Spodziewałem się, reportażu true crime dostałem "mokradełko" ale napisane w mojej ocenie dość nieciekawie. Bo więcej czasu autorka poświęca samej Sobie niż zbrodni, którą opisuje. Nie ma w tym nic złego tylko po prostu spodziewałem się czegoś innego i po prostu książka nie wciągnęła mnie jakoś bardzo. Sam koncept książki, może być ciekawy ale jej zawartość to znowu nie moja bajka. Poleciłbym ją osobom, które podobnie jak autorka zastanawiają się czy mogli by wymierzyć karę śmierci.

Spodziewałem się, reportażu true crime dostałem "mokradełko" ale napisane w mojej ocenie dość nieciekawie. Bo więcej czasu autorka poświęca samej Sobie niż zbrodni, którą opisuje. Nie ma w tym nic złego tylko po prostu spodziewałem się czegoś innego i po prostu książka nie wciągnęła mnie jakoś bardzo. Sam koncept książki, może być ciekawy ale jej zawartość to znowu nie moja...

Zanim sięgniemy po tę książkę powinniśmy zdać sobie sprawę, że nie jest ona po prostu analizą sprawy true crime. W moim odczuciu to coś na kształt autobiografii autorki, będącej jednocześnie formą autoterapii traumy molestowania w dzieciństwie. Sprawa Jeremy'ego Guillory'ego stanowi jedynie punkt odniesienia do własnych poszukiwań, porządkowania emocji i wspomnień.

Zanim sięgniemy po tę książkę powinniśmy zdać sobie sprawę, że nie jest ona po prostu analizą sprawy true crime. W moim odczuciu to coś na kształt autobiografii autorki, będącej jednocześnie formą autoterapii traumy molestowania w dzieciństwie. Sprawa Jeremy'ego Guillory'ego stanowi jedynie punkt odniesienia do własnych poszukiwań, porządkowania emocji i wspomnień.

Jedna książka, dwie historie, różne czasy. Doceniam ten reportaż przede wszystkim za odwagę, jaką miała autorka, żeby rozdrapywać swoją własną przeszłość i krzywdę, której doznała ze strony jednego z członków rodziny. A także za umiejętność spojrzenia na drugiego człowieka przez pryzmat jego doświadczeń. Kiedy przychodzimy na świat nikt z nas nie jest tak naprawdę czystą kartką. Rodzimy się z ciężarem oczekiwań naszych rodziców, ich planów i marzeń; przychodzimy też tutaj w cieniu rodzinnych historii – warunkowani przez nie, mimo że nie braliśmy w nich nigdy udziału.

Autorka w umiejętny sposób łączy swoją opowieść z opowieścią Rickiego Langleya. Nie robi z niego potwora, choć sama wielokrotnie nie potrafi jednoznacznie określić swoich odczuć. Jego wina jest niewątpliwa. To, co zrobił Jeremiemu i innym dzieciom jest oburzające i straszne. Najstraszniejsze jednak jest to, że jak udowadnia nam Marzano-Lesnevich – Ricky miał świadomość tego, że stanowi zagrożenie i szukał pomocy, nie otrzymał jej jednak w odpowiednim czasie, dlatego ten reportaż jest też krytyką systemu. Mówi co prawda o Stanach Zjednoczonych i to sprzed wielu lat, ale tego typu nieusłyszane głosy występują na całym świecie. To oczywiście nie usprawiedliwia jego zbrodni, ale pokazuje, że jako społeczeństwo – w temacie zła – nie do końca radzimy sobie z prewencją.

Reportaż polecam, jako przypomnienie, że zło potrafi czaić się tuż obok i niekoniecznie zdajemy sobie z tego sprawę. A nawet jeżeli mamy tego świadomość, to celowo odwracamy wzrok. Niech te dwie historie przypomną nam, że nie powinniśmy.

Jedna książka, dwie historie, różne czasy. Doceniam ten reportaż przede wszystkim za odwagę, jaką miała autorka, żeby rozdrapywać swoją własną przeszłość i krzywdę, której doznała ze strony jednego z członków rodziny. A także za umiejętność spojrzenia na drugiego człowieka przez pryzmat jego doświadczeń. Kiedy przychodzimy na świat nikt z nas nie jest tak naprawdę czystą...

