Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już od ogłoszenia ,,Mapy Dni” nie byłam przekonana co do kontynuowania opowieści o Pani Peregrine i jej podopiecznych. Przyznaję bez bicia – nastawiłam się negatywnie, ponieważ w moim świecie opowieści o Osobliwcach funkcjonowały jako trylogia z otwartym zakończeniem, która ,,trzymała się kupy” i spełniała swoje zadanie. Wprowadzenie kolejnej części budziło obawę, iż historia zostanie w jakiś sposób skrzywiona i zepsuta.

I niestety nie myliłam się. Muszę przyznać, iż Ransom Riggs jest świetnym pisarze, odnajduje się w takiej formie, jakiej się podjął – zdjęcia rozbudzają wyobraźnię, ale pisanie na ich podstawie wcale nie jest takie proste, ponieważ fabuła musi się kleić i być ciągła, bez dziur. W przypadku autora to się sprawdza – fabuła zazwyczaj ma sens, zachowuje przyczynowo-skutkowość, ale jest coś, co mi przeszkadza.

Otóż, po wielu latach zauważam, że absolutnie nie jestem targetem powieści – i dziwnie by było, gdybym była! Wydaje mi się, iż książka jest przede wszystkim dla nastolatków (młodszych, starszych) i młodych dorosłych. Natomiast w dorosłym odbiorcy może wzbudzać frustrację z powodu nielogicznych decyzji, jakie podejmują postaci. Kiedy byłam młodsza, absolutnie wszystko miało sens i na pewno młodszym odbiorcom wszystko funkcjonuje w porządku, ponieważ młodzież bywa radykalna w podejmowanych decyzjach i osądach. Tacy są właśnie młodzi Osobliwcy.

Na minus wydaje mi się ,,bunt” Jacoba. Z mojego punktu widzenia niekoniecznie jest zrozumiały, aczkolwiek nie mogę zaprzeczyć, że z pewnością jest rozwojowy i doprowadza do bycia indywidualnym i uzyskania dojrzałej tożsamości.

Cała struktura świata Osobliwców również wydaje się specyficzna i dziwna – dorośli w ciele dzieci pod rządami Ymbrynek, ograniczone i podlegające zasadom. Tak jest bezpiecznie, ale czy na pewno tak da się żyć i czy da się powstrzymać tenże zabawny bunt młodzieńczy? Ale może jakieś 80 lat temu młodzież była inna?

To, co budziło we mnie bardzo dużą frustrację, to ,,związek” Emmy i Jacoba. Widać, że Emma jest zakochana w Abie, czyli dziadku Jacoba. Tutaj absolutnie nic się nie trzyma kupy i jest mi wręcz żal Jacoba.

Podsumowując, mam wiele do zarzucenia ,,Mapie Dni”, ponieważ w moim odczuciu psuje serię – czy to starcze marudzenie, nie pamiętanie, jak to wół cielęciem był czy nieodpowiedniość książki dla osoby dorosłej? Nie mam pojęcia, jednak moja ocena nie bazuje wyłącznie na tym, że średnio mi się podobała, a także na tym, że nie mogę jednak zaprzeczyć, że ,,Mapa Dni” ze względu na zbudowanie fabuły, pomysł i przyczynowo-skutkowość jest jak najbardziej na poziomie. Czy jest nieodpowiednia dla dorosłych? Naiwna? Młodzieżowa? TAK. Ale nie jest książką złą i nie powinna być oceniania jako taka. Jest po prostu skierowana do nastolatków, ale nie niewłaściwa, niedobra czy szkodliwa. Tak, jak nastolatków nie interesują kryminały czy nudzą erotyki i romanse, tak do dorosłych może nie trafić ta opowieść. I mimo wszystko to jest naprawdę w porządku.

Warto podać ją nastolatkom i jeśli jesteście fanami Pani Peregrine i jej podopiecznych – podejdźcie do ,,Mapy Dni” i oceńcie ją sami. Być może jestem tylko negatywnie nastawiona i postrzegam opowieść przez jego pryzmat?

