To moja trzecia pozycja Głuchowskiego i muszę przyznać, że najgorsza z tych, które do tej pory wpadły mi w łapki. Sam pomysł jest nie dość, że oryginalny, to ciekawie zrealizowany, jednak było dużo "przeszkadzajek", które odbierały przyjemność z lektury. Jedną z nich jest mocne skupianie się na beznadziei panującej w Rosji, braku sprawiedliwości i wszechobecnej korupcji. O ile pasuje to do fabuły i dobrze buduje klimat, to mam wrażenie, że autor jest mocno zafiksowany na tym punkcie i wszędzie gdzie tylko można przemyca tę tematykę. Do głównego bohatera ciężko poczyć sympatię, z jednej strony odczuwałem dużą dawkę empatii przez jego położenie, z drugiej niesamowicie drażniły mnie dokonywane przez niego decyzje, często wręcz skrajnie głupie, łącznie z tą finalną. Nie byłoby to coś nie do zniesienia, gdyby bohater nie zdawał sobie sprawy z konsekwencji swoich działań, a jako że mamy możliwość śledzenia jego wewnętrznego dialogu, widzimy jak bardzo miota się i jak bardzo jest niespójny w działaniach. Nie uważam też, żeby bohater był nierealny, ale to jak bardzo podkłada się on ludziom i systemowi, przez których wiele się nacierpiał jest frustrujące w odbiorze. Całość kojarzy się z grecką tragedią, w którą wpisana jest nieunikniona katastrofa, z tą różnicą, że u Greków decydował los, a u Głuchowskiego bohater sam narzuca sobie tytuł więźnia losu i sam jako kat pilnuje by wyrok został wykonany. Mimo bardzo dobrego warsztatu, mimo ciekawego pomysłu i ciekawych bohaterów, powieść rosyjskiego autora zostawia u mnie pewien niesmak. Nie oczekuje happy endu, zwłaszcza nie u tego Pana, jednak koniec jest po prostu słaby.

To moja trzecia pozycja Głuchowskiego i muszę przyznać, że najgorsza z tych, które do tej pory wpadły mi w łapki. Sam pomysł jest nie dość, że oryginalny, to ciekawie zrealizowany, jednak było dużo "przeszkadzajek", które odbierały przyjemność z lektury. Jedną z nich jest mocne skupianie się na beznadziei panującej w Rosji, braku sprawiedliwości i wszechobecnej korupcji. O...

Nieszablonowa, potrafi zaskoczyć pomimo pewnych dłużyzn i wolniejszego tempa w środku. Polecam

Nieszablonowa, potrafi zaskoczyć pomimo pewnych dłużyzn i wolniejszego tempa w środku. Polecam

Bardzo nietypowa książka i naprawdę warta przeczytania. Trochę depresyjna mimo wszystko

Bardzo nietypowa książka i naprawdę warta przeczytania. Trochę depresyjna mimo wszystko

Życie toczące się w smartfonie to naprawdę ciekawa koncepcja na poprowadzenie schematu fabularnego, ale niestety niedopracowana. Dlatego czytelnik w pewnym momencie czuje się już znużony. Dodatkowo zakończenia można się domyślić, jest przewidywalne, sprawdziłby się tutaj jakiś prawdziwy zwrot akcji. Trzeba się przygotować na opisy moskiewskich ulic, którymi wędruje główny bohater – dla niezainteresowanych może to być przeszkoda w prawidłowym odbiorze książki. Że korupcja w Rosji istnieje, policjanci nie chronią obywateli, uprawiają brudne interesy, do więzień trafiają niewinni ludzie, którzy później są pochłaniani przez system - my już to wszystko wiemy, to nie jest żadna sensacja, dlatego nie powiedziałabym że autor obnaża te problemy. Bardziej płynie na ich kanwie. Pomysł super, wykonanie mimo wszystko rozczarowujące.

Życie toczące się w smartfonie to naprawdę ciekawa koncepcja na poprowadzenie schematu fabularnego, ale niestety niedopracowana. Dlatego czytelnik w pewnym momencie czuje się już znużony. Dodatkowo zakończenia można się domyślić, jest przewidywalne, sprawdziłby się tutaj jakiś prawdziwy zwrot akcji. Trzeba się przygotować na opisy moskiewskich ulic, którymi wędruje główny...

Bardzo mnie pozytywnie zaskoczyła ta powieść. Pochłonąłem ją w dwa dni i żałowałem, że się już kończy.
Glukhovsky obnaża w niej słabości całego systemu władzy w Rosji, korupcję, nepotyzm, kolesiostwo.
Udowadnia jak można łatwo wrabiać ludzi, jak i też jak łatwo można się ukryć kiedy się ma coś na sumieniu.
Świetnie oddał też to, jak kumulujemy niemal całe swoje życie w telefonie i w jaki prosty sposób ktoś może się wszystkiego o nas dowiedzieć i wykorzystać do swoich celów.
Dla mnie "Tekst" to prawdziwa petarda, a Dmitry Glukhovsky stał się jednym z ulubionych pisarzy.