Autorka napisała książkę, stosując bardzo ciekawy koncept. Historia dotyczy Rickiego Langleya, który zabił małego chłopca, pisarka stara się wejść w jego motywację i spróbować go zrozumieć, przeplatając jego historie z dręczącym ją od lat problemem wykorzystywania przez władsnego dziadka, którego przecież kochała. O ile sposób prowadzenia narracji (raz to, raz tamto) jest znany i ogólnie chyba dobrze się przyjmuje, o tyle opisywanie przez nią swojego życia w najdrobniejszych szczegółach wprowadza niepotrzebne dłużyzny i zwyczajnie nudzi. Przebiajajc się przez rewelace typu "co jadła na śniadanie któregoś dnia w liceum" tracimy główny wątek, co sprawia, że część jej osobistych wywodów trzeba po prostu przekartkować, żeby się nie zgubić.

Autorka napisała książkę, stosując bardzo ciekawy koncept. Historia dotyczy Rickiego Langleya, który zabił małego chłopca, pisarka stara się wejść w jego motywację i spróbować go zrozumieć, przeplatając jego historie z dręczącym ją od lat problemem wykorzystywania przez władsnego dziadka, którego przecież kochała. O ile sposób prowadzenia narracji (raz to, raz tamto) jest...

Bardzo dobry reportaż, który nie tylko traktuje o sprawie Ricky'ego, ale jest także formą pamiętnika dla autorki, która w dzieciństwie doświadczyła molestowania. Opisanie tych wydarzeń mogło mieć na nią terapeutyczny wpływ. Reportaż bardzo ciekawy i dobrze napisany. Jeśli kogoś ciekawi temat to jak najbardziej polecam.

Bardzo dobry reportaż, który nie tylko traktuje o sprawie Ricky'ego, ale jest także formą pamiętnika dla autorki, która w dzieciństwie doświadczyła molestowania. Opisanie tych wydarzeń mogło mieć na nią terapeutyczny wpływ. Reportaż bardzo ciekawy i dobrze napisany. Jeśli kogoś ciekawi temat to jak najbardziej polecam.

Dobrze, że przeczytałem tę xiążkę, ale po lekturze mam mieszane uczucia.
Najpierw dlaczego warto po nią sięgnąć.
Czytana wraz z "Sharon Tate. Historia morderstwa żony Romana Polańskiego" pozwala spojrzeć z dwóch zupełnie różnych perspektyw na kwestię kary śmierci.
Decydując się na przeczytanie myślałem, że dostanę opowieść o pedofilu-mordercy, który miał w sobie "coś" co sprawiło, że nawet matka ofiary zdecydowała się zeznawać w jego obronie, tymczasem dostałem w pakiecie drugą historię. Też o pedofilu, innym i jego ofiarach.
To co było słabą stroną xiążki to sposób opowieści autorki. Im bliżej końca tym opowieść częściej grzęzła w dygresjach i pseudopoetyckich rozważaniach. To w ogóle zły pomysł aby pisać reportaż i wplatać do niego fikcyjne wątki i dialogi. W zakończeniu autorka przyznaje, że niektóre sytuacje opisane w xiążce są wytworem jej wyobraźni bo tak je sobie wyobrażała, albo że posiłkowała się scenariuszem sztuki teatralnej dotyczącej jednej z przedstawionych w xiążce postaci.
Nie mogę też uwierzyć, że Marzano-Lesnevich nie zapamiętała co odpowiedziała dziadkowi-pedofilowi gdy prosił ją o wybaczenie. Pamięta tyle szczegółów różnych wydarzeń z dzieciństwa (a jak nie pamięta to je wymyśla),ale nie pamięta tak ważnego momentu. No, po prostu w to nie wierzę.
Mimo tych mankamentów uważam, że warto przeczytać, bo to kolejna historia z cyklu "życie potrafi być straszniejsze niż fikcja".

