Japonia Utracona budzi w czytelniku uczucie melancholii wobec przemijającego świata orientalnych tradycji i unikalnej kultury Kraju Kwitnącej Wiśni. Uczucie to jest jednak przez większość czasu przyćmiewane przez suchy, wykładowy ton, w jakim autor przedstawia historie opisywanych przez siebie miejsc i zwyczajów. Nie zliczę, ile razy musiałem powtarzać ten sam akapit, bo moje myśli zaczynały błądzić, gdy po raz kolejny czytałem opis jakiegoś grobowca czy górskiej ścieżki. Najciekawsze w tym wszystkim były chyba anegdoty, które autor od czasu do czasu wplatał w swoje historie, ale one niestety kończyły się zbyt szybko, by mogły uczynić tę książkę naprawdę interesującą. Ogólnie raczej nie polecam.

Japonia Utracona budzi w czytelniku uczucie melancholii wobec przemijającego świata orientalnych tradycji i unikalnej kultury Kraju Kwitnącej Wiśni. Uczucie to jest jednak przez większość czasu przyćmiewane przez suchy, wykładowy ton, w jakim autor przedstawia historie opisywanych przez siebie miejsc i zwyczajów. Nie zliczę, ile razy musiałem powtarzać ten sam akapit, bo...

Ta książka wzbudza moje ulubione uczucie - tęsknotę za tym, czego sam nie miałem i nigdy nie będę miał okazji doświadczyć.

Wydaje mi się, że po dwudziestu latach zmian i ciągłego rozwoju Japonii ciężko nazwać tę książkę aktualną, choć wciąż jest pięknym opisem danego okresu i przeżyć oczami bardzo interesującego człowieka, który umiał spojrzeć na Japonię oczami, na które ten zakątek świata zasłużył.

Ta książka wzbudza moje ulubione uczucie - tęsknotę za tym, czego sam nie miałem i nigdy nie będę miał okazji doświadczyć.

Wydaje mi się, że po dwudziestu latach zmian i ciągłego rozwoju Japonii ciężko nazwać tę książkę aktualną, choć wciąż jest pięknym opisem danego okresu i przeżyć oczami bardzo interesującego człowieka, który umiał spojrzeć na Japonię oczami, na które...

Książka jest napisana w formie esejów, które poruszają różne aspekty życia w Japonii, takie jak architektura, sztuka, religia, edukacja, polityka, ekologia i turystyka. Kerr pisze z pasją i zaangażowaniem, ale także z krytycyzmem i ironią. Nie boi się wyrażać swoich opinii i kontrowersyjnych tez, nawet jeśli mogą one być niepopularne lub niepoprawne politycznie. Kerr nie idealizuje ani nie demonizuje Japonii, ale stara się pokazać jej złożoność i sprzeczność.
Książka jest ciekawa i pouczająca dla każdego, kto chce lepiej poznać Japonię i jej ludzi. Nie jest to jednak typowy przewodnik turystyczny ani podręcznik historyczny. To raczej osobista relacja i analiza autora, który ma głęboką więź z Japonią, ale także dystans i perspektywę obcokrajowca. Książka może być inspiracją do dalszego zgłębiania tematu lub do własnej podróży do Kraju Kwitnącej Wiśni.
Podsumowując, Japonia utracona to książka, która pokazuje zarówno piękno, jak i problemy Japonii. Autor dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem, ale także swoimi emocjami i refleksjami. Książka jest napisana w przystępny i interesujący sposób, a jednocześnie porusza ważne i aktualne kwestie.

Książka jest napisana w formie esejów, które poruszają różne aspekty życia w Japonii, takie jak architektura, sztuka, religia, edukacja, polityka, ekologia i turystyka. Kerr pisze z pasją i zaangażowaniem, ale także z krytycyzmem i ironią. Nie boi się wyrażać swoich opinii i kontrowersyjnych tez, nawet jeśli mogą one być niepopularne lub niepoprawne politycznie. Kerr nie...

Prywatne, ale bardzo ciekawe spojrzenie na Japonię. Autor wcale nie narzeka, że nie jest tak jak było. To nie jest narzekanie, to obserwacja, że Japonia się zmienia i nie zawsze idzie ta zmiana w dobrym kierunku. Pewne rzeczy zanikają, a on miał to szczęście jeszcze zobaczyć. Momentami książka przytłacza ilością faktów i szczegółów, które są nie do zapamiętania.

