Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Bad liar”, Aleksandra Kondraciuk

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: +16

„ - Bo nikt nie będzie dotykał cię bez twojej zgody - odparł poważnie. - Nawet ja sam. To, że jesteś kobietą, wcale nie znaczy, że nie masz wyboru. Masz go zawsze. I skrzywdzę każdego, kto cię go pozbawi”.

Może za dużo oczekiwałam od książki licząc na jakąkolwiek przyjemność z czytania… A może wręcz zbyt mało. W każdym razie, nie mogę ocenić książki dobrze, gdy filarem historii jest bohaterka, której zasób słowny i kultura osobista są na tak niskim poziomie. No po prostu nie.

Zdaję sobie sprawę, że literatura nie musi być wybitnym dziełem, tego też się nie spodziewałam, ale moim zdaniem fajnie byłoby, gdyby Czytelnik mógł się wczuć w historię, a nie irytować chamstwem, prostactwem i brakiem szacunku do siebie oraz innych - bo w głównej mierze to właśnie prezentowała Nessa.


[opis pochodzi od Wydawcy]
Siedemnastoletnia Nessa Queen prowadzi niemalże idealne życie. Ma dobre wyniki w nauce, cudowną przyjaciółkę oraz popularnego w szkole chłopaka. Wkrótce okazuje się, że nie wszystko jest tak perfekcyjne, jak myślała. Jej życie zmienia się, gdy nakrywa chłopaka na zdradzie.
Nessa natychmiast z nim zrywa, jednak Matteo nie zamierza pozwolić jej odejść. Przecież zawsze dostawał to, czego chciał. Nie był przyzwyczajony do odmowy, dlatego zaczyna nękać dziewczynę, błagając o drugą szansę. Nie ma natomiast świadomości, że wszystkiemu przygląda się jego starszy brat.
Michael Holden, widząc, co się dzieje, składa dziewczynie propozycję – układ, z którego oboje będą czerpać korzyści. Plan jest prosty. Mają udawać parę, by dziewczyna pozbyła się natrętnego byłego i odzyskała spokój, a przy okazji Michael odegra się na bracie za to, co kiedyś mu zabrał.
Wszystko idzie dobrze do czasu, aż Nessa odkrywa, że jej nowy chłopak ma sekrety, o jakich jej się nie śniło, a które równocześnie mogą sprawić, że znajdzie się ona w poważnym niebezpieczeństwie.
Nie wszystko jest takie, jak się wydaje, a ich wspólne oszustwo okazuje się złym kłamstwem.


Nessa to postać charakterystyczna i - moim zdaniem - dość kontrowersyjna. Mnie osobiście bawiły jej głupie żarty czy powiedzonka, ale cała reszta - jej zachowanie, odnoszenie się do innych - skreśliło ją w moich oczach; po prostu nie mogłam tego przeboleć. Nessa to taki trochę zlepek młodzieńczej głupoty, jej świadomości i… filozoficznych wstawek. Nie spodziewaliście się tego? Ja też nie; zupełnie mi one nie pasują do całokształtu książki, mam wrażenie, że wstawione są - prawdę mówiąc - trochę na siłę.

Dlatego też cała treść “Bad liar” była dla mnie - wybaczcie za to słowo, ale innego użyć nie mogę - beznadziejna. Fabułę przewidziałam po pierwszym rozdziale, relację Nessy i Michaela również (swoją drogą, jest ona strasznie sztuczna). Emocji tutaj było mam wrażenie… nie mało, a wręcz ujemnie.
„Ale prawda była taka, że zwyczajnie bałam się uczuć. Bałam się, że pokocham niewłaściwą osobę i skończę sama, cierpiąc”.
Choć główni bohaterowie nie byli zlewającą się plamą nijakości to - niestety - ale reszta postaci właśnie taka była. Mają być w tle historii, ale nie jej tłem… Moim zdaniem także powinni coś sobą reprezentować, cokolwiek.
Umówmy się “Bad liar” to nie jest najgorsza książka, na jaką możecie się natknąć, ale ma ‘swoje za uszami’. Gniotem też bym jej nie nazwała; ma po prostu swoją specyfikę i przede wszystkim tę wulgarność, dla mnie nie do przyjęcia.

Dajcie znać, co myślicie o tej książce, bo opinie, na jakie ja się natknęłam to: 10/10 albo 1/10, nic pomiędzy.

Asia xx

“Bad liar”, Aleksandra Kondraciuk

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: +16

„ - Bo nikt nie będzie dotykał cię bez twojej zgody - odparł poważnie. - Nawet ja sam. To, że jesteś kobietą, wcale nie znaczy, że nie masz wyboru. Masz go zawsze. I skrzywdzę każd...

Rozwiń

Zwiń

“Powiedz, żebym został”, Hannah Bonam-Young

@wydawnictwoale
[współpraca reklamowa]

“Być może w rodzicielstwie chodzi o to, by zawsze stawiać siebie na drugim miejscu”.

Dawno nie czytałam tak komfortowej książki. Bohaterowie, mimo potknięć i trudności na swojej drodze, potrafili być szczęśliwi i umieli też podać to szczęście dalej.

