Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Larysa Luboń wreszcie przyznaje, że na kimś jej zależy i robi wszystko, aby tej osobie pomóc. Postanawia połączyć to z pracą i napisać artykuł o pewnej rodzinie, do której prowadzą ją wszystkie tropy od nieżyjącego przyjaciela. Bruno tymczasem angażuje się w poszukiwania swojej koleżanki z pracy, Justyny. Tylko on wie, że tak naprawdę atak na dziewczynę jest atakiem na niego, a gra, którą psychopatyczny zabójca prowadzi od wielu lat, zbliża się do kulminacyjnego momentu.

Ale tu akcja przyspiesza. Pojawia się motyw wyścigu z czasem, ponieważ z jednej strony widzimy poszukiwania Justyny, a z drugiej mamy krótkie sceny z nią w roli głównej i widzimy, że dziewczynie kończy się czas.

Śledztwo Larysy jest naprawdę intrygujące, i tylko czasami dziewczyna budzi złość, ryzykując aż za bardzo. Wszystkie jej działania zdają się jednak trafiać na drugi plan, bo najważniejsza wydaje się potyczka Brunona i jego nemezis. Po dwóch tomach powolnego odkrywania zamiarów i tajemnic z przeszłości, nadchodzi wreszcie kulminacja ich wzajemnej niechęci i potrzeby wyrównania rachunków. W tym momencie policjant też nieźle zaskakuje, pokazując co potrafi doprowadzony do ostateczności.

Zakończenie jest mniej zaskakujące. W sprawie prowadzonej przez Larysę mamy wielkie odkrycie i wyjawienie sekretów. W sprawie Bruna już tylko jedna tajemnica pozostaje do odkrycia. Mimo to końcówka wgniata w fotel i przez moment trudno było mi uwierzyć, że to tak się kończy. Zdecydowanie nie ma tu nic oklepanego.

"Amok" idealnie kończy skomplikowaną grę pomiędzy Brunonem a Jackiem, ale też doprowadza do pewnego końca to co działo się pomiędzy mężczyzną a Larysą. To była wybitna seria i cieszę się, że mogłam od razu przeczytać wszystkiego trzy tomy. Gorąco polecam.

Larysa Luboń wreszcie przyznaje, że na kimś jej zależy i robi wszystko, aby tej osobie pomóc. Postanawia połączyć to z pracą i napisać artykuł o pewnej rodzinie, do której prowadzą ją wszystkie tropy od nieżyjącego przyjaciela. Bruno tymczasem angażuje się w poszukiwania swojej koleżanki z pracy, Justyny. Tylko on wie, że tak naprawdę atak na dziewczynę jest atakiem na...

O "Diunie" słyszałam wiele, wiele lat temu, ale jakoś nigdy nie było okazji jej przeczytać. Wybrałam się jednak na film, obejrzałam pierwszą i drugą część i stwierdziłam, że koniecznie muszę przeczytać pierwowzór. Bo za mało mi było w ekranizacji wyjaśnień, motywów. Film ogląda się świetnie, dobrze się na niego patrzy bo jest tam po prostu dużo ładnych obrazków. Ale dla mnie posiada za wiele niewiadomych. Przede wszystkim za mało w nim wiadomo o bohaterach, za mało o świecie poza Arrakis, za mało o motywacjach poza tymi wygłaszanymi w dialogach.
Czytałam i czytałam, momentami słuchałam audiobooka - tego drugiego absolutnie nie polecam, ciągłe mlaskanie lektora jest okropne. Już w 1/3 książki miałam załamanie i ogromną chęć się poddać. Na początku myślałam, że w styl Franka Herberta się "wczytam", i czekałam. Niestety, na próżno. Książkę czyta się straszliwie ciężko. Trudno przebrnąć przez filozoficzne rozmyślania bohaterów, pełne niezrozumiałych odnośników i powiązań z wydarzeniami nieopisanymi we wcześniejszych rozdziałach.
"Diunę" zmęczyłam po prawie dwóch miesiącach i stwierdzam, że była nie tylko ciężka w odbiorze, ale przede wszystkim nudna. Jak na taką objętość akcji wcale nie ma tak dużo. Książka jest miejscami tak bardzo przegadana, że powracając do właściwej akcji zdążałam już zapomnieć co tam się działo wcześniej. Bohaterowie nie zostali dobrze przedstawieni. Nawet Paul był dla mnie statystą, którego motywów i prawdziwych emocji nie widziałam. Jeden jedyny Vladimir Harkonnen był dla mnie postacią napisaną w pełni, jego jednego mogłam zrozumieć.
Dziwny był dla mnie ten cały kult Muad'diba. Rozumiem skąd to się wzięła - z fałszywych przepowiedni przygotowanych setki lat wcześniej. Ale nie widziałam tego, jak legenda staje się żywa, jak Paul dorasta do stania się postacią z opowieści. Do tego wyjątkowo irytujące i śmieszne były ciągłe uwagi jego matki w jej głowie na temat Paula: ale on to powiedział, wow, jak on to pomyślał, to co mówi jest takie niesamowite.
Podsumowując, dla mnie Diuna okazała się porażką. Film się dobrze ogląda bo jest ładny i ma przyjemną ścieżkę dźwiękową. Książka jednak jest dla mnie nudna. Ani świat Franka Herberta, ani bohaterowie, ani to co robią nie są dla mnie czymś wyjątkowym i znam mnóstwo innych książek bardziej rozbudowanych, skomplikowanych i zapadających w pamięć. Żadna książka nie będzie dobra dla wszystkich. "Diuny" nie polecam, bo nie znalazłam w niej ani nic wyjątkowego, ani nawet dobrego.

