Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W życiu nie wpadłbym na to, że książka o objawieniach maryjnych okaże być się tak przewrotną soczewką o życiu społecznym. Cud to nie jest łatwa książka, dla wielu, jak i dla mnie styl może okazać się dosyć ciężki do przebrnięcia, jest on dosyć mocno poetycki i niekiedy, absolutnie wzmaga całą atmosferę chaosu i poplątania. Jestem absolutnie porażony tym, jak taka pozornie prosta opowieść zaproponowała tak wiele poziomów do interpretacji!

Ciężko było mi się odnaleźć w tej historii. Nie jest to coś, po co zwykle sięgam, zdecydowanie staram się stronić od tematyki religijnej, głównie przez to, że łatwo jest popaść w skrajności opisując ten temat, zazwyczaj lawirując pomiędzy zachowawczą oszczędnością, a obrazoburczą, mocną narracją. Tym razem, Victoria Mas sięga po bardzo rozpoznawalny motyw objawień maryjnych i za ich pomocą snuje opowieść na temat życia w społeczeństwie, szczególnie takim, które reprezentuje sobą wiele negatywnych cech. W momencie, gdy mamy odmieńca, który burzy niektóre uczucia religijne, w ludziach budzą się najbardziej pierwotne instynkty i Mas zobrazowała to naprawdę wzorcowo. Strach, zawiść, zazdrość, skłonność do grzechu - to wszystko zostało tutaj pokazane z dozą dystynkcji, ale też mroku. Chociaż, nie jest to też opowieść, w której można grzebać w nieskończoność i non stop odnajdywać nowe wnioski, tak dalej w dosadny sposób bawi się tematem religii i postrzegania wartości chrześcijańskiej w momencie głębokiego kryzysu. Fascynujące było poznawanie różnych postaw, różnych sposobów myślenia wobec czegoś tak nieprzystającego naszej rzeczywistości.

Czuję się nienasycony, a jednocześnie bardzo zadowolony, tym jakie zakończenie zostało tutaj zaserwowane. Spróbujcie po nią sięgnąć, na pewno jest to historia, która może bardzo spolaryzować czytelników, zupełnie nie zdziwiłbym się, gdyby odbiór tej książki pozostał w granicach oburzenia, bo Mas pochyla się nad religią w sposób nieupiększony i nie obawia się bezpardonowo w nią uderzyć. Ciekawa rzecz!

W życiu nie wpadłbym na to, że książka o objawieniach maryjnych okaże być się tak przewrotną soczewką o życiu społecznym. Cud to nie jest łatwa książka, dla wielu, jak i dla mnie styl może okazać się dosyć ciężki do przebrnięcia, jest on dosyć mocno poetycki i niekiedy, absolutnie wzmaga całą atmosferę chaosu i poplątania. Jestem absolutnie porażony tym, jak taka pozornie...

Jeśli ja się zachwycam książką z gatunku romantasy, to musi być to coś naprawdę godnego uwagi. I tak przedstawia się Córka dymu i kości, kawał doskonale napisanej, ociekającej niesamowitym klimatem i serwującej nienachalne elementy fantastyczne historii, która nie straszy romansem, a snuje naprawdę głęboką pod kątem problematyki opowieść. Nie spodziewałem się, że odnajdę tutaj taką trochę baśń rodem z Szekspira o rasizmie, problemie, który trapi nas od zawsze, ale w tej książce, podanej w nieco anielskodiabelskiej formie. Coś wspaniałego!

Laini Taylor ma doprawdy niepowtarzalne pióro. Utkała tę opowieść używając skrupulatnego, lecz na maksa elastycznego języka, mieszając nieco różne konwencje i style. Podoba mi się, że pomimo tej magiczności całej opowieści, nie omieszkała użyć dużej dawki ironii, mocniejszego języka, adekwatnego do wieku głównych postaci, a jednocześnie pozostała w klimacie młodzieżówki. Wiadomo, trochę ociekało tutaj sztampą w przypadku opisu relacji głównych postaci. Główny męski protagonista oczywiście musiał być nieziemsko piękny, ona nim porządnie zachłyśnięta, a ich miłość natychmiastowa i transcendentalna, ale spoko, w takim kontekście, jaki został zaserwowany pod koniec jestem to w stanie w pełni zrozumieć. Chociaż fabuła nie jest tutaj najmocniejszym aspektem tej książki, bowiem należy tę powieść potraktować chyba jako wstęp do czegoś większego, tak trzeba docenić to, co autorka robi z kreacją świata.

