Kosogłos

mehhh… bonus point za kota Jaskra

mehhh… bonus point za kota Jaskra

Ostatni tom walki Katniss z przeciwnościami losu. Najsmutniejsza część ze wszystkich, z ogromem strat, cierpienia i często bezsensownych śmierci. Lubię tę serię, bo bohaterowie w mojej ocenie są tacy zwyczajni, nieprzerysowani. Na pewno jeszcze nie raz wrócę do Igrzysk i szczerze każdemu polecam przeczytać chociaż raz.

Ostatni tom walki Katniss z przeciwnościami losu. Najsmutniejsza część ze wszystkich, z ogromem strat, cierpienia i często bezsensownych śmierci. Lubię tę serię, bo bohaterowie w mojej ocenie są tacy zwyczajni, nieprzerysowani. Na pewno jeszcze nie raz wrócę do Igrzysk i szczerze każdemu polecam przeczytać chociaż raz.

boli mnie ze oni już nigdy nie będą tymi samymi ludźmi a ich miłość nigdy nie będzie taka sama

boli mnie ze oni już nigdy nie będą tymi samymi ludźmi a ich miłość nigdy nie będzie taka sama

Książka dobra, o wiele lepsza niż film, ze względu na dynamikę akcji, film był rozwleczony a tutaj mamy ciągłe zdarzenia. Denerwowały mnie tylko liczne błędy w książce, poucinane litery, całe słowa, ale pewnie jest to kwestia wydania

Książka dobra, o wiele lepsza niż film, ze względu na dynamikę akcji, film był rozwleczony a tutaj mamy ciągłe zdarzenia. Denerwowały mnie tylko liczne błędy w książce, poucinane litery, całe słowa, ale pewnie jest to kwestia wydania

Ostatnia część Trylogii w której Katniss zgadza się zostać Kosogłosem - symbolem walki przeciw kapitolińskiej tyranii.

Moim zdaniem to najsmutniejsza część ze wszystkich trzech. Ilość osób, które Katniss w walce z Kapitolem traci jest duża i niestety nieunikniona. Jest tu dużo akcji bo wojna pomiędzy rebeliantami, a Kapitolem wchodzi na najwyższy poziom więc nie ma tu mowy, aby czytelnik się nudził. Podziwiam autorkę za to, że dalej jest w stanie pokazać różnego rodzaju pułapki, niespodzianki, które czekają na Katniss i jej ekipę podczas szturmu na Kapitol tak samo jak ma to miejsce podczas Głodowych Igrzysk. Samo zakończenie jest trochę takie, że autorka po zakończeniu wojny nie wiedziała jak dalej ruszyć z historią. Brakuje mi wyjaśnień czy matka Katniss wyjaśniła jej dlaczego woli zostać i odbudowywać szpital niż zostać z jedyną córką. Brakuje mi czy Gale i Katniss kiedykolwiek jeszcze ze soba rozmawiali. Trochę autorka za szybko chciała już zakończyć całą historię Igrzysk Śmierci. Całą trylogię czytało mi się świetnie i myślę że nie raz jeszcze po nią sięgnę.

Ostatnia część Trylogii w której Katniss zgadza się zostać Kosogłosem - symbolem walki przeciw kapitolińskiej tyranii.

Moim zdaniem to najsmutniejsza część ze wszystkich trzech. Ilość osób, które Katniss w walce z Kapitolem traci jest duża i niestety nieunikniona. Jest tu dużo akcji bo wojna pomiędzy rebeliantami, a Kapitolem wchodzi na najwyższy poziom więc nie ma tu...

Trzecia książka z klasycznej serii tylko mnie utwierdziła w przekonaniu jak wiele ta historia traci na swojej narracji. Przez to trudno mi się do niej wracało, miałam poczucie, że kolejne rozdziały nie wnoszą nić nowego, a przecież w tej opowieści dzieje się tyle ciekawych rzeczy!

Trzecia książka z klasycznej serii tylko mnie utwierdziła w przekonaniu jak wiele ta historia traci na swojej narracji. Przez to trudno mi się do niej wracało, miałam poczucie, że kolejne rozdziały nie wnoszą nić nowego, a przecież w tej opowieści dzieje się tyle ciekawych rzeczy!

Zdecydowanie jest to najdojrzalsza część z całej sagi. Jak na swój gatunek - młodzieżową dystopię, naprawdę się wyróżnia. Fakt, budowa świata przedstawionego jest nadal mocno uproszczona, ale w tym momencie nie wydaje mi się to takim dużym minusem, bo książka koncentruje się na czymś zupełnie innym. Poza tym, bezsensowność całego systemu paradoksalnie pokazuje tutaj jak nietrwały jest ten system (nawet takie słowa padły we wcześniejszej części z ust prezydenta Snowa).

