Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Znienawidzony”, Cora Brent

@wydawnictwoale
[współpraca reklamowa]

„Może nigdy nie zrozumie, nigdy się nie dowie, że była dla mnie powodem wszystkiego.”

Muszę Wam się przyznać, że mam z tą książką relację hate-love, bo choć w większości nie mogłam totalnie wkręcić się w fabułę, tak ostatnie 150 stron mnie niesamowicie pochłonęło.

W świecie, w którym rządzi zimna kalkulacja, miłość jest jedynym wybawieniem.

Nowy początek, nowa szansa… miałam nadzieje, ze los się do mnie uśmiechnął. Bo jak wytłumaczyć to, że dziewczyna znikąd nagle znalazła się w świecie luksusu, bogactwa i władzy? Brzmi jak bajka, która od teraz miała być moja codziennością.

Ale jak to w bajkach bywa, tam, gdzie jest bohater, pojawia się i wróg. Mój przybrał postać trzech kuzynów Silvestro, którzy zdawali się mieć władze nad naszym małym światem. Musiałam przygotować się na wojnę z każdym z nich. Gage, Micah i Conner popełnili jednak błąd – nie docenili mnie. Zyskałam szacunek jednego z nich, przyjaźń drugiego i… miłość trzeciego.

A przynajmniej tak mi się wydawało.

Mówiono, ze Gage Silvestro nie ma serca. To nie była prawda. On stał się moja bratnia dusza. Ale i człowiekiem, który skrzywdził mnie najboleśniej.

Minęło osiem lat, od kiedy oszukał nas wszystkich i zniknął. Teraz powrócił z uśmiechem na ustach i historia, która miała zniszczyć nas bezpowrotnie.

“Podoba mi się to. Podoba mi się, że nie próbuje naśladować innych. Za dużo rzeczy mi się w niej podoba”.

Tak jak już Wam wspominałam: większość książki była dla mnie jedną wielką plamą, która zdawała się nic do fabuły nie wnosić - to w zasadzie nieprawda, bo każde wydarzenie miało swój udział w tej historii, jednak z jakiegoś powodu wydawało mi się to nudne i bohaterowie, zamiast być odrębnymi osobami, też były jednym wielkim zbiorem dwóch, może trzech cech charakteru. Szczerze mogę po prostu przyznać, że po przeniesieniu czasu, dodaniu kilku lat bohaterom, zaczęli oni być odrębnymi jestestwami, a sama fabuła była po prostu ciekawa.

Może to tylko moje wrażenie, ale też właśnie po tym czasowym odcięciu zdawało mi się, jakby autorka nieco bardziej poświęciła się historii, dodawała więcej opisów uczuć, emocji, sprawiła, że tę książkę chciało się po prostu czytać. Nie tak jak wcześniej, że z każdą kolejną stroną zastanawiałam się, kiedy koniec (trafiłam nawet na moment, w którym chciałam pozostawić ją jako nieprzeczytaną, tak bardzo się męczyłam), ale dotrwałam do końca i przyznaję wszem i wobec, że końcówka po prostu naprawiła błędy ‘pierwszej’ części.
Możliwe, że Cora Brent nieco zmieniła styl pisania po drodze i stąd ta zmiana w moim odbiorze (na początku, mimo, że bohaterami byli nastolatkowie, był on bardzo ciężki w czytaniu, później zyskał na lekkości).

Non stop się do czegoś przyznaję z każdym marginesem tej recenzji, więc i w tym również powiem Wam coś od serducha: ostatecznie mogę powiedzieć, że wkręciłam się w tę historię i ciekawa jestem, co Autorka zaprezentuje nam w drugiej części. Mam też szczerą nadzieję, że pociągnie dalej ten lekki styl i skupi się na emocjonalnych odczuciach oraz charakterach bohaterów.

Tyle ode mnie, dajcie znać, czy czytaliście już “Znienawidzonego”, albo czy macie go w planach.

Asia xx

“Znienawidzony”, Cora Brent

@wydawnictwoale
[współpraca reklamowa]

„Może nigdy nie zrozumie, nigdy się nie dowie, że była dla mnie powodem wszystkiego.”

Muszę Wam się przyznać, że mam z tą książką relację hate-love, bo choć w większości nie mogłam totalnie wkręcić się w fabułę, tak ost...

Rozwiń

Zwiń

“Dark Agony”, Weronika Plota

@helliautorka @wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: +18

“Zło nigdy nie śpi, Esmeray”.


Ta książka to moje absolutne 10/10, mimo tej ciemności, która opiewa zarówno fabułę, jak i samych bohaterów, to stawiam ją na piedestale tych ulubionych.

Aiden Scott wraz z rodzeństwem odziedziczył wielki spadek, w tym Akademię Six. Chłopak musi się zmierzyć z rolą, którą wyznaczyli mu starsi bracia. Staje się dyrektorem szkoły dla płatnych zabójców i złodziei. To spełnienie jego najgorszych koszmarów.

Jednak tym razem jego powrót do Akademii różni się od poprzednich. Już pierwszej nocy spędzonej w szkole dochodzi do brutalnego morderstwa.

Esmeray Moon, córka założyciela wrogiej organizacji, staje się kluczową postacią w rozwikłaniu tajemniczego zabójstwa. Tylko ona może pomóc Aidenowi ułożyć wszystkie kawałki układanki w całość. Jednak niespodziewanie do gry wkracza pożądanie, co w zestawieniu z nienawiścią, jaką do siebie czują, sprawia, że Esmeray i Aiden zapominają o swoim pierwotnym celu.

Zabójca nadal ukrywa się w Akademii i nie zamierza przestać mordować. Czy wrogowie zdołają połączyć siły, zanim kolejna osoba padnie jego ofiarą? A może sami staną się celem bezwzględnego zabójcy?


