Japonia utracona

Kerr wzbudził we mnie fascynację Japonią. Jego opowieści ukazują mi zupełnie inny świat od tego, który miałam w głowie. Dodatkowo książka ta sprawia, że czuję wewnętrzny spokój. Z przyjemnością do niej wrócę.

Kerr wzbudził we mnie fascynację Japonią. Jego opowieści ukazują mi zupełnie inny świat od tego, który miałam w głowie. Dodatkowo książka ta sprawia, że czuję wewnętrzny spokój. Z przyjemnością do niej wrócę.

Pokaż mimo to

Alexa Kerra o Japonii polecam bardzo. Fascynujący opis procesu wchodzenia w kompletnie odmienną kulturę, poznawania jej najdrobniejszych elementów (jak choćby tej strzechy) i emocji, jakie pozornie tak odległy świat może wzbudzić po tym, jak się w niego zanurzymy.
Po drodze dostajemy też opisy, co autor zrobił źle i jak sobie z tym radził, a błędy te bywały kosztowne.
W części to też opis świata, który coraz bardziej zanika.

Alexa Kerra o Japonii polecam bardzo. Fascynujący opis procesu wchodzenia w kompletnie odmienną kulturę, poznawania jej najdrobniejszych elementów (jak choćby tej strzechy) i emocji, jakie pozornie tak odległy świat może wzbudzić po tym, jak się w niego zanurzymy.
Po drodze dostajemy też opisy, co autor zrobił źle i jak sobie z tym radził, a błędy te bywały kosztowne.
W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Transformacja społeczeństwa tradycyjnego w nowoczesne, która Europejczykom zajęła kilka stuleci, w Azji wschodniej skondensowana została do kilku dekad -- po porażce drugiej wojny światowej pod okupacją amerykańską Japończycy odwrócili się od własnego dziedzictwa kulturowego w pogoni za modernizacją kraju. Postępujący przez kilkadziesiąt lat proces sprawił, że wielu z nich utraciło związek ze sztukami i rytuałami, które przez tysiąclecia definiowały japońskość, skutkiem czego obecnie coraz częściej Japonia inwestuje w symbole kultury niż świadomie kultywuje własne tradycje. Alex Kerr jako Amerykanin, którego związki z Japonią i Chinami zataczały koła przez całe jego życie, posiadł szczególną perspektywę gaijina dopuszczonego tam, gdzie nie-Japończyków się nie dopuszcza -- za kulisy teatru kabuki, do domów artystów i intelektualistów, na zamknięte targi sztuki w Kioto, dzięki czemu był w stanie jak nikt inny wypunktować współczesne bolączki kraju kwitnącej wiśni. Nie przyjmuje jednak ani na chwilę post-kolonialnej perspektywy, podług której chciałby uczynić Japonię na powrót krajem zacofanym, ale rzeczowo wskazuje na przyczyny i skutki kolejnych zachodzących w kraju zmian. "Japonię utraconą" czyta się czasem jak biografię, czasem jak przewodnik, momentami jak esej, chwilami jak powieść, ale przez całą lekturę ma się wrażenie naocznego uczestnictwa w opowieści Kerra tak, jakby opowiedział ją czytelnikowi twarzą w twarz podczas nocnej pogawędki, siedząc na podłodze jego chaty w dolinie Iya. Znakomite studium współczesnej i utraconej Japonii pozbawione japonistycznej nabożności, ale też uniwersalna opowieść o sztuce w czasach, którymi rządzi ekonomia.

Transformacja społeczeństwa tradycyjnego w nowoczesne, która Europejczykom zajęła kilka stuleci, w Azji wschodniej skondensowana została do kilku dekad -- po porażce drugiej wojny światowej pod okupacją amerykańską Japończycy odwrócili się od własnego dziedzictwa kulturowego w pogoni za modernizacją kraju. Postępujący przez kilkadziesiąt lat proces sprawił, że wielu z nich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna książka, ale autor w prawie każdym rozdziale narzeka na przemiany, które zaszły w Japonii

Bardzo przyjemna książka, ale autor w prawie każdym rozdziale narzeka na przemiany, które zaszły w Japonii

Pokaż mimo to

Opowieść o Japonii, która już nie istnieje poprzez kulturę i przyrodę. poznajemy kabukę, zmiany w środowisku, kanji, życie rzemieślników, tradycję herbaciana i wiele innych aspektów które powoli znikają lub pozostały w całkiem innej formie.

Opowieść o Japonii, która już nie istnieje poprzez kulturę i przyrodę. poznajemy kabukę, zmiany w środowisku, kanji, życie rzemieślników, tradycję herbaciana i wiele innych aspektów które powoli znikają lub pozostały w całkiem innej formie.

