Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Moje życie jest tylko kobiercem"*

"Nareszcie wolna" to opowieść Mahtob Mahmoody, która w wieku 5 lat wraz z matką została uwięziona przez ojca w ogarniętym wojną Iranie, a później zdołały uciec z powrotem do USA. Ich dramatyczna historia została utrwalona za sprawą książki napisanej przez matkę, Betty Mahmoody "Tylko razem z córką" - stała się międzynarodowym bestsellerem. Co więcej, dzięki determinacji Betty, powstała organizacja "One world" - walcząca o odzyskanie dzieci porywanych w wielokulturowych małżeństwach i zapobiegająca takim działaniom.

Dzięki książce "Nareszcie wolna" poznajemy na nowo tę historię z perspektywy dziewczynki, która musiała poradzić sobie w obliczu tych wydarzeń, a później, będąc z matką w USA, na nowo ułożyć sobie życie, jednocześnie będąc świadomą niebezpieczeństwa ze strony ojca.
To powieść o pogodzeniu traumatycznej przeszłości z teraźniejszością, o wybaczeniu i wyzbyciu się nienawiści i innych negatywnych emocji. Ale też o budowaniu własnej, niezależnej tożsamości, która nie musi oznaczać negacji kulturowych korzeni i tradycji, które stanowią unikatowe dziedzictwo.

* cytat pochodzący z wiersza "Tkacz" B.F. Franklin

"Moje życie jest tylko kobiercem"*

"Nareszcie wolna" to opowieść Mahtob Mahmoody, która w wieku 5 lat wraz z matką została uwięziona przez ojca w ogarniętym wojną Iranie, a później zdołały uciec z powrotem do USA. Ich dramatyczna historia została utrwalona za sprawą książki napisanej przez matkę, Betty Mahmoody "Tylko razem z córką" - stała się międzynarodowym...

"Lud myśli, że na świecie tylko władztwo najważniejsze,
Przecie nic nie przewyższy zdrowia, które najcenniejsze.
Panowanie jest tylko próżnią o doczesność walką,
Przecie nie masz, nad jedność z Bogiem - szczęście najmilsze."
(Z wiersza Sulejmana Wspaniałego)

Osmański padyszach Sulejman II (1520-1566) - to niewątpliwie jeden z najwybitniejszych władców ery nowożytnej. W Europie nazywany Wielkim, Wspaniałym, w Turcji zapamiętany jako Prawodawca. Jego 46 lat rządów nie tylko odmieniło Imperium Osmańskie, ale miało też wpływ na kształt i rozwój Europy. Nie tylko ze względu na sprawy wagi politycznej (13 odbytych wojennych wypraw, zwycięskich dla Porty, z których 7 dotyczyło kwestii węgierskiej i konfliktu z Habsburgami), również rządy Sulejmana odznaczyły się w literaturze, sztuce, architekturze, tworząc "złoty wiek' osmańskiej historii. Wielki Sułtan budził strach, ale zarazem zainteresowanie i respekt w chrześcijańskiej Europie. Kreował on mentalność Europejczyków.
Autor pisząc tę biografię skupił się na dwóch wątkach. Po pierwsze zbadał uwarunkowania historyczne i kulturowe, które sprawiły, że właśnie ten człowiek odegrał tak ważna rolę w historii. Po drugie niezwykle interesującym faktem jest wieloletnia przyjaźń Sulejmana II z Zygmuntem Starym i dobre stosunki z Lechistanem. Równie intrygujące i owiane tajemnicą są relacje łączące padyszacha z Hurrem (Roksolaną) - niewolnicą prawdopodobnie pochodzącą z kresów Rzeczpospolitej. Stała się ona sułtanką, a ze względu na wielką miłość, jaka żywił do niej Sulejman, miała realny wpływ na politykę swego męża, a swoim działaniem rozpoczęła tzw. rządy sułtanek.
Książka powstała na bazie źródeł i literatury tureckiej i zachodniej. Natomiast osmański padyszach został ukazany tak, jak go postrzegają jego rodacy.

"Lud myśli, że na świecie tylko władztwo najważniejsze,
Przecie nic nie przewyższy zdrowia, które najcenniejsze.
Panowanie jest tylko próżnią o doczesność walką,
Przecie nie masz, nad jedność z Bogiem - szczęście najmilsze."
(Z wiersza Sulejmana Wspaniałego)

Osmański padyszach Sulejman II (1520-1566) - to niewątpliwie jeden z najwybitniejszych władców ery nowożytnej. W...