W “Dark Agony” nie ma miejsca na słodki romans, nudną fabułę i happy end…

“Nie liczyło się nic, tylko ona. W tym momencie moją głowę splądrowała pieprzona Esmeray Moon”.

Przedstawione nam zostają bliżej dwa ciemne charaktery: Esmeray i Aiden, którzy tak naprawdę w tej części mają “swój moment”, dzięki czemu możemy lepiej zrozumieć ich sposób bycia.

Gdybym wspomniała, co wymyśliła Weronika, to nagięłabym swoją zasadę niespojlerowania treści, więc musicie zadowolić się tym jednym zdaniem:

“Dark Agony” to książka, w której tytuł jest odzwierciedleniem treści, bohaterowie nie mają kręgosłupa moralnego, a próby szukania w nich ziarna dobroci mogą nie przynieść założonych efektów.

Dlatego treścią nie będą zachwyceni fani wielkich zmian na tle romantycznej miłości, bo w historii Esme i Aidena - dwóch postaci spod ciemnej gwiazdy - zwyczajnie nie ma na ten wątek miejsca.

Ja osobiście podczas czytania nie mogłam powstrzymać swojego zachwytu czytaną treścią - tutaj mały przerywnik, bo jeszcze pomyślicie, że ekscytują mnie zabójstwa: otóż po prostu książka jest tak dobrze napisana, że czytany tekst wywierał we mnie ogrom emocji. I jak w początkowych tomach widzę pewne niedociągnięcia, ale jestem zbyt zafascynowana historią Aurory i Nicholasa, by przez nie skreślić dany tom, tak tutaj po prostu w głowie mam jedno wielkie WOW. I dla samego zamysłu, i dla umiejętnego opisywania, i dla stworzenia tak rozbudowanych postaci i ich charakterów. Po prostu wszystko wywołało we mnie podziw. Nie muszę chyba dodawać, że niepokój i w zasadzie uścisk serca trzymały się mnie cały czas…

Wiele tutaj można analizować, rozkminiać, rozkładać na czynniki pierwsze, jednak zostawiam to waszej osobistej analizie, bo gdybym ja zaczęła się rozpisywać, to zanudziłabym nawet najwytrwalszych.

Dajcie znać, czy jesteście gotowi na ten morderczy rollercoaster, który przygotowała Weronika.

asia xx

“Dark Agony”, Weronika Plota

@helliautorka @wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: +18

“Zło nigdy nie śpi, Esmeray”.


Ta książka to moje absolutne 10/10, mimo tej ciemności, która opiewa zarówno fabułę, jak i samych bohaterów, to stawiam ją na piedestale tych...

Rozwiń

Zwiń

“Fallen Princess”, Mona Kasten

@wydawnictwojaguar
[współpraca reklamowa]


“ - Jeszcze nigdy nie spotkałem kogoś, kto miałby taką obsesję na punkcie pokazywania innym, jak dobrze sobie radzi. Zastanawiam się tylko, kogo tak naprawdę próbujesz przekonać. Innych? Czy siebie?”


Nie spodziewałam się, że ta książka wstrząśnie mną na tyle, że będę potrzebowała drugiego tomu, jak powietrza… A jednak! Uniwersum Akademii Everfall wciągnęło mnie tak bardzo, że kiedy przewracając kartkę natrafiłam na podziękowania, nie wierzyłam, że to koniec.

Mona Kasten wciąga nas w magiczny świat, w którym głównym punktem odniesienia są również zaczarowane szkoły, do których uczniowie przydzielani są przez wgląd na na swoje pochodzenie i predyspozycje. Te szkoły to:
• Dom Złotych Liści,
• Dom Srebrnych Kruków,
• Dom Brązowych Wilków.

W tychże budynkach odbywają się lekcje, na których nauka opiera się na bóstwach i zjawach pochodzących z mitologii irlandzkiej (Banshee, Morrigan, Danu).

Zoey King to główna bohaterka “Fallen Princess”. Poznajemy ją jako dumną Miss Everfall pochodzącą z rodu uzdrowicieli, w którym największym wyzwaniem jest sprostanie wymaganiom niesamowicie oziębłej i skupionej na pracy matki. Jest osobą popularną, która ma naprawdę wiele znajomych, jednak spośród tej grupy wyróżnia się jej najlepsza przyjaciółka oraz chłopak.

“W ciągu tygodnia przestałam być częścią naszej grupy. Ponieważ wszyscy się mnie bali.
W moje koło ratunkowe wbił się odłamek. Stopniowo uchodziło z niego powietrze, więc wcześniej czy później i tak utonę, obojętnie jak bardzo będę się starała utrzymać na powierzchni”.

Jednak jak się okazuje, relacje te mają niewiele wspólnego z trwałością, jeśli w grę wchodzi bycie wybrańcem… Zoey, zamiast być uzdrowicielką, okazuje się być banshee, zjawą zwiastującą śmierć. Jej świat staje na głowie, głównie przez zmianę wydziału Akademii Everfall. Tam zostaje przydzielony jej mentor - Dylan, który podobnie do niej, jest wykluczony przez społeczeństwo. Wiąże ich śmierć - dziewczyna ją przewiduje, przeczuwa, a chłopak jest żniwiarzem. Głównym założeniem ich spotkań jest pomoc w nadrobieniu materiału, Zoey jednak nie daje spokoju śmierć kolegi, więc w efekcie wykorzystuje nowe okoliczności, w jakich się znalazła, do rozwikłania zagadki nie zwyczajnej śmierci, a - jak się okazuje - morderstwa młodego chłopaka.

“Fallen Princess” to opowieść, która z pewnością niejednego Czytelnika zaskoczy, przyprawi o zdziwienie… I utrzyma tajemnicę niemal do ostatnich stron.

