Willa pod Zwariowaną Gwiazdą

O wojnie napisano już wiele, zawsze jednak w kontekście człowieka. Co jednak znaczyło to dla zwierzęcia? Dla takiego, które do tej pory było zaopiekowane, kochane, podziwiane. Które było skarbem miasta, jego dumą. Życie w zoo ma swoje ograniczenia. Mała przestrzeń, brak kontaktu z naturalnym środowiskiem oraz innymi zwierzętami, a za to ciągłe wystawianie na hałas i nie zawsze odpowiedzialne zachowanie tysięcy ludzi rocznie, cmokających, pohukujących, pukających w szybę, byle tylko zwrócić uwagę dzikiego zwierzęcia. Jest jednak bezpieczeństwa. Pewny posiłek o stałych porach, opieka weterynaryjna, opiekunowie wyczuleni na każdą zmianę nastroju i zapowiedź choroby.

Warszawski ogród zoologiczny był sławny na całą Europę. Był spełnieniem marzeń państwa Żabińskich, dyrektora ogrodu i jego żony, z których miłość do zwierząt i oddanie im uczyniła niezwykłych ludzi, oraz pewnego chłopca, który od wielu lat żył marzeniem zobaczenia słonia. Ten miks postaci autentycznych i całkowicie zmyślonych pozwolił autorce opowiedzieć piękną i wzruszającą opowieść o wojnie oglądanej zza ogrodzenia warszawskiego ogrodu zoologicznego.

W "Willi pod Zwariowaną Gwiazdą" nie wszystko kręci się wokół zwierząt. Są tu też historie ludzi, których życie naznaczyła wojna. Piotra, który pracą i pomocą innym próbuje posklejać swoje po wielokroć złamane serce. Tajemniczej dziewczyny, uciekinierki z getta, która nie pamięta swojego imienia ani przeszłości. Państwa Żabińskich, których poczucie obowiązku względem rodaków nie pozwalało biernie patrzeć na okrucieństwa wojny. Ta historia wywołuje smutek. Mimo szczęśliwego zakończenia i wielu naznaczonych radością scen jest w niej morze smutku. Są trudne decyzje, sytuacje bez wyjścia, są straty, które bohaterowie muszą ponieść i się z nimi pogodzić.

Bohaterowie zachowują się bardzo autentycznie. Odczuwają strach i cierpienie, i czytelnikowi bardzo łatwo to poczuć. To w gruncie rzeczy bardzo proste historie, bez superbohaterów. Ale pokazujące, że zwyczajny człowiek może dokonać rzeczy niezwyczajnych. Jeśli lubicie chwytające za serce historie wojenne, bez przesadzonego romantyzowania wojny, ta książka na pewno się wam spodoba. Oprócz dużej dawki emocji to też fragment niezbyt znanej historii Warszawy. Gorąco polecam.

O wojnie napisano już wiele, zawsze jednak w kontekście człowieka. Co jednak znaczyło to dla zwierzęcia? Dla takiego, które do tej pory było zaopiekowane, kochane, podziwiane. Które było skarbem miasta, jego dumą. Życie w zoo ma swoje ograniczenia. Mała przestrzeń, brak kontaktu z naturalnym środowiskiem oraz innymi zwierzętami, a za to ciągłe wystawianie na hałas i nie...

Pełna smutku i bólu. Polecam

Pełna smutku i bólu. Polecam

Akcja "Willi pod zwariowaną Gwiazdą" w dużej mierze toczy się podczas II wojny światowej w posiadłości Jana I Antoniny Żabińskich, właścicieli warszawskiego ogrodu zoologicznego, którzy udzielali schronienia m.in. osobom, które straciły dach nad głową, Żydom ukrywającym się przed represjami ze strony wojsk niemieckich oraz członkom Szarych Szeregów. Ich ofiarna i bezinteresowna pomoc podczas działań wojennych sprawiła, że w 1965 r. zostali oni odznaczeni tytułem Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata.

Jednakże w powieści tej nie tylko poznajemy historię rodziny Żabińskich i ich zaangażowanie na rzecz potrzebujących. Na pierwszy plan wysuwają się bowiem losy Piotra, Ady i Daniela. Każdy z nich trafił do posiadłości z innego powodu. Łączą ich nie tylko podobne koleje losu, lecz także zawiłe i skomplikowane relacje na których cieniem kładzie się wojna. Każde z nich pragnie jednak miłości, spokoju i powrotu do uporządkowanego życia. Dla nich posiadłość Żabińskich staje się drugim domem.

