Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno temu… czytałam książki tego autora i pamiętam, że byłam nimi zachwycona. Ma swój styl. Zdążyłam niestety zapomnieć jak dobrze pisze. To zbiór ciekawych obyczajowych historii, których osią wspólną jest hotel Grand w Sopocie. Nie byle jaki hotel. Zatrzymywali się tu rozmaici znamienici goście. To hotel z duszą i przepiękną historią. A bohaterowie tych opowieści przeżywają tu swoje życiowe rozterki. Napisane zgrabnie i lekko, czyta się bardzo dobrze. To najczęściej niezbyt wesołe historie, a jednak parę razy się uśmiałam. To w końcu powieść utalentowanego pisarza, który w delikatny sposób podsuwa czytelnikowi mądrości doświadczonej życiowo osoby. Inteligentnie i nienachalnie, w sposób bardzo wyważony. Z czystym sumieniem mogłabym polecić tę książkę każdemu kto chciałby poczytać dobrą obyczajową powieść.

Dawno temu… czytałam książki tego autora i pamiętam, że byłam nimi zachwycona. Ma swój styl. Zdążyłam niestety zapomnieć jak dobrze pisze. To zbiór ciekawych obyczajowych historii, których osią wspólną jest hotel Grand w Sopocie. Nie byle jaki hotel. Zatrzymywali się tu rozmaici znamienici goście. To hotel z duszą i przepiękną historią. A bohaterowie tych opowieści...

Ciężko zdobyć teraz tę książkę. Nowego wydania brak, a nieliczne egzemplarze wystawione w necie osiągają kosmiczne ceny. A jednak dorwałam drania, w czym pomógł mi pewien przyszły bibliotekarz.
Osiem gwiazdek nie bez powodu. Przede wszystkim za zmuszenie mnie do refleksji nad naszą rzeczywistością. Może nad swoją? Ja wiem najlepiej, że każdy ma inną. Co jest prawdziwe, a co nie? Co istnieje, a co nie? A może nie co, tylko dla kogo? Czym jest Matrix? Co jest pod spodem? Pod skórą? Co przeżywam i dlaczego, gdy wchodzę do sklepu mięsnego? Gdy widzę stosy nóżek i skrzydełek? Jakie to budzi we mnie skojarzenia? I dlaczego myślami wracam wtedy do Matrix? Dlaczego nie szokuje mnie zupełnie postawa i tezy Elizabeth Costello? I nie zaszokowała by mnie nawet czterdzieści lat temu? Pewne wizje są jakby żywcem wyciągnięte z mojej dziecięcej głowy. Pewne sprawy dręczą mnie od wielu lat.
Jest tu jeden esej, który mógł wprawić w furię naszą prawicę. "Znowu zaczynamy przypominać plemię". Ta książka była wydana w 2012 r., a tu jest mowa o katastrofie smoleńskiej z 2010. Odważnie. Jak na taki krótki czas po katastrofie, to powiedziałabym, że bardzo odważnie. Ale myślę, że wielu ludzi tak wtedy myślało, choć niewielu miało odwagę to powiedzieć.
Spodobały mi się „Pliki podróżne”. Egzotyczne i ciekawe. Można się sporo dowiedzieć. Co kraj to obyczaj przecież, a to zawsze jest ciekawe. Najbardziej jednak zachwycił mnie esej o szwajcarskim święcie śmieci. Jak daleko jesteśmy za cywilizowaną Europą pod pewnymi względami…. Co „mały stronniczy przewodnik..” krok po kroku udowadnia.
Zachwycił mnie też opis Odry. Tak o rzece może pisać tylko Olga Tokarczuk. I bardzo spodobał mi się esej o języku naszym ojczystym. Uświadomił mi wiele spraw.
No i „Moment niedźwiedzia”. Chyba każdy ma jakiś swój… Tak sądzę. Chociaż może nie wszyscy lubią się do tego przyznawać.
Świetna książka. Jak najbardziej polecam tę pozycję.

Ciężko zdobyć teraz tę książkę. Nowego wydania brak, a nieliczne egzemplarze wystawione w necie osiągają kosmiczne ceny. A jednak dorwałam drania, w czym pomógł mi pewien przyszły bibliotekarz.
Osiem gwiazdek nie bez powodu. Przede wszystkim za zmuszenie mnie do refleksji nad naszą rzeczywistością. Może nad swoją? Ja wiem najlepiej, że każdy ma inną. Co jest prawdziwe, a...

Ja, Bianka, ja czytelniczka, ja każda, która czytam, myślę i piszę, wyobrażam sobie wielkie koło dziejów świata. Wszystko już było i znowu będzie. Taki to porządek na tym łez padole. Od najstarszych mitów z klinowych tabliczek po nasze dzisiejsze historie zapisane w chmurach pamięci. Ten mit to prahistoria wszystkich innych. Dzieło sprzed czterech tysięcy lat. A tak podobne do opowieści, które każdy z nas dobrze zna. Skojarzenia są jasne i mocne.
Udało mi się kupić wydanie z 2006 r. w czerwonej okładce. Mówię o tym, bo podobno nie każde wydanie zawiera posłowie, a ono wydaje mi się bardzo ważne dla całości pozycji. Znajdują się tam dodatkowe wyjaśnienia dla czytelników. Nawiązują one do mitów nie tylko sumeryjskich, ale także greckich, skandynawskich, asyryjsko-babilońskich. Daje to świadomość ogromu wiedzy, jaką autorka musiała zgłębić, żeby tę książkę w przekonujący sposób napisać. Charakterystyczne dla niej jest też wyławianie wpływowych, utalentowanych, odważnych kobiet na przestrzeni dziejów i przedstawianie ich światu. Popieram tę działalność ze wszech miar i zawsze czekam kolejną przywróconą zbiorowej pamięci wspaniałą kobietę. Taką jak Enhuduanna, córka sumeryjskiego władcy i autorka pierwszych w dziejach ludzkości dzieł literackich. Zastanowił mnie też fragment dotyczący wyglądu Inanny, bogini która zeszła do piekieł, umarła a potem ożyła i wróciła do świata. Fragment, który dotyczy jej misternie splecionego ufryzowania. Autorka „anny in…” nie lubi opowiadać o sobie, ale może tym razem coś nam przemyciła?

Ja, Bianka, ja czytelniczka, ja każda, która czytam, myślę i piszę, wyobrażam sobie wielkie koło dziejów świata. Wszystko już było i znowu będzie. Taki to porządek na tym łez padole. Od najstarszych mitów z klinowych tabliczek po nasze dzisiejsze historie zapisane w chmurach pamięci. Ten mit to prahistoria wszystkich innych. Dzieło sprzed czterech tysięcy lat. A tak...