Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Furyborn. Zrodzona z furii" Claire Legrand zaciekawiła mnie opisem, a sam prolog okazał się bardzo klimatycznym i obiecującym wstępem do historii losów Rielle i Eliane. Bohaterek, które dzieli tysiąc lat a łączy jedna przepowiednia.

Sam pomysł na tę książkę jest dobry, ponadto znajdziemy w niej wiele popularnych teraz motywów. Większość zwrotów akcji można się domyślić, ale autorka dobrze zdawała sobie z tego sprawę i zostawiała wskazówki oraz nawiązania do pewnych oczywistych rozwiązań fabularnych. W całej powieści tylko jeden wątek mnie zaskoczył, ale ,,Furyborn. Zrodzona z furii" czytało mi się dobrze, choć nie obyło się bez kilku słabszych elementów. Ponadto w pierwszej części trylogii ,,Empirium'' widać potencjał na dobrą i rozbudowaną historię high fantasy.

,,– Ludzie tacy jak my nie walczą o własną nadzieję – oświadczył cicho. – Tylko o wszystkich innych".

Dwie głównej bohaterki są kreowane przez Legrand na postacie szare moralnie, ale autorce nie do końca udało się uchwycić tych niuansów, tak by w ciekawy sposób ukazać ich wybory i dwoistą naturę. Eliana jest antypatyczna, arogancka, impulsywna i samo w sobie ukazanie tak głównej bohaterki jest ciekawym pomysłem, ale nie jestem do końca pewna, czy to był celowy zabieg. Rielle jest chodzącym zaprzeczeniem postaw i biorąc pod uwagę jej drogę w tej książce, ma to sens, ale jest przy tym wyjątkowo nijaka. Choć sama jej historia jest ciekawa, a już na pewno jej oś czasu bardziej zaciekawiła mnie niż Eliany. Szkoda, tylko, że próby Rielle nie były bardziej angażujące. Ponadto w ,,Furyborn. Zrodzona z furii" jednym z kluczowych bohaterów jest psychopatyczny i manipulujący anioł oraz książę, które jest uosobieniem rycerza na białym koniu. Mam nadzieję i przeczucie, że za tymi trzema postaciami kryje się coś więcej. Bohaterowie drugoplanowi są za to sympatyczni i dobrze zarysowani.

Relacje pomiędzy postacie są interesujące, ale nie można pod tym podpisać związków romantycznych. Te są pozbawione chemii i płytkie. Za to zainteresowanie wzbudzają relacje rodzinne, które niestety dość szybko zostały urwane w niektórych przypadkach. Autorka postanowiła pokazać seksualność kobiet w zdegenerowanym świecie, w którym może być to bronią, jak i słabością. Jednak same sceny pomiędzy bohaterami były dyskusyjne.

,,– Rewolucja nie jest nic warta, jeśli jej żołnierze nie będą troszczyć się o ludzi, o których ocalenie walczą – rzekł nowy głos".

Pierwszy tom serii ,,Empirium'' ma super klimat i atmosferę w poszczególnych scenach. Autorka bardzo dobrze kreśli motyw przepowiedni i wiary, który bohaterowie wykorzystują do swoich manipulacji i własnych celów. Bardzo dobrze łączy się to z intrygami. Niestety czasem tempo nie jest odpowiednio dopasowane do przedstawianych sytuacji, co negatywnie przekłada się na wydźwięk wątków. W książce występują dwie osie fabularne, które dzieli tysiąc lat i dwie narracje trzecioosobowe, które dobrze się przeplatają. W tym aspekcie ,,Furyborn. Zrodzona z furii" przywodzi na myśli ,,Królową Tearlingu". Ponadto przed każdym rozdziałem są zapiski postaci, świetnie uzupełniają całość.

Czytając ,,Furyborn. Zrodzona z furii" Claire Legrand ma się wrażenie, że to zaledwie wstępów do większej historii. Autorka ustanawia w tym tomie realia świata, system magiczny i religię w dość powierzchowny, ale wystarczający na tym etapie serii stopniu. Co najważniejsze udało jej się ciekawie zawiązać losy bohaterów i utkać tajemnice, które chce się odkryć, wyczekując kolejnego tomu.

