Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu tej książki nie dziwię się, że zajęła ona 19. miejsce na liście 100 najlepszych powieści kryminalnych według CWA.
Tajemniczy pan Owen zaprasza na odciętą od świata wyspę dziesięciu gości, których pozornie nic ze sobą nie łączy. W dniu przyjazdu okazuje się, że gospodarz nie pojawi się na wyspie. Tajemnica rozpoczyna się w momencie, gdy każdy z gości znajduje w swoim pokoju dziecięcy wierszyk o kolejno znikających Murzynkach, a następnie równo dziesięć figurek, czyli tyle ile jest gości. Tej samej nocy rozpoczyna się zagadka tajemniczego morderstwa.
Jeśli ktoś przeczytał już kilka kryminałów w swoim życiu, to będzie się domyślał kto jest zabójcą, ale jednak nie jest to takie proste w tym przypadku, ponieważ nie może to być osoba, której nie ma. Cała akcja i rozwiązanie zagadki było naprawdę ekscytujące. Nie spodziewałam się takiego zakończenia. Najlepsza (jak do tej pory) książka Agathy Christie jaką czytałam. Naprawdę warto po nią sięgnąć.

Po przeczytaniu tej książki nie dziwię się, że zajęła ona 19. miejsce na liście 100 najlepszych powieści kryminalnych według CWA.
Tajemniczy pan Owen zaprasza na odciętą od świata wyspę dziesięciu gości, których pozornie nic ze sobą nie łączy. W dniu przyjazdu okazuje się, że gospodarz nie pojawi się na wyspie. Tajemnica rozpoczyna się w momencie, gdy każdy z gości znajduje...

Najlepszymi opowiadaniami w tej książce były "Tańczące sylwetki" i "Trzej studenci". Były dla mnie 10/10, a trochę mniej 9/10 to "Przedsiębiorca budowlany z Norwood" i "Zniknięcie młodego lorda".

Najlepszymi opowiadaniami w tej książce były "Tańczące sylwetki" i "Trzej studenci". Były dla mnie 10/10, a trochę mniej 9/10 to "Przedsiębiorca budowlany z Norwood" i "Zniknięcie młodego lorda".

Książka pełna humoru i sarkazmu przekazanego ze słodko-gorzkim wydźwiękiem. Zdecydowanie dla babskiej części. Muszę jednak przyznać, że ani razu podczas czytania nie pomyślałam "Ja też tak mam." albo "Ja też tak czuję.". Nie do końca rozumiałam autorkę w pewnych momentach, ale jednak muszę przyznać, że przyjemnie czytało mi się tą książkę. Fajnie czuć dystans autorki do samej siebie i opowieści z jej życia. Trochę mi szkoda, że z każdą kolejną stroną nie czułam większego rozbawienia, ale może po prostu niektóre momenty z życia Nosowskiej jeszcze mnie nie dotyczą. Były jednak momenty, gdzie zaśmiałam się z satyry, którą obdarzyła nas autorka. Książka z gatunku tych lekkich i przyjemnych. Jak dla mnie do zapamiętania może trzy albo cztery historie wspomniane w książce.

Książka pełna humoru i sarkazmu przekazanego ze słodko-gorzkim wydźwiękiem. Zdecydowanie dla babskiej części. Muszę jednak przyznać, że ani razu podczas czytania nie pomyślałam "Ja też tak mam." albo "Ja też tak czuję.". Nie do końca rozumiałam autorkę w pewnych momentach, ale jednak muszę przyznać, że przyjemnie czytało mi się tą książkę. Fajnie czuć dystans autorki do...

Anna-Marie McLemore zaintrygowana bajką ,,Królową Śniegu" postanowiła stworzyć jej współczesną interpretację.
Przemieniła klasyczną i każdemu znaną baśń w historię opartą na własnych tragicznych doświadczeniach.
Książka poruszająca historię napaści seksualnej i proces radzenia sobie z tym. Bolesna historia, pełna cierpienia, wątpliwości, niepewności, drastycznych skutków. Jedna noc pozostawiła piętno na naszych bohaterach na całe życie, a oni nagle muszą wrócić do swojej codzienności i normalnego życia.
Plus za poruszenie tematu orientacji seksualnej i tego, że na świecie nie istnieją tylko osoby hetero i homoseksualne. Autorka ma lekkie pióro. Czasami nawet bardzo poetyckie i bajkowe. Początkowo nie mogłam się rozeznać w historii, bo autorka pisze dość zagadkowo, przez co mało rozumiałam i dopiero po kilkudziesięciu stronach zrozumiałam co do tej pory nakreśliła nam McLemore.
Niestety minus za sporą liczbę hiszpańskich słówek. W tym przypadku ciast, ciasteczek i deserów. Niestety co chwilę były momenty, gdzie było trzeba kierować swój wzrok do przypisów u dołu strony. Później jak zorientowałam się, że te słówka dotyczą tylko sfery cukierniczej, to zrezygnowałam z czytania tłumaczenia, ponieważ i tak nic to nie wnosiło. Dodatkowo to, że przemyślenia Cieli i Locka były powtarzalne, niestety męczyło, bo ile można czytać jedno i to samo.
Niemniej jednak książka porusza bardzo trudny temat. Jest to mocna książka, ponieważ w środku mamy dokładnie opisaną przemoc seksualną, więc nie jest to książka dla każdego, ale dostaliśmy wcześniej ostrzeżenie o tym za co wielki plus. Reasumując jednak książka jest przeciętna, jeśli chodzi o fabułę. Szkoda, że autorka zmarnowała trochę potencjał naszej głównej bohaterki. Jak dla mnie pozostaje książką o nastolatkach, ale pod bardziej drastycznym kątem.

