Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę nie się tego spodziewałem - miałem nadzieję na szczegółowe historie i analizy, a zamiast tego dostałem książkę w formie wywiadu. Może się przydać szaremu czytelnikowi, ale dla reszty jest zbyt płytka naukowo i za bardzo skupia się na autorce.

Trochę nie się tego spodziewałem - miałem nadzieję na szczegółowe historie i analizy, a zamiast tego dostałem książkę w formie wywiadu. Może się przydać szaremu czytelnikowi, ale dla reszty jest zbyt płytka naukowo i za bardzo skupia się na autorce.

Bohaterka kwestionuje swoje życiowe wybory, z których nie jest zadowolona i nie czuje się przez nie szczęśliwa - ot - powiedziałbym, że jest to coś, przez co w pewnych momentach życia, przechodzą praktycznie wszyscy. Jednakże - sprawa się komplikuje, kiedy Esther się gubi - najpierw stara się załatać "pustkę" eksperymentując z nowymi sytuacjami i emocjami, a potem wycofuje się i rezygnuje ze swojego dotychczasowego życia.

Pozostawiona sama sobie z tym nierozwiązalnym dylematem, frustruje się, popada na granicę obłędu i w końcu - wyczerpana walką samą ze sobą - podejmuje próbę samobójczą.
Trafia do zakładu psychiatrycznego, w którym lekarze są bardziej zainteresowani sami sobą, niż pacjentami i "pracą"...

W całej książce nie ma ani jednej postaci, która budziłaby coś innego niż antypatię.
Jeżeli powieść coś pokazuje i uczy - to tego - jacy wszyscy to są egoistyczni i samolubni - (dotyczy to też Esther, która nigdy nie przejmowała się swoimi "przyjaciółkami") i tego, żeby nigdy nie polegać na psychologach i psychiatrach.
Sama Esther robi wrażenie, jakby do momentu opisanego w powieści, nigdy nie znalazła się w żadnej trudnej sytuacji (i stąd załamanie przy pierwszym kryzysie) - Przez ile? 19 lat życia? Naprawdę? Nic tylko Pozazdrościć.

Książka z jednej strony porusza ciężką tematykę i znajdujące się w niej momenty dają sporo do przemyślenia, ale z drugiej strony, następuje tu i ówdzie sporo dziwnych przeskoków i skróceń... bo tak serio - ile wiemy o przeszłości Esther? Co spowodowało, że wybrała ścieżkę kariery, która jej nie odpowiadała? Albo co spowodowało, że przestała ona być dla niej atrakcyjna? Ot pojawiła się magiczna "pustka" i tyle... - a przecież depresja to nie choroba, która spada na człowieka bez ciągu przyczynowo-skutkowego. I tego w tej powieści brakuje.

Bohaterka kwestionuje swoje życiowe wybory, z których nie jest zadowolona i nie czuje się przez nie szczęśliwa - ot - powiedziałbym, że jest to coś, przez co w pewnych momentach życia, przechodzą praktycznie wszyscy. Jednakże - sprawa się komplikuje, kiedy Esther się gubi - najpierw stara się załatać "pustkę" eksperymentując z nowymi sytuacjami i emocjami, a potem wycofuje...

MEN powinien z tego zrobić lekturę.

MEN powinien z tego zrobić lekturę.

Książka nie jest pełnoprawną powieścią, lecz zbiorem luźno powiązanych, przeciętnych opowiadań.

Książka nie jest pełnoprawną powieścią, lecz zbiorem luźno powiązanych, przeciętnych opowiadań.

To naprawdę napisał Harris?

To naprawdę napisał Harris?

A.Beevor nigdy nie zawodzi. Jedyne czego bym chciał to więcej map - łatwo się pogubić "co, gdzie, kiedy", a sytuacja w trakcie "Market" była wyjątkowo... dynamiczna.

A.Beevor nigdy nie zawodzi. Jedyne czego bym chciał to więcej map - łatwo się pogubić "co, gdzie, kiedy", a sytuacja w trakcie "Market" była wyjątkowo... dynamiczna.