[opis pochodzi od Wydawcy]
Chloe nie ufa swojej matce. Właśnie dlatego postanawia zostać prawną opiekunką dopiero co narodzonej siostry. Wątpliwa sytuacja finansowa Chloe nie stawia jej jednak w najlepszym świetle. Dziewczyna zostaje postawiona przed trudnym wyborem: albo pozwoli, by młodsza siostra trafiła do rodziny zastępczej, albo weźmie udział w nowym programie socjalnym o nazwie: Razem Raźniej.
Warren jest gburowatym mechanikiem, który ponad wszystko ceni swoją prywatność. Pewnego dnia i on staje przed nie lada wyzwaniem – pragnie zdobyć prawo do opieki nad piętnastoletnim głuchym bratem. Choć trudno mu w to uwierzyć, los się do niego uśmiecha i razem z Chloe dostają szansę na lepsze życie. Jest tylko jeden haczyk: muszą ze sobą zamieszkać. Dzięki temu ona nieco podreperuje budżet, a on będzie miał dom dla siebie i brata.
Ich relacja jest napięta, ale nie mają wyjścia – trwają w tym niezręcznym układzie, skupiając się na celu, jakim jest lepsza przyszłość. Ale gdy w grę zaczynają wchodzić emocje, sytuacja staje się wręcz nieznośna.
Czy dla kilku chwil uniesienia warto aż tak ryzykować?


Zarówno Chloe, jak i Warren wykazują się ogromną dojrzałością, kiedy w grę wchodzi szczęście ich rodzeństwa. Ciężko jednak zachować zdrowy rozsądek, kiedy w grę wchodzą uczucia, a pod dachem ma się zbuntowanego nastolatka i płaczące niemowlę.

“Nie ma już we mnie samotności. Jestem kompletna. To uczucie, którego nigdy nie chcę zapomnieć”.

Prawdę mówiąc, ta książka jest tak realna w opisach, tak szczera, że ciężko uwierzyć, że to tylko fikcja literacka.

Przeczytałam tę książkę, mam wrażenie, w dosłownie chwilę i dalej nie mogę wyrzucić tej historii z głowy. Fakt, że po drodze bohaterowie nie mieli łatwo, czego Autorka nie pominęła, ale końcówka wynagrodziła wszystko.

Styl Hannah jest naprawdę przyjemny, łatwo przyswoić czytany tekst, i przede wszystkim utożsamić się z bohaterami. Wczułam się w tę historię, wkręciłam wręcz. I teraz mam dodatkowo fioła na punkcie drugiego tomu, którego chyba jeszcze nie ma w planach….

“ - Gołąb jest symbolem pokoju. [...] Tym właśnie dla mnie jesteś… pokojem”.

„Powiedz, żebym został” to książka niezwykle emocjonująca; to opowieść o trudnościach życia i o wyborach, które w efekcie zmieniają całokształt i sprawiają, że pewne wizje przyszłości ulegają niespodziewanej aktualizacji.

Gorąco Wam polecam tę historię, bo łączy w sobie tak naprawdę wszystko, co powinna: realizm i wątek miłości, a wszystko to oparte na dążeniu do szczęścia.

Asia xx

“Powiedz, żebym został”, Hannah Bonam-Young

@wydawnictwoale
[współpraca reklamowa]

“Być może w rodzicielstwie chodzi o to, by zawsze stawiać siebie na drugim miejscu”.

Dawno nie czytałam tak komfortowej książki. Bohaterowie, mimo potknięć i trudności na swojej drodze, potrafili być szc...

Rozwiń

Zwiń

“Czterech ojców River Conway”, Milena Grabowska

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]

“Czuła się taka szczęśliwa, że wydawało się to niemal nierealne. Jakby nie była w swoim ciele ani nie żyła swoim życiem, a zamiast tego została wyjęta z jakiejś bajki i umieszczona w tej idealnej scenie”.

[opis pochodzi od Wydawcy]
River Conway zawsze miała krótkie włosy, bo według jej ojców tak było praktyczniej

Krótkie włosy nie potrzebują czasochłonnej pielęgnacji, a sposobów, w jakie można je ułożyć, nie jest za dużo – i chwała Bogu! Mała River nigdy nie bawiła się lalkami. Wolała spędzać czas w domku na drzewie rosnącym pośrodku podwórza. W wieku piętnastu lat potrafiła wymienić koło w samochodzie, pamiętała reguły gry w piłkę nożną, ale znała też wszystkie piosenki i dialogi ze swoich ulubionych seriali. Jedynie smażenie naleśników wciąż sprawiało jej pewną trudność.

Znała odpowiedzi na wiele pytań, ale nie rozumiała, dlaczego jej matka zostawiła ją w domu dziecka, gdy była malutka. Dziewczynka długo czekała na ojca. Wreszcie przybył, jednak nie sam. Wraz z Loganem Conwayem w życiu River pojawili się również jego najlepsi kumple: Ray Aston, Vincent Snow i Isaak Meyer. Wychowali ją we czterech na dziewczynę zbyt ciekawską, by mogła pozostawić w spokoju tajemnicę swojej przeszłości…

“Wspólnie tworzyli pewną rodzinę. Nie była ona najlepsza i miała swoje dziwactwa, ale była. Istniała. I nie zostawiała nikogo pod drzwiami domu dziecka”.

„Czterech ojców River Conway” to książka niesamowicie wartościowa; poza prawdami ogólnymi, jakimi jest miłość i szacunek pomiędzy członkami rodziny, pokazuje też walkę ze stereotypowym podejściem ludzi z zewnątrz, istotę przyjaźni w życiu, nie tylko nastoletniego człowieka oraz co zauroczenie robi ze zdrowym rozsądkiem.