,,Furyborn. Zrodzona z furii" Claire Legrand zaciekawiła mnie opisem, a sam prolog okazał się bardzo klimatycznym i obiecującym wstępem do historii losów Rielle i Eliane. Bohaterek, które dzieli tysiąc lat a łączy jedna przepowiednia.

Sam pomysł na tę książkę jest dobry, ponadto znajdzie...

Rozwiń

Zwiń

Rebecca Ross w swojej rekomendacji napisała, że powieść ,,Szkarłatna ćma" porywa od pierwszego zdania. Dawno nie czytałam tak trafnej i oddającej historię polecajki na okładce. Mało tego po skończeniu pierwszego tomu chce się od razu sięgnąć po kontynuację losów Rune i Gideona. Jednak, gdy emocje po lekturze opadną, pozostaje przeświadczenie, że pod wieloma względami to historia, jakich wiele, ale.... Kreacja bohaterów drugoplanowych, decyzje, które podejmują i to co wypowiedziane między wierszami sprawiają, że wtórność schodzi na dalszy plan, przy ekscytujących losach postaci.

Kristen Ciccarelli sięgnęła w ,,Szkarłatnej ćmie" po świetny i wdzięczny motyw czarownicy i łowcy czarownic. Wokół niego obudowała wątek przewrotu i dworskich intryg. Fabuła i miejsce akcji w książce została zamknięta na wyspie, ale w dialogach wspominane są inne miejsca na kontynencie. Samo zakończenie wskazuje, że światotwórstwo będzie rozbudowane raczej w kolejnym tomie. W pierwszej części nie było tak istotne dla fabuły, ponieważ powieść w głównej mierze opiera się na relacji Rune i Gideona.

,,I to mnie właśnie przerażało, że pomimo żywionych przekonań tak łatwo poddać się żądzy krwi",

To postacie, które reprezentują dwie różne grupy społeczne i mają pewne wyobrażenie o nich. Bardzo skrajne i jednostronne, ponieważ w każdym społeczeństwie są ludzie szlachetni i niegodziwi. Co bardzo dobrze pokazuje autorka. Gideon i Runo to typowi bohaterowie dla tego typu książek. Gwardzista nieraz sam sobie przeczy, ale Ciccarelli nakreśliła mu świetnie przeszłość, która idealnie tłumaczy jego motywacje i nadaje głębi postaci.

Rune pomimo tego, że jest główną bohaterką pozostaje nieodkrytą kartą. Z pozoru wiemy o niej wiele, ale czuję, że za nią kryje się jeszcze trochę sekretów. To inteligentna młoda dziewczyna, która zdecydowała się grać rolę, jaką oczekiwało od niej społeczeństwo.

Alex to niepozorna postać. Autorka z łatwością mogłaby wpisać go tylko w schemat młodszego brata, ale to przed jakimi wyborami go postawiła. Sprawia, że jego postać można różnie odbierać Dla niektórych będzie idealistą, dobrym człowiekiem szanującym ludzkie życia, dla innych głupcem.

Relacja Rune i Gideona opiera się na motywie enemies to lovers. Wzajemna niechęć i wrogość jest uzasadniona. Gra, którą prowadzili między sobą do pozyskanie informacji była intensywna i wciągająca. Fajnie wypada także relacja pomiędzy rodzeństwem i konflikt wewnętrzny jaki toczą z powodu swoich wyborów.

Do książki ciekawie został wpleciony wątek krawiectwa i projektowania. Wydaje mi się, że jedna element w ,,Szkarłatnej ćmie" może wywołać kontrowersję, ale jest to logiczne z punktu widzenia fabuły.

