Gry Nemezis

Ta książka stresowała mnie tak, że by byłam w stanie przeczytać więcej niż 2 rozdziały pod rząd.

Ta książka stresowała mnie tak, że by byłam w stanie przeczytać więcej niż 2 rozdziały pod rząd.

Pokaż mimo to

Piąta część z serii Expanse jest inna niż poprzednie. Losy czwórki bohaterów rozdzielają się. Każde z nich ma do załatwienia swoje, niedokończone sprawy w różnych częściach Układu Słonecznego. Mamy zatem okazję poznać bliżej przeszłość Amosa, Alexa i Naomi, bo wcześniejsze części Expanse były pod tym względem dość skąpe.
Sama fabuła przyspiesza niesamowicie. Dzieje się tak wiele, że trudno oderwać się od tekstu. Epickość wydarzeń jest czasami przytłaczająca. Spisek goni spisek, a dramatyzm i skutek opisanych wydarzeń skłania do refleksji nad destrukcyjną naturą człowieka.
"Gry Nemezis" pozostawiły kilka znaków zapytania i białe plamy w fabule. Mam nadzieję, że kolejne części wyjaśnią te niekonsekwencje.

Piąta część z serii Expanse jest inna niż poprzednie. Losy czwórki bohaterów rozdzielają się. Każde z nich ma do załatwienia swoje, niedokończone sprawy w różnych częściach Układu Słonecznego. Mamy zatem okazję poznać bliżej przeszłość Amosa, Alexa i Naomi, bo wcześniejsze części Expanse były pod tym względem dość skąpe.
Sama fabuła przyspiesza niesamowicie. Dzieje się tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowicie prowadzona akcja, bogata także w wiele szczegółów i plastycznych opisów. Nie radzę czytać tej książki inaczejjak tylko rezerwując cały jeden pełny dzień, inaczej na niczym innym nie da się skupić. Polecam!

Niesamowicie prowadzona akcja, bogata także w wiele szczegółów i plastycznych opisów. Nie radzę czytać tej książki inaczejjak tylko rezerwując cały jeden pełny dzień, inaczej na niczym innym nie da się skupić. Polecam!

Pokaż mimo to

Niezmiennie jest to bardzo dobra historia.

Niezmiennie jest to bardzo dobra historia.

Pokaż mimo to

Bardzo miło się czyta, wartka, przedstawiona w filmowy sposób akcja. Bohaterowie nawet ciekawie się rozwinęli, autorzy pokusili się też o ujawnienie szczegółów z ich przeszłości.
Problemem jest dla mnie język - tłumacz ewidentnie, już od początku serii, nie radzi sobie z rozbudowanymi wyrażeniami. Bardzo często tam, gdzie należy zastosować swobodne tłumaczenie, pan Pawelec zaczyna tłumaczyć dosłownie, w bardzo toporny sposób, np. stacja kosmiczna poruszająca się "z autorytetem"

Bardzo miło się czyta, wartka, przedstawiona w filmowy sposób akcja. Bohaterowie nawet ciekawie się rozwinęli, autorzy pokusili się też o ujawnienie szczegółów z ich przeszłości.
Problemem jest dla mnie język - tłumacz ewidentnie, już od początku serii, nie radzi sobie z rozbudowanymi wyrażeniami. Bardzo często tam, gdzie należy zastosować swobodne tłumaczenie, pan Pawelec...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najbardziej wkurza mnie analfabetyzm tłumacza i korektora, jeśli w ogóle takowy jakąś korektę przetłumaczonej już książki wykonał.
Nóż mi się w kieszeni otwiera na te „westchnięcia”, „skinięcia”.
Przecież zawsze było „westchnienie” i „skinienie”. Skąd się wziął analfabeta, który rozpowszechnił te analfabetyzmy - nie wiadomo, ale to już kolejna książka, pełna „westchnięć” i „skinięć”. Analfabetyzm się rozwija, więc czekam na to, aż pojawi się kolejny mędrzec-analbabeta, który wymyśli „wzruszęcie ramion”, zamiast „wzruszenie ramion”.
Co do treści samej książki...
Autor (czy autorzy, bo podobno to dwóch facetów pisze pod jednym pseudonimem) próbował tym razem zrobić odświeżenie klimatu i nasz statek kosmiczny przez większą część opowieści stoi w doku, a załoga załatwia różne sprawy na zewnątrz, co im średnio wychodzi na zdrowie.
Denerwujące jest dla mnie nie kończenie podstawowych wątków otwartych w książce, podczas gdy czytelnik zmuszony jest znosić jakieś obszerne wyznania i wywnętrzanie się masowego mordercy, co wywołuje na dobrą sprawę wymioty. Irytujące jest to moralne relatywizowanie różnych czynów przez autorów i to na tak dużą skalę. Wolę, gdy akcja toczy się w taki sposób, że ludzkość coś poznaje, odkrywa, pojawiają się jakieś technologie, a zasięg przygód ziemskiej cywilizacji poszerza się.
Tym bardziej, że piszący tę książkę nie wydają się ekspertami ani od psychologii, ani od życia społecznego, ani organizacji społeczeństw przyszłości. Przedstawiona koncepcja jest naiwna, aż do bólu.
Już widzę, jak ONZ rządzi w przyszłości.
Wszystko w tej książce jest anglo-centryczne, amerykańskie, czyżby wytłukli już w owej przyszłości Rosjan i Chińczyków?
Bo mnie się wydaje, że przyszłość coraz bardziej zdaje się należeć do tych ostatnich.
A oni, jeśli będą rządzić światem, to masowym mordercom będą proponowali raczej krzesła elektryczne, zamiast psychoanalizy i wygodnych cel wymyślonych przez nowych marksistów.

