Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie czytałam powieści spisanej z taka pasją, erudycją, do tego stopnia rozdzierającej serce, a przy tym sprawiającej tyle przyjemności z czytania. Dawkowałam sobie "Katedrę...", by za szybko nie rozstać się z przedstawionym w niej światem, ale stało się. Mam wrażenie, że gdzieś pomiędzy stronami tej książki został fragment mojego serca.

Nigdy nie czytałam powieści spisanej z taka pasją, erudycją, do tego stopnia rozdzierającej serce, a przy tym sprawiającej tyle przyjemności z czytania. Dawkowałam sobie "Katedrę...", by za szybko nie rozstać się z przedstawionym w niej światem, ale stało się. Mam wrażenie, że gdzieś pomiędzy stronami tej książki został fragment mojego serca.

Kiedy rok temu przeczytałam "Oskara i panią Różę", byłam zachwycona treścią i przesłaniem tej drobnej książeczki. Wydawało mi się, że kryje ona w sobie głębię, naukę, coś, co jeszcze nie do końca wiem, a próbuję odkryć.
ALE
Teraz, gdy przeczytałam kilka książek, których autorzy z maestrią bawili się uczuciami czytelników, ponownie sięgnęłam po tę lekturę. Byłam zdziwiona i zawiedziona, gdy okazało się, że cała opowieść jest... mdła. Tytułowy bohater to "mały stary" uważający rodziców za idiotów. Z pasją prawi morały dorosłym, godzi się ze śmiercią, zadaje dorosłe pytania i oczekuje szczerych odpowiedzi. Jest w tym tak nierealny, że aż trudno mi poczuć do niego sympatię.
Nie twierdzę, że powieść Schmitta jest ewidentnie zła, ale już nie zachwyca.

Kiedy rok temu przeczytałam "Oskara i panią Różę", byłam zachwycona treścią i przesłaniem tej drobnej książeczki. Wydawało mi się, że kryje ona w sobie głębię, naukę, coś, co jeszcze nie do końca wiem, a próbuję odkryć.
ALE
Teraz, gdy przeczytałam kilka książek, których autorzy z maestrią bawili się uczuciami czytelników, ponownie sięgnęłam po tę lekturę. Byłam zdziwiona i...

"Pieśń o Rolandzie" to utwór, który zaskakująco ciężko ocenić w jakiejkolwiek skali, nie podając przy tym uzasadnienia. Dla osoby żyjącej w XXI wieku jest ona pewnym odbiciem poglądów i sposobu rozumowania ludzi epoki średniowiecza. Bitwę opisuje się tu jako piękną i wspaniałą, jednocześnie zasypując czytelnika wyjątkowo brutalnymi opisami walki.
Ten francuski epos ktoś może odbierać jako obraz ówczesnej ciemnoty i okrucieństwa, a Rolanda jako postać nierealną i wynaturzoną.
Nie należy jednak patrzeć na karty "Pieśni" w sposób tak powierzchowny.
Postacie, choć opisane w dużym uproszczeniu, nie zostały przerysowane ani odrealnione. Roland wcale nie jest ideałem. Ze wszystkich sił próbuje wsławić imię Francji oraz swoje własne, chcąc stać się przykładem rycerza bez skazy. Goni za ambicją, przez co nie słucha dobrych rad i nadmiernie unosi się honorem. Niezwykle prawdziwa wydaje się przyjaźń między nim a Oliwierem istniejąca mimo różnicy charakterów.
Oko należy przymknąć na niektóre archaiczne wyrażenia, dziś przebrzmiałe, czasem śmieszne. Zapewne w czasach, gdy mało kto potrafił liczyć, sugestywne było mówienie o stutysięcznej armii opłakującej zacnego rycerza. Grozę bitwy, jakże autentyczną, podkreślały drastyczne opisy. Odnośnie ciągłego określania walki "piękną" - średniowiecze odznaczyło się jako okres wojen, niepewnych pokojów i wytyczania granic. Prawdziwie piękno polegało na pełnym oddaniu sprawie, za jaką się walczyło. Zauważmy, że nawet poganie, "ci źli", opisani zostali w sposób budzący szacunek. (Rzecz jasna, miało to również znaczenie propagandowe. Lepiej prezentuje się armia zdolna pokonać wojsko równe sobie.)
Zanim jakiś wielce zniesmaczony uczeń wystawi 1 klasyce literatury średniowiecznej, bo ta jest jego lekturą, zachęcam do użycia tego czegoś między uszami i podjęcia choćby próby interpretacji.

"Pieśń o Rolandzie" to utwór, który zaskakująco ciężko ocenić w jakiejkolwiek skali, nie podając przy tym uzasadnienia. Dla osoby żyjącej w XXI wieku jest ona pewnym odbiciem poglądów i sposobu rozumowania ludzi epoki średniowiecza. Bitwę opisuje się tu jako piękną i wspaniałą, jednocześnie zasypując czytelnika wyjątkowo brutalnymi opisami walki.
Ten francuski epos ktoś...