Anna-Marie McLemore zaintrygowana bajką ,,Królową Śniegu" postanowiła stworzyć jej współczesną interpretację.
Przemieniła klasyczną i każdemu znaną baśń w historię opartą na własnych tragicznych doświadczeniach.
Książka poruszająca historię napaści seksualnej i proces radzenia sobie z tym. Bolesna historia, pełna cierpienia, wątpliwości, niepewności, drastycznych skutków....

Do przeczytania tej antywojennej powieści skłoniło mnie to, że jej autor Erich Maria Remarque jest niemieckim weteranem I wojny światowej należący do tzw. straconego pokolenia oraz że jest to najgłośniejsze dzieło XX wieku. Książka w wyraźny sposób pokazuje nam okrutną, wojenną rzeczywistość. Skupia się głównie na silnym oderwaniu niemieckich żołnierzy od ich cywilnego życia, czyli takiego jakie znali do czasu wojny. Ta powieść jest wyjątkowa, ponieważ nie obrazuje nam wielkich, niezapomnianych bitew ani heroicznych czynów czy bohaterskiej walki tylko cierpienie i bezsensowność konfliktu, jakim jest wojna. Pokazuje nam pokolenie dziewiętnasto lud dwudziestoletnich chłopców, których pierwszą pracą było zabijanie na froncie.
W książce mamy do czynienia z grupą przyjaciół ze szkoły, którzy za namową swojego nauczyciela zaciągają się do wojska. Tam dowiadują się czym jest okrucieństwo wojny i są zmuszeni patrzeć na to jak umierają ich koledzy.
Książkę spokojnie można nazwać ponadczasową ukazująca realia młodych mężczyzn w czasie I wojny światowej. Jednocześnie ich obawy, brak zrozumienia ludzi z zewnątrz oraz okrucieństwo jakim jest wojna. Można dostrzec tutaj dramat ludzi młodego pokolenia, którzy marzą jedynie o powrocie do domu, a są za wszelką cenę pchani na front walk pomimo niepełnosprawności, obrażeń czy braku amunicji. Bardzo wzruszające jest ostatnie zdanie w książce, które tłumaczy nam skąd pomysł na taki tytuł. Uważam, że jest to książka, która zasługuje na szeroki rozgłos, a myślę, że dzięki ekranizacji Netflixa tak się stanie.

Do przeczytania tej antywojennej powieści skłoniło mnie to, że jej autor Erich Maria Remarque jest niemieckim weteranem I wojny światowej należący do tzw. straconego pokolenia oraz że jest to najgłośniejsze dzieło XX wieku. Książka w wyraźny sposób pokazuje nam okrutną, wojenną rzeczywistość. Skupia się głównie na silnym oderwaniu niemieckich żołnierzy od ich cywilnego...

Nowela ta jest znana jako portret psychopatologii i podwójnej osobowości oraz jest inspiracją wielu filmów, stąd moje zainteresowanie tą pozycją. Nowela doczekała się 11 ekranizacji oraz tytułowe postaci dostały swoje nawiązania do głównego antagonisty w Mumii czy w serialu i filmach o Scooby Doo. Myślę, że ta pozycja była świetnym rozpoczęciem nowego roku czytelniczego.
Książka opowiada o londyńskim prawniku Johnie Gabrielu Uttersonie, który prowadzi dochodzenie w sprawie dziwnych powiązań między cenionym lekarzem dr Henrym Jekyllem a Edwardem Hyde’em. Członek parlamentu sir Andrew Carew zostaje pobity na śmierć, a policja z Uttersonem odkrywa, że za zbrodnią stoi Hyde. Narzędziem zbrodni jest laska niegdyś ofiarowana Jekyllowi przez Uttersona. W dodatku pismo Hyde’a w napisanym przez niego liście jest identyczne z charakterem pisma Jekylla. Te dwie poszlaki stanowią o tym, że śledztwo nie będzie takie proste jak się mogło wydawać.
Zakończenie książki i rozwiązanie sprawy było dla mnie zaskoczeniem, ponieważ dopiero wtedy zrozumiałam dlaczego w tym utworze głównym motywem jest podwójna osobowość. Nowela pozostawia za sobą również pytanie, która osobowość wygrała. Nie dostajemy na nie bezpośredniej odpowiedzi. Tutaj musimy już sami zadecydować czy wybór naszego bohatera był słuszny czy nie i kto na końcu mógł zatriumfować.