"Ludzie dzielą się na dobrych i złych. Narodowość, rasa, religia nie mają znaczenia. Tylko to, jakim się jest człowiekiem"

Biografia Ireny Sendlerowej opowiada historię niezwykłej kobiety, na co dzień skromnej, serdecznej, pełnej życia i dobrej energii, zawsze niosącej pomoc potrzebującym. W czasie Zagłady uratowała ok. 2500 żydowskich dzieci - to dla nich każdego dnia wojny narażała własne życie, by ratować za wszelką cenę życie drugiego człowieka.
Dzięki relacji Anny Mieszkowskiej i prywatnym notatkom Sendlerowej poznajemy nieznane szczegóły organizowanej pomocy, najbliższych współpracowników, życie rodzinne i przyjaciół, a także amerykańskie uczennice, które wyreżyserowały przedstawienie poświęcone pracy Sendlerowej pt. "Życie w słoiku".
Historia jej życia uczy, by być wrażliwym na los drugiego człowieka, przezwyciężać zło, które niesie za sobą wojna, konflikty i nienawiść. A w życiu najważniejszymi wartościami powinny być "miłość, tolerancja i pokora".

"Ludzie dzielą się na dobrych i złych. Narodowość, rasa, religia nie mają znaczenia. Tylko to, jakim się jest człowiekiem"

Biografia Ireny Sendlerowej opowiada historię niezwykłej kobiety, na co dzień skromnej, serdecznej, pełnej życia i dobrej energii, zawsze niosącej pomoc potrzebującym. W czasie Zagłady uratowała ok. 2500 żydowskich dzieci - to dla nich każdego dnia...

Nie pozwoliły, aby wojna zniszczyła ich marzenia.

Od jakiegoś czasu zaczęłam się interesować tematyką wojenną z punktu widzenia kobiet. Chciałam poznać ich historie, w jaki sposób potraktowały nową rzeczywistość i trudne czasy, w jakich się znalazły. Bo wojna nie dotyczy tylko mężczyzn, również kobiety z narażeniem życia przysłużyły się w walce z okupantem w obronie wolnej Polski, w obronie o własną godność i niezależność. Czytałam już różne wywiady, reportaże, pamiętniki, dzienniki opowiadające o życiu kobiet podczas II wojny światowej. Ostatnio w moich rękach znalazła się książka Łukasza Modelskiego "Dziewczyny wojenne" z serii "Prawdziwe historie" - i nie zawiodłam się.

W książce zostały umieszczone historie jedenastu kobiet. Oto one:
1. Dzidzia Rajewska
2. Magda Rusinek
3. Hala Chlistunow
4. Zenia Żurawska
5. Basia Matys
6. Jagoda Piłsudska
7. Irka Baranowska
8. Wanda Cejkówna
9. Lala Lwow
10. Ala Wnorowska
11. Zosia Wikarska

Na początku każdej historii poznajemy miejsca, w jakich dorastały, czas dzieciństwa, wczesnej młodości, ich początkowe losy. W chwili wybuchu wojny najmłodsza z nich miała 14 lat, najstarsza 21. Wtedy definitywnie musiały dorosnąć, dojrzeć, by zmierzyć się z nową rzeczywistością. A miały przecież swoje plany, ambicje, marzenia, inspiracje. Niektóre chciały ukończyć szkołę, napisać maturę i wybrać się na studia. Rozpocząć karierę zawodową. Wyjść za mąż i założyć rodzinę. Realizować swoje pasje. Można by wymieniać.
Natomiast wojna i okupacja pokrzyżowała im plany, zaczęły więc działać w konspiracji albo szukały pracy, by utrzymać rodzinę przed widmem głodu. Poznały okrucieństwo wojny, często musiały rozstać się ze swoimi najbliższymi, ukrywać się, zmieniać miejsce zamieszkania albo tożsamość. Narażały swoje życie w imię ideałów i wyższych wartości, wykazywały się wielkim heroizmem i odwagą, choć one nie uważały siebie za żadne bohaterki, uznawały, że to po prostu ich obowiązek. Przez pryzmat ich historii poznajemy codzienne życie cywili pod okupacją niemiecką, sowiecką, działanie konspiracji i podziemia, przygotowania do powstania warszawskiego i nastawienie do niego zarówno entuzjastyczne, jak i krytyczne, a potem życie po zakończeniu wojny. Czasy powojenne często okazywały się niezwykle ciężkie dla tych kobiet, ze względu na potrzebę nowego przystosowania się do panujących warunków, jak i do represji, jakie dotknęły niektóre z nich ze strony władz sowieckich.
Książkę czyta się z zapartym tchem, historie są niezwykle wzruszające, pobudzają do myślenia. Dodatkowo książka wzbogacona jest w zdjęcia z prywatnych archiwów bohaterek, prze co można je jeszcze lepiej poznać i wyobrazić sobie ich charaktery i osobowości.
Bardzo polecam zapoznanie się z tą książką. To nie tylko możliwość poznania faktów dotyczących historii. To przede wszystkim poznanie kobiet, które walczyły o swoje marzenia, głęboko wierzące w siłę miłości, przyjaźni i nadziei, które walczyły o godne życie w wolnej ojczyźnie. Takie książki jak "Dziewczyny wojenne" nie pozwolą, by zatraciła się pamięć o ludziach, którym przyszło żyć w tamtych czasach i doświadczyć okrucieństwa, jakie przyniosła wojna.