Ciccarelli zdecydowała się na narracje trzeciosoosobową z perspektywy Gideona i Rune. W książce przeważa język potoczny, choć pierwsze strony były bardziej obiecujące. Język był stylizowany. Autorka w swojej powieści przemyca ciekawe uwagi na temat władzy, nienawiści i tworzenie podziałów, które nie przynoszą niczego dobrego.

Zakończenie jest świetne. Pewne granice zostały w nim przekroczone bezpowrotnie. Pozostawiając bohaterów w ciekawej sytuacji i miejscach.

,,Szkarłatna ćma" to przyjemna książka o podziałach, nadużywaniu władzy, trudnych wyborach i skomplikowanych relacjach. Nie mogę doczekać się kolejnego tomu.

Rebecca Ross w swojej rekomendacji napisała, że powieść ,,Szkarłatna ćma" porywa od pierwszego zdania. Dawno nie czytałam tak trafnej i oddającej historię polecajki na okładce. Mało tego po skończeniu pierwszego tomu chce się od razu sięgnąć po kontynuację losów Rune i Gideona. Jednak, gd...

Rozwiń

Zwiń

Na początku tego roku Laini Taylor zachwyciła mnie swoją książką pt. ,,Córka dymu i kości". Historią napisaną ponad 12 lat temu, która wciąż może uchodzić za oryginalną, a zarazem opartą na dobrze znanych i popularnych obecnie motywach. Przez ostatnie miesiące zastanawiałam się, czy drugi tom będzie równie dobry. Czy także będzie oryginalny i pomysłowy?

,,Dobroć rodzi dobroć, tak jak śmierć rodzi śmierć. Nie możemy oczekiwać od świata, że będzie lepszy, jeśli sami go takim nie uczynimy".

Zacznijmy od tego, że powieść ,,Dni krwi i światła gwiazd" ma świetną kompozycję. Czytelnik wyczekuje ponownego spotkania z Karou. Wyczekuje ponownego spotkania głównych bohaterów, ale nie jest ono takie, jakie moglibyśmy przypuszczać lub oczekiwać. Autorka z dojrzałością i dużym wyczuciem podeszła do opisywanych relacji i wydarzeń. Wątek romantyczny na pierwszym planie ustąpił miejsca zgliszczom wojny w Erec. Błyskotliwym pomysłem było nie tylko ukazanie perspektywy Akivy i Karou, ale także nieoczywistych i nieznanych bohaterów uwikłanych w konflikt tylko z powodu swojego pochodzenia. W tych krótkich fragmentach ujawnia się kunszt Laini Taylor, która potrafi zaangażować czytelnika i emocjonalnie związać go z postaciami nie poświęcając na to zbyt wiele czasu.

Taylor nie ucieka od wątku wojny, nie umniejsza mu i nie romantyzuje. Pod alegorią fantastyki pokazuje skalę jego zniszczeń, nadużyć. Zachowuje jej złożoną i niszczycielską naturę.

Zakończenie pierwszego tomu dla głównych bohaterów było wstrząsające i zmieniło praktycznie wszystko. Ponownie musieli się odnaleźć wśród swoich wspomnień i zastanej rzeczywistości. Nie brakuje wyrazistych postaci drugoplanowych.

Karou mierzy się z konsekwencjami swoich decyzji. Jest swoim własnym sędzią, któremu brakuje wyrozumiałości i współczucia dla samej siebie. Wypiera się swoich uczuć. Akiva stara się doprowadzić do zmian, a nie tylko uciec w instynkty, które nim kierowały przez ostatnie lata. Pozytywnie zaskoczył mnie fakt, że pisarka nie porzuciła Zuzanny i jej chłopaka w Pradze po pierwszym tomie, a naturalnie wplotła ich do historii. ,,Dni Krwi i światła gwiazd" to także rozwój drugoplanowych postaci zarówno po stronie chimer, jak i serafinów.

Relacje pomiędzy bohaterami, a także ich motywacje zostały bardzo dobrze zarysowane. Zwłaszcza te pomiędzy rodzeństwem i dawnymi sprzymierzeńcami, których kiedyś podzieliły osobiste wyboru. Ciekawie wypada też relacja pomiędzy Karou i Akivą, choć w tej książce nie było ich za wiele razem, to ze względu na ich przeszłość, ten wątek ma duży ładunek emocjonalny. Jest pełen żalu, strachu, tęsknoty i nadziei.

