Dylemat

Autorka dobrze zaczela "Za zamknietymi drzwiami" i niestety to by bylo na tyle. Dylemat - jak dla mnie straszny gniot

Autorka dobrze zaczela "Za zamknietymi drzwiami" i niestety to by bylo na tyle. Dylemat - jak dla mnie straszny gniot

niestety to zdecydowanie najgorsza książka autorki, nie trzyma w napięciu a fabuła nie jest zaskakująca i nie wciąga jak w przypadku innych książek autorki

niestety to zdecydowanie najgorsza książka autorki, nie trzyma w napięciu a fabuła nie jest zaskakująca i nie wciąga jak w przypadku innych książek autorki

To była bardzo dobra książka, która bardzo mnie poruszyła! Nie jest to thriller raczej określiłabym ją jako powieść obyczajową lub psychologiczną.
"Dylemat" to smutna książka, gdzie główni bohaterowie mieli swoje dylematy w jaki sposób i kiedy powiedzieć o tym co im ciąży na sercu. Każdy miał swoją rację i nie chciał ranić drugiej osoby.
Adam - jeden z głównych bohaterów wciąż trzymał się nadzieji, że jednak się myli i nie chciał dopuścić do siebie prawdy chociaż ta z godziny na godzinę stawała się coraz bardziej oczywista.
Livia - druga główna bohaterka także zmagała się ze swoją tajemnicą nie chcąc ranić najbliższych chociaż wiedziała, że wkrótce będzie musiała wyjawić to co wie...
Książka ma w sieci różne opinie i nie wszystkim przypadła do gustu, mnie jednak bardzo się podobała. Chyba zależy jak do niej podejdziemy, jeśli spodziewamy się, że będzie to mocny thriller to rzeczywiście możemy się zawieść, jednak jak podejdziemy do książki jak do dramatu to zobaczymy ją w całkiem innym świetle. Ja skupiłam się na uczuciach bohaterów, na tym co każdy z nich musiał przeżywać i z czym się zmagać. Osobiście bardzo polecam.

To była bardzo dobra książka, która bardzo mnie poruszyła! Nie jest to thriller raczej określiłabym ją jako powieść obyczajową lub psychologiczną.
"Dylemat" to smutna książka, gdzie główni bohaterowie mieli swoje dylematy w jaki sposób i kiedy powiedzieć o tym co im ciąży na sercu. Każdy miał swoją rację i nie chciał ranić drugiej osoby.
Adam - jeden z głównych bohaterów...

Monotonnie się czyta, ale ma coś w sobie co powoduje że nie chce się oderwać

Monotonnie się czyta, ale ma coś w sobie co powoduje że nie chce się oderwać

“Czekając na Godota” to klasyka do której co jakiś czas wracam pamięcią. Tym razem “Dylemat” tak lubianej przeze mnie B.A. Paris sprawił, że znów przypomniał mi się teatr absurdów. Bo w tej książce dużo jest nonsensów, wybuchających uczyć, infantylności i kłamstw.

“Dylemat” to powieść jednego dnia z licznymi dygresjami z przeszłości. Historia kręci się wokół Livii, która wyprawia hucznie swoje 40 urodziny. Jednak jej spokój zakłóca tajemnica którą skrywa przed mężem. Adam, mąż solenizantki chociaż stara się za wszelką cenę dogodzić swojej żonie nie potrafi żyć z sekretem, który ciąży mu bardziej niż jest gotowy się przyznać. Jest też Marnie, córka głównych bohaterów. No właśnie i co właściwie z nią jest?
To pytanie które czytelnik zadaje sobie przez całą książkę.

Ze wszystkich książek Paris które przeczytałam ta jest zdecydowanie najgorsza. Zachowanie bohaterów było trochę dziwne, było w nim wiele bezsensów nawet jeśli coś mogły usprawiedliwiać okoliczności. W żaden sposób nie wniknęłam w historię tej rodziny. Szybko przemknęłam przez kolejne strony żeby bez żalu ich pożegnać.

“Czekając na Godota” to klasyka do której co jakiś czas wracam pamięcią. Tym razem “Dylemat” tak lubianej przeze mnie B.A. Paris sprawił, że znów przypomniał mi się teatr absurdów. Bo w tej książce dużo jest nonsensów, wybuchających uczyć, infantylności i kłamstw.