Już od ogłoszenia ,,Mapy Dni” nie byłam przekonana co do kontynuowania opowieści o Pani Peregrine i jej podopiecznych. Przyznaję bez bicia – nastawiłam się negatywnie, ponieważ w moim świecie opowieści o Osobliwcach funkcjonowały jako trylogia z otwartym zakończeniem, która ,,trzymała się kupy” i spełniała swoje zadanie. Wprowadzenie kolejnej części budziło obawę, iż...

Książka wymaga dokładnego wytłumaczenia nastolatkom treści po to, aby uniknąć nieprawidłowej interpretacji przedstawionych informacji.

Książka wymaga dokładnego wytłumaczenia nastolatkom treści po to, aby uniknąć nieprawidłowej interpretacji przedstawionych informacji.

Książka zaczyna się od ciężkiej atmosfery - w twórczości Glukhovsky'ego jest to jednak norma, aby odpowiednio przedstawić świat, w którym będziemy się po rozpoczęciu obracać.

Nie ma tu ani wygranych, ani przegranych - każdy na swój własny sposób niesie krzyż i na własny sposób odchodzi. Różnicą jest jednak to, iż jedni odchodzą na własnych zasadach, a inni zmuszeni są dostosować się do nurtu i taktu, w jakie rzuca ich życie.

,,Tekst" przypomina mi ,,Zbrodnię i karę" Dostojewskiego ze względu na tempo oraz zbieżność niektórych z wydarzeń. Nie jest to jednak ,,Zbrodnia i kara" w nowej wersji czy dostosowana do rosyjskich realiów dwudziestolecia XXI wieku. Podobny wydaje mi się bohater, Ilja Goriunów, który swoją niedojrzałością i brakiem myślenia o przyszłości przekreśla sobie życie. Pytanie jednak - czy miał inny wybór albo inne możliwości? Od zbrodni jego życie toczy się wokół jednego tematu, który obsesyjnie powraca, ponieważ Ilja boi się otrzymania kary za popełnioną zbrodnię. Czy można go więc winić za być może niedorzeczne decyzję, które podjął?

Szeroka jest także dyskusja o rosyjskich realiach oraz o kulturze i socjalizacji jednostki. Czy będąc ukształtowanymi tak, jak obaj - Chazin i Goriunow - byli, było jakieś wyjście z sytuacji bycia ofiarą? Albo drapieżcą?

Koniec końców, życie to tylko tekst - po jednych coś pozostanie, a po innych nie pozostanie nic.

Książka zaczyna się od ciężkiej atmosfery - w twórczości Glukhovsky'ego jest to jednak norma, aby odpowiednio przedstawić świat, w którym będziemy się po rozpoczęciu obracać.

Nie ma tu ani wygranych, ani przegranych - każdy na swój własny sposób niesie krzyż i na własny sposób odchodzi. Różnicą jest jednak to, iż jedni odchodzą na własnych zasadach, a inni zmuszeni są...

,,Oblężenie i nawałnica” to drugi tom trylogii o griszach. Po poprzednim nie spodziewałam się zbyt wiele, chociaż w stosunku do ,,Szóstki wron” seria ta zawodzi mnie niesłychanie. Immersję i odbiór psują dodatkowo takie elementy jak błędy składniowe i ,,zjadanie” liter, które pojawiło się w moim wydaniu. Oczywiście jest to kwestia polskiego przekładu i książki, która nie stanowi klasyki ani dzieła literackiego, które w dodatku skierowane jest do nastolatków; oczywiście cieszę się, że młodzi ludzie czytają, jednak wydawnictwa powinny szczególnie dbać o język stosowany w książkach dla takich osób, aby wypowiadały się one poprawną polszczyzną, a nie utrwalały analfabetyzm, który w przyszłych pokoleniach może w skutkach okazać się wtórny.