Będę szczery, mieszkałem pół roku w Pradze i czytanie o tych wszystkich miejscach, uliczkach, zakamarkach, które tak dobrze poznałem było czymś naprawdę wspaniałym. Praga to idealne miasto na ugoszczenie tak eterycznej, tak wyjątkowej opowieści. Jest dokładnie tak mroczna, tak średniowieczna, tak magiczna, tak klimatyczna jak Taylor zdołała ją opisać. Podoba mi się też, że poznajemy inne miejsca, łatwo dzięki zręcznym opisom też je od siebie odróżnić, na co zwracałem szczególną uwagę. I koniec końców, last but not least, naprawdę udała się tutaj kreacja świata magicznego. Było jedynie kilka momentów, kiedy poczułem się nieco zagubiony, przytłoczony nowym słownictwem, ale przeważały chwile, w których napawałem się specyfiką działania kadzideł, zębów, skrzydeł, życzeń, magii. Udało się to, w pełni kupuję to, jak zręcznie to wszytko zostało podane, nie na tacy, trzeba było się trochę wysilić, by to ogarnąć, ale w końcu to dopiero wstęp do mocniejszej historii.

Jestem fanem, nawet wielkim! Dawno żadna seria młodzieżowa ani fantasy nie pochłonęło mnie do tego stopnia, a muszę przyznać, że chyba ostatnio tak dobrze się bawiłem naprawdę dawno temu na tego typu książce. Mega intryguje mnie w jaką stronę pójdzie ta seria!

Jeśli ja się zachwycam książką z gatunku romantasy, to musi być to coś naprawdę godnego uwagi. I tak przedstawia się Córka dymu i kości, kawał doskonale napisanej, ociekającej niesamowitym klimatem i serwującej nienachalne elementy fantastyczne historii, która nie straszy romansem, a snuje naprawdę głęboką pod kątem problematyki opowieść. Nie spodziewałem się, że odnajdę...

Napotkałem bardzo skrajne opinie na temat tej książki. Jedni jej nienawidzili, drudzy uwielbiali. Jak jest ze mną? Jestem po środku. Mogę policzyć na jednej ręce powieści, jakie udało mi się przeczytać w ciągu jednej doby - ta jest jedną z nich.
Zacznijmy od tego, że wciągnąłem się w fabułę jak nigdy, historia Grace i Jacka angażuje i sprawia, że autentycznie martwimy się o bohaterów. Autorka wykreowała naprawdę przerażający świat, w którym motyw uwięzienia prezentuje się naprawdę dobrze. Przez całą lekturę towarzyszył mi wachlarz uczuć, od obrzydzenia do współczucia. Plusem jest także tempo akcji, Paris pozostawia czytelnika w świecie, który jest bardzo tajemniczy i nieoczywisty, gdzie pozory są bardzo istotne. Ciekawym zabiegiem było pomieszanie rozdziałów, jeden z teraźniejszości, a drugi z retrospekcją. Była to dobra możliwość na ekspozycję, która doprowadza do najcięższego zarzutu, który muszę wysnuć dla tej powieści. Pisarka wyłożyła na tacę dosłownie wszystko zbyt szybko. W powieściach tego typu intryga jest bardzo istotna i nie ukrywam, że do tego momentu czytało mi się znacznie lepiej. Wiedząc cały cel postaci, chcemy jedynie poznać zakończenie. Gdyby to wyszło na jaw sto stron później, nabrałoby to i klimatu, i elementu zaskoczenia.
Zważywszy na fakt, że jest to debiut jestem pod wrażeniem dla lekkości pióra Paris oraz scen, które niekiedy mrożą krew w żyłach (piwnica). Jednak, nie wszystko złoto, co się świeci. Niekiedy książka ta zakrawa pod abstrakcję, bo rzeczy, które mają miejsce są wprost nierealne i zdecydowanie przesadzone, mówię tutaj o Hiszpanach w Tajlandii. Nie, nie i jeszcze raz nie. Gdyby nie to, spojrzałbym na całość trochę inaczej.
Wspomnieć muszę o postaciach, bo mam się niestety do czego przyczepić. Postać Grace miała swoje wzloty i upadki, podziwiam jej oddanie wobec siostry, ale niestety nie popisała się inteligencją w niektórych sytuacjach. Niejednokrotnie podkreślała, że znowu przechytrzyła męża, po czym ten wyprzedzał ją o krok. Sam Jack stanowi bardzo ciekawy portret psychologiczny psychopaty, jego działania były naprawdę przerażające, a jego motyw wręcz zdumiewający, choć trochę absurdalny.
Podoba mi się za to kwestia zakończenia, nie spodziewałem się takiego rozwiązania i jestem usatysfakcjonowany tym wszystkim.
Za zamkniętymi drzwiami to przeciętny, choć zaskakujący thriller dobrze zapowiadającej się pisarki. Myślę, że gdyby niektóre błędy zostały skorygowane całość wyglądałaby naprawdę doskonale. Jest to idealna powieść na podróż lub relaks z książką w letni wieczór. Intryguje, wciąga i dobrze spełnia swoją rolę - odrywa czytelnika od świata realnego na dobrych kilka godzin.

Napotkałem bardzo skrajne opinie na temat tej książki. Jedni jej nienawidzili, drudzy uwielbiali. Jak jest ze mną? Jestem po środku. Mogę policzyć na jednej ręce powieści, jakie udało mi się przeczytać w ciągu jednej doby - ta jest jedną z nich.
Zacznijmy od tego, że wciągnąłem się w fabułę jak nigdy, historia Grace i Jacka angażuje i sprawia, że autentycznie martwimy się...