Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobrze, że przeczytałem tę xiążkę, ale po lekturze mam mieszane uczucia. Najpierw dlaczego warto po nią sięgnąć. Czytana wraz z "Sharon Tate. Historia morderstwa żony Romana Polańskiego" pozwala spojrzeć z dwóch zupełnie różnych perspektyw na kwestię kary śmierci. Decydując się na przeczytanie myślałem, że dostanę opowieść o pedofilu-mordercy, który miał w sobie "coś" co sprawiło, że nawet matka ofiary zdecydowała się zeznawać w jego obronie, tymczasem dostałem w pakiecie drugą historię. Też o pedofilu, innym i jego ofiarach. To co było słabą stroną xiążki to sposób opowieści autorki. Im bliżej końca tym opowieść częściej grzęzła w dygresjach i pseudopoetyckich rozważaniach. To w ogóle zły pomysł aby pisać reportaż i wplatać do niego fikcyjne wątki i dialogi. W zakończeniu autorka przyznaje, że niektóre sytuacje opisane w xiążce są wytworem jej wyobraźni bo tak je sobie wyobrażała, albo że posiłkowała się scenariuszem sztuki teatralnej dotyczącej jednej z przedstawionych w xiążce postaci. Nie mogę też uwierzyć, że Marzano-Lesnevich nie zapamiętała co odpowiedziała dziadkowi-pedofilowi gdy prosił ją o wybaczenie. Pamięta tyle szczegółów różnych wydarzeń z dzieciństwa (a jak nie pamięta to je wymyśla),ale nie pamięta tak ważnego momentu. No, po prostu w to nie wierzę. Mimo tych mankamentów uważam, że warto przeczytać, bo to kolejna historia z cyklu "życie potrafi być straszniejsze niż fikcja".