Powrót

Miałam całkiem sporą przerwę od książek Kathryn Croft. I w sumie wiem już, dlaczego.

Po trzydziestu stronach przypomniało mi się, że praktycznie wszystkie poprzednie książki autorki opierały się na podobnym schemacie.

Zupełnie niezrozumiała jest dla mnie motywacja bohaterki, przez trzy czwarte powieści nie rozumiałam, dlaczego Farrah opuściła swoje dziecko, ani dlaczego następnie próbowała je odzyskać w taki, a nie inny sposób. Nawet spiritus movens niby wyjaśniony na końcu mnie nie przekonał, był zbyt ogólny w moim odczuciu.

Lubię powieści prowadzone według dwóch perspektyw. Ale lubię też, gdy wnosi to do powieści… coś. Cokolwiek. Tutaj to cokolwiek było naprawdę nikłe, a wydarzenia z przeszłości zwyczajnie mi się rozmywały.

Z braku laku, przeczytane, ale no nie wiem, po raz kolejny Croft mnie do siebie nie przekonała. Najwyższy czas odpuścić.
www.instagram.com/zaczytana_olcia/

Miałam całkiem sporą przerwę od książek Kathryn Croft. I w sumie wiem już, dlaczego.

Po trzydziestu stronach przypomniało mi się, że praktycznie wszystkie poprzednie książki autorki opierały się na podobnym schemacie.

Zupełnie niezrozumiała jest dla mnie motywacja bohaterki, przez trzy czwarte powieści nie rozumiałam, dlaczego Farrah opuściła swoje dziecko, ani dlaczego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak dla mnie świetna książka. Często oceniamy ludzi pochopnie , niewiedzac tak naprawdę co może zmusić ludzi do podjęcia różnych trudnych decyzji.

Jak dla mnie świetna książka. Często oceniamy ludzi pochopnie , niewiedzac tak naprawdę co może zmusić ludzi do podjęcia różnych trudnych decyzji.

Pokaż mimo to

Dawno żadna książka tak mnie nie poruszyła. Tak często oceniamy na podstawie tego, co widzimy. Tworzymy "nową prawdę", która okazuje się tylko pozorem tego, co tak naprawdę się wydarzyło...
Zawsze warto wgłębić się w istotę problemu, wyobrazić sobie, co ta osoba wówczas czuła. Zrozumienie motywu daje pełny obraz sytuacji.
Matka, która porzuca swoje dziecko jest uznawana za potwora. Po tej książce wiem, że ocenianie ludzi w ten sposób może okazać się bardzo bolesne i przede wszystkim zbieżne z rzeczywistością.
Depresja poporodowa to poważne zaburzenie, które nie ma nic wspólnego z byciem wyrodną matką. Czasem po prostu chcemy kochać, ale w wyniku szoku, ogromnego bólu- nie potrafimy.
Tak ważne jest, żeby zawsze szukać pomocy. Z niektórymi sytuacjami nie jesteśmy w stanie poradzić sobie samemu. Zamknięcie się na siebie i na pomoc może tylko pogłębić stan, w którym się znaleźliśmy i w rezultacie- doprowadzić do radykalnych kroków...

Dawno żadna książka tak mnie nie poruszyła. Tak często oceniamy na podstawie tego, co widzimy. Tworzymy "nową prawdę", która okazuje się tylko pozorem tego, co tak naprawdę się wydarzyło...
Zawsze warto wgłębić się w istotę problemu, wyobrazić sobie, co ta osoba wówczas czuła. Zrozumienie motywu daje pełny obraz sytuacji.
Matka, która porzuca swoje dziecko jest uznawana za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię czytać książki Kathryn Croft, wiedziałam, że się nie zawiodę. Depresjo poporodowa to jest u nas jakby temat tabu, wszyscy uważają, że każda kobieta po porodzie czuje się od razu super matką i nikt nie bierze pod uwagę tego, że może być ona bardzo zmęczona, a jeszcze gdy dodatkowo ma mroczny sekret jak bohaterka tej książki, to depresja murowana... sama pamiętam jak trudne były pierwsze dni w domu z płaczącym maleństwem, ja miałam oparcie ze strony mamy, więc było ok, lecz bohaterce zabrakło tego.
Polecam, super książka.

Lubię czytać książki Kathryn Croft, wiedziałam, że się nie zawiodę. Depresjo poporodowa to jest u nas jakby temat tabu, wszyscy uważają, że każda kobieta po porodzie czuje się od razu super matką i nikt nie bierze pod uwagę tego, że może być ona bardzo zmęczona, a jeszcze gdy dodatkowo ma mroczny sekret jak bohaterka tej książki, to depresja murowana... sama pamiętam jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak zwykle u Croft narracja prowadzona dwutorowo, na przemian przedstawiana jest przeszłość i teraźniejszość. Ciągle nie było wiadomo, czemu Farrah opuściła swoje dziecko, które teraz próbuje odzyskać. I mimo że autorka starała się to uzasadnić na końcu, ja nie byłam całkiem przekonana do takiej motywacji. Czyta Ewa Abart, więc słuchało się świetnie.

