Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka dotyka bardzo bolesnych i trudnych tematów, opowiada o przeżyciach dziecka, a później nastoletniej dziewczyny, której nie dane było długo nacieszyć się ciepłem i bezpieczeństwem rodzinnego domu. Adoptowana, wyjeżdża daleko od swojego kraju, ojca i kochanego rodzeństwa z nadzieją na uzyskanie lepszych perspektyw na życie. Zamiast tego spada na nią okrutne brzemię rodzinnego dramatu.
Chociaż książka jest autobiografią i przedstawia wydarzenia z punktu widzenia jej autorki, nie trudno zauważyć, że to, co spotkało nastoletnią Tinę nie jest wynikiem woli "złych ludzi", ale wynikiem braku porozumienia, braku komunikacji, wynikiem prawdopodobnie nie najlepszych życiowych doświadczeń jej adopcyjnych rodziców. To spostrzeżenie nie ma oczywiście służyć usprawiedliwieniu tych ludzi, ale chciałabym aby zwracało uwagę na to, iż problem takich dramatów jest bardzo złożony i trudny.
Książki nie oceniam wysoko, ponieważ nie trafiła do mnie tak, jak powinna. Nie wzruszyła mnie, nie przeraziła, nie wzbudziła aż tak silnego współczucia, jakiego oczekiwałam. Być może w dzisiejszych czasach, przepełnionych zbrodnią i okrucieństwem wrażliwość ludzka zanika, ale wydaje mi się, że powodem mojej oceny jest po prostu sposób przedstawienia problemu... Kobieta decyduje się na napisanie książki, w której zaznacza jak istotnym elementem jej życia jest właśnie pisanie, a jednak słowa, których używa lub sposób ich składania nie trafia do mnie, jako do czytelnika. Zabrakło mi w tym emocjonalności, szczerości, poczułam się, jakbym odczytywała sprawozdanie dające obraz drastycznych faktów.

Książka dotyka bardzo bolesnych i trudnych tematów, opowiada o przeżyciach dziecka, a później nastoletniej dziewczyny, której nie dane było długo nacieszyć się ciepłem i bezpieczeństwem rodzinnego domu. Adoptowana, wyjeżdża daleko od swojego kraju, ojca i kochanego rodzeństwa z nadzieją na uzyskanie lepszych perspektyw na życie. Zamiast tego spada na nią okrutne brzemię...

Sięgnęłam po ten obszerny tom korespondencji, gdyż skrycie liczyłam na to iż Chopin pisywał coś więcej o swoim słabym zdrowiu, niż powszechnie wiadomo. Ponieważ choruję na mukowiscydozę (cystic fibrosis), a niedawno pojawiła się hipoteza jakoby istniała możliwość, że dolegliwości trapiące tego wybitnego muzyka wynikają z tej właśnie choroby, a nie tylko samej gruźlicy, wierząc, że potrafię rozpoznać ją z samego tylko opisu chorego rozpoczęłam czytanie.
W tej kwestii się zawiodłam, ale to nie znaczy, że lektura tej korespondencji nie była mi miła. Jest to niezwykły zbiór listów pisanych do i przez Chopina. Na początku poczułam się trochę nieswojo, ponieważ jest to wciąż naruszanie prywatności innych osób, ale to uczucie szybko minęło i zagłębiłam się w ten wyjątkowy świat wspomnień. To niezwykle ciekawe móc wejrzeć w świat ludzi o nieco innej niż nasza obecna mentalności. Można rozpoznać i wypracować sobie wstępną opinię o kimś oceniając jego styl pisania i treść listu. Zobaczyć formę dawniejszych listów, pisanych z ogromnym szacunkiem do adresata, zarówno tych oficjalnych, jak i tych mniej. Z książki tej dowiedziałam się dużo o życiu i twórczości Chopina, trudnościach w zdobyciu sławy, a także o jego miłościach i przede wszystkim relacjach z rodziną.
Widać wyraźnie zmiany zachodzące w osobie Chopina. Początkowo piszący wiele listów, radosnych, przepełnionych zachwytem nad nowymi doświadczeniami, pięknem odwiedzanych miejsc i poznanych ludzi, artystów. Z czasem staje się bardziej wyobcowany, powiększająca się sława przytłacza go, ilość nadchodzącej korespondencji jest zbyt duża, by znaleźć czas i ochotę na odpisywanie, nawet kontakt z rodziną staje się luźniejszy. Myślę, że to pogłębiająca się choroba, towarzyszące jej zmęczenie sprawiły, że sława stała się ogromnym obciążeniem psychicznym i fizycznym. Każdy człowiek, kiedy czuje się źle nie ma ochoty pracować (w tym wypadku uczyć innych, szczególnie takich, którzy nie mają wrodzonego talentu), utrzymując jednocześnie pozycję w towarzystwie i rynku muzyki poważnej.
Piętno odciśnięte na sercu Fryderyka po odrzuceniu oświadczyn, sprawia, że rzuca się w bardzo pokrętny i zawiły związek z George Sand oraz jej dziećmi. Trudno jest mi teraz powiedzieć czy zdrowie Fryderyka ucierpiało czy zyskało na tym. Początkowo szaleństwa jakim dała porwać się para mogły zaszkodzić jego samopoczuciu. Podróż na Majorkę, która miała pomóc tylko zaszkodziła Chopinowi, późniejsze relacje, które przekształciły kochankę w matkę i opiekunkę sprawiły, że Chopin bardzo zdziecinniał i stał się nieco egoistyczny, co wnoszę po przeczytaniu ostatnich listów dotyczących jego spraw, którymi obciążał swoich przyjaciół.
Ciekawy tom, wart przeczytania, skarbnica wiedzy.