Nie pozwoliły, aby wojna zniszczyła ich marzenia.

Od jakiegoś czasu zaczęłam się interesować tematyką wojenną z punktu widzenia kobiet. Chciałam poznać ich historie, w jaki sposób potraktowały nową rzeczywistość i trudne czasy, w jakich się znalazły. Bo wojna nie dotyczy tylko mężczyzn, również kobiety z narażeniem życia przysłużyły się w walce z okupantem w obronie wolnej...

"Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei (...)
A kiedy trzeba - na śmierć idą po kolei,
Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!"

Trzech przyjaciół - Jan Bytnar, Aleksy Dawidowski i Tadeusz Zawadzki - kończą prestiżowe liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. Zdali maturę - przed nimi studia, realizacja życiowych planów.
Są wakacje 1939 roku.
Przyjaciele z upodobaniem oddają się górskim wędrówkom. Wszyscy należą do 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej. Pochodzą z rodzin inteligenckich, od zawsze wychowywani w duchu patriotyzmu i wiary w najważniejsze wartości.
Jesienią wybucha wojna.
Ani jeden z nich nie ma wątpliwości, gdzie jest ich miejsce i jakie mają obowiązki. W okupowanej przez Niemców Warszawie prowadzą walkę konspiracyjną w ramach Małego Sabotażu, potem walczą w Grupach Szturmowych. Przyjmują pseudonimy: Rudy, Alek, Zośka.

"Kamienie na szaniec" to wstrząsający dokument poświęcenia, oddania i patriotyzmu młodych Polaków. Rudy, Alek i Zośka oraz wielu ich przyjaciół ginie w obronie niepodległej Polski. Oddają swe bezcenne życie ofiarnie i bez protestów, nie mają wątpliwości, że trzeba walczyć. Stanowią wzór wzajemnego oddania i przyjaźni - organizują Akcję pod Arsenałem, by odbić Rudego z rąk gestapo, a on sam, mimo nieludzkich tortur, nie wydaje nazwisk kolegów.

Ta książka to hołd oddany trzem głównym bohaterom, którzy "w tych niesamowitych latach potrafili żyć pełnią życia", którzy potrafili wcielić w życie dwa wspaniałe ideały: bohaterstwo i służbę.

Lektura stanowi także świadectwo tragedii młodego pokolenia, które na progu dorosłego życia spotkało się z wojną, przemocą, śmiercią najbliższych, koniecznością zabijania, walki, pokonywania własnych lęków, nieludzkim cierpieniem.

To "opowieść o ludziach, którzy potrafią pięknie umierać i pięknie żyć". Wobec tej książki nie można przejść obojętnie, trzeba koniecznie przeczytać i pamiętać o bohaterskich czynach tego młodego pokolenia.

"Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei (...)
A kiedy trzeba - na śmierć idą po kolei,
Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!"

Trzech przyjaciół - Jan Bytnar, Aleksy Dawidowski i Tadeusz Zawadzki - kończą prestiżowe liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. Zdali maturę - przed nimi studia, realizacja życiowych planów.
Są wakacje 1939 roku.
Przyjaciele z...