Powrót

Dwa lata temu Farrah porzuciła rodzinę. Zostawiła kochającego męża, maleńką córeczkę i nigdy nie oglądała się za siebie.
Teraz jednak chce wrócić.
Chce odzyskać córkę. Czy jej się to uda?

Szczerze mówiąc, jestem rozczarowana tą książką. Zaczęło się jasno i klarownie - duży sekret, wiele problemów i totalne trzymanie czytelnika w nieświadomości. Więc ogromny potencjał, który mógł pójść w dobrą stronę. Niestety, tak się nie stało.
Tajemnica z przeszłości mocno rozczarowująca i mało zaskakująca. Zachowanie głównej bohaterki też - niezależnie od wpływu na nie wydarzeń z przeszłości mocno irytujące.

Dwa lata temu Farrah porzuciła rodzinę. Zostawiła kochającego męża, maleńką córeczkę i nigdy nie oglądała się za siebie.
Teraz jednak chce wrócić.
Chce odzyskać córkę. Czy jej się to uda?

Szczerze mówiąc, jestem rozczarowana tą książką. Zaczęło się jasno i klarownie - duży sekret, wiele problemów i totalne trzymanie czytelnika w nieświadomości. Więc ogromny potencjał,...

Nie spodziewałam się, że jakaś książka może wstrząsnąć AŻ TAK. Wiadomo, przy ckliwych historiach plakalam i wcale się w tym nie hamowałam, ale tutaj... Przy "Powrocie" od Katheryn Croft zwyczajnie nie mogłam się opanować.

I między zakończeniem czytania tej książki, a dniem, w którym piszę tę recenzję, dałam sobie nieco czasu, by wszystko dokładnie przemyśleć. Ale mimo to, wydarzenia z życia Farrah niezaprzeczalnie na mnie wpłynęły, dlatego wybaczcie, jeśli byłyby w mojej opinii jakieś nieścisłości albo błędy (chociaż przysięgam na mojego psa, że postaram się je wykluczyć i podesłać ją komuś, by je skorygował).

Tytułowy powrót dotyczy korepetytorki, Farrah Cornway. Porzuciła ona swojego męża i półroczną córkę, a właśnie teraz wraca po dwóch latach. Teoretycznie nie chce odebrać Kayli - szczególnie, że widzi, jaka jest szczęśliwa. Ale czy może ufać sobie samej, kiedy wyobrażała sobie możliwe przyczyny śmierci córki?

Książka ta, mimo, że jest pisana dość prostym stylem, zawiera w sobie wiele treści, jakie z pewnością we mnie na długo pozostaną (o ile nie na zawsze). Wstrząsa, kiedy trzeba; wywołuje także w odpowiednich chwilach płacz, śmiech. Najgorsze, że byłam w stanie współodczuwać ból Farrah. Teoretycznie jest to dobre, bo lepiej mogłam zrozumieć decyzje bohaterki, ale z drugiej strony raczej nie będę w stanie sięgnąć po thriller przez jakiś czas.

Nie mi oceniać, jaką osobą jest czy była Farrah, ale zdecydowanie ta kobieta potrzebuje stałego konktaktu z psychologiem. Osobiście wydaje mi się, że czasem zachowuje się ona zupełnie irracjonalnie. Nie śmiałabym twierdzić, że do tych zachować zalicza się porzucenie dziecka (to zdanie jest co najmniej dziwne, ale nabierze dla Was sensu, gdy dotrzecie mniej więcej do końca książki).

"Aiden, coś ty, kurwa, zrobił?" - przysięgam, że te właśnie słowa były gwoździem do trumny, jeśli chodzi o moje dobre zdanie na temat tego mężczyzny.

"Chyba najwyższa pora, abyś powiedziała mi prawdę [...]". Gdybym wiedziała, co później nastąpi, nie kontynuowałabym czytania, naprawdę. Moja ciekawość jest ogromna, owszem, ale to jeszcze nie świadczy o tym, że podążam zawsze drogą prowadzącą do destrukcji.

Cóż, kończąc już moje wywody: ta książka z pewnością nie jest dla wszystkich, którzy natrafią na moją recenzję. Mimo, że uważam "Powrót" za niesamowicie dobry thriller, to wątpię, że co niektóre osoby byłyby w stanie dotrwać do końca. Uwierzcie na słowo: tajemnice, szczególnie sięgające w daleką przeszłość, muszą być cholernie bolesne, skoro prawda nie ujrzała światła dziennego.