Szczerze uwielbiam postaci, które stworzyła Autorka. Ich historie, choć są połączone w jedną, są też osobne na swój sposób i to - moim zdaniem - stanowi ich wyjątkowość. Każdy z bohaterów ma swoje grzeszki, typowe zachowania, nastroje, charakter. To właśnie sprawia, że czytając książkę, nie da się pomylić jednej osoby z drugą, a wręcz zapamiętuje się rzeczy lub czyny związane z danym bohaterem.

“Bo czy nie na tym powinny polegać relacje międzyludzkie? Gdy bliska nam osoba z czymś się zmaga, powinniśmy na chwilę zabrać od niej złe myśli, zdjąć ciężar z jej ramion, aby mogła odetchnąć”.

Książka jest niesamowicie przyjemna i komfortowa - od pierwszej strony czułam się, jakby Autorka, dzięki swojemu stylowi pisania, zaopiekowała się moją głową, i sprawiła, że czas czytania był naprawdę szybki, a jednocześnie wyjątkowo sielankowy.

Wątek nietypowej rodziny to tylko osłona dla tego wszystkiego, co znajdziemy w fabule „Czterech ojców River Conway” - mamy tutaj również nastoletnią miłość, grzeszki, kłamstewka, a przede wszystkim - tajemnicę.
Właściwie, jest to tajemnica tylko dla River - po prostu ojcowie ukrywają przed nią pewien fakt, z obawy.. No właśnie, przed czym? Tego musicie dowiedzieć się sami, ale uwierzcie na słowo - nawet jeśli nie planowaliście tej książki w swoim TBR, to jest tego warta.

Asia xx

“Czterech ojców River Conway”, Milena Grabowska

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]

“Czuła się taka szczęśliwa, że wydawało się to niemal nierealne. Jakby nie była w swoim ciele ani nie żyła swoim życiem, a zamiast tego została wyjęta z jakiejś bajki i umieszczona w tej idealnej sce...

Rozwiń

Zwiń

“I’d let you win”, Natalia Antczak

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: 16+

" - Jesteś moją ostoją, Ian. Człowiekiem, do którego wiem, że zawsze mogę wrócić”.

Chyba jeszcze nigdy żadna trylogia nie przypadła mi tak do gustu, jak “Legacy” Natalii Antczak. Zawsze mogłam wytknąć coś, co mi nie pasowało, jakieś niedociągnięcie, na które zwróciłam uwagę.
Natomiast ta seria wydaje się być po prostu idealna. Nie dość, że podczas czytania nie byłam w stanie się oderwać od żadnej z książek, to jeszcze długo po ich odłożeniu w mojej pamięci trwa obraz wspomnień historii Delilah i Ian’a.

[opis pochodzi od Wydawcy]
Ianowi w końcu udaje się odnaleźć mordercę i wraz z Delilah mężczyzna może wracać do Nowego Jorku. Nareszcie przyszła pora na odpoczynek. Detektywi postanawiają wyjechać na wspólne wakacje.
Podczas urlopu dzieje się coś, czego tak naprawdę nie planowali. Para bierze ślub. Teraz ich relacja staje się znacznie poważniejsza niż wcześniej. Jednak w ich świecie nie ma miejsca na sielankę i błogie cieszenie się sobą.
Po powrocie do pracy oboje znowu wpadają w wir kolejnych śledztw.
Czy spontaniczny ślub połączy ich na zawsze? Czy okaże się wielką pomyłką?


Szczerze, tak zupełnie od serducha, mogę powiedzieć, że Autorka stworzyła idealne połączenie wątku enemies to lovers z motywem zbrodni. Czytając, ani trochę nie męczyły mnie przekomarzanki głównych bohaterów, wręcz nadawały im charakteru, a sama relacja, jaka powstała krok po kroku, nie była absolutnie wymuszona. Wszystko, co miało miejsce w książce, nawet wątki poboczne, miało też swój jasny, w pewien sposób uzasadniony początek, czasem i koniec.

Ze względu na to, że “I’d let you win” to kontynuacja, to zarzucenie spojlerem byłoby zupełnie nie na miejscu, dlatego przywołam takie sytuacje, które są też w opisie. :))

„Przyszłość była jedyną wątpliwością, której nigdy nie mogła zrozumieć. I na którą nigdy nie była gotowa”.

Czy spodziewałam się, że Ian i Delilah wezmą ślub? Jasne, od początku było to dla mnie klarowne i nie do podważenia. Ale absolutnie nie byłam w stanie przewidzieć, że zrobią to w tak nieoczekiwanym miejscu i w stanie niezbyt… Trzeźwym.
Jednak, choć szczęśliwi, nie mogą cieszyć się sobą - Nowy Jork daje znać o swojej mrocznej stronie; kolejne morderstwo czyha za rogiem. Praca nie oszczędza ani detektywów, ani też ich przyjaciół. Dzieje się wiele, ale.. Tak właściwie jest jeszcze więcej niewiadomych. Pytań, na które szukają odpowiedzi.

Wszyscy jednak wiemy, że praca policyjnego detektywa to nie przelewki, szczególnie, jeśli mordercą jest psychopata, który się nie zawaha. Nigdy.
Dlatego też zarówno Delilah, Ian, jak i ich przyjaciele są w niebezpieczeństwie. Bo „czasami łatwo zapomnieć, że przyjaciel może stać się wrogiem”.