Drugi tom serii ,,Córki dymu i kości" nie ma tak dynamicznej akcji, jak pierwszy, ale nie można narzekać na brak wydarzeń. Historia wciąż wciąga oraz nie pozwala na długu odłożyć książkę, na bok. Pisarka w tej części skupiła się przede wszystkim na światotwórstwie. Poznajemy lepiej Erec - świat należący do chimer i aniołów, w którym brakuje równowagi i pokoju (jest mapka w książce). Narracja jest trzecioosobowa z perspektywy Karou i Akivy, ale jak już wspominałam wcześniej, są od tego wyjątki. Tempo dostosowane jest do typu scen. Autorka świetnie buduje napięcie oraz intrygi. Z tego powodu punkty kulminacyjne świetnie wybrzmiewają.

,,Dni krwi i światła gwiazd" Laini Taylor to fenomenalna kontynuacja. Drugi tom podobał mi się nawet bardziej od pierwszego. Autorka ma wciąż zaskakujące pomysły, a samą opowieść utrzymała w fantastycznym klimacie. To książka o zmianach i długiej drodze do przebaczenia. Dajcie się porwać tej emocjonalnej historii. Nie pożałujecie!

Na początku tego roku Laini Taylor zachwyciła mnie swoją książką pt. ,,Córka dymu i kości". Historią napisaną ponad 12 lat temu, która wciąż może uchodzić za oryginalną, a zarazem opartą na dobrze znanych i popularnych obecnie motywach. Przez ostatnie miesiące zastanawiałam się, czy ...

Rozwiń

Zwiń

Paryż... Miasto wielu świateł. Miasto miłości, które co roku odwiedza miliony turystów, wiele osób też wybiera stolicę Francji na swój nowy dom. Miasto okrzyknięte jedną z europejskich stolic mody. Podobnie, jak inne wielkie aglomeracje miejskie ma także dzielnice cieszące się złą sławą. Niepisane zasady, którymi nie zaprzątają sobie głowy turyści.

,,To prawda, że Paryż nie jest Francją, ale całą Francję można odnaleźć w Paryżu"

Edward Chisholm w swoim debiucie ,,Kelner w Paryżu. Co ukrywa stolica smaku?" (ang. ,,A Waiter in Paris: Adventures in the Dark Heart of the City") przez pryzmat pracy w restauracji pokazuje oblicze stolicę Francji pozbawioną splendoru. Prace nad swoją pierwszą książką zaczął podczas lockdownu w czasie pandemii, ale okres życia przez niego przedstawiany obejmuje końcówkę 2011 i 2012 r.

Chisholm przybył do Francji, ponieważ chciał coś zmienić w swoim życiu i przeżyć przygodę. Jak sam przyznał, w tamtym okresie nie widział dla siebie perspektyw w Londynie. Nie chciał być bohaterem swojej książki a obserwatorem. Mam wątpliwości, czy w pełni udało mu się zachować tę granicę, zwłaszcza w poszczególnych rozdziałach. Muszę jednak przyznać, że okazał się świetnym obserwatorem. Udało mu się stworzyć ciekawą publikację zahaczającą o kwestie społeczne. Do książki Chisholma dużo wnoszą napotkane przez niego osoby i współpracownicy. Pochodzili oni z różnych krajów i przybyli do Paryża w innym celu, z innymi marzeniami, ale połączyła ich praca. Chisholm przedstawił bardzo ciekawe portrety osobowości swoich kolegów z restauracji.

