Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiele już było na rynku wydawniczym futurystycznych powieści młodzieżowych. Niektóre wypadły lepiej, inne gorzej. Do której grupy zalicza się „Czas Żniw”?

Od większości książek z wizją przyszłości, powieść Shannon wyróżnia się tym, że świat przedstawiony zaczął się zmieniać względem naszego już w dziewiętnastym wieku, kiedy to na Ziemię przybyli Refaici. Oprócz tego ludzie dzielą się na jasnowidzów, mających kontakt z zaświatami, oraz „ślepców”. Z biegiem czasu brytyjska monarchia dobiega końca, jej miejsce zajmuje Sajon, totalitarny rząd. Jasnowidzowie są prześladowani, w tym Page, dziewiętnastoletnia członkini gangu, która zrobi wszystko, żeby przeżyć.

Żeby zdobyć te informacje, czytelnik musi się nieźle natrudzić. Przez pierwsze pięćdziesiąt stron nie wiedziałam, co się właściwie dzieje. Świat stworzony przez autorkę jest bardzo skomplikowany. Z pomocą przychodzą słowniczek, mapa i schemat z klasyfikacją jasnowidzów. Mimo tego, że na początku trudno było wgryźć się w historię, złożoność powieści jest jej dużą zaletą. (Poza tym to trochę moja wina – lubię czytać książkę kompletnie nic o niej nie wiedząc, więc ani nie czytałam recenzji ani tyłu okładki, przez co byłam jeszcze bardziej w tyle).

Rzeczywistość w „Czasie Żniw” znacząco różni się od tej, którą znamy, jednak nie jest trudno sobie jej wyobrazić. W przeciwieństwie do większości powieści dla młodzieży autorka nie powiela schematów, czerpie za to inspiracje z otaczającego jej świata oraz z historii. To sprawia, że rzeczywistość Paige jest wyjątkowa.

Warto zaznaczyć, że autorka jest bardzo młoda. Samantha Snannon napisała tę powieść mając zaledwie 22 lata. Ja uważam, że nie zawsze wiek przekłada się na lepsze pióro, czego „Czas Żniw” jest najlepszym dowodem. Do tego Shannon jest bardzo sympatyczną osobą o rozbudowanej wyobraźni.
Główną bohaterką jest dziewiętnastolatka, co niektórych przeciwników młodzieżówek może zniechęcić, bo w większości takich książek protagonistka długo użala się nad sobą, koncentruje na swoich rozterkach. Page taka nie jest. Nie poświęca wiele czasu na myślenie, działa szybko i ma jeden główny cel: przeżyć.

Niezależnie więc od tego, czy należy się do grupy wielbicieli książek dla młodzieży czy raczej się ich unika, warto sięgnąć po tę pozycję – jest to powiew świeżości na rynku pełnym powielanych schematów.

Wiele już było na rynku wydawniczym futurystycznych powieści młodzieżowych. Niektóre wypadły lepiej, inne gorzej. Do której grupy zalicza się „Czas Żniw”?

Od większości książek z wizją przyszłości, powieść Shannon wyróżnia się tym, że świat przedstawiony zaczął się zmieniać względem naszego już w dziewiętnastym wieku, kiedy to na Ziemię przybyli Refaici. Oprócz tego ludzie...

Historia Avy Lavender zdecydowanie jest osobliwa, ale i moje doświadczenia z tą książką były dość dziwne.
Zacznę od tego, czego spodziewałam się po tej książce. Słyszałam o niej tyle, że opowiada o dziewczynie ze skrzydłami, jest nietypowa i zdecydowanie zapada w pamięć, oraz że należy do gatunku pomiędzy fantastyką a obyczajówką. Moje wyobrażenia o tej książce były więc takie: jest to przyjemna opowieść o skrzydlatej nastolatce, lekka i miła, a o jej wyjątkowości miałam się dopiero przekonać.
Zdecydowanie nie spodziewałam się tego, co dostałam.

Sprostujmy kilka rzeczy. Książka nie jest jedynie historią o Avie, a o całej jej rodzinie, dokładniej o czterech pokoleniach. Dużo czasu mija, zanim z francuskiej wsi jej prababki przeniesiemy się do domu bohaterki w Seattle. Powieść jest jednak opowiedziana oczami Avy, przez co jednocześnie towarzyszy czytelnikowi cały ten czas i pozostaje dla niego zagadką.
Nie jest to też coś "pomiędzy fantastyką a obyczajówką", a realizm magiczny. Miałam z nim wcześniej styczność tylko raz, ale podobieństw do tamtej książki znalazłam wiele.

Tak więc na początku byłam zdziwiona, bo czytałam historie innych ludzi, którzy wcale nie byli skrzydlatymi nastolatkami. Jednak spodobało mi się to oraz fakt, że autorce udało się przedstawić tak rozłożone w czasie wydarzenia w jednocześnie zwięzły i poruszający sposób.

Co bardzo uderzyło mnie w tej powieści, to to, jak zostali przedstawieni jej prawdziwi "główni bohaterowie", czyli miłość, śmierć i cierpienie.
Leslye Walton nie nadużywała słów i opisywała te aspekty tak, że trafiała prosto w serce, ale i pozostawiała dużo przestrzeni na własne przemyślenia.