Co więcej mogę powiedzieć… Mam nadzieję, że ta historia porwie Was równie mocno, co mnie. I wywoła tak wiele emocji, które w kulminacyjnym momencie sprawią w was uczucie zawału.

Buziak!
asia xx

“I’d let you win”, Natalia Antczak

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: 16+

" - Jesteś moją ostoją, Ian. Człowiekiem, do którego wiem, że zawsze mogę wrócić”.

Chyba jeszcze nigdy żadna trylogia nie przypadła mi tak do gustu, jak “Legacy” Natalii Antczak. Z...

Rozwiń

Zwiń

“All roads lead to hell. Powrót do nieba” #2, Gabriela Smusz

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]
ograniczenie wiekowe: 16+

“Bo kiedy nie chcesz dopuścić do siebie ludzi, inni nie będą otwierać się na ciebie”.

Jeśli śledzicie mnie odrobinkę dłużej, to macie pewnie świadomość, jak bardzo przypadła mi do gustu pierwsza część tej dylogii. Skończyłam właśnie czytać drugi tom… I powiem szczerze: zachwyt stale się utrzymuje. Nie wiem, czy nawet nie większy, niż wcześniej.


“Byliśmy odważni, a takich czeka tylko walka”

Chory system stworzony w Lord Private High School przez najbogatszych mieszkańców Feartown działał perfekcyjnie. Przynajmniej do czasu, kiedy dwoje samotnych i zdesperowanych dzieciaków zdecydowało się sprzeciwić łamiącej charaktery bezdusznej instytucji. Joyce Torres i Cole Holder postanowili za wszelką cenę odkryć prawdę o swoim liceum. Nie mieli pojęcia, że rozpętają przy tym prawdziwe piekło.
Okazało się, że miasto Feartown w pełni zasługuje na swoją nazwę, a siły, które zebrały się, by zniszczyć dwójkę nastolatków, wystraszyłyby wielu starszych i silniejszych. A jednak Joyce i Cole rzucili wyzwanie miejskim elitom ― by przy okazji odkryć prawdę o sobie i swoich uczuciach.

Prawdę, która nawet dla nich samych była zaskakująca.
Ostatecznie wszystkie drogi prowadzą do ciebie…

Wiele się tutaj działo, z pewnością akcja była szybsza, niż w pierwszym tomie. ARLTH jest stosunkowo krótkie, ale tutaj ja osobiście musiałam robić sobie przerwy - wydarzenia zdawały się mieć na mnie spory wpływ, przez co dawałam sobie chwilę na przyswojenie opisywanej sytuacji.

Co jest zdecydowanie atutem? Relacja Joyce i Cole’a. Choć wyczuwalna pomiędzy nimi swojego rodzaju ‘chemia’ ma wpływ na ich decyzje, to jednak nie przysłania im całkowicie postrzegania świata. Coś między nimi kiełkuje, ale w odrębnym, niewymuszonym czasie - ma po prostu osobną przestrzeń na istnienie.

“Najgorzej, gdy zwycięstwo przeradzało się w zgubę i szybko okazywało się, że z wygranego stawałeś się ofiarą losu i największym przeciwnikiem świata”.

Choć książka jest napisana tym samym stylem, co poprzednia część, to jednak da się zauważyć pewien progres autorki. Widać jeszcze większe skupienie się na emocjach, na kreowaniu charakterów postaci, tworzeniu tła historii - czytelnik po prostu wie, co czyta, i jest w stanie utożsamić się z bohaterami, zrozumieć ich poglądy, decyzje i rozważania.

W książce, poza ciekawą i dobrze poprowadzoną fabułą, można znaleźć wiele naprawdę mądrych słów i upewnić się, że “po burzy zawsze wychodzi słońce”.

“All roads lead to hell” to w zasadzie książka na jeden wieczór (gdybyście się zawzięli, to nawet obie części dalibyście radę przeczytać jedną po drugiej), także ode mnie ogromna polecajka, bo jest to połączenie naprawdę dobrej lektury z nieprzedłużonym sztucznie czasem czytania.

asia xx

“All roads lead to hell. Powrót do nieba” #2, Gabriela Smusz

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]
ograniczenie wiekowe: 16+

“Bo kiedy nie chcesz dopuścić do siebie ludzi, inni nie będą otwierać się na ciebie”.

Jeśli śledzicie mnie odrobinkę dłużej, to macie pewnie świadomość, jak bar...

Rozwiń

Zwiń

“Znienawidzony”, Cora Brent

@wydawnictwoale
[współpraca reklamowa]

„Może nigdy nie zrozumie, nigdy się nie dowie, że była dla mnie powodem wszystkiego.”

Muszę Wam się przyznać, że mam z tą książką relację hate-love, bo choć w większości nie mogłam totalnie wkręcić się w fabułę, tak ostatnie 150 stron mnie niesamowicie pochłonęło.

W świecie, w którym rządzi zimna kalkulacja, miłość jest jedynym wybawieniem.

Nowy początek, nowa szansa… miałam nadzieje, ze los się do mnie uśmiechnął. Bo jak wytłumaczyć to, że dziewczyna znikąd nagle znalazła się w świecie luksusu, bogactwa i władzy? Brzmi jak bajka, która od teraz miała być moja codziennością.

