Ma cos w sobie ta książka, przyciąga i zatrzymuje, polecam.

Ma cos w sobie ta książka, przyciąga i zatrzymuje, polecam.

Nie przeczytałem do końca, nudziłem się jak mops. Brnięcie przez kolejne rozdziały to była męczarnia.
Nie dowiedziałem się po co człowiekowi czas, ale przynajmniej dowiedziałem się, że nie warto go tracić na tą książkę.
Nie wiem o czym ona jest, jakieś nudne opowieści z życia autora, niewiele konkretów...

Nie przeczytałem do końca, nudziłem się jak mops. Brnięcie przez kolejne rozdziały to była męczarnia.
Nie dowiedziałem się po co człowiekowi czas, ale przynajmniej dowiedziałem się, że nie warto go tracić na tą książkę.
Nie wiem o czym ona jest, jakieś nudne opowieści z życia autora, niewiele konkretów...

Wartościowa, popularnonaukowa pozycja. Autor w każdym z rozdziałów analizuje różny aspekt czasu, sposobów jego pomiaru, postrzegania. Kosmologia, historia filozofii, neurobiologia - to tylko niektóre z dziedzin nauki zadających sobie pytanie "Czym jest czas?". Warte uwagi, nie tylko dla dociekliwych.

Wartościowa, popularnonaukowa pozycja. Autor w każdym z rozdziałów analizuje różny aspekt czasu, sposobów jego pomiaru, postrzegania. Kosmologia, historia filozofii, neurobiologia - to tylko niektóre z dziedzin nauki zadających sobie pytanie "Czym jest czas?". Warte uwagi, nie tylko dla dociekliwych.

Świetna pod kazdym wzgledem

Świetna pod kazdym wzgledem

Podoba mi się ksiazka, polecam

Podoba mi się ksiazka, polecam

Dla mnie męczarnia,żeby dokopać się do jakichś danych trzeba brnąć przez osobiste zwierzenia autora,okraszone św.augustynem,i kreacjonizmem w tekście zmiksowanym z różnych badań i przykładów,bez żadnej myśli przewodniej,tak że nie wiem o czym w końcu jest ta książka,różne przykłady znalezione w różnych miejscach,wciśnięte na siłę do 350stron,czyta się ciężko,ale są pasjonaci takich pozycji j.w. i niech przyniesie im to intelektualną ucztę,oby nie mdłości jak w moim przypadku

Dla mnie męczarnia,żeby dokopać się do jakichś danych trzeba brnąć przez osobiste zwierzenia autora,okraszone św.augustynem,i kreacjonizmem w tekście zmiksowanym z różnych badań i przykładów,bez żadnej myśli przewodniej,tak że nie wiem o czym w końcu jest ta książka,różne przykłady znalezione w różnych miejscach,wciśnięte na siłę do 350stron,czyta się ciężko,ale są...

Ciekawa książka popularnonaukowa o czasie - jego definicji, mierzeniu i postrzeganiu. Solidny przegląd wiedzy o tej wielkości / zjawisku poparty bogatą bibliografią, pokazująca jak niewiele źródeł jest dostępnych w języku polskim.
Najcenniejsze dla mni było opisy eksperymentów dotyczących czasu np. postrzeganie upływu czasu, kiedy jesteśmy odizolowani i bez dostępu do zegara, rytm dobowy - czy doba ma 24 godziny, czy też niezwykłe wprost doświadczenia jednoczesności zdarzeń.
Do refleksji skłonił mnie też rozdział mówiący o szybkości upływu czasu i konkluzja, że pozorna długość danego czasokresuzmienia się odwrotnie proporcjonalnie do wieku.
Polecam

Ciekawa książka popularnonaukowa o czasie - jego definicji, mierzeniu i postrzeganiu. Solidny przegląd wiedzy o tej wielkości / zjawisku poparty bogatą bibliografią, pokazująca jak niewiele źródeł jest dostępnych w języku polskim.
Najcenniejsze dla mni było opisy eksperymentów dotyczących czasu np. postrzeganie upływu czasu, kiedy jesteśmy odizolowani i bez dostępu do...