Prywatne, ale bardzo ciekawe spojrzenie na Japonię. Autor wcale nie narzeka, że nie jest tak jak było. To nie jest narzekanie, to obserwacja, że Japonia się zmienia i nie zawsze idzie ta zmiana w dobrym kierunku. Pewne rzeczy zanikają, a on miał to szczęście jeszcze zobaczyć. Momentami książka przytłacza ilością faktów i szczegółów, które są nie do zapamiętania.

Wizualnie pięknie. Zaś jeśli chodzi o treść - przebija wszędobylska nostalgia za Japonią zapamiętaną z czasów młodości autora, jak i tą Japonią, której nie udało mu się zastać.
Książkę należy dawkować aby się nie zrazić.

Wizualnie pięknie. Zaś jeśli chodzi o treść - przebija wszędobylska nostalgia za Japonią zapamiętaną z czasów młodości autora, jak i tą Japonią, której nie udało mu się zastać.
Książkę należy dawkować aby się nie zrazić.

Czytając 'Japonię utraconą' sądziłam, że ocenię ją dosyć nisko. Jednak po przeczytaniu doceniłam spojrzenie Kerra na Japonię. Na jego Japonię.
Kerr nie oparł się pokusie krytyki współczesności, krytyki zmian, które w Japonii zachodzą. Na szczęście rozumie ten mechanizm, ale to nie zmienia faktu, że tęskni. Tęskni za Japonią swojej młodości, za Japonią już utraconą.... Doceniam tę książkę bo otworzyła ona we mnie potrzebę przemyśleń, dyskusji i dalszego czytania. Potrzebę poznania. Pokazał mi Kerr jeszcze inne oblicze Japonii.

Czytając 'Japonię utraconą' sądziłam, że ocenię ją dosyć nisko. Jednak po przeczytaniu doceniłam spojrzenie Kerra na Japonię. Na jego Japonię.
Kerr nie oparł się pokusie krytyki współczesności, krytyki zmian, które w Japonii zachodzą. Na szczęście rozumie ten mechanizm, ale to nie zmienia faktu, że tęskni. Tęskni za Japonią swojej młodości, za Japonią już utraconą.......

Książka pięknie wydana, a treść jeszcze lepsza. Bardzo ciekawe spojrzenie na Japończyków i ich kulturę. Autor przedstawia Japonię utraconą i zaraża żalem, że my też już ją straciliśmy. Zostają nam tylko równo przycięte drzewka w Tokio. Jednocześnie pokazuje, że Japończycy to naród pełen sprzeczności, który nawet jeśli zalał betonem cały swój kraj to nadal pozostało w nim wiele piękna. Interesujące dla mnie było to, że cała japońska kultura pracy to rzecz powojenna, wcześniej Japończycy okazuje się żyli zupełnie inaczej, cenili sobie odpoczynek i bliskość dzikiej natury. Chciałabym to jeszcze kiedyś zobaczyć.

Książka pięknie wydana, a treść jeszcze lepsza. Bardzo ciekawe spojrzenie na Japończyków i ich kulturę. Autor przedstawia Japonię utraconą i zaraża żalem, że my też już ją straciliśmy. Zostają nam tylko równo przycięte drzewka w Tokio. Jednocześnie pokazuje, że Japończycy to naród pełen sprzeczności, który nawet jeśli zalał betonem cały swój kraj to nadal pozostało w nim...

Gdy pasja staje się życiem. Gdy życie jest pasją.
Japonia pięknie przedstawiona. Polecam

Gdy pasja staje się życiem. Gdy życie jest pasją.
Japonia pięknie przedstawiona. Polecam

męczące narzekania dziada na to, że jest inaczej niż by chciał i niż było rzekomo kiedyś. pasmo dygresji, sprzecznych opinii i zwierzeń z życia biznesmena i członka *socjety*. japonii jak na lekarstwo.

męczące narzekania dziada na to, że jest inaczej niż by chciał i niż było rzekomo kiedyś. pasmo dygresji, sprzecznych opinii i zwierzeń z życia biznesmena i członka *socjety*. japonii jak na lekarstwo.

DNF. Za duzo prywaty biednego Amerykanina, który przylatuje do Japonii samolotem, dalej dojezdza samochodem, a potem krytykuje, że po co te wszystkie drogi i lotniska xD

DNF. Za duzo prywaty biednego Amerykanina, który przylatuje do Japonii samolotem, dalej dojezdza samochodem, a potem krytykuje, że po co te wszystkie drogi i lotniska xD