Ale jak to w bajkach bywa, tam, gdzie jest bohater, pojawia się i wróg. Mój przybrał postać trzech kuzynów Silvestro, którzy zdawali się mieć władze nad naszym małym światem. Musiałam przygotować się na wojnę z każdym z nich. Gage, Micah i Conner popełnili jednak błąd – nie docenili mnie. Zyskałam szacunek jednego z nich, przyjaźń drugiego i… miłość trzeciego.

A przynajmniej tak mi się wydawało.

Mówiono, ze Gage Silvestro nie ma serca. To nie była prawda. On stał się moja bratnia dusza. Ale i człowiekiem, który skrzywdził mnie najboleśniej.

Minęło osiem lat, od kiedy oszukał nas wszystkich i zniknął. Teraz powrócił z uśmiechem na ustach i historia, która miała zniszczyć nas bezpowrotnie.

“Podoba mi się to. Podoba mi się, że nie próbuje naśladować innych. Za dużo rzeczy mi się w niej podoba”.

Tak jak już Wam wspominałam: większość książki była dla mnie jedną wielką plamą, która zdawała się nic do fabuły nie wnosić - to w zasadzie nieprawda, bo każde wydarzenie miało swój udział w tej historii, jednak z jakiegoś powodu wydawało mi się to nudne i bohaterowie, zamiast być odrębnymi osobami, też były jednym wielkim zbiorem dwóch, może trzech cech charakteru. Szczerze mogę po prostu przyznać, że po przeniesieniu czasu, dodaniu kilku lat bohaterom, zaczęli oni być odrębnymi jestestwami, a sama fabuła była po prostu ciekawa.

Może to tylko moje wrażenie, ale też właśnie po tym czasowym odcięciu zdawało mi się, jakby autorka nieco bardziej poświęciła się historii, dodawała więcej opisów uczuć, emocji, sprawiła, że tę książkę chciało się po prostu czytać. Nie tak jak wcześniej, że z każdą kolejną stroną zastanawiałam się, kiedy koniec (trafiłam nawet na moment, w którym chciałam pozostawić ją jako nieprzeczytaną, tak bardzo się męczyłam), ale dotrwałam do końca i przyznaję wszem i wobec, że końcówka po prostu naprawiła błędy ‘pierwszej’ części.
Możliwe, że Cora Brent nieco zmieniła styl pisania po drodze i stąd ta zmiana w moim odbiorze (na początku, mimo, że bohaterami byli nastolatkowie, był on bardzo ciężki w czytaniu, później zyskał na lekkości).

Non stop się do czegoś przyznaję z każdym marginesem tej recenzji, więc i w tym również powiem Wam coś od serducha: ostatecznie mogę powiedzieć, że wkręciłam się w tę historię i ciekawa jestem, co Autorka zaprezentuje nam w drugiej części. Mam też szczerą nadzieję, że pociągnie dalej ten lekki styl i skupi się na emocjonalnych odczuciach oraz charakterach bohaterów.

Tyle ode mnie, dajcie znać, czy czytaliście już “Znienawidzonego”, albo czy macie go w planach.

Asia xx

“Znienawidzony”, Cora Brent

@wydawnictwoale
[współpraca reklamowa]

„Może nigdy nie zrozumie, nigdy się nie dowie, że była dla mnie powodem wszystkiego.”

Muszę Wam się przyznać, że mam z tą książką relację hate-love, bo choć w większości nie mogłam totalnie wkręcić się w fabułę, tak ost...

Rozwiń

Zwiń

“Dark Agony”, Weronika Plota

@helliautorka @wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: +18

“Zło nigdy nie śpi, Esmeray”.


Ta książka to moje absolutne 10/10, mimo tej ciemności, która opiewa zarówno fabułę, jak i samych bohaterów, to stawiam ją na piedestale tych ulubionych.

Aiden Scott wraz z rodzeństwem odziedziczył wielki spadek, w tym Akademię Six. Chłopak musi się zmierzyć z rolą, którą wyznaczyli mu starsi bracia. Staje się dyrektorem szkoły dla płatnych zabójców i złodziei. To spełnienie jego najgorszych koszmarów.

Jednak tym razem jego powrót do Akademii różni się od poprzednich. Już pierwszej nocy spędzonej w szkole dochodzi do brutalnego morderstwa.

Esmeray Moon, córka założyciela wrogiej organizacji, staje się kluczową postacią w rozwikłaniu tajemniczego zabójstwa. Tylko ona może pomóc Aidenowi ułożyć wszystkie kawałki układanki w całość. Jednak niespodziewanie do gry wkracza pożądanie, co w zestawieniu z nienawiścią, jaką do siebie czują, sprawia, że Esmeray i Aiden zapominają o swoim pierwotnym celu.

Zabójca nadal ukrywa się w Akademii i nie zamierza przestać mordować. Czy wrogowie zdołają połączyć siły, zanim kolejna osoba padnie jego ofiarą? A może sami staną się celem bezwzględnego zabójcy?


W “Dark Agony” nie ma miejsca na słodki romans, nudną fabułę i happy end…

“Nie liczyło się nic, tylko ona. W tym momencie moją głowę splądrowała pieprzona Esmeray Moon”.

Przedstawione nam zostają bliżej dwa ciemne charaktery: Esmeray i Aiden, którzy tak naprawdę w tej części mają “swój moment”, dzięki czemu możemy lepiej zrozumieć ich sposób bycia.

