Choć boli rozejście się załogi Rosa w różne strony, to książka nie zwalnia tempa, dzieje się dużo, a lata wyzysku Pasiarzy odbijają się Ziemii czkawką... Amos i Melba to moje nowe ulubione duo, ale generalnie wszystkie wątki ciekawe. Jedna z mocniejszych pozycji w serii.

Choć boli rozejście się załogi Rosa w różne strony, to książka nie zwalnia tempa, dzieje się dużo, a lata wyzysku Pasiarzy odbijają się Ziemii czkawką... Amos i Melba to moje nowe ulubione duo, ale generalnie wszystkie wątki ciekawe. Jedna z mocniejszych pozycji w serii.

Piąty tom, wydawałoby się, że zacznie nudzić, jakość będzie spadać - nic podobnego, ta część podobała mi się chyba najbardziej. Rosynand jest w naprawie, załoga rozjeżdża się aby załatwić prywatne sprawy, niestety następstwa otwarcia wrót i dostęp do nowych gwiazd i planet zbierają żniwo, złole działają na ogromną skalę, katastrofa jest nieodwracalna, a członkowie załogi Rosa okazują się, pomimo rozproszenia, w samym centrum konfliktu.

Piąty tom, wydawałoby się, że zacznie nudzić, jakość będzie spadać - nic podobnego, ta część podobała mi się chyba najbardziej. Rosynand jest w naprawie, załoga rozjeżdża się aby załatwić prywatne sprawy, niestety następstwa otwarcia wrót i dostęp do nowych gwiazd i planet zbierają żniwo, złole działają na ogromną skalę, katastrofa jest nieodwracalna, a członkowie załogi...

kolejna odsłona serii nie rozczarowywuje.
Akcja kieruje się bardziej do środka świata niż na zewnątrz - na odkryte wcześniej wrota. Cieszy mnie to ponieważ jeszcze bardziej niż wcześniej skupia się na ludzkości co tak charakteryzuje klasyczną sf do jakiej Ekspansja nawiązuje.
Poznajemy bliżej postacie o historii, których do tej pory tylko szeptano lub mgliście wspominano.
Ekspansja ukazuje jaki wpływ na ludzkość będzie miało poznanie kosmosu, skolonizowanie go. Pokazuje, że są w ludziach sprawy tak pierwotne, ze nie zmieni ich ani czas, ani przestrzeń. Pokazuje, ze wspólny wróg solidaryzuje, jednak gdy go zabraknie człowiek człowiekowi wilkiem. Ludzkość nie zniszczą obcy, ludzkość zniszczy się sama.
Pośród tego pesymistycznego obrazu znajdujemy miłość, rodzinę, wiarę i nadzieję czyli to co w ludzkości najsilniejsze.
Chociaż miejscami może wydawać sie przydługa to wymiana uprzejmości pomiędzy Amosem a Avasaralą wynagrodzi wszystko.

kolejna odsłona serii nie rozczarowywuje.
Akcja kieruje się bardziej do środka świata niż na zewnątrz - na odkryte wcześniej wrota. Cieszy mnie to ponieważ jeszcze bardziej niż wcześniej skupia się na ludzkości co tak charakteryzuje klasyczną sf do jakiej Ekspansja nawiązuje.
Poznajemy bliżej postacie o historii, których do tej pory tylko szeptano lub mgliście wspominano....

Dla mnie ta seria to wciąż, nieustannie rewelacja:-)Tym razem rozdziały zostały podzielone pomiędzy czworo członków załogi Rosynanta, co uważam za bardzo fajny pomysł. Mi osobiście najbardziej podobały się przygody Amosa, które były z gatunku apokalipsy, ale takiej "przyziemnej" a nie kosmicznej;-)
Polecam i biorę się z 6 tom cyklu!

Dla mnie ta seria to wciąż, nieustannie rewelacja:-)Tym razem rozdziały zostały podzielone pomiędzy czworo członków załogi Rosynanta, co uważam za bardzo fajny pomysł. Mi osobiście najbardziej podobały się przygody Amosa, które były z gatunku apokalipsy, ale takiej "przyziemnej" a nie kosmicznej;-)
Polecam i biorę się z 6 tom cyklu!