Wiele obiecywałam sobie po tej książce - czas to przecież niezwykle interesująca wielkość fizyczna. No właśnie - fizyczna? A może filozoficzna? Lub tylko relatywna? Pozwala nam stosować sekwencje, poszukiwać następstw i przyczyn, związków przyczynowo-skutkowych, odstępów między zdarzeniami.

Czas może być rozumiany jako chwila, punkt na osi (czasu?),odcinek, trwanie, zbiór wszystkich punktów i okresów czasowych, czwarta współrzędna czasoprzestrzeni. Ale czy czas jest doświadczeniem? Jak doświadczamy czasu? Jak organizmy liczą czas i jak się w nim odnajdują? Czy każdy z nas ma ma swój wewnętrzny zegar, czy też jest to jakaś abstrakcyjna myślowa konstrukcja? I jaki to czas? Ziemski? Kosmiczny? Liczony dobami, miesiącami, czy latami? Czy "mechanizm zegarowy" tkwi gdzieś w komórkach naszego ciała? Czy działa w powiązaniu z tym, co dzieje się na zewnątrz?

Burdick opisuje pewien eksperyment: 16 lipca 1962 roku francuski speleolog Michel Siffre zszedł do głębokiej jaskini, gdzie nie docierało ani trochę światła. Postanowił pozostać tam przez blisko dwa miesiące. Miał kontakt telefoniczny z kolegami na górze, ci jednak ściśle pilnowali, by w czasie rozmów w żaden sposób nie przekazać informacji o tym, która jest godzina ani, jaki to dzień. Siffre sam liczył sobie czas czekając na 14 września, kiedy miał wyjść na powierzchnię. Ale już 20 sierpnia (według jego wyliczeń) dostał informację o zakończeniu eksperymentu. Okazało się, że w rzeczywistości był już 14 września, a Michel zgubił rachubę i pomylił się aż o 24 dni. Jego wewnętrzny zegar kompletnie oderwał się od rytmu doby.

Wiele obiecywałam sobie po tej książce - czas to przecież niezwykle interesująca wielkość fizyczna. No właśnie - fizyczna? A może filozoficzna? Lub tylko relatywna? Pozwala nam stosować sekwencje, poszukiwać następstw i przyczyn, związków przyczynowo-skutkowych, odstępów między zdarzeniami.

Czas może być rozumiany jako chwila, punkt na osi (czasu?),odcinek, trwanie, zbiór...

Czas jest jednym z tych pojęć, które powracają do nas w różnych interwałach. Jest wygodnym parametrem szeregującym zdarzenia, przez co pomaga budować nam spójną opowieść o świecie. Mamy też zegar wewnętrzny, taki biologiczno-psychologiczny, który odczuwamy jak upływ chwil. Alan Burdick pozbierał fakty, teorie i hipotezy, które badacze formułują na temat czasu w kontekście jego percepcji, głównie przez człowieka. Książka "Po co człowiekowi czas. Dociekania nie tylko naukowe" wydawała się dobrym pomysłem, ale wyszedł z tego miszmasz z rzadka przeplatany ciekawymi fragmentami.

Książka była pisana w ciągu kilku lat. To w tym wypadku minus. Autor się powtarza, wraca w innym kontekście do wcześniej wyłożonych treści nie nawiązując jednak do nich merytorycznie, jakby ‘odkrywał je na nowo’. Powód tego błędu jest prosty. Burdick nie jest naukowcem tylko redaktorem i wiedzę o wybranym temacie książki budował w miarę kolejnych spotkań ze specjalistami. Niestety produkt końcowy nie powstał po zebraniu wszystkich materiałów, tylko tworzył się w trakcie. Stąd narracja jest poszatkowana, bez jednoznacznych konkluzji, dodatkowo poprzetykana nieistotnymi detalami dotyczącymi prywatności rozmówców.