Gdybym wspomniała, co wymyśliła Weronika, to nagięłabym swoją zasadę niespojlerowania treści, więc musicie zadowolić się tym jednym zdaniem:

“Dark Agony” to książka, w której tytuł jest odzwierciedleniem treści, bohaterowie nie mają kręgosłupa moralnego, a próby szukania w nich ziarna dobroci mogą nie przynieść założonych efektów.

Dlatego treścią nie będą zachwyceni fani wielkich zmian na tle romantycznej miłości, bo w historii Esme i Aidena - dwóch postaci spod ciemnej gwiazdy - zwyczajnie nie ma na ten wątek miejsca.

Ja osobiście podczas czytania nie mogłam powstrzymać swojego zachwytu czytaną treścią - tutaj mały przerywnik, bo jeszcze pomyślicie, że ekscytują mnie zabójstwa: otóż po prostu książka jest tak dobrze napisana, że czytany tekst wywierał we mnie ogrom emocji. I jak w początkowych tomach widzę pewne niedociągnięcia, ale jestem zbyt zafascynowana historią Aurory i Nicholasa, by przez nie skreślić dany tom, tak tutaj po prostu w głowie mam jedno wielkie WOW. I dla samego zamysłu, i dla umiejętnego opisywania, i dla stworzenia tak rozbudowanych postaci i ich charakterów. Po prostu wszystko wywołało we mnie podziw. Nie muszę chyba dodawać, że niepokój i w zasadzie uścisk serca trzymały się mnie cały czas…

Wiele tutaj można analizować, rozkminiać, rozkładać na czynniki pierwsze, jednak zostawiam to waszej osobistej analizie, bo gdybym ja zaczęła się rozpisywać, to zanudziłabym nawet najwytrwalszych.

Dajcie znać, czy jesteście gotowi na ten morderczy rollercoaster, który przygotowała Weronika.

asia xx

“Dark Agony”, Weronika Plota

@helliautorka @wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: +18

“Zło nigdy nie śpi, Esmeray”.


Ta książka to moje absolutne 10/10, mimo tej ciemności, która opiewa zarówno fabułę, jak i samych bohaterów, to stawiam ją na piedestale tych...

Rozwiń

Zwiń

“Fallen Princess”, Mona Kasten

@wydawnictwojaguar
[współpraca reklamowa]


“ - Jeszcze nigdy nie spotkałem kogoś, kto miałby taką obsesję na punkcie pokazywania innym, jak dobrze sobie radzi. Zastanawiam się tylko, kogo tak naprawdę próbujesz przekonać. Innych? Czy siebie?”


Nie spodziewałam się, że ta książka wstrząśnie mną na tyle, że będę potrzebowała drugiego tomu, jak powietrza… A jednak! Uniwersum Akademii Everfall wciągnęło mnie tak bardzo, że kiedy przewracając kartkę natrafiłam na podziękowania, nie wierzyłam, że to koniec.

Mona Kasten wciąga nas w magiczny świat, w którym głównym punktem odniesienia są również zaczarowane szkoły, do których uczniowie przydzielani są przez wgląd na na swoje pochodzenie i predyspozycje. Te szkoły to:
• Dom Złotych Liści,
• Dom Srebrnych Kruków,
• Dom Brązowych Wilków.

W tychże budynkach odbywają się lekcje, na których nauka opiera się na bóstwach i zjawach pochodzących z mitologii irlandzkiej (Banshee, Morrigan, Danu).

Zoey King to główna bohaterka “Fallen Princess”. Poznajemy ją jako dumną Miss Everfall pochodzącą z rodu uzdrowicieli, w którym największym wyzwaniem jest sprostanie wymaganiom niesamowicie oziębłej i skupionej na pracy matki. Jest osobą popularną, która ma naprawdę wiele znajomych, jednak spośród tej grupy wyróżnia się jej najlepsza przyjaciółka oraz chłopak.

“W ciągu tygodnia przestałam być częścią naszej grupy. Ponieważ wszyscy się mnie bali.
W moje koło ratunkowe wbił się odłamek. Stopniowo uchodziło z niego powietrze, więc wcześniej czy później i tak utonę, obojętnie jak bardzo będę się starała utrzymać na powierzchni”.

Jednak jak się okazuje, relacje te mają niewiele wspólnego z trwałością, jeśli w grę wchodzi bycie wybrańcem… Zoey, zamiast być uzdrowicielką, okazuje się być banshee, zjawą zwiastującą śmierć. Jej świat staje na głowie, głównie przez zmianę wydziału Akademii Everfall. Tam zostaje przydzielony jej mentor - Dylan, który podobnie do niej, jest wykluczony przez społeczeństwo. Wiąże ich śmierć - dziewczyna ją przewiduje, przeczuwa, a chłopak jest żniwiarzem. Głównym założeniem ich spotkań jest pomoc w nadrobieniu materiału, Zoey jednak nie daje spokoju śmierć kolegi, więc w efekcie wykorzystuje nowe okoliczności, w jakich się znalazła, do rozwikłania zagadki nie zwyczajnej śmierci, a - jak się okazuje - morderstwa młodego chłopaka.

“Fallen Princess” to opowieść, która z pewnością niejednego Czytelnika zaskoczy, przyprawi o zdziwienie… I utrzyma tajemnicę niemal do ostatnich stron.

Gotowi na historię ściśle związaną ze śmiercią?

asia xx

“Fallen Princess”, Mona Kasten

@wydawnictwojaguar
[współpraca reklamowa]


“ - Jeszcze nigdy nie spotkałem kogoś, kto miałby taką obsesję na punkcie pokazywania innym, jak dobrze sobie radzi. Zastanawiam się tylko, kogo tak naprawdę próbujesz przekonać. Innych? Czy siebie?”


