Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Główna bohaterka Amelia, zgadzając się na spotkanie z Jackiem, jeszcze nie wiedziała, co ją czeka... Jak się później okazało, została tak porządnie wplątana w sprawy, w które nie chciała, że później trudno było się z tego wyplątać... Czy jej się udało? Tego musicie dowiedzieć się sami!
Przyznam, że książka bardzo mi się podobała, a niektóre sceny wciąż przelatują mi w głowie - były tak fajne i tak przyjemnie się je czytało. Zazdroszczę tym, którzy dopiero będą mieli okazję poznać Amelię i jej przygody.
Z niecierpliwością czekam na drugi tom!

Główna bohaterka Amelia, zgadzając się na spotkanie z Jackiem, jeszcze nie wiedziała, co ją czeka... Jak się później okazało, została tak porządnie wplątana w sprawy, w które nie chciała, że później trudno było się z tego wyplątać... Czy jej się udało? Tego musicie dowiedzieć się sami!
Przyznam, że książka bardzo mi się podobała, a niektóre sceny wciąż przelatują mi w...

"Może nie wyglądam - chrząknął - ale całkiem sporo czytam w wolnym czasie i nigdy nie trafiłem na coś takiego.
- Faktycznie, nie wyglądasz."

Czytając "Mojra. Przeklęte dzieci Inayari" naprawdę dobrze się bawiłam. Autorka zafundowała mi dużo emocji. Był zarówno śmiech, jak i smutek. Inayari rządzi się swoim prawem - okrutnym prawem. Choć śmieszne dialogi pomiędzy głównymi bohaterami wywoływały uśmiechy na moich ustach, to niestety zaraz brutalność tego świata sprawiała, że kolejne sceny czytałam z miną wyrażającą tylko jedno: no ej, dlaczego?

Główna bohaterka Rayn próbuje być twarda. I faktycznie, przez większość życia jej się udaje. Nikogo nie chcę do siebie dopuścić, ale moim zdaniem robi to bardziej instynktownie, niż świadomie. Przeczuwa, że w ten sposób ktoś mógłby ją zranić, a ona już dość wycierpiała.

Na początku nie widziałam, czy Aiden mnie bardziej irytuje czy ciekawi. Potem zaczęłam go lubić. Ba! Nawet mu kibicowałam! Podobały mi się emocje, jakie okazywał. A potem mocno mnie do siebie zniechęcił, choć później nazbierało nieco punktów... Ale za to polubiłam kogoś innego, a tego zupełnie się nie spodziewałam!

Podobało mi się to, jak autorka daje różne wskazówki, które później można połączyć w całość. Wciąż jednak czuję niedosyt i żałuję, że nie ma już drugiej część, aby mogła dalej śledzi losy bohaterów. Chcę więcej!

Uważam, że Mojre najlepiej czyta się o świcie. Niestety, gdy już ten świat pochłonie, nagle okazuje się, że jest już południe... Dlatego radzę czytać, gdy na drugi dzień ma się dużo wolnego czasu.

"- Coś długo milczysz. To niepokojące. Czyżbym cię uraziła?
[...]
- Skąd. Przysnąłem jedynie.
- Z otwartymi oczami?
- A co, ty tak nie umiesz?"

Oj Aiden, Aiden... Co z Ciebie wyrośnie? Już nie mogę się doczekać, aby dowiedzieć się więcej!

"Może nie wyglądam - chrząknął - ale całkiem sporo czytam w wolnym czasie i nigdy nie trafiłem na coś takiego.
- Faktycznie, nie wyglądasz."

Czytając "Mojra. Przeklęte dzieci Inayari" naprawdę dobrze się bawiłam. Autorka zafundowała mi dużo emocji. Był zarówno śmiech, jak i smutek. Inayari rządzi się swoim prawem - okrutnym prawem. Choć śmieszne dialogi pomiędzy głównymi...

"Im mocniejszy blask, tym wyraźniejsze cienie."

Na początku grudnia miałam przyjemność poznać autora książki na 28. Wrocławskich Targach Dobrych Książek. Pan Paweł Kopijer jest bardzo sympatyczną osobą i widać, że włożył serce w tę książkę.

Chwilami nie pasował mi styl, ale pomysł na fabułę mi się podoba. Przyznam, że według mnie książka rozkręca się bardziej pod koniec. Wtedy też lepiej mi się czytało, bo już wkręciłam się w ten świat. Możliwe, że po prostu musiała przyzwyczaić się to tych wszystkich nazw i określeń, jakie tutaj znajdywałam.

Przeszkadzało mi za to "komentowanie" tego, co właśnie przeczytałam. To było logiczne, więc upewnianie się, że czytelnik na pewno zrozumiał, o co miało chodzić, nie jest potrzebne. Więcej pokazywania, mniej opisywania. Np. zamiast ciągłego przypominania, że ktoś jest taki i taki, to po prostu to pokazać w jego zachowaniu.

Książka ma potencjał, ale uważam, że trzeba trochę popracować nad dialogami. Opisy są super szczegółowe i dzięki nim można wszystko sobie wyobrazić, ale rozmowy i niektóre teksty bohaterów, zwłaszcza tych starszych i wiekowych, były trochę banalne, może nawet dziecinne i niepasujące do nich.

Nie zgadzam się z negatywnymi opiniami na temat okładki. Mnie się ona po prostu podoba. Przykuwa uwagę i jest zmysłowa, a nawiązanie do Sali Objawień z książki i ważnego rytuału dla głównej bohaterki uważam za super pomysł.

PS W następnych tomach czekam na jakąś pikantną scenę z przystojniakiem Karanem! :)

"Im mocniejszy blask, tym wyraźniejsze cienie."

Na początku grudnia miałam przyjemność poznać autora książki na 28. Wrocławskich Targach Dobrych Książek. Pan Paweł Kopijer jest bardzo sympatyczną osobą i widać, że włożył serce w tę książkę.

Chwilami nie pasował mi styl, ale pomysł na fabułę mi się podoba. Przyznam, że według mnie książka rozkręca się bardziej pod koniec....