Zwalniamy trochę tempo akcji, ale tylko i wyłącznie na początku książki - potem już pędzimy z przyspieszeniem 5 g! Drużyna Rosynanta rozdziela się i każdy zajmuje się niedomkniętymi sprawami przez które wylądował na Canterburym. Książka domyka wątki pochodzenia bohaterów i o ile o Aleksie dowiedzieliśmy się w poprzednim tomie sporo, a o Holdenie wiemy praktycznie wszystko od początku, tak dostajemy opowieść o Naomi i Amosie. Jest ciężko, nietypowo i nieoczekiwanie. Zwroty akcji ponownie wgniatają w fotel i przechodzą ciarki. Motyw zagnieżdżony w ogólnym spisku zaczyna wychodzić na wierzch, a wszystko łączy się ze sobą i bohaterowie lądują znowu na swoim statku czy tacy sami jak przed wyruszeniem samotnie załatwić swoje sprawy? Przekonamy się w następnym tomie. Epilog nie pozostawia złudzeń będzie bardzo mrocznie!

Zwalniamy trochę tempo akcji, ale tylko i wyłącznie na początku książki - potem już pędzimy z przyspieszeniem 5 g! Drużyna Rosynanta rozdziela się i każdy zajmuje się niedomkniętymi sprawami przez które wylądował na Canterburym. Książka domyka wątki pochodzenia bohaterów i o ile o Aleksie dowiedzieliśmy się w poprzednim tomie sporo, a o Holdenie wiemy praktycznie wszystko...

Opinia będzie jak to przemyślę, znów mam zgryz. Książki świetne, ale coś mi umyka. Coś jest nie tak z przechodzeniem od wstępu do właściwej akcji danej części....

Opinia będzie jak to przemyślę, znów mam zgryz. Książki świetne, ale coś mi umyka. Coś jest nie tak z przechodzeniem od wstępu do właściwej akcji danej części....

Dużo akcji, fajnie przedstawieni bohaterowie. Chyba jedną z lepszych części.

Dużo akcji, fajnie przedstawieni bohaterowie. Chyba jedną z lepszych części.

Jak wszystkie trzyma poziom

Jak wszystkie trzyma poziom

Mozaika opowieści nabiera tempa. Rozdzielenie załogi Rocinante i szemrana przeszłość pasiarzy, prastare coś w pierścieniu... Wiele wątków podkręca tempo akcji i wciąga. Rasizm, zawiść, irytująco ciasne wyobrażenie praw-do... to wszystko jakby znajome, a przecież w Kosmosie, gdzie nie ma granic. Gdzie przeżyjesz tylko, jeśli sprawdzisz wszystko po trzykroć i niczego nie zaniedbasz.

Nowe światy przyciągają z siłą grawitacji czarnej dziury, ale nowy wątły porządek w Układzie Sol trzeszczy w szwach i gnie się na wszystkie strony. Niedawni pariasi Układu pilnują tego nowego ładu razem z ich dawnymi prześladowcami, ale Beltalowda dręczą ich demony frakcyjnej przeszłości.

Jim Holden znowu jest wolnym strzelcem do wynajęcia. Nadal jest co prawda kapitanem Rocinante, ale ma nową załogę, bo Naomi, Amos i Aleks załatwiają swoje zadawnione sprawy. Jim ma ustalić gdzie i dlaczego w Układzie znikają statki emigrantów i co dzieje się z okrętami marsjańskiej floty.

Beltalowda nigdy nie byli jednomyślni i nie są teraz, kiedy są tak samo ważni w układzie Sol jak Inyalowda. SPZ obwołał się co prawda ich reprezentantem, ale frakcje ledwie mogą to ścierpieć. Takiego stanu rzeczy na pewno nie uznaje najwierniejszy pasiarskim ideałom Marco Inaros zjednując sobie żądzą odwetu zwolenników radykalnego odpłacenia Ziemniakom za dekady rabunkowej grabieży Pasa, pogardy i poniżania jego prawowitych właścicieli. Psychoza granicząca z obłędem wciąga do tego odwetu Filipa, którego Marco odebrał Naomi lata temu.