Nie spodziew...

Rozwiń

Zwiń

“Untangle Me”, Ludka Skrzydlewska

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]

TW: gwałt, zastraszanie
16+

“Chcę, żeby na mnie polegała i żeby widziała we mnie podporę. Pragnę być tu dla niej i nie pozwolę się przepłoszyć. Nawet jeśli złamie mi serce”.

Nawet nie uwierzycie, jak bardzo podobała mi się ta książka! Przynajmniej do strony 239, która przekreśliła całe moje zauroczenie do “Untangle Me”. Dosłownie zalała mnie fala żenady i nie odpuściła aż do końca książki, przez co jest mi niesamowicie przykro, bo gdyby nie to, to byłaby ona 5/5, bez żadnego zająknięcia.

A tak pozostaje mi tylko powiedzieć wam co takiego mnie wycofało z tej oceny. No i oczywiście co mi się podobało, bo to też ważne. Ale najpierw może przedstawię Wam, co takiego dzieje się w “Untangle me”.

Arizona Lake wraca na uniwersytet po miesięcznej przerwie, jednak powitanie jej jest raczej… niewesołe. Choć to i tak łagodne słowo, bo - choć sama nie zrobiła nic złego - jest wytykana palcami przez innych studentów przez to, że jej byłego już teraz chłopaka aresztowano pod zarzutem gwałtu.
Przed fatalnym zajściem dziewczyna górowała w uczelnianych statystykach, teraz jednak ma ogrom zaległości i spada na sam dół. Z “cudownym” (połapcie się w tej ironii) pomysłem przychodzi jednak jej wykładowca, który sugeruje, a wręcz nalega, by Devon Scott - gwiazda-futbolista i aktualnie większy kujon od niej - udzielał jej korepetycji. Choć oboje nie są do tego przekonani - Arizona uważa Devona za głupiego sportowca, który ma dzięki temu dobre oceny, a on z kolei twierdzi, że dziewczyna jest zwyczajnie irytująca i rozpieszczona - to finalnie spędzają ze sobą naprawdę dużo czasu.


Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak Autorka poprowadziła wątek enemies to lovers - właściwie mieliśmy tutaj więcej lovers niż enemies, ale czy mi to przeszkadzało? Absolutnie nie. Sam proces niejakiej nienawiści naprawdę nie trwał długo, dzięki czemu nie był też męczący, co zdecydowanie doceniam.

Same postaci Arizony i Devona też były dobrze wykreowane, podobnie jak ci bohaterowie, którzy tworzyli tło historii. Nie sposób było się pogubić w tym, co kto mówi - nawet styl wypowiedzi kwalifikował się do jednego charakteru. Generalnie mogę powiedzieć, że cała książka ma skład i ład, nie ma zbędnych opisów, a to, co powinno być nadmienione kilka razy przez wzgląd na tego wagę - jest wspomniane.

“Kocham cię i chcę jedynie, żebyś była szczęśliwa”.

Obserwujemy rozwój relacji bohaterów, która, choć dość gwałtowna i narzucona przez ludzi ‘z zewnątrz’, sprawia, że Arizona i Devon się… dogadują. A nie wzajemnie zabijają. Po drodze, fakt faktem, mają rzucane kilka kłód pod nogi, wiele dyskusji Arizona prowadzi w swojej własnej głowie i nie daje chłopakowi możliwości pomocy, a mimo to on w jakiś sposób zauważa, że coś jest nie tak, i stara się ją wesprzeć.
To, co krok po kroku razem tworzą, z jakiegoś powodu wydaje się być inne i może odrobinę wyjątkowe? Nie potrafię tego wyjaśnić w słowach, ale musicie mi uwierzyć, że tak jest.

Styl pisania Autorki naprawdę mnie zachwycił, był przyjemny i lekki na tyle, że zdecydowałam się wrzucić pierwszy tom serii “Prawda o Yarrow” (tak, dokładnie, najpierw przeczytałam drugi tom, mózg nad mózgami) do koszyka na Empiku, a nawet polecić książkę bestie… Ale później dotarłam do strony 239 i wszystko się posypało.

No dobra, nie wszystko, bo dalej ich relacja i jej rozwój są świetne, ale moja ocena na pewno poleciała w dół, niczym oceny Arizony.

Może scena sama w sobie nie była zła, bo przecież ludzie uprawiają seks, rozmawiają ze sobą w międzyczasie, ale jak przeczytałam słowa Devona “odwróć się i usiądź mi na twarzy” to mną wstrząsnęło. I nie mówię tego, bo to jakieś nienormalne czy niemoralne, ale nie potrafię chyba zdzierżyć tak ogromnej bezpośredniości. Przed tym tekstem i po nim było jeszcze kilka sformułowań, które mnie w pewien sposób zniesmaczyły, ale ich już przywoływać nie będę, co by IG nie ścignął mnie za niecenzuralny post…

To tyle ode mnie, dajcie znać, co Wy uważacie o drugiej części serii “Prawda o Yarrow”.

asia xx

“Untangle Me”, Ludka Skrzydlewska

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]

TW: gwałt, zastraszanie
16+

“Chcę, żeby na mnie polegała i żeby widziała we mnie podporę. Pragnę być tu dla niej i nie pozwolę się przepłoszyć. Nawet jeśli złamie mi serce”.