Książka kładzie duży nacisk na zespół stresu pourazowego Katniss, która dwukrotnie przeżyła koszmar Głodowych Igrzysk. Popada ona w coraz większe szaleństwo po tym jak kolejno traci osoby, które kocha, oraz gdy widzi że jest tylko pionkiem, tym razem w dłoniach rebeliantów.

Katniss nie jest tutaj żadnym przywódcą, bohaterem, tylko zranioną i zagubioną dziewczyną, która musi odegrać kolejną rolę. Ukazany jest jej tragizm, dlatego mimo jej oziębłości i często niesprawiedliwego osądu innych osób ciężko jej nie kibicować.

Mechanizmy propagandy zostały ukazane bardzo przekonująco. Rebelianci kręcą swoje propagity z Kosogłosem, a Kapitol wywiady z Peetą. To przeciwstawienie sobie dwóch protagonistów serii jest naprawdę mrocznym i okrutnym zabiegiem, ale wyjątkowo skutecznym. Scena, gdy oba wywiady krzyżują się ze sobą pokazuje że w rebelii, tak samo jak w igrzyskach tak naprawdę nie ma zwycięzców, są tylko przegrani.

Moim zdaniem, dużym plusem jest również wątek romantyczny. W zalewie literatury YA, która romantyzuje gwałt, a obiekty pożądania i bożyszcza nastolatek to bardzo toksyczne postacie, Collins ukazuje Gale'a i Peetę jako normalnych chłopaków, którzy naprawdę troszczą się o główną bohaterkę. Czasami jednak, tak jak główna bohaterka, przypominają bardziej ideę, niż prawdziwe osoby. Gale uznaje że cel uświęca środki, natomiast Peeta nie chce stracić swojej podmiotowości.

Tym tragiczniejsza jest przemiana Peety, który po torturach zatraca poczucie rzeczywistości. Po wojnie, razem z Katniss muszą uczyć się kochać od nowa. Jest to dla nich bardzo trudna droga, ale jednak możliwa do przejścia. Bardzo się cieszę, że po koszmarze, którym jest rzeczywistość rebelii, autorka zostawia taki promyczek nadziei. Przyznaję, że troszkę mi brakowało perspektywy Peety, bardzo jestem ciekawa jak udało mu się na nowo pokochać niepokorną łuczniczkę, po tym wszystkim co przeszedł.

Bardzo podobał mi się fragment, w którym Peeta pyta się Katniss, czy jej miłość do niego jest prawdą czy fikcją, jako rozwiązanie wątku romantycznego, ponieważ to pytanie kryje w sobie tyle warstw znaczeniowych. Pierwszą z nich jest to, że Katniss wcześniej udawała miłość do niego przed kamerami, drugą dziwna mieszanka tego co jest prawdą i fikcją w głowie Peety. Z jednej strony pojawia się gorycz tego, przez co musieli razem przejść, z drugiej wzajemna troska i pomoc w wyciąganiu siebie z tego mroku. Uwielbiam też to, że ich miłość magicznie nie zdejmuje z tej dwójki wszystkich trosk i traum, ale uczy im sobie z nimi radzić.

Po obaleniu władzy w Kapitolu, przywódcy buntowników chcieli dalej organizować Igrzyska, mimo dojścia innej grupy do władzy mechanizmy zostały takie same. Dopiero śmierć przywódczyni rebeliantów, mogła doprowadzić do zmian w Panem. Pod koniec książki Katniss znowu zaczyna śpiewać, co symbolizuje że staje się kosogłosem, który uosabia nadzieję wypełniająca zakończenie trylogii. Dodatkowo, u boku Peety, główna bohaterka uczy się wdzięczności, grając nieustannie w tę samą grę. Może jest to monotonne, ale istnieją gorsze gry.

Moim zdaniem, taki obraz jest czymś więcej niż oczekiwałam po książce młodzieżowej, do której wysłuchania przekonał mnie dopiero zgorzkniały głos pani Ani Dereszowskiej.

Zdecydowanie jest to najdojrzalsza część z całej sagi. Jak na swój gatunek - młodzieżową dystopię, naprawdę się wyróżnia. Fakt, budowa świata przedstawionego jest nadal mocno uproszczona, ale w tym momencie nie wydaje mi się to takim dużym minusem, bo książka koncentruje się na czymś zupełnie innym. Poza tym, bezsensowność całego systemu paradoksalnie pokazuje tutaj jak...

