Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Czy zaciekawiła was nasza religia? -Nie, mój ateizm ma się dobrze.

-Czy zaciekawiła was nasza religia? -Nie, mój ateizm ma się dobrze.

-Szel! Szelena! -Co?- Uniosłam głowę z roztargnieniem. -Czy ty w najlepsze sobie śpisz?!- obruszył się smok.- A kto będzie pilnował? -Sam sobie pilnuj - odgryzłam się.- Masz lepszy wzrok,a jeśli raczysz oderwać tyłek od siodła i zrobisz kółko nad polem to zgubisz trochę tłuszczyku z brzucha. Mrok zadarł poły kurtki i z wyraźnym niepokojem przyjrzał się lekko wystającemu wałkowi nad rzemieniem. -Gdzie ty tu widzisz tłuszczyk? To zapasy na zimę! -Aha- przytaknęłam złośliwie- Tylko inni mężczyźni z nieznanego powodu trzymają je na zimnie w kadzi z solą,anie pod paskiem! -Popatrz na siebie.-smok nie wpadł na lepszą odpowiedź. Wypięłam pierś i w zamyśleniu oceniłam widok. Na tym wszystkie pretensje się skończyły, smok zachmurzył się i obciągnął kurtkę, chowając kompromitujący brzuch. Weres i Rest chichotali, bo żaden z nich nie był zagrożony podobnymi żarcikami. -A wy siedźcie cicho, porcje rosołowe!-odgryzł się smok.

-Szel! Szelena! -Co?- Uniosłam głowę z roztargnieniem. -Czy ty w najlepsze sobie śpisz?!- obruszył się smok.- A kto będzie pilnował? -Sam so...

Już przy wyjściu smok niepewnie dotknął mojego rękawa. - Szeleno, posłuchaj... -Hm? -A paszteciki na pewno były... z Burkiem? -Nie. Żartowałam. Porozumiewawczo poklepałam go po ramieniu. -Niby skąd ja mam wiedzieć, Burek, Reks czy Azor...? Psina zawsze zostaje psiną!

Już przy wyjściu smok niepewnie dotknął mojego rękawa. - Szeleno, posłuchaj... -Hm? -A paszteciki na pewno były... z Burkiem? -Nie. Żartował...

Ten, który targuje się ze smokiem, jest głupcem lub trupem.

Ten, który targuje się ze smokiem, jest głupcem lub trupem.

O świcie, który płynnie zmienił się w popołudnie, staliśmy się ofiarą starożytnej mądrości: nawet najlepsze wino wypite w dużych ilościach nad ranem zmienia się w okrutnego kaca. Tak więc Weres, który zapobiegawczo łyknął poprzedniego dnia jakiegoś eliksiru i obudzeniu zaczął od radosnego pytania co jest na śniadanie, omalże nie został pobity. Żeby było "weselej", obudziliśmy się w jednym pokoju- ja i mała w jednym łóżku, Rest i jego mistrz w drugim, na waleta, a na Mroka, walającego się po podłodze, nadepnęłam przy wstawaniu. Należy dodać, że nikt nie pamiętał jak znaleźliśmy się w jednej komnacie mojej i Virry, ponieważ docieraliśmy do łóżek nie zapalając światła i zygzakami, a co poniektórzy pełznąc. Ruganie ich nie miało sensu, na wygnanie było za późno, zwłaszcza że służąca uznała, iż taki właśnie był plan i przyniosła tutaj wszystkie miednice do mycia oraz tace z jedzeniem.

O świcie, który płynnie zmienił się w popołudnie, staliśmy się ofiarą starożytnej mądrości: nawet najlepsze wino wypite w dużych ilościach n...

Rudzielec wstał, otrzepał trzymany do tej pory na kolanach płaszcz i zarzucił go sobie na ramiona. Czerwona lamówka. Pełny porucznik. Kłopoty. Oficer Straży uśmiechnął się chłodno. I wtedy dziecko, które przy pierwszym okrzyku młodszego porucznika smyrgnęło przez halę i schowało się za spódnicą kobiety, wychyliło się zza niej i zmierzyło go wzrokiem. Przez chwilę porównywało jego wzrost z innymi obecnymi, a potem szeptem – takim, jaki potrafią wydawać tylko dzieci – zapytało: — Mamusiu, ciemu on jeśt taki… en… endoziony?

Rudzielec wstał, otrzepał trzymany do tej pory na kolanach płaszcz i zarzucił go sobie na ramiona. Czerwona lamówka. Pełny porucznik. Kłopot...

- Każdą pieczęć da się podrobić.

- Każdą pieczęć da się podrobić.

O północy nadeszła pora krojenia ślubnego tortu i zebrani ponownie sobie o nas przypomnieli. Dostaliśmy do rąk ogromy nóż, a goście ustawili się w kolejce, trzymając w pogotowiu talerze. Zapanowała krótka konsternacja – na torcie ponownie stały zbereźne figurki. Temar wykonał pełen satysfakcji gest zaciśniętą pięścią i pośpiesznie wmieszał się w tłum. Po otrzymaniu za każdy kawałek tortu gratulacji i prezentu (do końca pozostało zagadką, kto „uszczęśliwił” nas trumną) wyszłam na środek polany i z ogromną ulgą rzuciłam bukiet, mściwie celując w Welkę.

O północy nadeszła pora krojenia ślubnego tortu i zebrani ponownie sobie o nas przypomnieli. Dostaliśmy do rąk ogromy nóż, a goście ustawili...

Coś puknęło w powietrzu i całkiem spora owca wylądowała na najbliższym straganie. Gliniane dzbany, garnki i talerze nie miały szans. Zwierzę przez chwilę kręciło się w kółko, zrzucając na ziemię resztę dobytku handlarza, po czym zgrabnie zeskoczyło i ruszyło przed siebie w jakichś owczych, zapewne niecierpiących zwłoki sprawach. Oficer zastygł z mieczem na wpół wyciągniętym z pochwy. Miał już wskazać nim czworonoga i powiedzieć coś w stylu: „Natychmiast aresztować tę owcę”, gdy dotarł do niego absurd sytuacji. Wtedy rozległo się następne puknięcie. I kolejne. I kolejne. Tym razem chaos przybrał postać spadających z nieba owiec. Kenneth zanurkował pod najbliższy stragan, jego ludzie również. Na targowisku wybuchła panika, tłum kręcący się wokół straganów runął do ucieczki, choć niektórzy wykazywali się podziwu godną przytomnością umysłu. Porucznik kątem oka zauważył, jak jeden z uciekających ściąga błyskawicznie z opuszczonego stoiska kilka ozdobnych lusterek. Zanim zdążył interweniować, jakaś ogłupiała ze strachu owca wylądowała mężczyźnie na głowie. Ten zachwiał się, złapał zwierzę i zarzuciwszy je sobie na ramiona, pomknął jak z procy, gubiąc skradzione przed chwilą 59 świecidełka. Kenneth nie wiedział: śmiać się czy podziwiać refleks. Lecz poza tym mógł tylko siedzieć pod straganem i czekać na koniec.

Coś puknęło w powietrzu i całkiem spora owca wylądowała na najbliższym straganie. Gliniane dzbany, garnki i talerze nie miały szans. Zwierzę...