Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Momenty iluminacji

Drzeworyty Hasui Kawase oraz Tsuchiyi Koitsu, które ilustrują nowe wydanie "Japonii ukrytej" przedstawiają miejsca tajemnicze, melancholijne. Miejsca odosobnienia, prostoty i piękna. Oglądając je ma się wrażenie zerkania do świata zatrzymanego czasu, a jednocześnie świata pełnego nostalgii. Idealnie korespondują z książką Alexa Kerra. Jest to wyjątkowe połączenie wspomnień z refleksją nad sztuką, cywilizacją oraz historią. Autor jest przedstawicielem Zachodu, a jednocześnie osobą wtajemniczoną w niespotykany dla obcokrajowców sposób w kulturę kraju Kwitnącej Wiśni. Ta pozycja pozwala mu na pełne pasji opowiadanie o Japonii, dzielenie się zapomnianą przez wielu wiedzą, oddaniem w sugestywny i zajmujący sposób mentalności i klimatu kraju. Nie jest przy tym czołobitny, potrafi krytycznie przyjrzeć się nie tylko nierozważnemu dążeniu Japonii do osiągnięcia "nowoczesności" ale również wielu uznanym już tradycjom.

"Japonia utracona" jest jedną z tych niezwykłych książek, która opisując i analizując dogłębnie wybrany kraj czy kulturę, nie odziera ich z tajemniczości, mistycyzmu i piękna. Wiąże się to na pewno z uczuciem jakie Alex Kerr ma w stosunku do tego państwa. A na pewno wynika ze specyfiki Japonii, która nigdy nie oddaje wszystkich swoich sekretów.

Do wielokrotnego powracania oraz (jak to w przypadku wydawnictwa Karakter bywa) smakowania opracowania graficznego.

Momenty iluminacji

Drzeworyty Hasui Kawase oraz Tsuchiyi Koitsu, które ilustrują nowe wydanie "Japonii ukrytej" przedstawiają miejsca tajemnicze, melancholijne. Miejsca odosobnienia, prostoty i piękna. Oglądając je ma się wrażenie zerkania do świata zatrzymanego czasu, a jednocześnie świata pełnego nostalgii. Idealnie korespondują z książką Alexa Kerra. Jest to wyjątkowe...

"Książka" to świetna i przyjemna lektura nie tylko dla zainteresowanych bardziej szczegółowymi dziedzinami takimi jak edytorstwo, grafika czy zecerstwo, ale również dla tych zafascynowanych szeroką kulturą oraz przemysłem.

"Książka" to świetna i przyjemna lektura nie tylko dla zainteresowanych bardziej szczegółowymi dziedzinami takimi jak edytorstwo, grafika czy zecerstwo, ale również dla tych zafascynowanych szeroką kulturą oraz przemysłem.

Chabon z rozmachem, humorem, wrażliwością oraz narracyjną wirtuozerią opowiada historię o uciekaniu z więzów, zarówno tych jakie są narzucane nam jak i tych, które narzucamy sobie sami. Jest to powieść, która przypomina o sile jaką mają opowieści, jaką ma fikcja. Od początku lektury czuć, że określenie "magnum opus" idealnie pasuje do jej ambicji. I chociaż zdarzały się momenty, które wydawały mi się z lekka "kalkulowane", to koniec końców nie mogłem się oprzeć czarowi tej książki, jej rewelacyjnie wykreowanym, poprowadzonym i wzbudzającym głęboką sympatię bohaterom oraz jej przesłaniu. Jest to emocjonalny rollercoaster, który mknie w idealnie komiksowo-filmowym tempie.
Powieść zapewniająca refleksje oraz ucieczkę. Powieść na bezludną wyspę... lub do super-kryjówki.

Chabon z rozmachem, humorem, wrażliwością oraz narracyjną wirtuozerią opowiada historię o uciekaniu z więzów, zarówno tych jakie są narzucane nam jak i tych, które narzucamy sobie sami. Jest to powieść, która przypomina o sile jaką mają opowieści, jaką ma fikcja. Od początku lektury czuć, że określenie "magnum opus" idealnie pasuje do jej ambicji. I chociaż zdarzały się...

Wyjątkowy wywiad rzeka z jednym z najbardziej unikalnych i nieokiełznanych reżyserów ostatnich lat. Pełna anegdot, niesamowitych historii oraz opatrzona mnóstwem zdjęć kinofilska perełka.

Wyjątkowy wywiad rzeka z jednym z najbardziej unikalnych i nieokiełznanych reżyserów ostatnich lat. Pełna anegdot, niesamowitych historii oraz opatrzona mnóstwem zdjęć kinofilska perełka.

Piękna, wzruszająca, prawdziwa i potrzebna książka. Ujmująca szczerością i prostotą, kilkoma zdaniami potrafiąca trafić w sedno człowieczeństwa.
Do pamiętania na całe życie.

Piękna, wzruszająca, prawdziwa i potrzebna książka. Ujmująca szczerością i prostotą, kilkoma zdaniami potrafiąca trafić w sedno człowieczeństwa.
Do pamiętania na całe życie.