Gotowi na historię ściśle związaną ze śmiercią?

asia xx

“Fallen Princess”, Mona Kasten

@wydawnictwojaguar
[współpraca reklamowa]


“ - Jeszcze nigdy nie spotkałem kogoś, kto miałby taką obsesję na punkcie pokazywania innym, jak dobrze sobie radzi. Zastanawiam się tylko, kogo tak naprawdę próbujesz przekonać. Innych? Czy siebie?”


Nie spodziew...

Rozwiń

Zwiń

“Untangle Me”, Ludka Skrzydlewska

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]

TW: gwałt, zastraszanie
16+

“Chcę, żeby na mnie polegała i żeby widziała we mnie podporę. Pragnę być tu dla niej i nie pozwolę się przepłoszyć. Nawet jeśli złamie mi serce”.

Nawet nie uwierzycie, jak bardzo podobała mi się ta książka! Przynajmniej do strony 239, która przekreśliła całe moje zauroczenie do “Untangle Me”. Dosłownie zalała mnie fala żenady i nie odpuściła aż do końca książki, przez co jest mi niesamowicie przykro, bo gdyby nie to, to byłaby ona 5/5, bez żadnego zająknięcia.

A tak pozostaje mi tylko powiedzieć wam co takiego mnie wycofało z tej oceny. No i oczywiście co mi się podobało, bo to też ważne. Ale najpierw może przedstawię Wam, co takiego dzieje się w “Untangle me”.

Arizona Lake wraca na uniwersytet po miesięcznej przerwie, jednak powitanie jej jest raczej… niewesołe. Choć to i tak łagodne słowo, bo - choć sama nie zrobiła nic złego - jest wytykana palcami przez innych studentów przez to, że jej byłego już teraz chłopaka aresztowano pod zarzutem gwałtu.
Przed fatalnym zajściem dziewczyna górowała w uczelnianych statystykach, teraz jednak ma ogrom zaległości i spada na sam dół. Z “cudownym” (połapcie się w tej ironii) pomysłem przychodzi jednak jej wykładowca, który sugeruje, a wręcz nalega, by Devon Scott - gwiazda-futbolista i aktualnie większy kujon od niej - udzielał jej korepetycji. Choć oboje nie są do tego przekonani - Arizona uważa Devona za głupiego sportowca, który ma dzięki temu dobre oceny, a on z kolei twierdzi, że dziewczyna jest zwyczajnie irytująca i rozpieszczona - to finalnie spędzają ze sobą naprawdę dużo czasu.


Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak Autorka poprowadziła wątek enemies to lovers - właściwie mieliśmy tutaj więcej lovers niż enemies, ale czy mi to przeszkadzało? Absolutnie nie. Sam proces niejakiej nienawiści naprawdę nie trwał długo, dzięki czemu nie był też męczący, co zdecydowanie doceniam.

Same postaci Arizony i Devona też były dobrze wykreowane, podobnie jak ci bohaterowie, którzy tworzyli tło historii. Nie sposób było się pogubić w tym, co kto mówi - nawet styl wypowiedzi kwalifikował się do jednego charakteru. Generalnie mogę powiedzieć, że cała książka ma skład i ład, nie ma zbędnych opisów, a to, co powinno być nadmienione kilka razy przez wzgląd na tego wagę - jest wspomniane.

“Kocham cię i chcę jedynie, żebyś była szczęśliwa”.

Obserwujemy rozwój relacji bohaterów, która, choć dość gwałtowna i narzucona przez ludzi ‘z zewnątrz’, sprawia, że Arizona i Devon się… dogadują. A nie wzajemnie zabijają. Po drodze, fakt faktem, mają rzucane kilka kłód pod nogi, wiele dyskusji Arizona prowadzi w swojej własnej głowie i nie daje chłopakowi możliwości pomocy, a mimo to on w jakiś sposób zauważa, że coś jest nie tak, i stara się ją wesprzeć.
To, co krok po kroku razem tworzą, z jakiegoś powodu wydaje się być inne i może odrobinę wyjątkowe? Nie potrafię tego wyjaśnić w słowach, ale musicie mi uwierzyć, że tak jest.

Styl pisania Autorki naprawdę mnie zachwycił, był przyjemny i lekki na tyle, że zdecydowałam się wrzucić pierwszy tom serii “Prawda o Yarrow” (tak, dokładnie, najpierw przeczytałam drugi tom, mózg nad mózgami) do koszyka na Empiku, a nawet polecić książkę bestie… Ale później dotarłam do strony 239 i wszystko się posypało.

No dobra, nie wszystko, bo dalej ich relacja i jej rozwój są świetne, ale moja ocena na pewno poleciała w dół, niczym oceny Arizony.

Może scena sama w sobie nie była zła, bo przecież ludzie uprawiają seks, rozmawiają ze sobą w międzyczasie, ale jak przeczytałam słowa Devona “odwróć się i usiądź mi na twarzy” to mną wstrząsnęło. I nie mówię tego, bo to jakieś nienormalne czy niemoralne, ale nie potrafię chyba zdzierżyć tak ogromnej bezpośredniości. Przed tym tekstem i po nim było jeszcze kilka sformułowań, które mnie w pewien sposób zniesmaczyły, ale ich już przywoływać nie będę, co by IG nie ścignął mnie za niecenzuralny post…

To tyle ode mnie, dajcie znać, co Wy uważacie o drugiej części serii “Prawda o Yarrow”.

asia xx

“Untangle Me”, Ludka Skrzydlewska

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]

TW: gwałt, zastraszanie
16+

“Chcę, żeby na mnie polegała i żeby widziała we mnie podporę. Pragnę być tu dla niej i nie pozwolę się przepłoszyć. Nawet jeśli złamie mi serce”.

Nawet nie uwierzycie, jak bardzo podob...