O "Diunie" słyszałam wiele, wiele lat temu, ale jakoś nigdy nie było okazji jej przeczytać. Wybrałam się jednak na film, obejrzałam pierwszą i drugą część i stwierdziłam, że koniecznie muszę przeczytać pierwowzór. Bo za mało mi było w ekranizacji wyjaśnień, motywów. Film ogląda się świetnie, dobrze się na niego patrzy bo jest tam po prostu dużo ładnych obrazków. Ale dla...

Uwielbiam takie beletryzowane biografie, a już zwłaszcza życie dawnych królowych mnie fascynuje. Katarzyna Medycejska zapisała się mocno w historii Francji. Była nie tylko żoną króla, ale też matką trzech kolejnych władców, w których rządach aktywnie uczestniczyła.

Christopher W Gortner opisał całe życie kobiety, od jej dzieciństwa we Florencji, problemów jej rodziny, niepewnej przyszłości, aż w końcu przybycie na francuski dwór i poślubienie delfina. Ukazał ją jako kobietę niezwykle silną, pewną siebie i wiedzącą, czego chce. Obdarzona inteligencją potrafiła przejąć stery nad własnym życiem i pokierować nim tak, jak sama tego chciała.

Katarzyna pokochała swój nowy kraj i starała się rządzić mądrze. Po drodze napotykała wiele przeciwności losu i osób, które chciały wydrzeć jej władzę. W książce znalazło się miejsce na opisanie jej burzliwego romansu i nieszczęść, jakie się z nim wiązały. Wszystkie krzywdy, jakie doznała od otaczających ją osób, złagodziły nieco jej wizerunek. Mimo wszystko jednak nie zawsze była ludzką, współczującą władczynią, czego historia - i kultura, czerpiąca z jej życia inspirację - jej nie wybaczyła.

Jeśli kojarzycie książkę Aleksandra Dumasa "Królowa Margot" lub genialny film na jej podstawie, z pewnością pamiętacie przerażającą, okrutną i niecofającą się przed niczym złą królową matkę. To właśnie Katarzyna Medycejska, przez wielu oskarżona o zorganizowanie Nocy św. Bartłomieja - wymordowania hugenotów przybyłych do Paryża z okazji ślubu jej córki i hugenockiego władcy. Katarzyna jest też jedną z bohaterek serialu "Nastoletnia Maria Stuart".

"Wyznania Katarzyny Medycejskiej" to wciągająca i trzymająca w napięciu historia dziewczyny, która została królową jednego z najbardziej liczących się krajów na ówczesnej mapie świata. Ile w niej faktów, ile trafionych domysłów autora, trudno określić, ponieważ nawet historycy spierają się na temat niektórych wydarzeń. Dlatego lubię czytać takie biografie i poznawać możliwe scenariusze, poznawać jakimi osobami mogły być znane postaci. Polecam.

Uwielbiam takie beletryzowane biografie, a już zwłaszcza życie dawnych królowych mnie fascynuje. Katarzyna Medycejska zapisała się mocno w historii Francji. Była nie tylko żoną króla, ale też matką trzech kolejnych władców, w których rządach aktywnie uczestniczyła.

Christopher W Gortner opisał całe życie kobiety, od jej dzieciństwa we Florencji, problemów jej rodziny,...