Pokaż mimo to

Na początku ucieszyło mnie trafienie w końcu na książkę o przemijaniu pewnych aspektów kultury japońskiej, która to (książka) nie jest tylko lamentem białego człowieka o tym, że Japonia zmienia się i zaburza mu to jego zmysł estetyczny. Już lektura drugiego rozdziału pogrzebała te nadzieje.
Alex Kerr, jak wielu przed nim i po nim, myśli, że ma prawo wymagać od Japończyków, żeby nic nie zmieniali i nie poprawiali swojego życia, bo tak będzie ładniej. Autor ciągle biadoli, że jakaś wioska ma teraz drogę dojazdową (a zatem można wezwać np. karetkę), że domów nie obkłada się strzechą (i mieszkańcy nie chorują z powodu wilgoci), że do mieszkań doprowadza się elektryczność (co generalnie poprawia standard życia), że reguluje się rzeki (żeby ludzie nie tonęli przy powodzi), czy że stawia się betonowe bloki w górach (żeby ziemia nie obsunęła się i kogoś nie zabiła). Jeśli ktoś chce zachwycać się niezmiennością kultury i krajobrazu, to polecam starożytny Rzym.
Japonia to kraj, który żyje, a zatem się zmienia, tak jak wszystko. Jedne sztuki zamierają, rodzą się inne. To nie jest proces dobry ani zły, on się po prostu dzieje. Autor ma niesamowity zmysł obserwacji oraz plastyczny język, gdyby tylko zmienił ton, w jakim wyraża się o zachodzących zmianach, byłaby to naprawdę świetna lektura. Alex Kerr nawet nie opisuje, a wręcz maluje nostalgiczne obrazy starych domów, gęstych lasów oraz ulotnej atmosfery sztuk teatralnych. Rozdział o bańce finansowej rynku nieruchomości czytałam z zapartym tchem, a tam autor wskazuje na to, że Japonia nie zmienia się wystarczająco szybko (sic!) i system nie pasuje do rzeczywistości. W dodatku później zauważa – bardzo przenikliwie zresztą – że nie ma co lamentować nad śmiercią starych mistrzów, bo pozostawili po sobie piękno, które będzie inspirować następne pokolenia. Dlaczego to nie mogła być myśl przewodnia Japonii utraconej?
Naprawdę szkoda, bo tak niewiele brakowało, żeby z uroczego, ale mało wartościowego biadolenia to dzieło stało się piękną a jednocześnie błyskotliwą opowieścią o przemijaniu tego, co kochamy.

Na początku ucieszyło mnie trafienie w końcu na książkę o przemijaniu pewnych aspektów kultury japońskiej, która to (książka) nie jest tylko lamentem białego człowieka o tym, że Japonia zmienia się i zaburza mu to jego zmysł estetyczny. Już lektura drugiego rozdziału pogrzebała te nadzieje.
Alex Kerr, jak wielu przed nim i po nim, myśli, że ma prawo wymagać od Japończyków,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szerokie spektrum tematów. Dobra pozycja na początek przygody z Japonią, pozwalająca zaglądnąć w różne jej aspekty.

Szerokie spektrum tematów. Dobra pozycja na początek przygody z Japonią, pozwalająca zaglądnąć w różne jej aspekty.

Pokaż mimo to

Wspaniale wydana nostalgiczna podróż po Japonii, która zatraca swoje tradycyjne korzenie. Sporo ciekawostek z kultury i obrazowy opis przemian jaki przechodzi Japonia.

Wspaniale wydana nostalgiczna podróż po Japonii, która zatraca swoje tradycyjne korzenie. Sporo ciekawostek z kultury i obrazowy opis przemian jaki przechodzi Japonia.

Pokaż mimo to

Książka zaczyna się całkiem dobrze, niemniej jednak wraz z upływem stron na pierwszy plan wychodzi ciągłe narzekanie oraz dość wysokie mniemanie o sobie autora. Alternatywnym tytułem mogłoby być "Japonia: kiedyś to było".

Książka zaczyna się całkiem dobrze, niemniej jednak wraz z upływem stron na pierwszy plan wychodzi ciągłe narzekanie oraz dość wysokie mniemanie o sobie autora. Alternatywnym tytułem mogłoby być "Japonia: kiedyś to było".

Pokaż mimo to

Autor pochodzi z USA, ale od najmłodszych lat zafascynowany był Chinami, potem Japonią, gdy jako dwunastolatek zamieszkał tam na jakiś czas z rodzicami. Ukończył japonistykę i sinologię. Korzystając z tego, że ceny domów na wsi drastycznie spadły, kupił swój pierwszy tradycyjny, japoński dom w przepięknej dolinie Iya. Kryty strzechą, czarny w środku od dymu z paleniska, sadzy i tytoniu. Wyremontowany z pomocą przyjaciół i sąsiadów cieszył oczy swoją tradycyjną budową. Alex Kerr kocha Japonię i boleje nad tym, jak bardzo ten kraj się zmienia, jak zapomina o swoim dziedzictwie kulturowym, jak bardzo ulega zniszczeniu środowisko naturalne. Rzeki ujęto w betonowe koryta, zburzono stare domy, by postawić gmachy z betonu, szkła i stali. Tylko w teatrze kabuki żyje świat przeszłości. Onnagata nadal są bardzo doceniani za to jak grają role kobiece. Autor kolekcjonuje stare parawany, zwoje z kaligrafią, ceramikę do herbaty, meble, obrazy. Próbuje swoich sił w tradycyjnej kaligrafii. I tęskni za Japonią jakiej nie dane mu było zobaczyć, za utraconą Japonią. Polecam wszystkim, którzy chcą spojrzeć nieco inaczej na Japonię. Ja jestem zadowolona, że przeczytałam.

Autor pochodzi z USA, ale od najmłodszych lat zafascynowany był Chinami, potem Japonią, gdy jako dwunastolatek zamieszkał tam na jakiś czas z rodzicami. Ukończył japonistykę i sinologię. Korzystając z tego, że ceny domów na wsi drastycznie spadły, kupił swój pierwszy tradycyjny, japoński dom w przepięknej dolinie Iya. Kryty strzechą, czarny w środku od dymu z paleniska,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to