Zemsta ma swój początek w magazynach stoczni Kallisto. W ogólnoukładowym rozprzężeniu nikt nie wie, co padło łupem komanda rabusiów. Nikt nawet nie wie kim ci rabusie byli. Cierpliwe podążanie za strzępami danych prowadzi jednak do Inarosa, ale zanim Holden się do niego zbliży musi ocalić Naomi zwabioną na Ceras przez Filipa, żeby stała się żywą tarczą na statku wodza apokaliptycznej zemsty.

Na krańcach układu nie dzieje się lepiej. Ostatnia próbka protomolekuły zniknęła z sejfu SPZ na stacji Tycho. W powolnej strefie prawa do przelotu przez pierścień do świata Laconii żąda niejaki Duarte, generalskiego stopnia szycha marsjańskiej floty. Strefa ma jednak swoją tajemnicę. Strefa pożera statki.

Mozaika opowieści nabiera tempa. Rozdzielenie załogi Rocinante i szemrana przeszłość pasiarzy, prastare coś w pierścieniu... Wiele wątków podkręca tempo akcji i wciąga. Rasizm, zawiść, irytująco ciasne wyobrażenie praw-do... to wszystko jakby znajome, a przecież w Kosmosie, gdzie nie ma granic. Gdzie przeżyjesz tylko, jeśli sprawdzisz wszystko po trzykroć i niczego nie...

Powrót do mocnej formy cyklu. Zaliczająca zadyszkę dwoma poprzednimi częściami "Ekspansja", wraca piątym tomem na właściwe tory. Autorzy zdecydowali się na dość ciekawy zabieg narracyjny, który wprowadził trochę świeżości na tę już dość wyeksploatowaną formę opowieści. Otóż tym razem statek Rosynant musi zostać poddany bardzo długiemu remontowi, a jego załoga rozdziela się na cztery strony (wszech)świata, zajmując swoimi sprawami. Oznacza to, że tym razem bohaterem każdego z naprzemiennych rozdziałów jest inny członek załogi.

To wyeliminowało największą wadę poprzednich tomów, a więc poznawanie kolejnego nowego bohatera, z perspektywy którego oglądamy wydarzenia. Teraz już na dzień dobry dostajemy perypetie lubianych protagonistów, ale za to możliwością poznania ich przeszłości. Dodatkowo postaciami pobocznymi także uczyniono w większości te osoby, które już pojawiły się na kartach poprzednich tomów. Zyskał na tym przede wszystkim masakrycznie nudny kapitan Holden, gdyż tym razem w większości swoich rozdziałów ma za partnera Freda Johnsona, z którym tworzy naprawdę bardzo udany, iskrzący od dynamicznej relacji duet. Także mało wyrazisty Alex mocno punktuje, gdy przeżywa swoje przygody wraz z powracającą po drugim tomie sierżant Bobbie Drapper. Najgorzej z czwórki wypadła niestety Naomi, bowiem jej rozdziały pełne są wewnętrznych przeżyć i rozterek (ona ma najbardziej osobisty wątek w książce) i te niestety są zbyt przeciągnięte, względem np. pędzących na załamanie karku przygód Alexa czy śledztwa Holdena.

Szkoda, że książka pozbawiona jest też większej skali wydarzeń i finału, który miałby jakąś bardziej znaczącą stawkę. Generalnie cały tom to podwaliny pod coś większego. Przez to, tam gdzie w poprzednich częściach ostatnie 100-150 stron to wielka, mocna jazda bez trzymanki, tutaj to nieśpieszne zmierzanie spokojnym tempem do końcowych rozdziałów. A gdy je już przebrnąłem, to nawet nie połapałem się, że w sumie to był Wielki Finał książki.

Powrót do mocnej formy cyklu. Zaliczająca zadyszkę dwoma poprzednimi częściami "Ekspansja", wraca piątym tomem na właściwe tory. Autorzy zdecydowali się na dość ciekawy zabieg narracyjny, który wprowadził trochę świeżości na tę już dość wyeksploatowaną formę opowieści. Otóż tym razem statek Rosynant musi zostać poddany bardzo długiemu remontowi, a jego załoga rozdziela się...