Rozwiń

Zwiń

“Before destiny teaches us to lie”, Karolina Szafrańska

@wydawnictwo.beya @editiored
[współpraca reklamowa]

Chryste Panie, co ja przeczytałam… Jedna wielka strata: zarówno mojego czasu, jak i IQ. Przysięgam, że mam dość tej książki, a głównej bohaterki to już w ogóle. Jeden wielki zawód.

“- Chciałaś prawdziwości, której bałaś się ode mnie oczekiwać, a którą ja mogłem ci dać. Uznałem, że to będzie idealna okazja ku temu, bo właśnie na tym ci zależało. Zasługiwałaś na tę szczerość, Joyce, chociaż może nie dokładnie o coś takiego ci chodziło”.

Pomysły, na które wpada się w stanie nietrzeźwości, rzadko należą do najlepszych, ale Destiny Joyce zupełnie się nie spodziewała, że mogą być aż tak złe.

Kiedy dzień przed walentynkami porzuca ją partner, Destiny żąda sprawiedliwości. Chęć zemsty przyświeca tłamszonej przez lata Joyce do tego stopnia, że decyduje się podjąć pracę u największej konkurencji swojego byłego kochanka ― po tym, jak nietrzeźwa złożyła aplikację na stanowisko asystentki szefa.

Głową ogromnej korporacji, będącej liderem na międzynarodowym rynku finansowym, jest niejaki Oscar Preston. Być może dlatego Destiny nie podejrzewa, że jako prawa ręka człowieka, dla którego była definicją chaosu i którego szczerze nie znosiła, zapomni o zemście, jakiej pragnęła dokonać, i uwikła się w romans wyrosły na wzajemnej niechęci.

W końcu każda reguła ma swój wyjątek. Czasem największy wróg staje się najwierniejszym kochankiem, a nienawiść może się przeistoczyć w bezgraniczną miłość. Jednak nikt nie mówi o tym, co trwa pomiędzy regułą a wyjątkiem. I nikt nie wspomina o tym, że nie każdy jest gotów to przetrwać. Może dlatego nikt nie powiedział Destiny Joyce, jak wiele kłamstw ukrywa Oscar Preston?

“ - Ona wcale nie wygląda na szczypiorek.
- A ty nie wyglądasz na nienormalną, a jesteś”.

Destiny poznajemy w dość okrutnym dla niej momencie - zostawia ją chłopak. Nie powiem, że dziewczynie nie współczuję, bo ten zdziwaczały osobnik dosłownie ją porzucił, ale to nie usprawiedliwia jej ogólnego braku poszanowania innych ludzi.

I wiecie, o ile jej zachowanie w pewnym stopniu mnie bawiło, to niestety granica ‘dobrego smaku’ została w którymś momencie zatarta na tyle, że miałam dość Destiny. Jej roztrzepanie i chaotyczność również mnie dobijały. Z resztą tak samo, jak jej ‘cudowne’ pomysły.
Jednym z nich jest zwyczajne odegranie się na byłym chłopaku - w końcu miał czelność zostawić ją dzień przed walentynkami. I nie byłoby w tym raczej nic niesamowitego, gdyby nie uznała, że idealnym wyjściem będzie zatrudnienie się w firmie, z którą ex Destiny konkuruje. Układa sobie również świetny plan, który zakłada, że uwiedzie jej szefa. Nie wie tylko, że tak właściwie odłoży swoje ustalenia najpierw na rzecz wzajemnej nienawiści, a później - romansu.


Cóż, nie powiem, cała fabuła wydaje się być naprawdę ciekawa, schody pojawiają się jednak, kiedy zajrzy się do środka. Nie jestem w stanie przeżyć głupoty, jaką wykazuje się Destiny oraz tego, jak bardzo nieudolnie Autorka poprowadziła wątek enemies to lovers. Naprawdę, można zrobić to w nieco bardziej ‘przyjemny’ sposób, bez tak strasznie naciąganych obrażanek i przekomarzanek, jak dzieci w przedszkolu.

Przyznam Wam się, że też sporo się śmiałam, ale nie dlatego, że bawiła mnie jakaś sytuacja, a przez to, co mówiła Destiny. No błagam, kto jak nie ona mógł uznać, że Szwajcaria a kraje skandynawskie to jedno i to samo…

Myślę, że książka ma naprawdę wielu zwolenników przez ilość humoru, z jaką się zderzyłam. Ja jednak nie jestem jej fanką, żarty mnie po prostu żenowały i śmiałam się, ale z głupoty. Zamiast faktycznej fabuły, która sama w sobie - pyskata asystentka vs zaborczy i niedostępny prezes - miała potencjał, skupiałam się na nieudanych, wymuszonych kłótniach, które miały w większości być zabawne.
No, nie były.

Zostawiam Was z tą recenzją, dajcie znać, czy znacie tę książkę i co o niej uważacie :))

asia xx

“Before destiny teaches us to lie”, Karolina Szafrańska

@wydawnictwo.beya @editiored
[współpraca reklamowa]

Chryste Panie, co ja przeczytałam… Jedna wielka strata: zarówno mojego czasu, jak i IQ. Przysięgam, że mam dość tej książki, a głównej bohaterki to już w ogóle. Jeden wielki zawód....

Rozwiń

Zwiń

“All roads lead to hell. Między niebem i piekłem”, Gabriela Smusz

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]

Lord Private High School to szkoła dla dzieci bogatych rodziców. Nie obowiązują w niej zasady, jakie panują w innych placówkach. Dekalog Lord ustalili najważniejsi i najbardziej zamożni najbogatsi mieszkańcy Feartown. Ich dzieci miały się do niego stosować, mimo że odbierał im wolność i demolował i tak kruchą młodzieńczą psychikę. Brutalna prawda była bowiem taka, że to liceum niszczyło ludziom życie. Podobnie było w wypadku Joyce Torres. Jednak dziewczyna się nie poddawała. Kiedy tylko nadarzyła się okazja, siedemnastolatka postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i unicestwić instytucję, która sprowadziła ją na samo dno. Dosłownie.
Feartown zmieniło się w piekło na ziemi. W starciu z jego mocami Joy została właściwie sama. Przypadek sprawił, że pomógł jej pewien fantastyczny chłopak o wielkim, lecz popękanym sercu...
Niestety, był to pozorny ratunek, który ostatecznie okazał się zgubą.
TUTAJ WSZYSTKIE DROGI PROWADZĄ DO PIEKŁA…

“Mimo że życie zrobiło ze mnie twardą dziewczynę, były momenty, kiedy ta dziewczyna wcale nie była tak nieczuła, jak by się wydawało. Były chwile, gdy i ona cierpiała. Po swojemu, po cichu, w środku”.