Dobrze, że przeczytałem tę xiążkę, ale po lekturze mam mieszane uczucia.
Najpierw dlaczego warto po nią sięgnąć.
Czytana wraz z "Sharon Tate. Historia morderstwa żony Romana Polańskiego" pozwala spojrzeć z dwóch zupełnie różnych perspektyw na kwestię kary śmierci.
Decydując się na przeczytanie myślałem, że dostanę opowieść o pedofilu-mordercy, który miał w sobie "coś"...

Gdy zaczynałam ‘pamięć ciała’ zdawałam sobie sprawę z tego, że nie będzie to lekka lektura. Ciężko czyta się książki, w których opisywana jest przemoc w stosunku do dzieci, które dorastając nie potrafią wyzbyć się traumy, która w nich siedzi.

Autorka książki opisuje jedną ze spraw, z którymi przyszło jej się zmierzyć na początku swojej kariery zawodowej w kancelarii prawniczej. Sześcioletni chłopiec zostaje zamordowany przez młodego chłopaka mieszkającego po sąsiedzku. Rick Langley od początku bierze czynny udział w poszukiwaniach Jeremiego, jednak policjanci po 3 dniach znajdują ciało chłopca ukryte w szafie w jego pokoju. Langley od razu przyznaje się do popełnienia zbrodni, tłumacząc się później tym, że darzył ofiarę prawdziwą miłością.

Alex Marzano-Lesnevich przeanalizowała wiele materiałów dotyczących tej sprawy. Starała się zrozumieć skazanego oraz innego osoby zaangażowane w sprawę, których czyny czasami wydawały się irracjonalne. Był to również pewnie sposób na uporanie się z jej własną traumą. 

Niestety, momentami miałam mieszane uczucia w trakcie czytania tej książki. Miałam wrażenie, że autorka ponaciągała niektóre wątki. Większość faktów rzeczywiście jest oparta na materiałach zebranych w trakcie dochodzenia, ale autorka wiele razy wspomina o tym, że zakłada, że coś takiego się wydarzyło, albo wyobraża sobie, że tak to wyglądało. Marzano-Lesnevich opisuje również tutaj swoje doświadczenia z dzieciństwa i to jakie miały one na nią wpływ w późniejszym życiu. Jest to zarówno reportaż, jak i swego rodzaju pamiętnik. Jest to też pewniem sposób próba zrozumienia sprawy.

‘Pamięć ciała’ jest na pewno książka wartą uwagi, ale nie każdemu może przypaść do gustu styl pisania autorki.

Gdy zaczynałam ‘pamięć ciała’ zdawałam sobie sprawę z tego, że nie będzie to lekka lektura. Ciężko czyta się książki, w których opisywana jest przemoc w stosunku do dzieci, które dorastając nie potrafią wyzbyć się traumy, która w nich siedzi.

Autorka książki opisuje jedną ze spraw, z którymi przyszło jej się zmierzyć na początku swojej kariery zawodowej w kancelarii...

Jedna z trudniejszych książek jakie miałam okazje przeczytać. Zazwyczaj nie mam problemu z czytaniem trudnych opisów, w tym tych dotyczących przemocy, ale te powodowały, że musiałam odłożyć te książkę i wrócić do niej następnego dnia. Jeden z najtrudniejszych opisów był ten z dziadkiem w pokoju autorki. Co do pamięci ciała, która jest wspomniana w tytule, nie ma o niej zbyt dużo informacji, ale takiej typowo naukowej, a miałam nadzieje, że coś więcej się pojawi.
Co do samego Rickyego, podoba mi się rozwiniecie jego wątku i pokazanie historii z szerszej perspektywy, powrót do samego początku (ciąży matki i tego co w jej czasie przeszła) i później rozwinięcie przez całe jego życie aż do momentu rozprawy na sali sądowej.
Jedyne co chciałabym wiedzieć to jak przebiegło spotkanie autorki z Rickym.
Oceniam książkę dosyć wysoko, ponieważ zostawi ona wiece przemyśleń w moim umyśle i spowoduje, że na wiele spraw spojrzę inaczej.