Nie ulega wątpliwości, że obecnemu klimatowi polityczno-społecznemu daleko do stabilności. Lecz spoglądając w przeszłość, nawet nie tak odległą, okazuje się, że nie ma w naszych czasach nic wyjątkowego. Nawet okresy względnego pokoju wydają się z perspektywy historii jedynie przygotowaniem na nieunikniony wybuch przemocy i zmian. Dostrzegamy zwiastuny rewolucji, uzmysławiamy sobie, że znany nam świat może ulec przeobrażeniu dzięki działaniu zaledwie jednej osoby. W wydanej w 1988 roku „Librze” Don DeLillo przygląda się mechanizmom powstawania historii oraz ludziom, których życiowym celem jest ją kształtować.

Bohaterowie „Libry” żyją w ciągłym rozchwianiu oraz poczuciu niesprawiedliwości. Przyczyn tego stanu rzeczy doszukują się w polityce. Są to m.in. byli agenci CIA, dla których poczucie zdrady wiąże się z odwołaniem inwazji na Kubę w 1961 roku, której byli strategami i uczestnikami. Niedługo później zaczynają układać misterny plan podjęcia akcji, której rezultatem będzie polityczny odwet na wyspie rządzonej przez Fidela Castro. W sam środek tego planu wchodzi kolejny, wyjątkowo rozchwiany i poszukujący człowiek – Lee Oswald.

Trudno się zorientować gdzie w powieści kończy się historyczna prawda, a zaczyna inwencja autora. Niemal kronikarska precyzja w przedstawianiu szczegółów i faktów wydaje się idealnie dopełniać ze specyficznie „filmowym” („kadrowym” ?) stylem narracji autora „Podziemi”. Realistyczne są również emocje którymi DeLillo obdarza bohaterów. Widać to szczególnie w niejednoznacznej charakterystyce Oswalda – postaci jednocześnie fascynującej, wzbudzającej litość, jak i naiwnej, o niebezpiecznie radykalnych ciągotach. Chcąc zapisać się w historii, stopniowo traci panowanie nad swoim życiem i wyborami, a kontrolę nad nimi przejmuje wir tajemniczych ludzi i ukrytych interesów. Coraz bardziej gubiącemu się Oswaldowi towarzyszy zagęszczanie narracji i budowanie napięcią, których kulminacja przychodzi w pewien listopadowy dzień w Dallas. DeLillo, który znany jest z przedstawienia intymnej perspektywy bohaterów względem przełomowych, wielkich wydarzeń osiągnął w „Librze”, a zwłaszcza jej kilkudziesięciu ostatnich stronach poziom mistrzowski.

To prawda, autor „Białego Szumu” przedstawia w swojej powieści pewną wersję wydarzeń 22 listopada 1963 roku. Wersję, którą można zaliczyć do tzw. „teorii spiskowych”. Jednakże oczekiwanie od „Libry” odpowiedzi na historyczne pytania mija się z celem i przesłaniem książki. Teorie spiskowe dążą do odkrycia jednej narracji, wyjaśniającej procesy historyczne. W tym świetle „Libra” opowiada o procesie zgoła odwrotnym. O coraz większym rozmywaniu prawdy, relatywności faktów, emocjach, które wpływają na odbiór wydarzeń. Bazując na danych historycznych stwarza świat rozchwiany i przerażająco niejednoznaczny.

Tym samym po skończeniu „Libry” mam wrażenie, że DeLillo dociera na jej stronach do prawdy. Może niekoniecznie tej historycznej, ale tej o historii.

Nie ulega wątpliwości, że obecnemu klimatowi polityczno-społecznemu daleko do stabilności. Lecz spoglądając w przeszłość, nawet nie tak odległą, okazuje się, że nie ma w naszych czasach nic wyjątkowego. Nawet okresy względnego pokoju wydają się z perspektywy historii jedynie przygotowaniem na nieunikniony wybuch przemocy i zmian. Dostrzegamy zwiastuny rewolucji,...

Opowieść o rekonstruowaniu siebie i swojego świata po utracie najbliższej osoby. O szukaniu sensu i punktu zaczepienia. O czasie i słowach.
W wyjątkowo krótkiej formie Don DeLillo daje popis swoich literackich zdolności tworząc dzieło poetyckie, enigmatyczne oraz bardzo niejednoznaczne. "Performerka" stanowi kontynuacje wielu ulubionych zainteresowań pisarza, będąc jednocześnie nowym otwarciem w jego twórczości. Forma może emocjonalnie dystansować czytelnika, ma w sobie jednak dużo ukrytej siły. Niewielu potrafi przedstawić naszą rzeczywistość oraz doświadczenia tak jak autor "Białego Szumu". Są one jednocześnie dobrze nam znajome, ale jakby obce i odkrywane na nowo. Jakby z perspektywy osoby spoza czasu i przestrzeni.

Opowieść o rekonstruowaniu siebie i swojego świata po utracie najbliższej osoby. O szukaniu sensu i punktu zaczepienia. O czasie i słowach.
W wyjątkowo krótkiej formie Don DeLillo daje popis swoich literackich zdolności tworząc dzieło poetyckie, enigmatyczne oraz bardzo niejednoznaczne. "Performerka" stanowi kontynuacje wielu ulubionych zainteresowań pisarza, będąc...