“All roads lead to hell” to naprawdę krótka książka, ale treściwa, i przede wszystkim wartościowa. Czytelnik od początku jest - można powiedzieć - rzucony na głęboką wodę. Główna bohaterka jest w naprawdę beznadziejnym stanie psychicznym, pokusiłabym się o stwierdzenie, że potrzebna jej profesjonalna pomoc.

Joy poznajemy w momencie, w którym jest gorzej, niż po prostu “źle”. Autorka poprowadziła książkę tak, że każde, nawet najdrobniejsze emocje bohaterów, są dla Czytelnika wyczuwalne i nie sposób nie utożsamić się z którymś z nich.

Sam opis oraz okładka - z możliwością wielu interpretacji - niesamowicie mnie zaintrygowały i z czystym sumieniem mogę wam powiedzieć, że cudów i wianków na kiju w tej książce nie znajdziecie. Wiecie dlaczego? Ponieważ “All roads lead to hell. Między niebem i piekłem” jest tak boleśnie prawdziwą książką, że nie ma w niej miejsca na magiczne, wręcz cudowne uzdrowienia, nawrócenia i inne takie.

“Bo może on perfekcyjnie zamaskował wszelkie emocje, ale ja byłam perfekcyjnie pusta. Bo odczuwałam złość, irytację, żal i ból, ale to było nic w porównaniu z tym całym gównem, które w sobie nosiłam. I które mnie zniszczyło”.

Jest po prostu BUM - i nagle znajdujesz się w świecie Joy, bardziej realnym, niż na początku byś podejrzewał.

Mnie osobiście książka bardzo się podobała, wywołała we mnie przede wszystkim mnóstwo uczuć, co najbardziej doceniam. Muszę Wam też powiedzieć o sposobie pisania Gabrieli - jest bowiem naprawdę lekki i przyjemny, mimo dość wrażliwej treści otula jak kocyk podczas czytania.

Polecam Wam od serducha ARLTH, a sama lecę zorientować się co i jak z drugim tomem!

asia xx

“All roads lead to hell. Między niebem i piekłem”, Gabriela Smusz

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]

Lord Private High School to szkoła dla dzieci bogatych rodziców. Nie obowiązują w niej zasady, jakie panują w innych placówkach. Dekalog Lord ustalili najważniejsi i najbardziej zam...

Rozwiń

Zwiń

RECENZJA PATRONACKA

“Noc Upadku”, Magdalena Szponar

@szponarmagda
@wydawnictwonowestrony

[współpraca reklamowa]

Na początku chciałabym podziękować Magdzie za to, że zaufała mi w kwestii swojego FANTASYcznego dziecka, w kwestii nowej odsłony swojej twórczości. Sięgaj gwiazd, moja droga!

“Jej wspomnienia zdawały się zablokowane, jakby nie miała do nich dostępu”.

Zawsze przy patronatach mam tę zagwostkę, że nie wiem, co o książce powiedzieć - tak bardzo mi się podoba, że nie umiem znaleźć na to słów. Jednak nie chcę nigdy zostawiać Was z taką pustą promocją, bez mojej opinii - mimo, że to jasne, że jestem w książce zakochana.

MIŁOŚĆ ZA MIŁOŚĆ.
PRZYJAŹŃ ZA PRZYJAŹŃ.
ŻYCIE ZA ŻYCIE.

Nie wątpię, że opis jest Wam znany - w końcu trąbiłam o “Nocy Upadku” gdzie się dało… Jednak przypomnijmy sobie co nieco o historii naszych zmiennokształtnych.

Pan Niedźwiedziego Starego Pałacu, Rasso, znajduje w lesie kobietę, która - kiedy tylko odzyskuje przytomność w jednej z komnat - posądza go o porwanie. Pozornie biedna, skrzywdzona dziewczyna, okazuje się mieć królewskie maniery, a przede wszystkim stara się być chodzącą tajemnicą. Rasso wyczuwa jej potęgę, dlatego dobiera słowa i czyny tak, by została u jego boku.

W tym samym czasie, w którym kobieta imieniem Valea zdrowieje w Pałacu, świat przyćmiewa nadchodząca wojna i bogini Natura, która daje znać o swoim istnieniu i władzy.

Na horyzoncie pojawia się też Read - Ostatni Smok i dawny przyjaciel Rassa. Stormvoll - noc, podczas której każdy z rodów zyskuje szansę na przedłużenie - zbliża się wielkimi krokami.

Nadchodzi czas wojny, czas upadku świata, jaki dotąd znali nasi Zmienni.

“– A może ty mi powiesz, kim jesteś, bestio? – wyszeptała tym zachrypniętym głosem, który obudził w nim nowe pokłady gniewu i pragnień. – Może powiesz mi, dlaczego mnie porwałeś?! – ryknęła, a w jej oczach stanęły łzy”.

Zacznijmy może od relacji, jakie stworzyła między bohaterami Autorka i w ogóle jak wyglądają ich historie, bo uważam to za element warty uwagi.