Jedna z trudniejszych książek jakie miałam okazje przeczytać. Zazwyczaj nie mam problemu z czytaniem trudnych opisów, w tym tych dotyczących przemocy, ale te powodowały, że musiałam odłożyć te książkę i wrócić do niej następnego dnia. Jeden z najtrudniejszych opisów był ten z dziadkiem w pokoju autorki. Co do pamięci ciała, która jest wspomniana w tytule, nie ma o niej zbyt...

Książka Marzano-Lesnevich jest niezwykle osobista. Przez cały czas czytania tej książki czuje się, że osoba autorska nie traktuje tej sprawy chłodno i z dystansem, ale jest poruszona opisywanymi wydarzeniami. Wydaje się, że z tego powodu formuje się główne dwa zarzuty wobec tej książki. Pierwszym z nich jest zbytni brak dystansu wobec historii Ricky’ego Langleya, ale moim zdaniem Alex udało się wybrnąć z tego, okazując przez pokazanie z jednej strony, jak złożone są charaktery jej bohaterów, jak i ukazując głębię własnej wrażliwości. Drugim zarzutem jest podkoloryzowanie historii, którą wygrzebała z akt sądowych. I tutaj jednak Alex się bardzo dobrze broni, gdyż w przeciwieństwie do niektórych bardziej lub mniej znanych reportażystów (wspomnijmy tylko dwóch — Kieślowski, Hugo-Bader),to nie mówi, że fakty muszą zatańczyć. Osoba autorska jasno podaje, skąd wzięła jakie informacje i nie ukrywa, że wyobraża sobie bohaterkę w jakimś konkretnym ubraniu. Przy istotnych faktach jest rzetelna, a gdy zachodzi wątpliwość, gdyż istnieją różne wersje wydarzeń, przyznaje to, nie ukrywając rozbieżności.
Zaciekawiła mnie ta historia przez wzgląd na opowieść o zwyrodniałym mordercy i początkowo irytowały mnie wtręty z życia osoby autorskiej, jednak po zakończeniu książki muszę stwierdzić, że to właśnie ta część, w której Alex mierzy się ze swoją przeszłością, jest naprawdę poruszająca. Nie mam w żaden sposób żalu do osoby autorskiej za wplecenie autobiograficznego wątku w nurt opowieści, ale wydawnictwo mogło umieścić informację o tym na blurbie, gdyż jest opisana tam jedynie połowa tej historii.
Książka jest naprawdę poruszająca i pozostawia nas z pytaniami pozbawionymi odpowiedzi, na które już sami musimy znaleźć odpowiedź.
Chciałbym zakończyć cytatem z „Władcy Pierścieni”, gdyż mam wrażenie, że prawie przez cały czas czytania tej pozycji za mną chodził.

„Wielu spośród żyjących zasługuje na śmierć. A niejeden z tych, którzy umierają, zasługuje na życie. Czy możesz ich nim obdarzyć? Nie bądź więc tak pochopny w ferowaniu wyroków śmierci, nawet bowiem najmądrzejszy nie wszystko wie”.

P.S. Alex jest osobą niebinarną i mam nadzieję, że udało mi się nie używać złych zaimków.

Książka Marzano-Lesnevich jest niezwykle osobista. Przez cały czas czytania tej książki czuje się, że osoba autorska nie traktuje tej sprawy chłodno i z dystansem, ale jest poruszona opisywanymi wydarzeniami. Wydaje się, że z tego powodu formuje się główne dwa zarzuty wobec tej książki. Pierwszym z nich jest zbytni brak dystansu wobec historii Ricky’ego Langleya, ale moim...

Na pierwszy rzut oka jest to reportaż o jednej z wielu kryminalnych spraw, a tak naprawdę jest to próba zrozumienia zarówno sprawcy, jak i tych, którzy do końca stali po ich stronie. Ciekawy, choć pod koniec zaczynało mnie łapać zmęczenie materiału

Na pierwszy rzut oka jest to reportaż o jednej z wielu kryminalnych spraw, a tak naprawdę jest to próba zrozumienia zarówno sprawcy, jak i tych, którzy do końca stali po ich stronie. Ciekawy, choć pod koniec zaczynało mnie łapać zmęczenie materiału