. Natomiast w ,,Pani Dymu" postrzegałam ją jako rzeczywiste dziecko, którym ją określano. Bardzo często odnosiłam wrażenie, że sama nie wie, czego tak naprawdę chce. Pomimo tego, książka jest przyjemna w czytaniu, ale nie wywiera takiego wrażenia, jak pierwsza część.

Po przeczytaniu pierwszej części spodziewałam się czegoś więcej, jakichś intryg, kłamstw, zdrad albo poświęceń. Zabrakło mi właśnie zwrotów akcji, takich które wprawiałyby mnie w osłupienie albo rozdzierały od środka. Do tego przyzwyczaiła mnie pierwsza część. Tutaj akcja jest dość monotonna, a jakiekolwiek ,,niespodzianki" są łatwe do przewidzenia lub niepotrzebne....