(1)Rasso chyba poznajemy najmniej, ale mogę Wam z mojej osobistej analizy powiedzieć, że zdecydowanie bym go nie polubiła. Fakt, uratował Valeę, i bez niego nie byłoby relacji między nią a Ostatnim Smokiem, jednak… niesamowicie mnie drażnił. Oczywiście nie na tyle, bym go chciała uśmiercić, ale wiecie jak jest - jednych bohaterów lubi się bardziej, innych mniej, a ja - cóż, muszę to w końcu oficjalnie przyznać - jestem fanką Read’a.


“Przeszył ich dreszcz, a we wnętrzach rozlało się ciepło. Serca, dotąd zagubione, zaczęły bić jednym rytmem, oddechy się zrównały, a cały świat wydawał się zastygnąć w oczekiwaniu na to, co miało nastąpić”.

Co do naszej przerośniętej jaszczurki - tutaj nie będę się rozpisywać, bo uznacie mnie za jakąś psychiczną (jeszcze wyjdzie, że mam obsesję na punkcie fikcyjnego bohatera, w dodatku zmiennego, i dopiero będzie…). Musicie wiedzieć, że ich relacja - ich, czyli Read’a i Valei - jest na swój sposób wyjątkowa i czytając aż czuć te przeskakujące między nimi iskry pożądania. Nie wiem, jak Magda to zrobiła, ale cóż… Nic nie poradzę na takie efekty specjalne!

Sama Valea jest naprawdę rozdartą dziewczyną, niewiele o niej na początku wiemy. Wydaje się być niepewna siebie, zagubiona… Aż w końcu pokazuje swoje prawdziwe oblicze, niejednokrotnie wykazuje się odwagą i oddaniem. Jest też zdecydowanie wrażliwa, jednak przy tym wszystkim nie umie znaleźć dla siebie miejsca; czuje, jakby była niepasującym elementem, niepotrzebnym. Los decyduje za nią, a właściwie pozostawia ją przy rozdartych uczuciach między smokiem a niedźwiedziem i mówi “radź sobie, Królowo Cieni”.
Nie chcę Wam zdradzać więcej, bo po co mielibyście czytać w takim wypadku książkę, jednak musicie wiedzieć, że ogień Ostatniego Smoka zapłonie również w Valei…

(2)“Jego królestwo było królestwem popiołów, pustki i samotności. Nie miał niczego, o co chciałby toczyć bój. Choć nie... Teraz, miał wszystko. I to wszystko stało właśnie przed nim, unosząc dumnie podbródek”.

Patrząc na całą fabułę, mogę powiedzieć Wam jedno: nie sposób przewidzieć, co będzie na kolejnej stronie. Naprawdę. Jednocześnie Autorka napisała tę książkę tak, że nie można się pogubić.

Sam fakt, jak dopracowany jest środek książki, mapka, bestiariusz.. Totalny podziw, moja artystyczna dusza rozpływa się nad tym pięknem.


Cóż, to tyle ode mnie, dajcie znać, czy wrzuciliście “Noc Upadku” na swoje półki na Legimi albo czy zamówiliście papierowe egzemplarze. Chętnie dowiem się, co Wy myślicie o tej książce i czy Was pochłonął ten fantastyczny świat tak, jak mnie.

asia xx

RECENZJA PATRONACKA

“Noc Upadku”, Magdalena Szponar

@szponarmagda
@wydawnictwonowestrony

[współpraca reklamowa]

Na początku chciałabym podziękować Magdzie za to, że zaufała mi w kwestii swojego FANTASYcznego dziecka, w kwestii nowej odsłony swojej twórczości. Sięgaj gwiazd, moja drog...

Rozwiń

Zwiń

“Wiccańskie Kredo. Znak i Omen”, Marah Woolf
@wydawnictwojaguar

[współpraca reklamowa]

“Zatajanie prawdy nie musi być od razu równoznaczne z kłamstwem”.

Jeśli mam być z Wami szczera, to gdybym tylko mogła, to przeczytałabym tę książkę na raz, bez jakiejkolwiek przerwy. Jednak fantastyka ma to do siebie, że naprawdę męczy głowę przez ilość faktów, przyswojenie nowych, niekoniecznie realnych zdarzeń.


Ponad dwanaście lat temu zamordowano rodzinę Valei i od tego czasu dziewczyna żyje z dala od Ardealu. Nie można jednak skłamać, że przyzwyczaiła się do pzoornie nowej rzeczywistości, w której przecież trwa już tyle czasu - bo tak nie jest, Valea stale pragnie wrócić do ojczyzny i zrozumieć, co wydarzyło się tej ciężkiej dla niej nocy. Nocy, która odebrała jej wszystkich, których kochała.

Dziewczyna posiada wyjątkowy dar - widzi wspomnienia innych, również zmarłych osób, co jej dziadek chce perfidnie wykorzystać pod pretekstem sprowadzenia jej do zamku w akcie tęsknoty. Valea jednak dociera do smutnej prawdy - ma być po prostu przydatnym narzędziem, by wiadome było, co stało się z zamordowaną wiccanką.

Nie jest jednak świadoma, że spirala kłamstw, w jakiej się nieświadomie znalazła, jest tak ogromna. To poplątana sieć intryg, oparta przede wszystkim na wojnie trwającej od wieków pomiędzy wiccanami, strzygami i królową czarownic.

Wiadome jest jedno: zakończona zostanie, kiedy dwa z trzech ludów przestaną istnieć.

“Nie składaj obietnic, których nie będziesz mogła dotrzymać”.

Średnio wiem, co miałabym Wam powiedzieć, bo moja reakcja na tę książkę to jedno wielkie “WOW”, naprawdę. To, jakie postaci, tło stworzyła autorka - zdecydowanie godne podziwu. Sama historia jest skomplikowana i wielowątkowa, jak to często fantastyka, jednak styl pisania autorki i to, że skupia się ona na przedstawieniu czytelnikowi wymyślonego świata w dokładny sposób, wyklucza możliwość pogubienia się. Fakt faktem, że czytanie wymaga skupienia, ale czego się nie robi dla poznania tajemnic i ukrywanych krzywd?