Autor swoją książkę podzielił na siedem części, w których przede wszystkim skupił się na wspomnieniach i doświadczeniach z pracy pikolaka, z aspiracjami do awansu na kelnera. Nie zabrakło również fragmentów poświęconych wyzwaniom, które na niego czekały, jako imigranta - europejczyka. W krótkich notatkach przed poszczególnymi rozdział zawarł nieoczywiste informacje o Paryżu. Chisholm wprowadził czytelników do zaplecza restauracji. Zdradził podziały ról, hierarchię oraz praktyki panujące w kuchni i na sali. W całej książce zabrakło mi tylko głębszego wygryzienia w poza turystyczną tkankę miasta. Cieszę się, że pod koniec książki ,,Kelner w Paryżu. Co ukrywa stolica smaku"? wybrzmiało, że autor nigdy nie był w takiej sytuacji, jak spotkani przez niego ludzie. Dla niego był to tylko epizod w życiu...

Autorowi nie można odmówić świetnego warsztatu, znajomości historii literatury i lekkiego stylu. W debiucie Chisholma widać jego wykształcenie humanistyczne, a także fascynację Paryżem. W polskim wydaniu podjęto decyzję o zostawieniu niektórych francuskich zwrotów w oryginale, które wytłumaczono w przypisach. Trudno nie odnieś wrażenie, że paryskie restauracje, na kartkach książki Chisholma to metafora współczesnego życia. Nastawionego na sukces i prestiż, ale narracja marzeń na wyciągnięcie ręki, które można spełnić wkładając odpowiednią ilość pracy, pęka gdy dochodzi do nierówności społecznych i kulturowych, a pozostaje iluzja.

Książkę ,,Kelner w Paryżu. Co ukrywa stolica smaku?" Edwarda Chisholma czyta się rewelacyjne, ale finalnie to przygnębiająca lektura. Wielu marzy o wyjeździe do innego kraju w nadziei na lepsze życie lub by coś komuś, lub sobie udowodnić. Chisholm nie romantyzuje emigracji, wręcz ją z tego obdziera i pozostawia słodko -gorzki obraz. Z pozoru prozaicznego tematu autorów udało się stworzyć ciekawą książkę o wyzysku i nierównościach.

Paryż... Miasto wielu świateł. Miasto miłości, które co roku odwiedza miliony turystów, wiele osób też wybiera stolicę Francji na swój nowy dom. Miasto okrzyknięte jedną z europejskich stolic mody. Podobnie, jak inne wielkie aglomeracje miejskie ma także dzielnice cieszące się złą sławą....

Rozwiń

Zwiń

,Krew Wilka" to długo wyczekiwany ostatni tom trylogii ,,Dzieci starych bogów. Agnieszka Miela nie oszczędza swoich bohaterów ani ziem Kerhalory. Od pierwszego tomu była to bardzo klimatyczna seria z brutalnymi scenami i ostatnia część została utrzymana w tym tomie.

,, - Ci, którzy są na szczycie, lubią nadużywać swojej władzy, nawet jeśli chodzi o coś tak banalnego, jak wygranie jednego, maleńkiego zakładu. Zrobią wszystko, by sprawy ułożyły się po ich myśli. Są pewni, że tak właśnie będzie, bo mają za głupców tych, którzy pełzają u ich stóp".

Barterem i Aine ponownie zostali rozdzieleni w świecie, w którym coraz bardziej widoczna jest ingerencja bogów. W takim razie, czy bohaterowie mają szanse przechytrzyć przeznaczenie i sprzeciwić się swojemu losowi, który został dawno spisany? Ta dwójka w tym tomie jest bardziej świadoma manipulacji, którym są poddawani. Zawsze widziałam ich jako rodzeństwo z podziwem / fascynacją ze strony Aine, mimo wpływu innych na ich relacje. W ostatnim tomie autorka eksploruje pewne relacje. Szczególnie dobrze wypada wątek rodzinny i przynależności.

Niestety w ,,Krwi wilka" zabrakło miejsca na dalszy rozwój znanych z poprzednich części drugoplanowych postaci. Bardzo nad tym ubolewam, ponieważ w ,,Grzechach ojców" Robert i Vifrid zostali bardzo ciekawie przedstawieni. Dalej zostali kluczowi do tej historii, ale stali się "narzędziem" do pchnięcia fabuły dalej niż pełnoprawnymi bohaterami. Z perspektywy czasu Ralf mógłby być bardziej aktywnym bohaterem. Wówczas los tej trójki miałby większy emocjonalny wydźwięk.