Na czym polega osobliwość tej książki? W dużej mierze wpływają na nią styl pisania oraz bohaterowie, którzy zdecydowanie nie są przeciętnymi ludźmi. Fakt, że jest to przedstawicielka realizmu magicznego również nie jest bez znaczenia. Przejawia się on nie tylko w dziwnych zdarzeniach, ale i dwuznacznych zdaniach, które nie wiem, czy są jedynie przenośnią, czy mam brać je na serio. Pod tym, i też paroma innymi względami, powieść przypomina mi "Prawiek i inne czasy" Tokarczuk. I tu mamy wiele pokoleń i te charakterystyczne urwane wątki pozostawiające do myślenia. Bohaterowie często zachowują się w niezrozumiały dla nas sposób, trochę wyolbrzymiony. Jednak "...przypadki..." podobały mi się bardziej, może dlatego, że były nieco bardziej subtelne, o ile można tu mówić o subtelności.

Akcja rozwijała się dość długo i jest to pewien minus, choć i bez tego książka była wciągająca i szybko ją przeczytałam. Gdy jednak już dochodzi do punktu kulminacyjnego... No cóż, przygotujcie się na dużą dawkę emocji i kryzys egzystencjalny po odłożeniu powieści.

Dla mnie jednak nie na tym kończą się osobliwości związane z tą książką. Otóż to, co bohaterka zrobiła z włosami, ja zrobiłam na tydzień przed przeczytaniem tej książki. I dokładnie, kiedy w powieści czuć było w powietrzu nadchodzącą ulewę, u mnie rozpętała się burza z rekordową ilością błyskawic. Tak więc siedziałam na parapecie i czytając o strugach deszczu, zerkałam w dół z szóstego piętra na przemokniętych ludzi i zastanawiałam się, czy ten realizm magiczny nie przeniknął przypadkiem do mojego życia.

Historia Avy Lavender zdecydowanie jest osobliwa, ale i moje doświadczenia z tą książką były dość dziwne.
Zacznę od tego, czego spodziewałam się po tej książce. Słyszałam o niej tyle, że opowiada o dziewczynie ze skrzydłami, jest nietypowa i zdecydowanie zapada w pamięć, oraz że należy do gatunku pomiędzy fantastyką a obyczajówką. Moje wyobrażenia o tej książce były więc...

Zapraszam do przeczytania recenzji napisanej wspólnie z moją mamą: http://ksiazki-pandy-i-kawa.blogspot.com/2016/02/recenzja-linia-serc-rainbow-rowell.html
"Linia Serc" to kolejna przesłodzona i wyidealizowana historia. "Eleonora i Park" poruszały też ważne kwestie, "Fangirl" miała się wyróżniać tematyką. Tę pozycję wyróżnia przeplecenie świata realnego z nierzeczywistym. Język jest prosty, jak na nic nie wnoszącą obyczajówkę przystało, dzięki czemu czytało się ją dosyć szybko. Ale... nie widzę w tej książce większego celu, poza tym, że jest co poczytać do poduszki, żeby umilić sobie czas. Ot co, jeden z wielu sposobów na nudę.
To, co działo się w tej powieści nie było do końca zrozumiałe. Zarówno decyzje bohaterów, jak i sposób, w jaki zakończyła się książka nie były dla mnie jasne. Pomijając fakt, że było to przewidywalne już od pierwszych rozdziałów. Niewiele się tam działo, jedynie liczne retrospekcje choć trochę mnie zainteresowały. No dobra, poród mopsiąt też był ciekawy. Ale to tylko niewiele wnoszące do fabuły wydarzenie. Główny wątek nie był też szczególnie wartościowy, to tylko kolejna seria rozważań o życiu, która niczego nowego nie nauczy. Chyba że ktoś jest kompletnie bezradny i niedoświadczony życiowo.
Żadnej z postaci nie polubiłam. Wręcz przeciwnie, na każdym ich kroku zastanawiałam się, co z nimi nie tak. Georgie, kierująca się w życiu karierą, i Neal, wyidealizowany super ojciec i zero towarzyskie. Oraz Seth, przystojny przyjaciel, który nie umie sobie ułożyć życia. Jedynie siostrę Georgii darzę odrobiną sympatii. Ogólnie bohaterowie są dobrze wykreowani, ale raczej trudno jest ich polubić.
Linia serc to książka dobra na jeden wieczór, do oderwania się od rzeczywistości i pocieszenia się, że inni mają większe problemy od ciebie. Powiedziałabym, że mnie rozczarowała, ale doświadczona innymi dziełami Rowell nie spodziewałam się niczego wielkiego. Okazała się gorsza od "Eleonory i Parka", ale lepsza od "Fangirl". Przeważyła jednak szalę i wiem, że więcej po twórczość autorki nie sięgnę.

Zapraszam do przeczytania recenzji napisanej wspólnie z moją mamą: http://ksiazki-pandy-i-kawa.blogspot.com/2016/02/recenzja-linia-serc-rainbow-rowell.html
"Linia Serc" to kolejna przesłodzona i wyidealizowana historia. "Eleonora i Park" poruszały też ważne kwestie, "Fangirl" miała się wyróżniać tematyką. Tę pozycję wyróżnia przeplecenie świata realnego z nierzeczywistym. ...