Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka tak naprawdę składa się z dwóch części. Pierwsza to typowy obraz świata przyszłości, obcych z innych planet (tu konkretnie z Marsa), z garścią religii i polityki przyszłości w tle oraz konszachtów politycznych między mocarzami tego świata. Natomiast druga część to już inna bajka którą zdecydowanie lepiej się czyta. To ukazanie faz powstawania nowej religii (a raczej sekty) zapoczątkowanej przez ideę i charyzmatycznego oraz dysponującego nadnaturalnymi zdolnościami guru który pragnie by ludzie byli dla siebie dobrzy, tolerancyjni (czyli w założeniu jego idea na samym początku dzięki naszym ludzkim, destrukcyjnym zdolnością jest skazana na niepowodzenie). Dużo porównań do Jezusa ale też i do religii wschodu. Książka z tego co wiem powstawała w okresie buntu i funkcjonowania w amerykańskim społeczeństwie sekt oraz tzw; "dzieci kwiatów" czyli hipisów dla których ta książka stała się Biblią. Wiele z wątków z tej książki stała się dla ówczesnego młodego pokolenia mantrą na której opierali swój pacyfistyczny idealizm i kult wszechobecnej miłości do wszystkich (czyli każdy z każdym i w zorganizowanej grupie). Mimo wszystko polecam tylko nie dajcie się zwieść pięknym słowom autora. Choćby nie wiem jak pięknie i jak realnie przedstawiał nam moment sięgnięcia po utopię to zawsze będzie to utopia. A fatamorgany nie da się przekształcić w realny byt. Miłej lektury z przymrużeniem oka. !

Książka tak naprawdę składa się z dwóch części. Pierwsza to typowy obraz świata przyszłości, obcych z innych planet (tu konkretnie z Marsa), z garścią religii i polityki przyszłości w tle oraz konszachtów politycznych między mocarzami tego świata. Natomiast druga część to już inna bajka którą zdecydowanie lepiej się czyta. To ukazanie faz powstawania nowej religii (a raczej...

Przeczytane-zapomniane! Być może fanom kryminałów się spodoba. Ja jednak do nich nie należę dlatego książka wydała mi się nudna. Wątki miłosne jałowe, pierwszy zbyt krótki, drugi zbyt przewidywalny. Jedyny zwrot akcji który dodał adrenaliny całej książce szybko zgasł.

Przeczytane-zapomniane! Być może fanom kryminałów się spodoba. Ja jednak do nich nie należę dlatego książka wydała mi się nudna. Wątki miłosne jałowe, pierwszy zbyt krótki, drugi zbyt przewidywalny. Jedyny zwrot akcji który dodał adrenaliny całej książce szybko zgasł.

Za "Ostatni Legion" zabierałam się kilka razy. Książka nie jest zła choć wiele jej brakuje. Styl pisarski autora można określić jako "ciężki". Już po kilku stronach chce się książkę odłożyć i więcej do niej nie wracać. Jej historyczne wątki należy traktować z przymrużeniem oka. Jak podsumował sam autor jest to: "mityczna i symboliczna hipoteza, mająca swe źródła w prawdziwych wydarzeniach". Najbardziej przeszkadzały mi tzw: "sceny miłosne" napisane "topornym" językiem, bez głębszych uczuć. Autor bardzo starał się by były krótkie, zwięzłe i nic więcej. Między innymi dlatego spodoba się chłopcom w wieku Romulusa (czyli 13 lat). nie przypadnie do gustu osobom interesującym się historią. Wprawdzie jest to powieść historyczna , ale włożono w nią sporo fantazji własnej.

Za "Ostatni Legion" zabierałam się kilka razy. Książka nie jest zła choć wiele jej brakuje. Styl pisarski autora można określić jako "ciężki". Już po kilku stronach chce się książkę odłożyć i więcej do niej nie wracać. Jej historyczne wątki należy traktować z przymrużeniem oka. Jak podsumował sam autor jest to: "mityczna i symboliczna hipoteza, mająca swe źródła w...