"Willa pod zwariowaną gwiazdą" jest kolejną książka Marii Paszyńskiej, która mocno przypadła mi do gustu. Jest to poruszająca powieść o poświęceniu, cierpieniu, mierzeniu się z własnymi traumami oraz oczekiwaniu na pokój. Czytało mi się ją jednym tchem, zaś samo zakończenie mocno mnie poruszyło.

Akcja "Willi pod zwariowaną Gwiazdą" w dużej mierze toczy się podczas II wojny światowej w posiadłości Jana I Antoniny Żabińskich, właścicieli warszawskiego ogrodu zoologicznego, którzy udzielali schronienia m.in. osobom, które straciły dach nad głową, Żydom ukrywającym się przed represjami ze strony wojsk niemieckich oraz członkom Szarych Szeregów. Ich ofiarna i...

Naprawdę piękna książka, bardzo polecam. Mnie ujęła tymbardziej,że urodziłam się na Pradze, a w warszawskim Zoo bywałam na każdym etapie swojego życia, a teraz zabieram tam często swojego synka.

Naprawdę piękna książka, bardzo polecam. Mnie ujęła tymbardziej,że urodziłam się na Pradze, a w warszawskim Zoo bywałam na każdym etapie swojego życia, a teraz zabieram tam często swojego synka.

Nie znałam do tej pory historii Antoniny i Jana Żabińskich. Małżeństwo to zarządzało ogrodem zoologicznym utworzonym w Warszawie w 1927 roku. Podczas II wojny światowej, kiedy to większość zwierząt mieszkających w zoo została przez najeźdźców wywieziona albo z ich rozkazu zabita, Państwo Żabińscy na terenie ogrodu (w jego pomieszczeniach i piwnicach) ukrywali Żydów, żołnierzy polskiego podziemia i harcerzy. Zarządzający zoo narażali swoje życie oraz życie zaufanych pracowników, aby ratować ludzi potrzebujących schronienia. Antonina i Jan byli ludźmi o wielkich sercach nie tylko dla ludzi, ale też dla zwierząt.
Opowieść o bohaterskiej postawie Państwa Żabińskich stanowi autentyczne tło historyczne dla kilku fikcyjnych wątków powieści. Poznajemy tu min. losy Piotra, opiekuna słoni. Od najmłodszych lat życie go nie rozpieszczało, mieszkał w bardzo skromnych warunkach z babcią w kamienicy na Pradze. Po jej śmierci pod swoje opiekuńcze skrzydła chłopca przyjęła Antonina Żabińska. To w ogrodzie zoologicznym, opiekując się rodziną słoni, przeżył swoje najpiękniejsze chwile. II wojna światowa była dla Piotra czasem bardzo nieszczęśliwym, zarówno w życiu zawodowym i osobistym. Był to dla niego okres strat najbliższych mu istot.
Kolejny wątek książki opowiada o żydowskim małżeństwie, Adzie i Danielu. Trafiają oni wraz z małą córeczką do warszawskiego getta. Daniel jako lekarz całe dnie poświęca próbom ratowania, w niezwykle trudnych warunkach, życia zamkniętych w getcie ludzi. Z rodziną spędza tylko krótkie chwile. Na skutek dramatycznych wydarzeń ścieżki losów Ady i Daniela rozdzielają się. Ona znajduje schronienie w warszawskim zoo, on pozostaje w getcie, bez wiedzy o losie swojej rodziny. Kiedy przypadek zadecydował o ich ponownym spotkaniu, nie do końca jest ono szczęśliwe.

„Willa pod Zwariowaną Gwiazdą” to niezwykła powieść, gdzie fikcja literacka ściśle splata się z prawdą historyczną. To opowieść o tragicznych losach ludzi i zwierząt o której nie można zapomnieć, która na długo pozostaje ona w sercu czytelnika. Maria Paszyńska ukazała w swojej książce różne oblicza miłości. Tej między kobietą, a mężczyzną, rodzącej się mimo nieprzychylnych warunków. Ale również tej do drugiego człowieka, bliźniego, niezależnie od jego pochodzenia i wyznania. Przepięknie opisana jest także miłość do zwierząt, przedstawionych w powieści jak istoty potrafiące kochać i przywiązywać się do człowieka, umiejących odwzajemniać uczucia.
Polecam, przeczytajcie!

