Nie zapadło mi w pamięć. Pamiętam tylko, że to było przeciętne.

Nie zapadło mi w pamięć. Pamiętam tylko, że to było przeciętne.

Rewelacja! A to psikusa zrobił Houellebecq czytelnikom opisując swoją... śmierć. Świetnie się czyta, pasjonująco.przedstawiony świat malarza, który przypadkowo popełnia dzieła warte kilkaset tysięcy euro. Tym razem bez zbytnich sprośności, a mocno interesująco. Co po nas zostanie? Świat roślin..
Książka genialna. Polecam.

Rewelacja! A to psikusa zrobił Houellebecq czytelnikom opisując swoją... śmierć. Świetnie się czyta, pasjonująco.przedstawiony świat malarza, który przypadkowo popełnia dzieła warte kilkaset tysięcy euro. Tym razem bez zbytnich sprośności, a mocno interesująco. Co po nas zostanie? Świat roślin..
Książka genialna. Polecam.

To jeden z tych współczesnych pisarzy, a wolę klasykę, do którego książek podchodzę z wielką ufnością. I jak zwykle się nie zawiodłem. Kolejna smutna diagnoza współczesności (choć - na szczęście - nie wszystko się sprawdza, ale - niestety - większość). Nikt jak MH nie potrafi tak ironizować na temat naszej cywilizacji i tego, co z nią jest, będzie, albo może być.

To jeden z tych współczesnych pisarzy, a wolę klasykę, do którego książek podchodzę z wielką ufnością. I jak zwykle się nie zawiodłem. Kolejna smutna diagnoza współczesności (choć - na szczęście - nie wszystko się sprawdza, ale - niestety - większość). Nikt jak MH nie potrafi tak ironizować na temat naszej cywilizacji i tego, co z nią jest, będzie, albo może być.

Nie wiem czy kiedykolwiek czytałem bardziej suchą, beznamiętna i bezemocjonalną książkę jak „Mapa i terytorium".
Da się o pustce życia w późnym zachodnioeuropejskkm kapitalizmie pisać inaczej. Houelbecq udowadniał to już wcześniej niejednokrotnie (patrz: jego debiut i „Cząstki elementarne"). Autor na końcu książki dziękuje Wikipedii. Może to klucz? Bo właśnie tak się czułem podczas czytania jego powieści- zupełnie tak, jakbym czytał rozwleczony do granic możliwości nudny artykuł z tejże szacownej strony. Może właśnie o to chodzi. Bezcelowe zarzucenie czytelnika ogromem informacji i nie doprowadzenie do czegoś naprawdę znaczącego. Cóż, myślę, że jeżeli czytelnik zaczyna się zastanawiać czy twoje dzieło to nie jest w istocie tylko żart, to zły znak.

Nie wiem czy kiedykolwiek czytałem bardziej suchą, beznamiętna i bezemocjonalną książkę jak „Mapa i terytorium".
Da się o pustce życia w późnym zachodnioeuropejskkm kapitalizmie pisać inaczej. Houelbecq udowadniał to już wcześniej niejednokrotnie (patrz: jego debiut i „Cząstki elementarne"). Autor na końcu książki dziękuje Wikipedii. Może to klucz? Bo właśnie tak się...

Jeśli ocenę 5 by przyjąć za wartość wyjściową - w pewym sensie neutralną, to Mapie i Terytorium wystawiam ocenę 4. Od połowy książki, kiedy de facto zaczyna się wątek kryminalny, nie mogłem doczekać się jej końca. Może nie jest to do końca sprawiedliwe i nie jestem najlepszą osobą podejmującą się oceny tej powieści, bo faktem jest, że fanem twórczości o dużych znamionach gatunkowych nie jestem. Unikam takiej twórczości. Niemniej jednak, przeczytałem wszystkie powieści Houellebecqa i nie wypadało trochę nie zamknąć jego twórczości tą najmniej zachęcającą mnie z opisu książką.
Faktycznie jest to w jakimś sensie najgrzeczniejsza i zarazem najbardziej nijaka, bezpłciowa, nieemocjonująca historia jaką francuz napisał. Pomysł z wpleceniem własnej osoby, czy też osoby inspirowanej własną osobą, też lekko odrzuca - trąca to megalomanią. W zasadzie wszystko co jest w jakimś stopniu angażujące w tej powieści, zawrzeć by można na 150 stronach i wciąż byłoby tam miejsce na oddech.

Jeśli ocenę 5 by przyjąć za wartość wyjściową - w pewym sensie neutralną, to Mapie i Terytorium wystawiam ocenę 4. Od połowy książki, kiedy de facto zaczyna się wątek kryminalny, nie mogłem doczekać się jej końca. Może nie jest to do końca sprawiedliwe i nie jestem najlepszą osobą podejmującą się oceny tej powieści, bo faktem jest, że fanem twórczości o dużych znamionach...