Jak zwykle u Croft narracja prowadzona dwutorowo, na przemian przedstawiana jest przeszłość i teraźniejszość. Ciągle nie było wiadomo, czemu Farrah opuściła swoje dziecko, które teraz próbuje odzyskać. I mimo że autorka starała się to uzasadnić na końcu, ja nie byłam całkiem przekonana do takiej motywacji. Czyta Ewa Abart, więc słuchało się świetnie.

Pokaż mimo to

Książka bardzo wciągająca, aczkolwiek w połowie byłam w stanie przewidzieć jak się potoczą sprawy :) mimo wszystko polecam przeczytać!

Książka bardzo wciągająca, aczkolwiek w połowie byłam w stanie przewidzieć jak się potoczą sprawy :) mimo wszystko polecam przeczytać!

Pokaż mimo to

Powieść Croft czytało mi się bardzo szybko, podobnie jak poprzednie książki jej autorstwa. Była to zdecydowanie lżejsza wersja thrilleru w jej wykonaniu. „Powrót” porusza niezmiernie ważny i jak dotąd jeszcze nie do końca rozumiany problem depresji poporodowej. Wiele w niej przemyśleń psychologicznych, rozważań, które mogą czytelnika przyprawić o lekki dreszczyk emocji. Ujawnienie całej prawdy i zakończenie dość mocno mnie zaskoczyły i nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Książkę uważam za jak najbardziej ciekawą i wartą przeczytania, ale osobiście lubię te nieco mocniejsze powieści tej autorki.

Skuście się na „Powrót” i razem z Farrah postarajcie się odzyskać córkę.

Powieść Croft czytało mi się bardzo szybko, podobnie jak poprzednie książki jej autorstwa. Była to zdecydowanie lżejsza wersja thrilleru w jej wykonaniu. „Powrót” porusza niezmiernie ważny i jak dotąd jeszcze nie do końca rozumiany problem depresji poporodowej. Wiele w niej przemyśleń psychologicznych, rozważań, które mogą czytelnika przyprawić o lekki dreszczyk emocji....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka na początku wydawała się nudna ale potem wciągnęła. Polecam trzyma w napięciu.

Książka na początku wydawała się nudna ale potem wciągnęła. Polecam trzyma w napięciu.

Pokaż mimo to

Co najbardziej w Waszym życiu Was przeraża?

Farrah po dwóch lata postanawia wrócić do swojego życia. Opuściła kochającego męża i trzymiesięczną córeczkę. Kobieta musi zmierzyć się z nowym życiem swoich bliskich, ale najważniejsze dla niej jest odzyskanie swojej córki Kayli. Czy uda się jej na nowo uzyskać zaufanie?

Cała książka jest napisana w dwóch płaszczyznach czasowych. Dostajemy informacje tego co działo się przed porzuceniem przez Farrah rodziny i po tym jak próbuje ją odzyskać. Całkiem ładnie to się zazębia i pokazuje nam tok myślenia bohaterki.

Jednak początek książki mi się dłużył, ciężko było mi się wgryźć w samą historię. Nie rozumiałam działań bohaterki, jednak po około 100 stronach nie mogłam się już się oderwać. Coś mi nie pasowało i zaczęłam chłonąć kartkę za kartką. Książka na pewno porusza wiele trudnych tematów jak depresja poporodowa czy opieka nad ciężko chorą bliską osobą. Momentami jest opornie, jednak zakończenie jest szokujące i zastanawiające. Na pewno nam rekompensuje męczący początek.

Co najbardziej w Waszym życiu Was przeraża?

Farrah po dwóch lata postanawia wrócić do swojego życia. Opuściła kochającego męża i trzymiesięczną córeczkę. Kobieta musi zmierzyć się z nowym życiem swoich bliskich, ale najważniejsze dla niej jest odzyskanie swojej córki Kayli. Czy uda się jej na nowo uzyskać zaufanie?

Cała książka jest napisana w dwóch płaszczyznach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo interesująca książka. Ciekawy twist, którego się nie spodziewałam. Temat depresji porodowej, relacji małżeńskiej. Brakowało mi emocji trochę ich mało. Polecam.

Bardzo interesująca książka. Ciekawy twist, którego się nie spodziewałam. Temat depresji porodowej, relacji małżeńskiej. Brakowało mi emocji trochę ich mało. Polecam.

Pokaż mimo to