Zapytacie: kim jest Valea? Gdybym miała określić ją jednym słowem, to powiedziałabym, że jest popychadłem. I może Wam się to wydawać dziwne, ale gdy patrzę na to, jak rodzina przerzuca ją z rąk do rąk, jak los kręci jej życiową ścieżką, to aż mi jej szkoda. Choć tylko w połowie, bo gdy patrzę na to z drugiej strony, to gdyby nie to, ta historia nie byłaby t ą h i s t o r i ą.

“Cuda zdarzają się tylko wtedy, jeśli nie porzuci się nadziei”.

“Znak i Omen” to przede wszystkim opowieść o tym, co chęć posiadania magii robi z istotami świata Valei. Razem z dziewczyną i stworzeniami, które może określić w międzyczasie przyjaciółmi odkrywamy wszystkie mroczne zakamarki zarówno zamku Caraiman, jak i innych, również pozornie bez wad.

W tle mamy również wątek romantyczny, który dodaje uroku całej opowieści. Niecierpliwie czekam na rozwinięcie zarówno jego, jak i reszty wydarzeń, bo po pierwszej części odczuwam ogromny niedosyt i jestem gotowa poświęcić trzy razy więcej czasu na czytanie zagranicznej wersji “Wiccańskiego Kredo”.

Dajcie znać, czy macie na swojej półce książki fantastyczne i jeśli tak, to czy wśród nich macie może “Znak i Omen”.

asia xx

“Wiccańskie Kredo. Znak i Omen”, Marah Woolf
@wydawnictwojaguar

[współpraca reklamowa]

“Zatajanie prawdy nie musi być od razu równoznaczne z kłamstwem”.

Jeśli mam być z Wami szczera, to gdybym tylko mogła, to przeczytałabym tę książkę na raz, bez jakiejkolwiek przerwy. Jednak fantastyk...

Rozwiń

Zwiń

"Każdy Rok Tommy'ego Llewellyna", Michael Thompson

[współpraca reklamowa]
@wydawnictwoale

"Każdy Rok Tommy'ego Llewellyna" to fascynująca podróż przez życie chłopaka, którego pamięć społeczna trwa jedynie przez 365 dni. Michael Thompson w tej niezwykłej powieści rzuca światło na temat tożsamości, miłości i znaczenia naszych relacji z innymi.

“Tak wyglądało całe jego życie: tracił każdego, kogo znał, i wszystko, czego doświadczył”.

Pierwsze, co wpadło mi na myśl, gdy przeczytałam opis książki, to że będzie to powielenie “7 razy dziś”, które szczerze uwielbiałam. Jednak tam spotykamy się z dziewczyną, która kilka razy przeżywa ten sam dzień, dzień swojej śmierci, a tutaj mamy ideę chłopaka, który jest zapomniany przez wszystkich co roku. Jest wymazywany z pamięci, życia - tak, jakby nigdy nie istniał. Autor zręcznie prowadzi czytelnika przez codzienne życie Tommy'ego, pokazując, jakie wyzwania musi stawiać każdego roku, aby utrzymać związek z otaczającym go światem. Ta nieustanna walka o to, by zostać zapamiętanym, jest nie tylko porywającą fabułą, ale również głębokim przypomnieniem o naszej ludzkiej potrzebie przynależności i akceptacji.

“Ludzie mnie nie pamiętają. Nie tylko niektórzy. Wszyscy o mnie zapominają. Dzieje się to co rok, tego samego dnia. Jakbym wcześniej nie istniał. Muszę wszystko zaczynać od nowa. Jednego dnia mogę się z kimś przyjaźnić, a już następnego ta osoba nie ma pojęcia, kim jestem. Staję się dla niej obcym człowiekiem”.

Główny bohater, Tommy Llewellyn, jest postacią, z którą łatwo się utożsamić. Jego siła woli i determinacja, pomimo nieustającej amnezji społecznej, sprawiają, że czytelnik trzyma kciuki za jego sukces. Tommy to postać, która ewoluuje na naszych oczach, ucząc nas, że to, kim jesteśmy, nie zależy tylko od naszej pamięci społecznej, ale także od naszych działań i relacji z innymi.

“Kocham cię i chcę, żebyś pamiętała mnie po piątym stycznia”.

Miłość odgrywa kluczową rolę w tej opowieści, a romans Tommy'ego jest sercem książki. Widząc, jak nasz bohater zakochuje się i stara się przekonać ukochaną o swoich uczuciach, odczuwamy zarówno radość, jak i napięcie. To piękne przesłanie o sile miłości, która potrafi pokonać nawet największe przeciwności.

Jednym z największych atutów tej książki są również jej głębokie refleksje nad naturą ludzkiej pamięci i tożsamości. Autor nie tylko zapewnia czytelnikowi wciągającą fabułę, ale również skłania go do refleksji nad własnym życiem i relacjami z innymi. Czytelnik zostaje zainspirowany do zastanowienia się, co tak naprawdę definiuje naszą tożsamość i jakie są wartości, które naprawdę się liczą.

“Carey, kocham cię od dzieciństwa. Co roku zmieniało się całe moje życie, ale ty… ty pozostawałaś taka sama. Właściwie może nie ty, tylko to, co do ciebie czuję”.

Styl pisarski Michaela Thompsona jest przyjemny i przystępny, co sprawia, że książkę czyta się z zainteresowaniem od pierwszej do ostatniej strony, a przede wszystkim - naprawdę szybko. Autor potrafi zgrabnie balansować między momentami humorystycznymi a poważnymi, co dodaje narracji różnorodności i głębi. Fabuła jest jednocześnie zwięzła i treściwa - na tyle, by wiedzieć, co się dzieje, ale człowiek się przy tym nie gubi.