Nie znałam do tej pory historii Antoniny i Jana Żabińskich. Małżeństwo to zarządzało ogrodem zoologicznym utworzonym w Warszawie w 1927 roku. Podczas II wojny światowej, kiedy to większość zwierząt mieszkających w zoo została przez najeźdźców wywieziona albo z ich rozkazu zabita, Państwo Żabińscy na terenie ogrodu (w jego pomieszczeniach i piwnicach) ukrywali Żydów,...

Trójka bohaterów Piotr, Ada i Daniel. Każdy z inną przeszłością. Losy ich wszystkich łączą się w Willi państwa Żabińskich. Ta dwójka skradła moje ❤️ . Ich miłość do zwierząt, do ludzi, do życia jest zastrzykiem optymizmu i wiary w lepszy czas.
Po przeczytaniu wielu lektur z tematyką II wojny światowej to ta jest pierwszą w której nie zgadzam się na takie zakończenie.

Trójka bohaterów Piotr, Ada i Daniel. Każdy z inną przeszłością. Losy ich wszystkich łączą się w Willi państwa Żabińskich. Ta dwójka skradła moje ❤️ . Ich miłość do zwierząt, do ludzi, do życia jest zastrzykiem optymizmu i wiary w lepszy czas.
Po przeczytaniu wielu lektur z tematyką II wojny światowej to ta jest pierwszą w której nie zgadzam się na takie zakończenie.

Książka mówi o ludziach którzy nie patrząc na swe bezpieczeństwo ratowali życie Żydów w getcie warszawskim

Książka mówi o ludziach którzy nie patrząc na swe bezpieczeństwo ratowali życie Żydów w getcie warszawskim

Losy wojennej Warszawy, historia niesamowitych ludzi, którzy narażając swoje życie ratują życie innych. Pasja, miłość do zawodu i zwierząt - to wszystko można znaleźć w opisie losów i życia Państwa Żabińskich. Polecam!

Losy wojennej Warszawy, historia niesamowitych ludzi, którzy narażając swoje życie ratują życie innych. Pasja, miłość do zawodu i zwierząt - to wszystko można znaleźć w opisie losów i życia Państwa Żabińskich. Polecam!

Jestem wielką fanką państwa Żabińskich, którzy w swoim warszawskim ogrodzie zoologicznym ukrywali ludzi z getta.
Przeczytałam i obejrzałam na ten temat chyba wszystko co się dało i bardzo mnie ucieszył fakt, że Maria Paszyńska napisała powieść opartą na tej niezwykłej historii.
Akcja zaczyna się pod koniec lat dwudziestych, kiedy główny bohater Piotr zafascynowany jedyną książką jaką miał w swoim patologicznym domu, zapragnął zobaczyć prawdziwego słonia.
Niedługo jego marzenie się spełnia, bo Antonina i Jan Żabińscy otwierają zoo w Warszawie. Gdy dorasta zostaje zatrudniony jako opiekun słoni, które kocha nad wszystko. Tak zaczyna się nowe życie chłopaka z praskich slumsów pod skrzydłami Antoniny Żabińskiej zwanej Punią. Piotr żeni się i robi to, co kocha, a Żabińscy toczą swoje barwne życie pełne zwierząt w „willi pod zwariowaną gwiazdą”. Sielankę przerywa wojna. Jest to pełna emocji opowieść o miłości do zwierząt, miłości do ludzi i o bardzo trudnych wyborach. Zło jakie tkwi w człowieku potrafi zniszczyć wszystko i zostawić po sobie same zgliszcza. Na szczęście istnieli też ludzie, którzy w najciemniejszych czasach potrafili odważnie nieść pomoc, dobro i miłość.
Jest to kolejna książka Marii Paszyńskiej, która sprawiła mi dużo przyjemności.

Jestem wielką fanką państwa Żabińskich, którzy w swoim warszawskim ogrodzie zoologicznym ukrywali ludzi z getta.
Przeczytałam i obejrzałam na ten temat chyba wszystko co się dało i bardzo mnie ucieszył fakt, że Maria Paszyńska napisała powieść opartą na tej niezwykłej historii.
Akcja zaczyna się pod koniec lat dwudziestych, kiedy główny bohater Piotr zafascynowany jedyną...

Pożyteczna i sympatyczna popularyzacja zapomnianych postaci. Można polecić jako książkę dla młodzieży, ale tym bardziej powinna być lepiej zredagowana i unikać błędów gramatycznych typu "tylnie" nogi.

Pożyteczna i sympatyczna popularyzacja zapomnianych postaci. Można polecić jako książkę dla młodzieży, ale tym bardziej powinna być lepiej zredagowana i unikać błędów gramatycznych typu "tylnie" nogi.