Japonia utracona

Moim zdaniem ciekawa perspektywa spojrzenia na kulturę Japonii. Na pewno nie jest to podręcznikowe, klasyczne przedstawienie tematu. To bardziej subiektywny opis, oparty na własnych doświadczeniach, ale jednocześnie zawierający dużo konkretnych informacji historycznych, ale i pojęciowych/słownictwa (słowniczek też na końcu książki). To połączenie dało mi poczucie, że oprócz czyiś doświadczeń i wspomnień, dostaję tez porcję podstawowych pojęć z tej kultury. Ale jeśli ktoś potrzebuje poukładanej, chronologicznej historii - to nie tutaj.

Też sposób opisywania krajobrazów / klimatu różnych scen sprawił, że bardzo wsiąknęłam w ten japoński świat. To może też dzięki całemu wydaniu książki, które całą swoją oprawą, ilustracjami, składem oddaje pewien klimat.

Natomiast to, czego moim zdaniem było zbyt dużo, to bardzo szczegółowe opisy pewnych rozmów, scen, sytuacji, które moim zdaniem niewiele wniosły, a tylko wydłużyły (niepotrzebnie) książkę. Która i tak jest pełna informacji.

Ale ogółem polecam zajrzeć.

Moim zdaniem ciekawa perspektywa spojrzenia na kulturę Japonii. Na pewno nie jest to podręcznikowe, klasyczne przedstawienie tematu. To bardziej subiektywny opis, oparty na własnych doświadczeniach, ale jednocześnie zawierający dużo konkretnych informacji historycznych, ale i pojęciowych/słownictwa (słowniczek też na końcu książki). To połączenie dało mi poczucie, że...

Ciekawe spojrzenie na Japonię. Studzące zapał amatorów Kraju Kwitnącej Wiśni. Być może mało dyplomatyczne i mało marketingowe. Bo Japonia to kraj urzędników, kraj smutnych ludzi, skazujących się na pracę, zapominających o swojej tradycji i historii. Pozbawiona otoczki perfekcji Japonia nadal jest krajem intrygującym i egzotycznym.

Ciekawe spojrzenie na Japonię. Studzące zapał amatorów Kraju Kwitnącej Wiśni. Być może mało dyplomatyczne i mało marketingowe. Bo Japonia to kraj urzędników, kraj smutnych ludzi, skazujących się na pracę, zapominających o swojej tradycji i historii. Pozbawiona otoczki perfekcji Japonia nadal jest krajem intrygującym i egzotycznym.

Bardzo ciekawa książka, taka jakie najbardziej lubię, w której autor dzieli się z czytelnikami własną pasją, wiedzą i doświadczeniem. Nie jestem wielbicielką Japonii, kultura japońska jest interesująca dla mnie tylko poznawczo, jako fragment kultur Świata ale sposób w jaki ją opisuje Kerr wciągnął mnie tak bardzo, że zaczęłam robić notatki w dzienniku. Są jeszcze dwa powody, żeby po tę pozycję sięgnąć: bardzo staranne, ładnie ilustrowane wydanie i dobre tłumaczenie ułatwiające lekturę.

Bardzo ciekawa książka, taka jakie najbardziej lubię, w której autor dzieli się z czytelnikami własną pasją, wiedzą i doświadczeniem. Nie jestem wielbicielką Japonii, kultura japońska jest interesująca dla mnie tylko poznawczo, jako fragment kultur Świata ale sposób w jaki ją opisuje Kerr wciągnął mnie tak bardzo, że zaczęłam robić notatki w dzienniku. Są jeszcze...

Książka jest o wiele piękniej wydana (tutaj ukłon dla Przemka Dębowskiego za wspaniały projekt) niż zasługuje na to jej treść. Owszem, można znaleźć w niej urocze szczegóły na temat kultury japońskiej, ale są one przepuszczone przez filtr życiorysu i liberalnej wrażliwości autora. Jego nostalgiczna, pięknoduchowska poza jest nie do wytrzymania, podobnie jak ciągłe okazywanie przez niego jasnych stron swojego uprzywilejowania (ach ile to bezcennych artefaktów udało mu się kupić za bezcen od nieszanujących swojego dziedzictwa Japończyków). Ciężko w to uwierzyć, ale autor chyba naprawdę nie widzi związku między procesami inicjowanymi i przyspieszanymi przez jego rodzimą Amerykę (powojenny kapitalizm) a przemianami zachodzącymi w japońskim społeczeństwie. "Niezbyt wnikliwe wzdychania i jojczenia" - tak mógłby brzmieć podtytuł tej książki

Książka jest o wiele piękniej wydana (tutaj ukłon dla Przemka Dębowskiego za wspaniały projekt) niż zasługuje na to jej treść. Owszem, można znaleźć w niej urocze szczegóły na temat kultury japońskiej, ale są one przepuszczone przez filtr życiorysu i liberalnej wrażliwości autora. Jego nostalgiczna, pięknoduchowska poza jest nie do wytrzymania, podobnie jak ciągłe...