“Dylemat” to powieść jednego dnia z licznymi dygresjami z przeszłości. Historia kręci się wokół Livii, która...

To już moje czwarte spotkanie z B. A. Paris. "Dylemat" jest zupełnie innym typem książki i w sumie mam mieszane uczucia po przeczytaniu jej. Z jednej strony czyta się szybko, bardzo wciąga, ciekawi i jest niezwykle przejmująca, ale z drugiej zachowanie głównego bohatera jest dla mnie niedorzeczne. Wartość imprezy w porównaniu z tragedią, która miała miejsce to jest jakiś absurd. Rozumiem, że na tym miała polegać książka i tego dotyczy tytułowy dylemat, ale choćbym chciała, nie jestem w stanie pojąć zachowania Adama. To jest właśnie spory minus, który ciągle w trakcie czytania mi przeszkadzał.

To już moje czwarte spotkanie z B. A. Paris. "Dylemat" jest zupełnie innym typem książki i w sumie mam mieszane uczucia po przeczytaniu jej. Z jednej strony czyta się szybko, bardzo wciąga, ciekawi i jest niezwykle przejmująca, ale z drugiej zachowanie głównego bohatera jest dla mnie niedorzeczne. Wartość imprezy w porównaniu z tragedią, która miała miejsce to jest jakiś...

To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki, ale raczej pierwsze które mnie rozczarowało. Przez ostatnie 90 stron męczyłam się niesamowicie. Obsesja Livii na punkcie swojego przyjęcia urodzinowego jest dla mnie troszkę niezrozumiała a sama bohaterka budzi we mnie sprzeczne uczucia, nie pałam do niej sympatią. Z kolei Adam, postępowanie tej postaci łatwiej mi zrozumieć, choć nie do końca. Ja, gdyby zginęło moje dziecko, nie potrafiłabym udawać, że wszystko jest okej tylko i wyłącznie z okazji imprezy urodzinowej partnera.

To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki, ale raczej pierwsze które mnie rozczarowało. Przez ostatnie 90 stron męczyłam się niesamowicie. Obsesja Livii na punkcie swojego przyjęcia urodzinowego jest dla mnie troszkę niezrozumiała a sama bohaterka budzi we mnie sprzeczne uczucia, nie pałam do niej sympatią. Z kolei Adam, postępowanie tej postaci łatwiej...

Kolejne spotkanie z B.A.Paris, i kolejna książka od której ciężko się oderwać. Nie jest to thriller, jest to powieść psychologiczna. Przy tym umiejętnie budowane napięcie sprawia, że od książki ciężko się oderwać.

Kolejne spotkanie z B.A.Paris, i kolejna książka od której ciężko się oderwać. Nie jest to thriller, jest to powieść psychologiczna. Przy tym umiejętnie budowane napięcie sprawia, że od książki ciężko się oderwać.

Dotkliwie odczuwalna może się zdawać niekończąca się tortura psychiczna bohatera i czytelnika. Główna bohaterka nie budzi sympatii, a jej marzenia o przyjęciu oraz relacje z otoczeniem mogą być nie do końca zrozumiałe, na przykład historia z rodzicami. Cały czas miałam nadzieję na inne zakończenie.

Dotkliwie odczuwalna może się zdawać niekończąca się tortura psychiczna bohatera i czytelnika. Główna bohaterka nie budzi sympatii, a jej marzenia o przyjęciu oraz relacje z otoczeniem mogą być nie do końca zrozumiałe, na przykład historia z rodzicami. Cały czas miałam nadzieję na inne zakończenie.

Chwytająca za serce, przepełniona trudnościami wyborów, wybitna w budowaniu współczucia. Czytając przesyłam ciepłe myśli Adamowi, kibicowałam Livii, byłam z nimi w każdej sekundzie i dziękowałam Bogu, że nie obdarzył mnie takim brzemieniem, takim dylematem.
Śmiem twierdzić, że to najlepsza książka Paris jaką czytałam.

Chwytająca za serce, przepełniona trudnościami wyborów, wybitna w budowaniu współczucia. Czytając przesyłam ciepłe myśli Adamowi, kibicowałam Livii, byłam z nimi w każdej sekundzie i dziękowałam Bogu, że nie obdarzył mnie takim brzemieniem, takim dylematem.
Śmiem twierdzić, że to najlepsza książka Paris jaką czytałam.