Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy pierwszy tom był bardzo dobrym wprowadzeniem do nowego świata stworzonego przez Sandersona oczekiwałem po tej trylogii bardzo dużo. Drugi tom mnie niestety rozczarował i bardzo wiele z jego stron po prostu pomijałem, bo powielały opisy wydarzeń z tomu pierwszego. Było to niezmiernie nużące. Zapewne dla kogoś kto robił wielomiesięczne, czy nawet letnie przerwy miedzy tomami było to dobre, bo nie musiał wracać, aby wiedzieć o co chodzi. Podobny problem jest z większością tomu trzeciego. Bardzo dużo powtórzeń z poprzednich książek.
Niemniejjednak poprowadzenie wątków jest arcymistrzowskie. Jeśli ktoś chciałby sięgnąć do tego świata nie musi wcale czytać poprzednich tomów, ten jest wystarczający. Daje czytelnikowi odpowiednie tło, odpowiednie tempo - wręcz idealny. Zakończenie jest jednym z najlepszych jakie do tej pory przeczytałem. Końcówka wręcz nie pozwoliła mi się oderwać od czytnika. Około 200-300 stron (z prawie tysiąca), które wsiąknęły i nie pozwoliły wstać z łóżka, nie czuć głodu, czy pragnienia, zupełnie jakby człowieka napędzała cyna z ołowiem.
Z czystym sercem można polecić Bohatera Wieków, jako książkę, którą przeczytać należy.

Kiedy pierwszy tom był bardzo dobrym wprowadzeniem do nowego świata stworzonego przez Sandersona oczekiwałem po tej trylogii bardzo dużo. Drugi tom mnie niestety rozczarował i bardzo wiele z jego stron po prostu pomijałem, bo powielały opisy wydarzeń z tomu pierwszego. Było to niezmiernie nużące. Zapewne dla kogoś kto robił wielomiesięczne, czy nawet letnie przerwy miedzy...

Sanderson pisze pięknie i dużo. Momentami za dużo. Nie trzeba czytelnikowi przypominać co chwilę na czym polega allomancja czy feruchemia. Na ten temat już sporo napisał w tomie pierwszym. Przez praktycznie trzy czwarte książki wszystkie wydarzenia były niemiłosiernie przeciągane. Miałem też wrażenie, że sam autor zagubił się w czasie trwania wydarzeń. Książkę ratuje bardzo dobra końcówka, tylko ciężko powiedzieć, czy warto przez te wszystkie kartki cierpieć, aby do niej dotrzeć.
Wszystkie nawiązane intrygi wciągają i potrafią nie raz zaskoczyć. Sanderson bardzo przyjemnie opisuje wszelkie walki jaki spotykają bohaterów. Ale można pomyśleć, że prócz walki większość czasu spędzają na rozmyślaniu co by było gdyby, atakowani są przez masę wątpliwości i rozterek. Są przez to autentyczni, ale jednak tempo akcji bardzo dużo przez to traci.
Teraz tom trzeci. Trzeba sprawdzić jak sobie dalej poradzą w tym ponurym świecie.

Sanderson pisze pięknie i dużo. Momentami za dużo. Nie trzeba czytelnikowi przypominać co chwilę na czym polega allomancja czy feruchemia. Na ten temat już sporo napisał w tomie pierwszym. Przez praktycznie trzy czwarte książki wszystkie wydarzenia były niemiłosiernie przeciągane. Miałem też wrażenie, że sam autor zagubił się w czasie trwania wydarzeń. Książkę ratuje bardzo...

Ponure lata jest dziwną książką patrząc pod kątem poprzednich. Opowieść snuje nam Murgen, który przeżywa trudne chwile, ponieważ dzieją się z nim bardzo dziwne rzeczy. Nikt nie wie dlaczego tak się dzieje i kto jest temu winien.
Księga Murgena to bardzo częste powroty do oblężenia Dejagore i uwięzionej za murami Starej Gwardii i Narów Mogaby. Wiemy już z poprzedniego tomu, że przetrwali i nie działo się z nimi najlepiej. Murgen stara nam się opowiedzieć co dokładnie tam się stało.
Dostajemy też trochę Jednookiego i Goblina. Ta dwójka jest po prostu niezastąpiona.

Ponure lata jest dziwną książką patrząc pod kątem poprzednich. Opowieść snuje nam Murgen, który przeżywa trudne chwile, ponieważ dzieją się z nim bardzo dziwne rzeczy. Nikt nie wie dlaczego tak się dzieje i kto jest temu winien.
Księga Murgena to bardzo częste powroty do oblężenia Dejagore i uwięzionej za murami Starej Gwardii i Narów Mogaby. Wiemy już z poprzedniego tomu,...

Ze wszystkich dotychczasowych tomów ten jest chyba najlepszym. Wiele intryg jakie nawiązały się przez ostatnie tomy zaczęło się powoli rozwiązywać. Choć nieobecność Goblina i Jednookiego lekko uwierała, bo ta para wprowadzała do tej pory wiele energii w ten świat, pozytywnej jak i negatywnej, to Cook nie pozostawiał wiele czasu na rozmyślanie co się z nimi działo. Pani wprawiła machinę wojenną w ruch i nie pozwalała jej ani na chwilę się zatrzymać.

Ze wszystkich dotychczasowych tomów ten jest chyba najlepszym. Wiele intryg jakie nawiązały się przez ostatnie tomy zaczęło się powoli rozwiązywać. Choć nieobecność Goblina i Jednookiego lekko uwierała, bo ta para wprowadzała do tej pory wiele energii w ten świat, pozytywnej jak i negatywnej, to Cook nie pozostawiał wiele czasu na rozmyślanie co się z nimi działo. Pani...

Kolejny sentymentalny powrót do Kronik. Biała Róża przedstawia nam wspaniały świat Równin Strachu i historię uwolnienia Pani, z którą mamy do czynienia już od pierwszego tomu.
Niestety książka nie jest tak dobra jak poprzedni tom. Przez pierwszą połowę, przeplatające się trzy historie są momentami nużące. Akcja rozciąga się w czasie przez co mamy wrażenie stagnacji.
Na szczęście koło wydarzeń zaczyna toczyć się co raz szybciej, aż w pewnym momencie nie daje nam wytchnienia, pochłaniając bez reszty.

Kolejny sentymentalny powrót do Kronik. Biała Róża przedstawia nam wspaniały świat Równin Strachu i historię uwolnienia Pani, z którą mamy do czynienia już od pierwszego tomu.
Niestety książka nie jest tak dobra jak poprzedni tom. Przez pierwszą połowę, przeplatające się trzy historie są momentami nużące. Akcja rozciąga się w czasie przez co mamy wrażenie stagnacji.
Na...