W ,,Krwi wilka" wyraźnie wybrzmiewają intencje głównego antagonisty. Co bardzo wzmocniło wątek pożądania władzy. Sceny z Karmazynowym Bractwem zapamiętam na długo, choć nie było ich wiele, ale idealnie pokazują, jaką destrukcyjną bronią może być religia, gdy chce się ją wykorzystać w złych intencjach. Bezimienny daje się poznać od innej strony.

Niezwykle satysfakcjonujący był moment, kiedy wszystkie elementy układanki trafiły na swoje miejsce. Od tego momentu trudno było mi się oderwać od tej książki i świetnie podbudowało kulminacyjny moment. Mocnym atutem tej serii od początku były świetne i szczegółowe opisy, akcji, przestrzeni i odwiedzanych lokacji. To dzięki nim tak namacalny jest nastrój i klimat scen. ,,Krew Wilka" to powieść, która wywołuje wiele różnych emocji, zaskakuje i nie pozwala o sobie zapomnieć.

Mam jedynie zastrzeżenia do tempa. Jest ono nierówne, wydawać by się mogło, że zostało dostosowane do typu przedstawianej sceny, ale tak nie jest. Niektóre dynamiczne fragmenty były zbyt bardzo rozciągnięte w czasie. W drugą stronę, kluczowe sceny trafiły na konkluzji przez zbyt szybkie przejścia. Pisałam o tym problemie już przy okazji drugiego tomu

,,Krew wilka" to idealne zakończenie tej serii. Od początku trylogia ,,Dzieci Starych Bogów" była bardzo oryginalną historią dark fantasy. Wyłamującą się, ze znanych schematów i popularnych trendów. Agnieszka Miela pozostała wierna tym ,,ideałom" dzięki temu oddała w ręce czytelników odważne zakończenie. Na przestrzeni wszystkich trzech tomów wyraźnie widać, jak rozwinął się warsztat autorki i jestem bardzo ciekawa jej kolejnych książek.

,Krew Wilka" to długo wyczekiwany ostatni tom trylogii ,,Dzieci starych bogów. Agnieszka Miela nie oszczędza swoich bohaterów ani ziem Kerhalory. Od pierwszego tomu była to bardzo klimatyczna seria z brutalnymi scenami i ostatnia część została utrzymana w tym tomie.

,, - Ci, którzy są n...

Rozwiń

Zwiń

,,Bliźniaczych koron" to książka pisarskiego duety Catherine Doyle i Katherine Webber o dwóch siostrach i walce o władze. Autorki swoją powieść postanowiły oprzeć na znanym schemacie, choćby z działa Marka Twaina - ,,Książe i Żebrak". Choć aktualnie bardziej bliższe ,,Bliźniaczym koroną" są współczesne dzieła z motywem sobowtórów.

Rose i Wren zostały rozdzielone przy narodzinach. Jedna z sióstr odebrała nauki królewskie, była wychowywana w strachu przed czarownicami. Druga pielęgnowała swoje moce wśród czarownic. Po 18 latach Wren powraca do pałacu Anadawn, by zastąpić swoją siostrę i zostać królową, która się zemści i zapewni bezpieczeństwo innym wiedźmą.

,,Bliźniacze korony" to książka, którą bardzo dobrze czytało mi się od pierwszych stron, choć niektóre błędy logiczne lekko wytrącały mnie z czytania. Nie były to dziury fabularne, ale fragmenty gdzie trzeba było zawiesić wiarę i zdać się na szczęście bohaterek. Później już mniej zwracałam na takie rzeczy uwagę ze względu na konwencję humorystyczną, w jakiej została napisana ta powieść. ,,Bliźniacze korony" choć są romantasy ma w sobie elementy komedii, które przejawiają się zarówno w komizmie sytuacyjnym, jak i słownym.