Podsumowując, "Każdy Rok Tommy'ego Llewellyna" to niezwykła opowieść o walce o pamięć i tożsamość, o sile miłości i znaczeniu naszych relacji z innymi. Michael Thompson stworzył nie tylko wciągającą fabułę, ale również głębokie przesłanie, które pozostaje z czytelnikiem jeszcze długo po zakończeniu lektury. To książka, którą polecam każdemu, kto poszukuje inspirującej i emocjonującej historii, która poruszy zarówno serce, jak i umysł.

asia xx

"Każdy Rok Tommy'ego Llewellyna", Michael Thompson

[współpraca reklamowa]
@wydawnictwoale

"Każdy Rok Tommy'ego Llewellyna" to fascynująca podróż przez życie chłopaka, którego pamięć społeczna trwa jedynie przez 365 dni. Michael Thompson w tej niezwykłej powieści rzuca światło na temat t...

Rozwiń

Zwiń

“Dunbridge Academy. Na zawsze twoja”, Sarah Sprinz

ograniczenie wiekowe: 16+

“ - Jesteś w niej zakochany? [...]
Nie wiem, co to miłość. Znam tylko pragnienie bycia dostrzeżonym przez kogoś, a to nie ma z zakochaniem nic wspólnego. Nie ma się co zastanawiać, lecz ja jednak się waham.
- Ona mnie zraniła, więc to boli, ale… Nie jestem w niej zakochany - mówię w końcu. - I nigdy nie byłem. Wydaje mi się, że zakochanie to coś więcej. I teraz też nie kłamię”.

[współpraca reklamowa]
@moondrive.books

“Na zawsze twoja” to już trzecia książka z serii “Dunbridge Academy” i powiem Wam, że trzymając ją w rękach, jest mi dosłownie przykro, że to koniec tej historii. Tak przywiązałam się do naszych uczniów, że ciężko mi uwierzyć, że to permanentne rozstanie…

Główna bohaterka, Olive, pokonuje naprawdę wiele przeszkód - od uszczerbku na zdrowiu aż po rozpad małżeństwa swoich rodziców.. Nie ma lekko. Do tego musi mierzyć się z rozstaniem z przyjaciółmi - przez pożar i późniejszy pobyt w szpitalu miała naprawdę wiele zaległości, co skłoniło jej rodziców do pozostawienia córki w jedenastej klasie. Ciężko jest się jej z tym pogodzić, ale żyje nadzieją, że za kilka tygodni, kiedy skończy osiemnaście lat, znów będzie w klasie z przyjaciółmi. Sprinz wspaniale ukazuje jej dojrzewanie, prezentując jej wewnętrzne rozterki i zmiany, które zachodzą w jej życiu. Olive, choć pozornie była main character, teraz staje się naprawdę pewna siebie i zdecydowana, co sprawia, że czytelnik może z łatwością związać się z jej postacią i śledzić jej rozterki. W poprzednich częściach jej postać wtopiona była w tło i jedynym słowem, jakim można ją było wtedy opisać, było “buntowniczka”. Bo Olive głównie to robiła - sprzeciwiała się wszelkim ustaleniom czy normom, chciała mieć własne zdanie i sama o sobie decydować. Tyle o niej wiedzieliśmy. Dopiero teraz ukazane zostało, jak złożoną postacią jest i ile ma sobą do zaoferowania poza “hej, jestem Olive i z góry cię nie znoszę, więc zachowaj dwa metry odstępu”.

Autorka skupia się też na tym, by pokazać, jak bardzo potrzebni są w naszym życiu przyjaciele. W życiu naszych bohaterów dzieje się naprawdę dużo, więc to, że są dla siebie wsparciem, czyni ich naprawdę silnymi osobami. Sprinz pokazuje też, jak ważne jest wsparcie i zrozumienie w relacjach między przyjaciółmi, ale i posiadanie własnych poglądów, co sprawia, że ta seria jest niesamowicie autentyczna i przede wszystkim - gra na emocjach.

Kolejnym wątkiem, który zdecydowanie wart jest naszej uwagi, to rozwijająca się relacja Olive i Colina. Olive staje przed trudnymi wyborami i dylematami związanymi z uczuciami do chłopaka. Sprinz umiejętnie balansuje między momentami napięcia a delikatnością, tworząc historię miłosną, która porusza serca czytelników (przynajmniej moje poruszyła, może dlatego, że mam słabość do enemies to lovers).

Mam też wrażenie, że w tym tomie działo się więcej, niż w poprzednich, mimo że objętościowo są podobne. Akcja rozwija się dość dynamicznie, ale ma możliwości, by czytelnik pogubił się w wydarzeniach. Dla niektórych minusem może być to, że część wydarzeń jest przewidywalna, jednak mi to nie przeszkadzało.

Zdecydowanie polecam Wam tę serię, bo cała ma w sobie kilka istotnych wątków, przemyśleń głównych bohaterów, które są na tyle realne i świadomie opisane, że mają odzwierciedlenie w naszym życiu albo życiu bliskich nam osób

asia xx

PS. Jeśli jeszcze Was nie przekonałam do przeczytania “Dunbridge Academy” to koniecznie zajrzyjcie na stronę https://dunbridgeacademy.pl/, by dowiedzieć się więcej zarówno o bohaterach, jak i słynnej szkole.

“Dunbridge Academy. Na zawsze twoja”, Sarah Sprinz

ograniczenie wiekowe: 16+

“ - Jesteś w niej zakochany? [...]
Nie wiem, co to miłość. Znam tylko pragnienie bycia dostrzeżonym przez kogoś, a to nie ma z zakochaniem nic wspólnego. Nie ma się co zastanawiać, lecz ja jednak się waham.
- On...

Rozwiń

Zwiń