Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka dotyka bardzo bolesnych i trudnych tematów, opowiada o przeżyciach dziecka, a później nastoletniej dziewczyny, której nie dane było długo nacieszyć się ciepłem i bezpieczeństwem rodzinnego domu. Adoptowana, wyjeżdża daleko od swojego kraju, ojca i kochanego rodzeństwa z nadzieją na uzyskanie lepszych perspektyw na życie. Zamiast tego spada na nią okrutne brzemię rodzinnego dramatu.
Chociaż książka jest autobiografią i przedstawia wydarzenia z punktu widzenia jej autorki, nie trudno zauważyć, że to, co spotkało nastoletnią Tinę nie jest wynikiem woli "złych ludzi", ale wynikiem braku porozumienia, braku komunikacji, wynikiem prawdopodobnie nie najlepszych życiowych doświadczeń jej adopcyjnych rodziców. To spostrzeżenie nie ma oczywiście służyć usprawiedliwieniu tych ludzi, ale chciałabym aby zwracało uwagę na to, iż problem takich dramatów jest bardzo złożony i trudny.
Książki nie oceniam wysoko, ponieważ nie trafiła do mnie tak, jak powinna. Nie wzruszyła mnie, nie przeraziła, nie wzbudziła aż tak silnego współczucia, jakiego oczekiwałam. Być może w dzisiejszych czasach, przepełnionych zbrodnią i okrucieństwem wrażliwość ludzka zanika, ale wydaje mi się, że powodem mojej oceny jest po prostu sposób przedstawienia problemu... Kobieta decyduje się na napisanie książki, w której zaznacza jak istotnym elementem jej życia jest właśnie pisanie, a jednak słowa, których używa lub sposób ich składania nie trafia do mnie, jako do czytelnika. Zabrakło mi w tym emocjonalności, szczerości, poczułam się, jakbym odczytywała sprawozdanie dające obraz drastycznych faktów.

Książka dotyka bardzo bolesnych i trudnych tematów, opowiada o przeżyciach dziecka, a później nastoletniej dziewczyny, której nie dane było długo nacieszyć się ciepłem i bezpieczeństwem rodzinnego domu. Adoptowana, wyjeżdża daleko od swojego kraju, ojca i kochanego rodzeństwa z nadzieją na uzyskanie lepszych perspektyw na życie. Zamiast tego spada na nią okrutne brzemię...