Nowela ta jest znana jako portret psychopatologii i podwójnej osobowości oraz jest inspiracją wielu filmów, stąd moje zainteresowanie tą pozycją. Nowela doczekała się 11 ekranizacji oraz tytułowe postaci dostały swoje nawiązania do głównego antagonisty w Mumii czy w serialu i filmach o Scooby Doo. Myślę, że ta pozycja była świetnym rozpoczęciem nowego roku...

W "Domu przestępców" umiera senior Arystydes Leonides. Policja odkrywa, że został on otruty. Historię opowiada młody mężczyzna Charles Hayward. Jest on synem nadinspektora Hayward prowadzącego śledztwo oraz narzeczonym Sophii, która okazuje się być główną dziedziczką fortuny po zmarłym Arystydesie. Podejrzenia od razu padają na Brendę, wdowę po staruszku, która była jego drugą żoną młodsza od niego o dużo lat. Policja wszczyna śledztwo, jednak do sprawy dołącza się bardzo wścibska wnuczka Leonidesa, Josephine, która wydaje się być o krok przed policją.
Po przeczytaniu tej książki nie dziwię się, że Agatha Christie uważa ją za jedną ze swoich ulubionych. Czytało mi się ją z przyjemnością, ponieważ szybko mnie wciągnęła w swoje intrygi. Zakończenie jest bardzo zaskakujące, ponieważ nie zdajemy sobie sprawy z tego, że każdy może być zdolny do morderstwa. Książka klimatem przypominała mi film "Knives out" z Danielem Craigiem. Muszę przyznać, że jest to moja ulubiona książka Christy jak do tej pory.

W "Domu przestępców" umiera senior Arystydes Leonides. Policja odkrywa, że został on otruty. Historię opowiada młody mężczyzna Charles Hayward. Jest on synem nadinspektora Hayward prowadzącego śledztwo oraz narzeczonym Sophii, która okazuje się być główną dziedziczką fortuny po zmarłym Arystydesie. Podejrzenia od razu padają na Brendę, wdowę po staruszku, która była jego...

Akcja dramatu autorstwa Jana Kochanowskiego odnosi się do motywu porwania Heleny przez Parysa (Aleksandra), który jest zaczerpnięty z mitów trojańskich. Gdy nie zna się tej historii, to tragedia wydaje się być po prostu bez sensu.
Zobaczyłam audiobook na YouTube'ie, więc pomyślałam czemu by nie przesłuchać skoro nie jest to długie dzieło. Jestem już jakiś czas po skończeniu szkoły, więc czemu by nie powrócić do utworu omawianego na zajęciach w liceum. Muszę przyznać, że dalej nie jestem w stanie polubić "Odprawy posłów greckich" pomimo, że czytam ją drugi raz, w szkole została przedstawiona mi interpretacja, ale dalej to do mnie nie trafia. Jedyne co widzę to pouczenie odbiorcy o postawie etycznej i jej wadze wobec spraw państwowych. Doceniam to, że te rozważania mają tło mityczne, bo jest to przeddzień wojny trojańskiej, ale to tyle. Ciekawe, jeśli ktoś lubi i interesuje się mitologia grecką, ale to tyle... Reszta jest dla mnie po prostu nie najlepsza.

Akcja dramatu autorstwa Jana Kochanowskiego odnosi się do motywu porwania Heleny przez Parysa (Aleksandra), który jest zaczerpnięty z mitów trojańskich. Gdy nie zna się tej historii, to tragedia wydaje się być po prostu bez sensu.
Zobaczyłam audiobook na YouTube'ie, więc pomyślałam czemu by nie przesłuchać skoro nie jest to długie dzieło. Jestem już jakiś czas po...

Dwa najlepsze opowiadania 10/10 to "Gloria Scott", "Rytuał Musgraveów", "Stały pacjent" i "Ostatnia zagadka", dalej 9/10 to "Dziedzice z Reigate", "Garbus" i "Traktat morski".

Dwa najlepsze opowiadania 10/10 to "Gloria Scott", "Rytuał Musgraveów", "Stały pacjent" i "Ostatnia zagadka", dalej 9/10 to "Dziedzice z Reigate", "Garbus" i "Traktat morski".