Nawet nie uwierzycie, jak bardzo podob...

Rozwiń

Zwiń

“Before destiny teaches us to lie”, Karolina Szafrańska

@wydawnictwo.beya @editiored
[współpraca reklamowa]

Chryste Panie, co ja przeczytałam… Jedna wielka strata: zarówno mojego czasu, jak i IQ. Przysięgam, że mam dość tej książki, a głównej bohaterki to już w ogóle. Jeden wielki zawód.

“- Chciałaś prawdziwości, której bałaś się ode mnie oczekiwać, a którą ja mogłem ci dać. Uznałem, że to będzie idealna okazja ku temu, bo właśnie na tym ci zależało. Zasługiwałaś na tę szczerość, Joyce, chociaż może nie dokładnie o coś takiego ci chodziło”.

Pomysły, na które wpada się w stanie nietrzeźwości, rzadko należą do najlepszych, ale Destiny Joyce zupełnie się nie spodziewała, że mogą być aż tak złe.

Kiedy dzień przed walentynkami porzuca ją partner, Destiny żąda sprawiedliwości. Chęć zemsty przyświeca tłamszonej przez lata Joyce do tego stopnia, że decyduje się podjąć pracę u największej konkurencji swojego byłego kochanka ― po tym, jak nietrzeźwa złożyła aplikację na stanowisko asystentki szefa.

Głową ogromnej korporacji, będącej liderem na międzynarodowym rynku finansowym, jest niejaki Oscar Preston. Być może dlatego Destiny nie podejrzewa, że jako prawa ręka człowieka, dla którego była definicją chaosu i którego szczerze nie znosiła, zapomni o zemście, jakiej pragnęła dokonać, i uwikła się w romans wyrosły na wzajemnej niechęci.

W końcu każda reguła ma swój wyjątek. Czasem największy wróg staje się najwierniejszym kochankiem, a nienawiść może się przeistoczyć w bezgraniczną miłość. Jednak nikt nie mówi o tym, co trwa pomiędzy regułą a wyjątkiem. I nikt nie wspomina o tym, że nie każdy jest gotów to przetrwać. Może dlatego nikt nie powiedział Destiny Joyce, jak wiele kłamstw ukrywa Oscar Preston?

“ - Ona wcale nie wygląda na szczypiorek.
- A ty nie wyglądasz na nienormalną, a jesteś”.

Destiny poznajemy w dość okrutnym dla niej momencie - zostawia ją chłopak. Nie powiem, że dziewczynie nie współczuję, bo ten zdziwaczały osobnik dosłownie ją porzucił, ale to nie usprawiedliwia jej ogólnego braku poszanowania innych ludzi.

I wiecie, o ile jej zachowanie w pewnym stopniu mnie bawiło, to niestety granica ‘dobrego smaku’ została w którymś momencie zatarta na tyle, że miałam dość Destiny. Jej roztrzepanie i chaotyczność również mnie dobijały. Z resztą tak samo, jak jej ‘cudowne’ pomysły.
Jednym z nich jest zwyczajne odegranie się na byłym chłopaku - w końcu miał czelność zostawić ją dzień przed walentynkami. I nie byłoby w tym raczej nic niesamowitego, gdyby nie uznała, że idealnym wyjściem będzie zatrudnienie się w firmie, z którą ex Destiny konkuruje. Układa sobie również świetny plan, który zakłada, że uwiedzie jej szefa. Nie wie tylko, że tak właściwie odłoży swoje ustalenia najpierw na rzecz wzajemnej nienawiści, a później - romansu.


Cóż, nie powiem, cała fabuła wydaje się być naprawdę ciekawa, schody pojawiają się jednak, kiedy zajrzy się do środka. Nie jestem w stanie przeżyć głupoty, jaką wykazuje się Destiny oraz tego, jak bardzo nieudolnie Autorka poprowadziła wątek enemies to lovers. Naprawdę, można zrobić to w nieco bardziej ‘przyjemny’ sposób, bez tak strasznie naciąganych obrażanek i przekomarzanek, jak dzieci w przedszkolu.

Przyznam Wam się, że też sporo się śmiałam, ale nie dlatego, że bawiła mnie jakaś sytuacja, a przez to, co mówiła Destiny. No błagam, kto jak nie ona mógł uznać, że Szwajcaria a kraje skandynawskie to jedno i to samo…

Myślę, że książka ma naprawdę wielu zwolenników przez ilość humoru, z jaką się zderzyłam. Ja jednak nie jestem jej fanką, żarty mnie po prostu żenowały i śmiałam się, ale z głupoty. Zamiast faktycznej fabuły, która sama w sobie - pyskata asystentka vs zaborczy i niedostępny prezes - miała potencjał, skupiałam się na nieudanych, wymuszonych kłótniach, które miały w większości być zabawne.
No, nie były.

Zostawiam Was z tą recenzją, dajcie znać, czy znacie tę książkę i co o niej uważacie :))

asia xx

“Before destiny teaches us to lie”, Karolina Szafrańska

@wydawnictwo.beya @editiored
[współpraca reklamowa]

Chryste Panie, co ja przeczytałam… Jedna wielka strata: zarówno mojego czasu, jak i IQ. Przysięgam, że mam dość tej książki, a głównej bohaterki to już w ogóle. Jeden wielki zawód....

Rozwiń

Zwiń