Coś mi imponuje w twórczości Paustowskiego, to jakiś wzór do dogonienia, albo raczej odnalezienia na nowo. Bardzo wspominkowo do niego podchodzę, jakbym się cofała do szkoły średniej i odbudowywała swoją naiwną wiarę w miłość romantyczną.

Największe wrażenie zrobiła na mnie część trzecia... opis wojny. Jest bardziej wyrazisty niż niejeden kadr z filmu. Nie jest jednak na tyle drastyczny, żeby się stać odrażającym... wyczuwa się potępienie dla takiego sposobu rozwiązywania konfliktów.

Daję 8 punktów, bo książka za długo się rozkręcała... ale żeby nie było.. warto jest przez początek przebrnąć.

Coś mi imponuje w twórczości Paustowskiego, to jakiś wzór do dogonienia, albo raczej odnalezienia na nowo. Bardzo wspominkowo do niego podchodzę, jakbym się cofała do szkoły średniej i odbudowywała swoją naiwną wiarę w miłość romantyczną.

Największe wrażenie zrobiła na mnie część trzecia... opis wojny. Jest bardziej wyrazisty niż niejeden kadr z filmu. Nie jest jednak na...

"Piszę przeistaczając się w książki, oddaję siebie wszystkim. Wierzę, że wieczność tchnie ze stronic książek, tumaniąc mi głowę". Te dwa zdania należą do książkowego narratora-autora. Konstanty Paustowski na kartach tejże książki przelał na papier obrazy ze swoich lat młodzieńczych. Ta książka na zawsze, na wieki pozostanie jego powieściowym darem dla wszystkich czytelników. Oddał tu rewelacyjnie swoje przemyślenia oraz przeżycia i interesująco ukazał część własnego życia. Dzieło po wsze czasy pozostanie jednym z najważniejszych jego literackich pomników.
Książka składa się z trzech części o następujących tytułach: "Życie", "Początki i końce" oraz "Dni powszednie wojny". Każda z nich świetna, ciekawa, razem tworzą wyjątkowo udaną prozę wysokich lotów. Autor znakomicie opisuje uczucia, emocje postaci, które w książce czytelnikom się ukazują oraz samych bohaterów, których w trakcie lektury poznajemy. Plastycznie, barwnie potrafi opisać otoczenie, krajobraz, tło rozgrywających się w poszczególnych rozdziałach scen. Narrator przeżywa w swym młodym życiu bardzo wiele. Na kartach książki razem z nim przeżyjemy między innymi niebanalny miłosny trójkąt, ciężkie i przerażające miesiące wojny lub zagłębimy się w odczucia, które towarzyszą młodemu literatowi w trakcie swych pierwszych poważnych prób pisarskich. Sposób opowiadania o tych i innych wydarzeniach w dziele ujętych jest bardzo zajmujący i bardzo wciągający.
Warto przyjrzeć się tej książce, ją odnaleźć i absolutnie warto ją przeczytać. Rewelacja z oceną 8/10. Stanowczo polecam.

"Piszę przeistaczając się w książki, oddaję siebie wszystkim. Wierzę, że wieczność tchnie ze stronic książek, tumaniąc mi głowę". Te dwa zdania należą do książkowego narratora-autora. Konstanty Paustowski na kartach tejże książki przelał na papier obrazy ze swoich lat młodzieńczych. Ta książka na zawsze, na wieki pozostanie jego powieściowym darem dla wszystkich...

Bardzo ładne i bardzo smutne. Polecam.

Bardzo ładne i bardzo smutne. Polecam.

Prawdziwa proza poetycka z typową rosyjską nutą melancholii.

Prawdziwa proza poetycka z typową rosyjską nutą melancholii.

Książka składa się z wielu krótkich rozdziałów zgrupowanych w trzy działy. Pojedyncze rozdziały zwykle stanowią krótkie impresje, wrażenia, emocje. Autor poświęca je swojemu nastrojowi, przyrodzie, czasem przekazuje nam krótką opowieść, opowiada historię któregoś z bohaterów. Fabuła wyłania się właściwie niepostrzeżenie. Jest to w sumie historia miłości dwojga młodych ludzi, którą spotykają przeszkody i... życie.
Niektóre z tych impresji są urocze, niezwykle trafne i pięknie ujęte w słowa. Niezwykle przejmująco pisze autor o samotności, o zwyczajności żyć ludzi niezwykłych, o szarzyźnie i o tym, jak rzadko się w niej znajduje prawdziwe życie. Wzruszające są też refleksje na temat wojny, przerażający jej bezsens i bezużyteczność.
Momentami to nagromadzenie emocji, zwłaszcza rozchwiani bohaterowie, stają się męczący i dlatego tylko sześć gwiazdek.

Książka składa się z wielu krótkich rozdziałów zgrupowanych w trzy działy. Pojedyncze rozdziały zwykle stanowią krótkie impresje, wrażenia, emocje. Autor poświęca je swojemu nastrojowi, przyrodzie, czasem przekazuje nam krótką opowieść, opowiada historię któregoś z bohaterów. Fabuła wyłania się właściwie niepostrzeżenie. Jest to w sumie historia miłości dwojga młodych...

Jak już się człowiek przyzwyczai do tych krótkich "impresji", to książka zaczyna wciągać, bo dostrzega się jakąś fabułę. Naprawdę miło zaskoczyła mnie część 2. z nieoczywistym wątkiem miłosnym, bo przynajmniej do połowy 1. walczyłam ze samą sobą niemalże o każdą kolejną stronę. Trzecia część - "po co komu ta wojna?" - była ciekawym uzupełnieniem mojej dotychczasowej wiedzy o realiach panujących na froncie i nie tylko. Przez całą książkę jednak zastanawiałam się, skąd główny bohater miał pieniądze na prowadzenie takiego trybu życia. Zresztą cała jego osoba pozostaje dla mnie zagadką, bo nieraz sprawiał wrażenie człowieka bezdusznego, egoisty. Szkoda, że zakończenie jest otwarte - mam ich po dziurki w nosie ostatnio...

Jak już się człowiek przyzwyczai do tych krótkich "impresji", to książka zaczyna wciągać, bo dostrzega się jakąś fabułę. Naprawdę miło zaskoczyła mnie część 2. z nieoczywistym wątkiem miłosnym, bo przynajmniej do połowy 1. walczyłam ze samą sobą niemalże o każdą kolejną stronę. Trzecia część - "po co komu ta wojna?" - była ciekawym uzupełnieniem mojej dotychczasowej wiedzy...

Książka zdecydowanie przypadnie do gustu osobom lubującym się w barwnej literaturze rosyjskiej oraz ludziom którzy mają romantyczne spojrzenie na świat i lubią gdy podmiot liryczny je podziela.

Krótka i przesycona barwnymi opisami jak również nazwiskami rosyjskich pisarzy, których główny bohater darzy niesamowitym szacunkiem.

Książka zdecydowanie przypadnie do gustu osobom lubującym się w barwnej literaturze rosyjskiej oraz ludziom którzy mają romantyczne spojrzenie na świat i lubią gdy podmiot liryczny je podziela.

Krótka i przesycona barwnymi opisami jak również nazwiskami rosyjskich pisarzy, których główny bohater darzy niesamowitym szacunkiem.