Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak już się człowiek przyzwyczai do tych krótkich "impresji", to książka zaczyna wciągać, bo dostrzega się jakąś fabułę. Naprawdę miło zaskoczyła mnie część 2. z nieoczywistym wątkiem miłosnym, bo przynajmniej do połowy 1. walczyłam ze samą sobą niemalże o każdą kolejną stronę. Trzecia część - "po co komu ta wojna?" - była ciekawym uzupełnieniem mojej dotychczasowej wiedzy o realiach panujących na froncie i nie tylko. Przez całą książkę jednak zastanawiałam się, skąd główny bohater miał pieniądze na prowadzenie takiego trybu życia. Zresztą cała jego osoba pozostaje dla mnie zagadką, bo nieraz sprawiał wrażenie człowieka bezdusznego, egoisty. Szkoda, że zakończenie jest otwarte - mam ich po dziurki w nosie ostatnio...

Jak już się człowiek przyzwyczai do tych krótkich "impresji", to książka zaczyna wciągać, bo dostrzega się jakąś fabułę. Naprawdę miło zaskoczyła mnie część 2. z nieoczywistym wątkiem miłosnym, bo przynajmniej do połowy 1. walczyłam ze samą sobą niemalże o każdą kolejną stronę. Trzecia część - "po co komu ta wojna?" - była ciekawym uzupełnieniem mojej dotychczasowej wiedzy...

Początkowo zachowanie bohaterki bardzo mnie irytowało. Jak bardzo można się nie szanować, żeby przez taki długi czas dawać sobą pomiatać przez pracodawców i ich dzieci? Chore ambicje i jak dla mnie źle rozumiane poświęcenie dla dobra bliźnich. I to w imię czego? Bo chrześcijańskie wartości (mimo że sama je wyznaję) jako odpowiedź mnie nie przekonują. Tylko czekałam, aż dziewczyna rzuci to wszystko w cholerę. Mało która książka jest w stanie wywołać u mnie takie emocje.
O tyle dobrze, że Agnes cudem ocaliła się przed zgorzknieniem. Zakończenie było do przewidzenia, choć to, jak do niego doszło, bardzo trafiło w mój gust i podniosło mnie na duchu. Byłam też zaskoczona przemianą Rozalii, a przedsiębiorczość i rozsądek wdowy po pastorze Greyu szczerze podziwiam. No i taki fajny smaczek, że obie jej córki poślubiły duchownych :D

Początkowo zachowanie bohaterki bardzo mnie irytowało. Jak bardzo można się nie szanować, żeby przez taki długi czas dawać sobą pomiatać przez pracodawców i ich dzieci? Chore ambicje i jak dla mnie źle rozumiane poświęcenie dla dobra bliźnich. I to w imię czego? Bo chrześcijańskie wartości (mimo że sama je wyznaję) jako odpowiedź mnie nie przekonują. Tylko czekałam, aż...

Książka za szybko się skończyła, a może to ja nie zauważyłam wskazówek dotyczących jej finału gdzieś między wierszami? Zdecydowanie nie lubię takich otwartych zakończeń. Momentami czytało się ciężko, ale taki już styl p. Siesickiej, że od czasu do czasu jakieś zdanie trzeba przeczytać po kilka razy, żeby wyłapać jego sens. Czasami też gubiłam się w tych porozrzucanych czasowo fragmentach obu historii. Brak uporządkowania dawał się we znaki, ale całościowo narracja przypadła mi do gustu i mile spędziłam te parę godzin. Damian i Zuzanka byli świetni, ale i dorosłe postaci (pani Adelka!) bardzo ubarwiły to opowiadanie. No i ten małomiasteczkowy światek! Naprawdę mi mało :(

Książka za szybko się skończyła, a może to ja nie zauważyłam wskazówek dotyczących jej finału gdzieś między wierszami? Zdecydowanie nie lubię takich otwartych zakończeń. Momentami czytało się ciężko, ale taki już styl p. Siesickiej, że od czasu do czasu jakieś zdanie trzeba przeczytać po kilka razy, żeby wyłapać jego sens. Czasami też gubiłam się w tych porozrzucanych...