Sięgnęłam po ten obszerny tom korespondencji, gdyż skrycie liczyłam na to iż Chopin pisywał coś więcej o swoim słabym zdrowiu, niż powszechnie wiadomo. Ponieważ choruję na mukowiscydozę (cystic fibrosis), a niedawno pojawiła się hipoteza jakoby istniała możliwość, że dolegliwości trapiące tego wybitnego muzyka wynikają z tej właśnie choroby, a nie tylko samej gruźlicy,...

Po lekturze tej książki doszłam do wniosku, że nie jest to książka o miłości, jej motywem przewodnim jest nieporozumienie. Miłość łącząca bohaterów nie wygasa wraz z ostatnim rozdziałem książki, ona po prostu nie może pokonać narastających wciąż nieporozumień. Wbrew pozorom bohaterowie nie różnią się tak bardzo. Oboje pochodzą z dobrych, bogatych rodzin, różnica między nimi jest tylko jedna - on całkowicie wyrywa się z fałszywego wykreowanego wizerunku porządnej rodziny i pragnie zrobić wszystko, by uwolnić swoją osobowość. Bodźcem do tego jest zraniona miłość dziecka do matki. Udaje mi się to, jednak później nie może już powrócić do poprzedniego schematu. W przypadku Babi, bodźcem do zmian staje się naiwna, świeża miłość do chłopaka, któremu dziewczyna całkowicie ulega. Ona nie chce się zmieniać, chce tylko więcej wolności. Ostatecznie powraca jednak do poprzednich nawyków i staje się kopią swej matki.
Jest to jedna z nielicznych książek romantycznych,które czytałam, kiedy mężczyzna staje się ofiarą swoich uczuć. Sprytny podstęp, który miał uratować go przed poniesieniem sprawiedliwości wymierzonej przez sąd, sprawił, że złapany w sidła swojego uczucia, jak płochy bezpański zajączek zmuszony był zapłacić cenę większą niż prawdopodobnie zapłaciłby uznany winnym przed ławą przysięgłych.

Po lekturze tej książki doszłam do wniosku, że nie jest to książka o miłości, jej motywem przewodnim jest nieporozumienie. Miłość łącząca bohaterów nie wygasa wraz z ostatnim rozdziałem książki, ona po prostu nie może pokonać narastających wciąż nieporozumień. Wbrew pozorom bohaterowie nie różnią się tak bardzo. Oboje pochodzą z dobrych, bogatych rodzin, różnica między nimi...