,, - No dalej, wspinaj się. Będę tuż za tobą.
- Złapiesz mnie, jeśli spadnę?
- Nie, ale pomacham ci, gdy będziesz leciała."

Autorkom bardzo dobrze udało się połączyć humor z bardziej dramatycznymi wątkami. Patos jest rozładowywany właśnie komizmem. Szczególnie zabawnie wypadły nawiązania do ,,Zmierzchu" czy twórczości Sarah.J Mass

,,Bliźniacze korony" to książka, która opiera się na kontrastach. Widać to wyraźnie na przykładzie dwóch głównych bohaterki. Są jak woda i ogień. Rose jest romantyczką, kiedy Wren jest buntowniczką, która miłość uważa za słabość.

Księżniczka jest idealistką, która niczego nie podejrzewa, gdy jej siostra pozostaje wyszkoloną rebeliantką, zawsze czujną. Obie przechodzą widoczną drogę w ,,Bliźniaczych koronach" i czegoś się uczą. Głębi ich charakterom dodają błędy i wpadki, które czasami popełniają pomimo przygotowania, ponieważ nie da się być gotowym na wszystko. Mam nadzieję, że w kolejnym tomie będzie więcej interakcji pomiędzy głównymi bohaterami. Wren polubiłam już w tym tomie, gdy Rose na razie jest mi obojętna.

Postacie drugoplanowe nie mają dużych ról, ale autorki wykorzystują je w pełni. Są wprowadzane w odpowiednim momencie, by nie stanowić tylko tła. Uwielbiam Celeste, które jest głosem rozsądku.

,,Bliźniacze korony" Catherine Doyle i Katherine Webber to romantasy i muszę przyznać, że wątek romantyczny pozytywnie mnie zaskoczył. Tak, był przewidywalny, ale nie przyćmiewał fabuły. W książce równolegle rozwija się relacja pomiędzy Wren a Torem oraz Rose i Shenem. Zdecydowanie mają one inną dynamikę. Z pewnością wielu zaangażuje.

Autorki zdecydowały się przedstawiać świat i historię Eany powoli. Nie wrzuciły całej ekspozycji na początku, a stopniowo odkrywały sekrety tego świata. W odpowiednim momencie i naturalnie wtrącały kolejne informacje o tym królestwie do losów Wren i Rose. Historię piszą zwycięscy, ale Doyle i Webber zdecydowały ukazać się z perspektywy czarownic i ludzi nieobdarzonych mocą. Jest to fajny zabieg, ponieważ pokazał te same wydarzenia opisane inaczej, przez inny ośrodek władzy. Autorki skupiły się tylko na dworze i jednej grupie wiedźm, nie pokazując reszty społeczeństwa.

Książka ,,Bliźniacze korony" to powieść z baśniowym klimatem i dość prostym systemem magicznym, który nie był szczególnie eksponowany w tym tomie. Ponadto powieść Doyle i Webber ma problem z poczuciem czasu i trudno określić jego upływ. Samo tempo jest bardzo szybke. Autorki zdecydowały się na narracje trzecisosobową z perspektywy głównych bohaterek.

Wiecie czego najbardziej brakowało mi ,,Bliźniaczych koronach"? Mapki. Zwłaszcza że kształt królestwa Rose i Wren został bardzo dobrze zainteresowana. Eana to także miejsce wielu różnych krajobrazów.

,,Bliźniacze korony" Catherine Doyle i Katherine Webber to książka, przy której miło spędziłam czas, polubiłam bohaterów i z chęcią sięgnę po kontynuację.

,,Bliźniaczych koron" to książka pisarskiego duety Catherine Doyle i Katherine Webber o dwóch siostrach i walce o władze. Autorki swoją powieść postanowiły oprzeć na znanym schemacie, choćby z działa Marka Twaina - ,,Książe i Żebrak". Choć aktualnie bardziej bliższe ,,Bliźniaczym koroną" ...

Rozwiń

Zwiń