Sama książka była dla mnie rozrywką i odskocznią. Do pewnego momentu. W ,,Cieniu i kości” nie dało się jeszcze do końca odczuć niewłaściwych wartości i ról społecznych, które w ,,Oblężeniu i nawałnicy” zdają się wypełzać z każdej stronicy. Sama postać Mala i jego relacja z Aliną jest toksyczna – Mal miał ją w poważaniu, kiedy Alina była szarą myszką, zakochaną w nim sierotą, a następnie kartografem niewysokiej rangi. Kiedy jej podejście i ranga zmieniły się, Mal przestał akceptować to, w jakiej pozycji się znalazł i zaczął od Aliny wymagać w tamtym momencie niemożliwego. Zmiana kobiety na istotę istotną i nieprzyklejoną do niego dosłownie go wykastrowało – zaczęły się pretensje o brak poświęcania czasu i inne zajęcia w życiu. Kiedy to Mal wchodził w kontakty fizyczne z innymi kobietami wszystko było ok – bo jemu przecież wolno; podobnie było, kiedy olewał ją w ohydny sposób – nikt nie miał do niego pretensji, a Alina cichutko kochała go z cienia. Kiedy sytuacja odwróciła się na korzyść Aliny, pojawił się problem, nawet jeśli ona nie wchodziła w kontakty fizyczne z innymi mężczyznami.

Pretensje Mala, że Alina nie poświęca mu czasu, zamykają się jedynie na fizycznych aspektach znajomości – chodzi mu jedynie o podporządkowanie jej i miłość fizyczną, a więc relacja ta nie ma prawa przetrwać, jeśli zostanie nakreślona nieco bardziej realnie.

Problem pojawia się również w kontekście ról społecznych i tego, co przystoi której płci. Gdyby to Mal musiał uratować swoje państwo i griszów, wszyscy przyklaskiwalibyśmy mu, że się poświęca; kiedy musi to robić Alina pojawia się problem, jakoby była nieczuła i nie kochała swojego partnera. Jednocześnie nie zwraca uwagi na to, że Mal miał ją w nosie przez całe życie i teraz tylko wymaga, zamiast wspierać. Pretensje pojawiają się nawet w kwestii amplifikatorów, które są niezbędne do powstrzymania Zmrocza – Mal powstrzymuje Alinę przed zmianą, nie chce, żeby stała się kimś, kto się mu wymknie, bo przecież brak władzy i kontroli nad jedną kobietą wykastruje samca alfa, który nomen omen i tak nie radzi sobie z tą sytuacją, a więc zaczyna pić i udowadniać swoją… A jakże, męskość.

Alina i Mal NIE ROZMAWIAJĄ ZE SOBĄ DO JASNEJ ANIELKI; ci ludzie absolutnie ze sobą nie rozmawiają… Stąd Alina nie dostrzega, że jej partner czuje się źle, a ona boi się powiedzieć mu, że widzi Zmrocza, bo Mal się zdenerwuje, tupnie nóżką i pójdzie napić się kvasu, a później awanturować się i dać komuś po mordzie. Bo tak jest prościej.

Mal to emocjonalny terrorysta, a Alina to niepewna siebie, mało angażująca bohaterka. Czytanie tego powoduje, że zaczynam stać po stronie Zmrocza – przynajmniej ma jaja i niczewoje.

Nakreślenie takiego a nie innego państwa czy rządzących trafia do mnie – nieudolny król, intrygi na dworze, koneksje rodzinne są rozpisane poprawnie. Sam pomysł na książkę nie jest tragiczny – czy jednak musimy traktować nastolatków jak idiotów i wciskać im niewłaściwe role i romantyzowaną przemoc psychiczną? Czy nie możemy oczekiwać od pisarzy pewnego poziomu? Oczywiście nie wszystkie czytane przez nas książki muszą dorównywać ,,Lolicie” czy ,,Zbrodni i karze”, jednak powinny coś sobą reprezentować i zapewniać czytelnikowi również pożywkę intelektualną, chociażby w postaci prawidłowych wartości albo zasad pisowni.

,,Oblężenie i nawałnica” to drugi tom trylogii o griszach. Po poprzednim nie spodziewałam się zbyt wiele, chociaż w stosunku do ,,Szóstki wron” seria ta zawodzi mnie niesłychanie. Immersję i odbiór psują dodatkowo takie elementy jak błędy składniowe i ,,zjadanie” liter, które pojawiło się w moim wydaniu. Oczywiście jest to kwestia polskiego przekładu i książki, która nie...