Nie spodziewałam się, że jakaś książka może wstrząsnąć AŻ TAK. Wiadomo, przy ckliwych historiach plakalam i wcale się w tym nie hamowałam, ale tutaj... Przy "Powrocie" od Katheryn Croft zwyczajnie nie mogłam się opanować.

I między zakończeniem czytania tej książki, a dniem, w którym piszę tę recenzję, dałam sobie nieco czasu, by wszystko dokładnie przemyśleć. Ale mimo to,...

Czytając tą książkę mam wrażenie, że wystarczyłaby szczerość i sprawy same, by się rozwiązały. Poczucie winy, strach, czy wstyd zmieniłyby się w bezpieczeństwo i ogromne zaufanie. Przepłakane noce, bezsilność byłyby nieodłączną częścią ich życia, ale gdy mówi się prawdę i ma się pomocną dłoń można przezwyciężyć wszystko. Autorka po raz kolejny mnie nie zawiodła, kocham jej styl pisania, jednak tym razem zabrakło mi poznanie tej samej historii z różnych perspektyw do których jestem przyzwyczajona. Tu była tylko główna bohaterka i narrator. Czy gorzej mi się czytało tą powieść? NIE, Bo to jest dobrze napisana książka, z ciekawymi zwrotami akcji i elementem zaskoczenia.

Czytając tą książkę mam wrażenie, że wystarczyłaby szczerość i sprawy same, by się rozwiązały. Poczucie winy, strach, czy wstyd zmieniłyby się w bezpieczeństwo i ogromne zaufanie. Przepłakane noce, bezsilność byłyby nieodłączną częścią ich życia, ale gdy mówi się prawdę i ma się pomocną dłoń można przezwyciężyć wszystko. Autorka po raz kolejny mnie nie zawiodła, kocham jej...

Kolejna świetna książka tej autorki z zaskakującym zakończeniem . Książkę się po prostu pochłania nie czyta 😻. Polecam , przeczytałam duszkiem.

Kolejna świetna książka tej autorki z zaskakującym zakończeniem . Książkę się po prostu pochłania nie czyta 😻. Polecam , przeczytałam duszkiem.

Muszę przyznać, że mam słabość do książek tej autorki. Mimo, że czasem ma skłonności do ocierania fabuły o absurd, to i tak sięgam.

Croft porusza tematy, które są obecne gdzieś obok, a które nie zawsze podnosi się w rozmowie. W tej książce autorka pokazała nam z czym muszą się mierzyć świeżo upieczone matki.
Depresja poporodowa, to podstępna żmija odbierająca całą radość macierzyństwa.

Farrah i jej mąż dość długo starali się o potomstwo. Każda kolejna próba kończyła się poronieniem, które niosło za sobą ból, dramat i rozczarowanie.
Kiedy wreszcie bohaterce udaje się utrzymać ciążę, zaczyna narastać w niej niepokój i nie potrafi dzielić z małżonkiem radości z czekającego ich rodzicielstwa. Narodziny wyczekiwanego dziecka niczego nie zmieniają. Trudno jej nawiązać więź z córeczką, a wieczne zmęczenie i blokada uczuć uniemożliwia Farrah tworzenie pięknych wspomnień. O radości nie ma mowy, a w niej samej rodzi się coraz więcej negatywnych uczuć.

Przychodzi dzień kiedy porzuca rodzinę i znika na dwa lata.
Jej ponowne pojawienie się wnosi dużo zamieszania w życie jej męża i jego nowej partnerki.
Próby nawiązania kontaktu z dzieckiem nie spotykają się z przychylnością. Nawet bliska niegdyś przyjaciólka jest przeciwko niej i z pewnością nie zamierza być pomocna w ponownym połączeniu matki z córką.
Wokół odczuwalna jest niechęć wobec bohaterki.
Ktoś niszczy jej samochód...
Sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje, gdy dziecko znika.

Jeśli ktoś będzie szukał tutaj thrillera mrożącego krew w żyłach i przyprawiającego o palpitację serca, to tu tego nie ma. Zaliczyłabym tę pozycję do dobrej obyczajówki. Mimo, że temat trudny, a akcja w książce nie jest dynamiczna, to trzeba przyznać, że czyta się szybko. Może to za sprawą dobrze poprowadzonej fabuły, w której autorka sprawnie splotła wątki przeszłości z teraźniejszością.
Farrah została ukazana w taki sposób, że do końca nie wiemy czy można jej ufać czy też nie. Tak samo było z pozostałymi bohaterami tej książki. Nie wiemy kogo ocenić negatywnie, a kogo pozytywnie i czego możemy się po nich spodziewać. Tym bardziej, że autorka zgrabnie podrzucała mylne tropy.