„Pies jest czymś w rodzaju wiecznego dziecka, grzeczniejszego i bardziej łagodnego, które zatrzymało się w rozwoju w wieku przedszkolnym, ale jest to dziecko, które niemal na pewno przeżyjemy: pokochać psa to zgodzić się na kochanie istoty, która nieuchronnie zostanie nam odebrana (…)”

„Pies jest czymś w rodzaju wiecznego dziecka, grzeczniejszego i bardziej łagodnego, które zatrzymało się w rozwoju w wieku przedszkolnym, ale jest to dziecko, które niemal na pewno przeżyjemy: pokochać psa to zgodzić się na kochanie istoty, która nieuchronnie zostanie nam odebrana (…)”

Po "Cząstkach elementarnych" byłam przekonana, że nie wrócę do Houellebecqa. Po "Mapie i terytorium" - niewątpliwie wrócę.

Po "Cząstkach elementarnych" byłam przekonana, że nie wrócę do Houellebecqa. Po "Mapie i terytorium" - niewątpliwie wrócę.

Twórczość Francuza jest jak tytka ze słoniem ( pestki ),zawsze trafiasz na prawie to samo, chociaż czasami trafiają się pustaki.
Tym razem znowu ( znowuż !!!!!) mamy garść cytatów z wiki, bohaterów funkcjonalnie niezdolnych do relacji, deficyty zapełniane niby sztuką, zbędny pieniądz, niepotrzebny seks, lęk przed rozmnażaniem i wszechogarniający egocentryzm.
Czasami czytając opinie Ziomów o tej powieści mam wrażenie, że obwinia się autora o to, że świat jest jaki jest. No ale, jeżeli większość ludzi, a może mniejszość, ma pretensje o powołanie (piękne słowo określające to, co przyjemnie, ale czy piękne? pytanie bardzo otwarte, ewoluujące ) do życia do rodziców, to Francuz ma odpowiedź, nie mieć dzieci, po prostu. Po co potem okazać się.... ( można uzupełnić o wulgaryzm, jak się ma taką potrzebę oczywiście).
Po lekturze warto sobie zadać pytanie czy Houellebecq kreuje świat, czy go odtwarza. Odpowiedź może być bolesna.
Wszystko można powiedzieć o autorze oprócz tego, że tworzy kicz. On zarabia hajs, a przy okazji pokazuje nam świat, do którego zmierzamy, świat znany w bardziej rozwiniętych? krajach.
Odpowiedzi na pytania nie ma.
Najciekawsze jest to, co on przemilcza, wierzcie mi. Jeżeli jesteście.

Twórczość Francuza jest jak tytka ze słoniem ( pestki ),zawsze trafiasz na prawie to samo, chociaż czasami trafiają się pustaki.
Tym razem znowu ( znowuż !!!!!) mamy garść cytatów z wiki, bohaterów funkcjonalnie niezdolnych do relacji, deficyty zapełniane niby sztuką, zbędny pieniądz, niepotrzebny seks, lęk przed rozmnażaniem i wszechogarniający egocentryzm.
Czasami...

Im dalej w kolejne częsci tym gorzej. Totalna nuda. Pojawia się wiele znanych nazwisk, jakby miały robić tło dla tego ostatecznego, nazwiska autora. Beznadziejne wątki poboczne, kompletnie nic nie wnoszące w historię romanse. Czytam ale nie wiem o czym. Przerost formy nad treścią. Kompletny brak fabuły.

Im dalej w kolejne częsci tym gorzej. Totalna nuda. Pojawia się wiele znanych nazwisk, jakby miały robić tło dla tego ostatecznego, nazwiska autora. Beznadziejne wątki poboczne, kompletnie nic nie wnoszące w historię romanse. Czytam ale nie wiem o czym. Przerost formy nad treścią. Kompletny brak fabuły.

"Mapa i terytorium" to moja pierwsza styczność z książkami Houellebecqa i jestem po dużym wrażeniem. Przyjemnie napisana, z odpowiednio rozwiniętymi wątkami pobocznymi i ciekawym zwrotem perspektywy w ostatniej części. Podobało mi się, jak zręcznie i z dystansem autor wplata w historię bohatera z którym dzieli nie tylko profesję, ale i nazwisko. W trakcie lektury przeszło mi przez myśl jak historię odbierają osoby niezaznajomione ze światem sztuki, chociażby w podstawowym zakresie — dla nich pewne detale mogą być niezrozumiałe lub wręcz nużące. Dla mnie w punkt! Z całą nierealnością i poczuciem nieprawdopodobności towarzyszącą śledzeniu kariery Jeda :)

"Mapa i terytorium" to moja pierwsza styczność z książkami Houellebecqa i jestem po dużym wrażeniem. Przyjemnie napisana, z odpowiednio rozwiniętymi wątkami pobocznymi i ciekawym zwrotem perspektywy w ostatniej części. Podobało mi się, jak zręcznie i z dystansem autor wplata w historię bohatera z którym dzieli nie tylko profesję, ale i nazwisko. W trakcie lektury przeszło...