Domknięcie trylogii. Czegoś mi zabrakło z tego szczególnego klimatu, który miał pierwszy tom. Katniss jak zwykle jest strasznie wykorzystywana przez innych, aby osiągnąć cele "ludu" i kolejnych wpływowych ludzi.
Sceny potyczek między dystryktami, starym ładem, a nowym są emocjonujące. I plus za to, że bohaterka nie zawsze wychodzi bez szwanku.

Domknięcie trylogii. Czegoś mi zabrakło z tego szczególnego klimatu, który miał pierwszy tom. Katniss jak zwykle jest strasznie wykorzystywana przez innych, aby osiągnąć cele "ludu" i kolejnych wpływowych ludzi.
Sceny potyczek między dystryktami, starym ładem, a nowym są emocjonujące. I plus za to, że bohaterka nie zawsze wychodzi bez szwanku.

O dziwo najsłabsza część z trylogii. Choć wciąż szybko się czyta, można też odnieść wrażenie, że Autorka wiedziała, dokąd chce poprowadzić fabułę i jak domknąć niektóre wątki, ale nie miała pomysłu, jak do tego doprowadzić. Najżmudniej wypada pierwsza część powieści, gdy bohaterka włóczy się bez celu po Trzynastce. O ile w drugiej odsłonie serii też mamy momenty bez trupów, gdzie akcja zwalnia, tam miałam poczucie, że mogę przynajmniej lepiej poznać bohaterów - tutaj było inaczej. Sama wojna z Kapitolem też została dość siermiężnie opisana.
To, za co cenię samą serię, to ukazanie mechanizmów działania systemów totalitarnych i propagandy i to, jak szare bywają wybory ludzi będących u władzy. W tej części bohaterowie zmagają się z jeszcze jednym dylematem - jak wiele można poświęcić dla jakiegoś ideału bez zatracenia siebie? Opowieść zatem, mimo pewnych potknięć, znajduje adekwatne zakończenie - mnie ono satysfakcjonuje, ale jestem członkinią teamu Peeta :) Nie mogę natomiast przeboleć tego, co spotkało Finnicka, nie było mi tak szkoda nawet Prim i myślę, że nie byłoby mi tak szkoda samej Katniss. W każdym razie cieszę się, że przeczytałam te książki po raz kolejny, tym razem jako dorosła kobieta. Zabieram się za prequel.

O dziwo najsłabsza część z trylogii. Choć wciąż szybko się czyta, można też odnieść wrażenie, że Autorka wiedziała, dokąd chce poprowadzić fabułę i jak domknąć niektóre wątki, ale nie miała pomysłu, jak do tego doprowadzić. Najżmudniej wypada pierwsza część powieści, gdy bohaterka włóczy się bez celu po Trzynastce. O ile w drugiej odsłonie serii też mamy momenty bez trupów,...

Ostatnio zrobiłam sobie powrót do tej serii i większość moich przemyśleń sprzed kilku lat pokrywa się z obecnymi. Ciekawy pomysł, wciągająca fabuła, natomiast do samego końca brakuje mi rozbudowania tego świata. Jeśli natomiast chodzi o bohaterów...hm, jakby to ująć. Moim zdaniem nasza główna protagonistka jest dobrze ukazaną postacią. Tylko ja jej po prostu nie lubię. I to nie jest jakiś zarzut, bohaterowie powinni wywoływać jakieś emocje, lepiej tak, niż jakby mieli być obojętni. Może nawet taki był zamysł, w końcu niejednokrotnie w książce padają słowa, że Katniss trudno polubić. Niestety, kiedy już jest się zmuszonym śledzić akcję poprzez jej narrację, staje się to nieco problematyczne. I o tyle, o ile w pierwszym tomie Katniss jeszcze jest dla mnie w porządku, im dalej, tym bardziej mnie denerwuje, a wraz z nią pozostali bohaterowie. Ostatecznie w Kosogłosie kibicuję dwóm bohaterom, z których jeden ginie. Sam 3 tom wlecze się i momentami przynudza, ale jego zakończenie jest naprawdę zaskakujące.

Ostatnio zrobiłam sobie powrót do tej serii i większość moich przemyśleń sprzed kilku lat pokrywa się z obecnymi. Ciekawy pomysł, wciągająca fabuła, natomiast do samego końca brakuje mi rozbudowania tego świata. Jeśli natomiast chodzi o bohaterów...hm, jakby to ująć. Moim zdaniem nasza główna protagonistka jest dobrze ukazaną postacią. Tylko ja jej po prostu nie lubię. I to...