Muszę przyznać, że mam słabość do książek tej autorki. Mimo, że czasem ma skłonności do ocierania fabuły o absurd, to i tak sięgam.

Croft porusza tematy, które są obecne gdzieś obok, a które nie zawsze podnosi się w rozmowie. W tej książce autorka pokazała nam z czym muszą się mierzyć świeżo upieczone matki.
Depresja poporodowa, to podstępna żmija odbierająca całą radość...

taka se

taka se

Historia kobiety, która po 2 latach leczenia się z depresji poporodowej, wraca do domu i dąży do tego, żeby spotkać się ze swoją córką. Farrah nie chce nikomu zdradzić, dlaczego tak naprawdę opuściła swoją córkę. Po powrocie do rodzinnego miasta spotyka ją to, czego w sumie się spodziewała - wrogość męża i przyjaciółki, ale nieoczekiwanie przyjaźnie zwraca się do niej nowa partnerka Aidena. Po pewnym czasie ktoś czyha na Farrah, a jej córka zostaje porwana. Jak zakończy się ta historia?
Kathryn Croft jak zwykle nie zawodzi :)

Historia kobiety, która po 2 latach leczenia się z depresji poporodowej, wraca do domu i dąży do tego, żeby spotkać się ze swoją córką. Farrah nie chce nikomu zdradzić, dlaczego tak naprawdę opuściła swoją córkę. Po powrocie do rodzinnego miasta spotyka ją to, czego w sumie się spodziewała - wrogość męża i przyjaciółki, ale nieoczekiwanie przyjaźnie zwraca się do niej nowa...

Nie porywa, nie trzyma w napięciu. Pierwsza część nudna, powoli się rozkręca. W kółko te same emocje. Druga połowa trochę lepsza. Zresztą od początku nastawiłam się negatywnie do glownej bohaterki. Ogólnie daje 5

Nie porywa, nie trzyma w napięciu. Pierwsza część nudna, powoli się rozkręca. W kółko te same emocje. Druga połowa trochę lepsza. Zresztą od początku nastawiłam się negatywnie do glownej bohaterki. Ogólnie daje 5

Skuszona przeczytanymi dawniej książkami Croft sięgnęłam po ten tytuł, wierząc, że będzie to doskonały thriller trzymający w napięciu. Czy tak było?

Mam mieszane uczucia co do oceny tej książki. Z jednej strony fabuła ma ciekawy zamysł - Farrah, która w kilka miesięcy po urodzeniu zostawiła swą córeczkę, postanawia wrócić i zawalczyć o prawa do niej. Kayla ma ponad dwa latka, nie wie nic na temat swej biologicznej matki, a mamusią nazywa obecną partnerkę ojca. Kolejne karty powieści przenoszą nas w przeszłość i odsłaniają obraz depresji poporodowej, z którą zmaga się Farrah. To dzięki retrospekcjom poznajemy rzeczywisty powód ucieczki bohaterki, jak i nieumiejętności pokochania własnego dziecka.
Z drugiej strony jednak czytaniu nie towarzyszyły większe emocje. Nie potrafiłam współczuć ani Farrah, ani Aidenowi, ani nawet małej Kayli, która właściwie jest tylko cieniem w tej powieści. Bohaterowie są przewidywalni, szybko domyśliłam się przyczyny ciąży głównej bohaterki. Zakończenie bez efektu wow.

Podsumowując, lektura "Powrotu" to dobrze spędzony czas, ale nic poza tym. Może to nie był właściwy moment na spotkanie z tą książką, ale mnie nie porwała, choć twórczość autorki uważam za godną uwagi.

Skuszona przeczytanymi dawniej książkami Croft sięgnęłam po ten tytuł, wierząc, że będzie to doskonały thriller trzymający w napięciu. Czy tak było?

Mam mieszane uczucia co do oceny tej książki. Z jednej strony fabuła ma ciekawy zamysł - Farrah, która w kilka miesięcy po urodzeniu zostawiła swą córeczkę, postanawia wrócić i zawalczyć o prawa do niej. Kayla ma ponad dwa...

Książki tej autorki bardzo mi odpowiada ,są wciągające i nie przewidzialne,super sie czyta.

Książki tej autorki bardzo mi odpowiada ,są wciągające i nie przewidzialne,super sie czyta.