Bardzo mnie pozytywnie zaskoczyła ta powieść. Pochłonąłem ją w dwa dni i żałowałem, że się już kończy.
Glukhovsky obnaża w niej słabości całego systemu władzy w Rosji, korupcję, nepotyzm, kolesiostwo.
Udowadnia jak można łatwo wrabiać ludzi, jak i też jak łatwo można się ukryć kiedy się ma coś na sumieniu.
Świetnie oddał też to, jak kumulujemy niemal całe swoje życie w...

Jedyne dzieło Dmitry'a Glukhovsky'ego jako powieść realistyczna. Opowiada o niesłusznie skazanym młodym mężczyźnie, który po odsiadce wraca do domu. Chce żyć jak dawniej, ale nie może.

Dwudziestoletni Ilja, młody student mieszkający w Moskwie, zostaje wrobiony w handel narkotykami. Podrzucenie Ilji woreczków z kokainą wystarcza bezdusznemu systemowi do wsadzenia go do więzienia na siedem lat. Sąd nie brał pod uwagi jego czystej przeszłości. W jednej chwili dwudziestolatek traci wszystko. Studia, dziewczynę, przyjaciół. Przy zachowaniu zdrowych zmysłów w więzieniu trzyma go tylko myśl powrotu do domu, do matki samotnie go wychowującej, do rozpoczęcia życia na nowo. Po latach koszmaru wreszcie wraca do Łubni.

Niestety w czasie podróży powrotnej w domu zmarła czekająca matka. W tym momencie Ilja stracił ostatnią rzecz trzymającą go przy życiu. W alkoholowym amoku postanawia rozliczyć się z policjantem Pietią, który wrobił go w narkotyki. Podstępem zwabia go w zasadzkę i zabija nożem kuchennym. Ciało ukrywa w studzience kanalizacyjnej, ale przedtem zabiera swojej ofierze telefon. Dzięki smartfonowi Pietii udaje się Ilji wcielić w życie swojego dawnego oprawcy. Poznaje dotychczasowe życie Pietii, wciela się w niego i planuje dalsze swoje ruchy.

W „Tekście” autor porusza kilka problemów z życia Rosjan i nie tylko. Pierwszym z nich jest pobyt w więzieniu i powrót „normalności” po zakończeniu wyroku. Głównie chodzi tu o niewinnie skazanych. Jak bardzo zmienia się sam człowiek oraz jak zmienił się w czasie odsiadki jego świat. Przyjaciele niby znajomi, a jednak obcy. Dom i okolice niby te same, ale jakieś inne. Często nie da się wrócić do tego co było przed więzieniem. Będąc w celi widzi się piękne rzeczy z przeszłości, ale po powrocie ten wspaniały obraz z głowy staje się rozmazanym. Czas się nie zatrzymał, życie szło dalej.

Drugim z problemów jest „sprawiedliwość” rosyjskich sądów. Ilja był zwykłym chłopakiem spod Moskwy. Wychowywała go samotnie matka. Miał marzenia, plany, dziewczynę, która poznał w dzieciństwie. Wszystko runęło w jeden wieczór. Wystarczyło że policjant podłożył mu torebkę z narkotykami. Za tą akcję Pietia dostał awans, Ilja siedem lat więzienia. Wyrok można było zmienić, ale matka Ilji nie miała pieniędzy, aby „wpłynąć” na sąd. Są równi i równiejsi.

Trzecim jest korupcja i inne machloje robione przez policję. Dzięki smartfonowi Pietii wraz z Ilją poznajemy zepsute policyjne środowisko. Jak każdy szuka na drugiego haka, jak sam uprawia brudne interesy oraz handluje z przestępcami. Dla swoich korzyści czy awansu są w stanie nawet donosić na swoją rodzinę. Nikt o wysokim stopniu nie jest czysty.

Jedyne dzieło Dmitry'a Glukhovsky'ego jako powieść realistyczna. Opowiada o niesłusznie skazanym młodym mężczyźnie, który po odsiadce wraca do domu. Chce żyć jak dawniej, ale nie może.

Dwudziestoletni Ilja, młody student mieszkający w Moskwie, zostaje wrobiony w handel narkotykami. Podrzucenie Ilji woreczków z kokainą wystarcza bezdusznemu systemowi do wsadzenia go do...

Super, książka jedna z lepszych napisanych przez Gluhowskiego. Fabuła bardzo ciekawie poprowadzona i nieprzewidywalna. Sporo zwrotów akcji i mocnych wydarzeń. Dodatkowo miejscem akcji jest Moskwa, co świetnie oddaje panujący tam klimat i powiązania półświatka z wysoko postawionymi. Polecam!