Zaprezentowanym koncepcjom percepcji czasu biologiczno-psychologicznego czytelnik-amator nie będzie mógł chyba przypisać odpowiedniej wagi - nie zrozumie raczej, w jakim stopni to, co Burdick przedstawił, wyczerpuje temat. To poważny błąd dydaktyczny. Dodatkowo całkiem niepotrzebnie opisał w sposób przyszywany fizyczne rozumienie czasu. Lepiej było sobie całkiem odpuścić ten wątek szczególnie, że opis jest mylący (np. na stronie 100 jest niedobry fragment o relatywizmie).

Zdecydowanie ciekawe było wplatanie wątków o 'budzeniu' się poczucia czasu u dzieci szczególnie, że publikacja powstawała, gdy akurat autor dochował się dwójki bliźniaków. Chyba dzięki temu pojawił się świetny fragment o zegarze biologicznym w życiu płodowym (st. 61-63). Równie ciekawy był opisy neuronalnych struktur w kontekście poczucia czasu (str. 299-310). Utkwiły mi również w pamięci partie o przyczynach zmienności percepcji odcinków czasu, które mózg musi poświęcić na różne aktywności (choć zostały niestety podane w kilku miejscach). Mózg kalibruje się na szablony, charakterystyczne interwały i wszelkie struktury bodźcowe. Pojawiać się wręcz może zaburzona przyczynowość rejestracji wynikająca właśnie z przewidywania tego, co się stanie (str. 189). On po prostu mnóstwo rzeczy o świecie antycypuje, dopowiada. W efekcie, w mózgu dziecka od około drugiego roku życia zachodzą nieodwracalne zmiany. Młodsze dziecko rejestruje wszystko, synchronizuje bodźce bardzo wnikliwie (stąd np. melodia głosu rodziców i ich języka stają się ich własnymi, a ludzkie twarze zbliżone do ich ‘rasy’ utrwalają się jako dobrze rozpoznawalne). Z tego powodu już kilkulatki trudniej uczą się kolejnych języków, a rozpoznawalność rysów twarzy ‘ras innych’ (np. według Europejczyków Azjaci wydają się do siebie bardzo podobni, czasem nieodróżnialni bez wnikliwego zapamiętania twarzy) ostatecznie u dorosłych staje się zdecydowanie ograniczona (str. 252-253).

„Po co człowiekowi czas” pozostaje lekturą zbyt długą i nieczytelną głównie poprzez rozproszenie tematów w niespójnych fragmentach. Książka stanowiłaby świetną lekturę, gdyby sam Burdick po jej przeczytaniu napisał zwarte i rozsądnie poukładanie streszczenie. Na szczęście język autora jest dygresyjno-potoczysty, więc dostępny chyba każdemu. Co ważne, często oddaje głos ekspertom, jakby wyczuwał własne nieuchronne ograniczenia (polecam wszystkie wypowiedzi profesora Matthew Matella).

Trochę poniżej oczekiwań, choć zainteresowani percepcją czasu powinni sięgnąć do tej lektury, tak na początek.

ŚREDNIO - 5.5/10

Czas jest jednym z tych pojęć, które powracają do nas w różnych interwałach. Jest wygodnym parametrem szeregującym zdarzenia, przez co pomaga budować nam spójną opowieść o świecie. Mamy też zegar wewnętrzny, taki biologiczno-psychologiczny, który odczuwamy jak upływ chwil. Alan Burdick pozbierał fakty, teorie i hipotezy, które badacze formułują na temat czasu w kontekście...

Doba książka popularnonaukowa poruszająca ciekawe zagadnienia dotyczące czasu, jego upływania i postrzegania.

Doba książka popularnonaukowa poruszająca ciekawe zagadnienia dotyczące czasu, jego upływania i postrzegania.