Najbardziej wkurza mnie analfabetyzm tłumacza i korektora, jeśli w ogóle takowy jakąś korektę przetłumaczonej już książki wykonał.
Nóż mi się w kieszeni otwiera na te „westchnięcia”, „skinięcia”.
Przecież zawsze było „westchnienie” i „skinienie”. Skąd się wziął analfabeta, który rozpowszechnił te analfabetyzmy - nie wiadomo, ale to już kolejna książka, pełna „westchnięć” i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak dla mnie najlepsza część cyklu. W końcu mamy opowieść z perspektywy każdego członka załogi Ros'a. Jak poprzednia książka chwilami się dłużyła, tak Gry Nemezis czyta się cały czas chcąc więcej. Chwilami mam wrażenie, że ta książka w pewnym sensie jest resetem serii. Pozostało czekać na kolejną część..

Jak dla mnie najlepsza część cyklu. W końcu mamy opowieść z perspektywy każdego członka załogi Ros'a. Jak poprzednia książka chwilami się dłużyła, tak Gry Nemezis czyta się cały czas chcąc więcej. Chwilami mam wrażenie, że ta książka w pewnym sensie jest resetem serii. Pozostało czekać na kolejną część..

Pokaż mimo to

Oto nadszedł moment, kiedy wszyscy fani załogi Holdena powinni poczuć się dopieszczeni i usatysfakcjonowani, bo ten tom jest tylko o nich. Każdy z czwórki bohaterów dochodzi do głosu, dowiadujemy się o ich przeszłości, a to wszystko w towarzystwie rebelii Pasiarzy i widma apokalipsy wiszącego nad naszą rodzimą planetą. I ja też w tym tomie poczułam się dopieszczona, podekscytowana i byłabym skłonna powiedzieć, że to był najlepszy tom z serii, ale dlaczego tak nie powiem o tym później.

Rosynant jest doprowadzany do świetności po powrocie z poprzedniej misji. Załoga ma trochę czasu dla siebie, każdy postanawia wykorzystać go na uporządkowanie swoich osobistych spraw. Rozstają się. A tymczasem giną statki wlatujące do pierścienia i zaczyna narastać rewolucyjne napięcie. Czy członkom załogi uda się jeszcze kiedyś wrócić do siebie i połączyć siły?

Na plus jest to, że wreszcie jeszcze bardziej zżyłam się z załoga Rosa, która lekko zaczęła mnie nudzić ostatnio. Poznajemy trochę faktów z ich przeszłości, dużo ich myśli i refleksji, dzięki czemu polubiłam Amosa i Naomi, a zwłaszcza Naomi jeszcze bardziej. Dzieje się dużo zaskakujących rzeczy, nie ma czasu na nudę i przeciągnięcia. Wracają na scenę moje ulubione bohaterki, czyli Bobbie i Avasarala. Niektóre sceny, zwłaszcza te z Naomi trzymały mnie w nieopisanym napięciu.

Co na minus? Pierwszy dla wydawnictwa, bo jak można umieścić na okładce informację, która dzieje się dopiero w połowie książki to mi się w głowie nie mieści. Drugi dla autorów, bo czasem jednak mogliby być jak George R.R. Martin dla swoich bohaterów. Nie dużo, ale odrobinkę. Żeby to moje drżenie w kluczowych momentach było jeszcze potężniejsze i może bym uroniła nad czymś łzę. Rambo i karaluchom mówię stanowcze nie!

Ale ogólnie jestem usatysfakcjonowana. Nie tylko tą częścią, ale całą serią i ciekawa jestem, co autorzy mają jeszcze do zaoferowania.

Oto nadszedł moment, kiedy wszyscy fani załogi Holdena powinni poczuć się dopieszczeni i usatysfakcjonowani, bo ten tom jest tylko o nich. Każdy z czwórki bohaterów dochodzi do głosu, dowiadujemy się o ich przeszłości, a to wszystko w towarzystwie rebelii Pasiarzy i widma apokalipsy wiszącego nad naszą rodzimą planetą. I ja też w tym tomie poczułam się dopieszczona,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Myślałem, że poprzednia część była najgorsza, ale autor idzie cały czas w dół...

Nie ma protomolekuły. Nie ma Millera. Są za to kosmiczne "Trudne sprawy". Momentami nawet naciągane tak bardzo jak program z Polsatu :)

Nie czyta się tego źle, ale nie na to liczyłem. Otwierają się wrota na tysiąc światów, a autor pisze o przeszłości naszych bohaterów? Naprawdę?

Wracając jeszcze do wątku naciągania, to niedociągnięć w tej części serii jest tak dużo, że szok. Dochodzi do tego jeszcze mnóstwo niedokończonych wątków. Niby 600 stron, ale autor wolał wstawiać opisy i durne wątki niż dokończyć te, które są naprawdę interesujące.

Ode mnie leci pięć gwiazdek i tylko za relację Avasarala - Amos :)
Jeżeli lubisz ckliwe dramaty z odrobiną akcji, to przeczytaj. Jeżeli nastawiasz się na dobre sci-fi z kontynuowaniem wątku obcych, to lepiej sobie odpuść :)

Myślałem, że poprzednia część była najgorsza, ale autor idzie cały czas w dół...

Nie ma protomolekuły. Nie ma Millera. Są za to kosmiczne "Trudne sprawy". Momentami nawet naciągane tak bardzo jak program z Polsatu :)

Nie czyta się tego źle, ale nie na to liczyłem. Otwierają się wrota na tysiąc światów, a autor pisze o przeszłości naszych bohaterów? Naprawdę?

Wracając...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba najlepsza z dotychczasowych części cyklu.

Chyba najlepsza z dotychczasowych części cyklu.

Pokaż mimo to