Super, książka jedna z lepszych napisanych przez Gluhowskiego. Fabuła bardzo ciekawie poprowadzona i nieprzewidywalna. Sporo zwrotów akcji i mocnych wydarzeń. Dodatkowo miejscem akcji jest Moskwa, co świetnie oddaje panujący tam klimat i powiązania półświatka z wysoko postawionymi. Polecam!

Fabuła: 75/100
Bohaterowie: 80/100
Świat przedstawiony: 70/100
Emocje:90/100
Język i narracja:70/100
385/500=77%=8 gwiazdek

Fabuła: 75/100
Bohaterowie: 80/100
Świat przedstawiony: 70/100
Emocje:90/100
Język i narracja:70/100
385/500=77%=8 gwiazdek

Jestem zdania, że po niektóre książki sięga się w odpowiednim dla siebie czasie i teraz był ten czas.

Jestem zdania, że po niektóre książki sięga się w odpowiednim dla siebie czasie i teraz był ten czas.

Znając już odrobinę warsztat Glukhovskiego, mogłam spodziewać się, że będę pławić się w przygnębieniu, brutalności i ogromnej ilości refleksji, przedzierających się systematycznie przez główny wątek fabularny. Nie było zaskoczenia.

„Myślisz, że pamiętasz swoją przeszłość, a w rzeczywistości pamiętasz zdjęcia, które i tak są zapisane w komórce”

„Sny doskonale pokazują przeszłość, do łez”

Czy będąc w posiadaniu smartfona obcej osoby, można ukraść jego wspomnienia, poczuć na własnej skórze czyjeś emocje i zatracić się w bezczelnej manipulacji innymi ludźmi? „Tekst” opowiada o młodym człowieku, którego ułożone życie przerywa więzienna odsiadka. Po wyjściu na wolność, Ilja orientuje się, że stracił wszystko, całą swoją poukładaną przeszłość i bliskich, a pustka i dręcząca świadomość niesprawiedliwości stały się nie do zniesienia. Pragnienie zemsty na milicjancie, który go wrobił, popycha bohatera do popełnienia zbrodni, z której miejsca zabiera telefon ofiary. Pokusa przeglądnięcia zawartości staje się furtką do czyjegoś życia. Z pozoru banalna gra, będąca czymś w rodzaju nagrody, może doprowadzić do kolejnych tragedii, a biegu wydarzeń nie będzie łatwo zatrzymać.

Nie jest to tylko powieść o zuchwałej kradzieży tożsamości. Historia przywołuje fakty, które są nam znane, nawet jeśli temu zaprzeczamy. W obecnych czasach telefony stanowią archiwum naszego życia, z którego elementów łatwo jest poskładać wiarygodny obraz użytkownika. Zdjęcia, smsy, maile, nagrane filmy, przeglądarka – wystarczy, by odtworzyć człowieka w całości. Przerażające, ale jak bardzo prawdziwe. Tekst na ekranie staje się kluczem do ludzkiej osobowości, do rozszyfrowania myśli, marzeń, zamiarów.
Wątek jest jedynie pretekstem dla autora, by w charakterystycznym stylu, poruszyć złożone problemy społeczne, dylematy moralne oraz przedstawić brudną, depresyjną rzeczywistość przestępczego półświatka. Pisze o Moskwie i jej mieszkańcach bez zbędnego koloryzowania. Wyciąga na światło dzienne najgorsze ludzkie cechy, budzące obrzydzenie i niedowierzanie. Bohaterów nie da się darzyć sympatią, można im współczuć i chociaż starać się nie osądzać. Nie jest to łatwe, gdyż przeplatające się emocje są niemal namacalne.

Książka jest zdecydowanie przeznaczona dla dorosłego czytelnika. Ocieka wulgaryzmami i brutalnymi opisami. Przygnębia, złości, frustruje i nie daje się odstawić na bok. Jedynie, mogłabym przyczepić się do zakończenia, które wydaje się skrócone i słabo dopracowane, jakby autorowi zabrakło pomysłu na emocjonujący finał. Oczekiwałam potężnego wybuchu, a doczekałam się pójścia na łatwiznę. Mimo to, polecam, nie tylko fanom twórczości pisarza.

Znając już odrobinę warsztat Glukhovskiego, mogłam spodziewać się, że będę pławić się w przygnębieniu, brutalności i ogromnej ilości refleksji, przedzierających się systematycznie przez główny wątek fabularny. Nie było zaskoczenia.

„Myślisz, że pamiętasz swoją przeszłość, a w rzeczywistości pamiętasz zdjęcia, które i tak są zapisane w komórce”

„Sny doskonale pokazują...