Z doświadczenia wiemy, że jeśli poświęcisz parę minut swojego życia zajętego oglądaniem Absolutnie Niezbędnych do Zobaczenia miejsc i budowli i spożytkujesz je przysiadając w dogodnym obserwacyjnie punkcie z widokiem na przepływający ulicami jakiegokolwiek japońskiego miasta tłum, to stawimy dolary przeciw orzechom, w ciągu piętnastu minut Twoje oko z ogromnego potoku, jednakowych, śpieszących gdzieś w pogoni za swymi codziennymi sprawami przechodniów wyłuska co najmniej 2-3 kosmitów. Zdziwienie i satysfakcja obserwatora będą jeszcze większe gdy skonstatuje, że zarówno obecność kosmity jak i jego zachowanie w tłumie ziemian nie jest niczym nadzwyczajnym i nie wywołuje w nikim (no może oprócz Ciebie na początku) specjalnego zdziwienia.

No i właśnie o życiu w społeczności i kulturze rozpiętej pomiędzy manifestacją skrajnego indywidualizmu, a podobnie skrajną, wszechogarniającą zwyczajnością jest właśnie ta książka.

Z doświadczenia wiemy, że jeśli poświęcisz parę minut swojego życia zajętego oglądaniem Absolutnie Niezbędnych do Zobaczenia miejsc i budowli i spożytkujesz je przysiadając w dogodnym obserwacyjnie punkcie z widokiem na przepływający ulicami jakiegokolwiek japońskiego miasta tłum, to stawimy dolary przeciw orzechom, w ciągu piętnastu minut Twoje oko z ogromnego potoku,...

niby utracona ale ni do konca

niby utracona ale ni do konca

Zaczynam wierzyć że ten kraj istnieje. Pewnie to ta magia zdrowego rozsądku na którą strasznie niepoprawnie wiecznie lecę.

Zaczynam wierzyć że ten kraj istnieje. Pewnie to ta magia zdrowego rozsądku na którą strasznie niepoprawnie wiecznie lecę.

Pierwsza pozycja traktująca o Kraju Kwitnącej Wiśni w mojej biblioteczce. Jednocześnie mój pierwszy kontakt z tym krajem pomijając kilka serii Mangi i Anime, filmów historycznych i własnych wyobrażeń. Muszę przyznać, że kontakt zaskakujący, bo wyobrażenia były zgoła odmienne. Autor przenosi nas w podróż w krainę sztuki tego kraju, nawiązując po drodze do jego historii i ludzi.
Pozycja ciekawa i stanowiąca z pewnością dobry start w kierunku innych książek dotyczących Japonii.

Pierwsza pozycja traktująca o Kraju Kwitnącej Wiśni w mojej biblioteczce. Jednocześnie mój pierwszy kontakt z tym krajem pomijając kilka serii Mangi i Anime, filmów historycznych i własnych wyobrażeń. Muszę przyznać, że kontakt zaskakujący, bo wyobrażenia były zgoła odmienne. Autor przenosi nas w podróż w krainę sztuki tego kraju, nawiązując po drodze do jego historii i...

Jak zwykle bywa, docenia się to, co się traci.

Jak zwykle bywa, docenia się to, co się traci.

Zdecydowanie jest to książka dla tych, którzy już coś o Japonii wiedzą. Mimo że opis wydawcy mówi o wprowadzeniu do kultury japońskiej, to z pewnością zbiór esejów Kerra takim wprowadzeniem nie jest. Alex Kerr sporo tu tłumaczy, objaśnia, ale dla laika będzie to zbyt przytłaczające. „Japonia utracona” jest o tym, o czym mówi tytuł – o kraju, którego już nie ma w takiej formie, w jakiej zachwycał najbardziej. Autor przedstawia, jak Japonia sama się sabotuje, dążąc do bycia państwem podobnym do tych zachodnich. Nie docenia własnego dziedzictwa kulturowego i wręcz go zatraca, nie docenia też swojej przyrody, którą świadomie niszczy. Japonia w oczach Kerra jest krajem ślepo zapatrzonym w Zachód, ale jest przy tym Zachodem odbitym w krzywym zwierciadle. Generalnie głównym wnioskiem z esejów Kerra może być to, że Japonia po II wojnie światowej poszła w złą stronę, zagubiła się. Co do samego sposobu, w jaki ta książka jest napisana – to jest w jakimś sensie pamiętnik, autor opowiada o swoich związkach z Japonią, opowiada też przez to o sobie. Niektóre rozdziały były bardzo ciekawe, te, które dotyczyły samej Japonii, jej kultury, ale inne za bardzo skupiały się albo na kwestiach dotyczących stricte autora, albo na tym, by w pełni opisać na przykład jakieś miejsce (wolałabym je na przykład zobaczyć na załączonej do książki fotografii, bo nie wiadomo jak bardzo autor by się starał, to nie jest w stanie opisać takiego miejsca tak, żeby czytelnik je sobie wyobraził tak, jak ono wygląda naprawdę). Warto też pamiętać, że to książka napisana w latach 90., a więc czytając ją dziś, trzeba na pewne rzeczy wziąć poprawkę.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Zdecydowanie jest to książka dla tych, którzy już coś o Japonii wiedzą. Mimo że opis wydawcy mówi o wprowadzeniu do kultury japońskiej, to z pewnością zbiór esejów Kerra takim wprowadzeniem nie jest. Alex Kerr sporo tu tłumaczy, objaśnia, ale dla laika będzie to zbyt przytłaczające. „Japonia utracona” jest o tym, o czym mówi tytuł – o kraju, którego już nie ma w takiej...