Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugi tom "Dożywocia" nie zawiódł mnie ani jednym zdaniem, żadną przydawką ani postacią. Barwna, kolorowa, śmieszna i jak zwykle obowiązkowo poprawiająca humor. Książkę powinni przepisywać jako lek na jesienną depresję oraz złe samopoczucie. A kilka cytatów z książki już krąży wśród moich znajomych - przyjęły się samoistnie.
Gorąco polecam!

Drugi tom "Dożywocia" nie zawiódł mnie ani jednym zdaniem, żadną przydawką ani postacią. Barwna, kolorowa, śmieszna i jak zwykle obowiązkowo poprawiająca humor. Książkę powinni przepisywać jako lek na jesienną depresję oraz złe samopoczucie. A kilka cytatów z książki już krąży wśród moich znajomych - przyjęły się samoistnie.
Gorąco polecam!

Pierwsze opowiadanie dobre, fabuła i pomysł bardzo dobre, ale drugiej części już czegoś brakło. Mam nadzieję, że wymuszone to było koniecznością przedstawienia nowej postaci a nie brakiem pomysłu. Tu też pojawia się Dora - ale nie jestem pewna czy to dobry zabieg, osoby które znają Ti, sporo rzeczy rozumieją, a Ci którzy sięgają po tę serię pierwszy raz mogą czuć się zdezorientowani pojawieniem się tej postaci. Ale pomijając te niuanse, czyta się dobrze, humor sympatyczny a pierwsze opowiadanie ma bardzo intrygującą fabułę.

Pierwsze opowiadanie dobre, fabuła i pomysł bardzo dobre, ale drugiej części już czegoś brakło. Mam nadzieję, że wymuszone to było koniecznością przedstawienia nowej postaci a nie brakiem pomysłu. Tu też pojawia się Dora - ale nie jestem pewna czy to dobry zabieg, osoby które znają Ti, sporo rzeczy rozumieją, a Ci którzy sięgają po tę serię pierwszy raz mogą czuć się...

Kolejna książka o Mordimerze, którą pewnie za parę dni zapomnę.
Schemat ten sam, uniżony sługa ten sam. Może coś ruszy w końcu do przodu ta historia?

Kolejna książka o Mordimerze, którą pewnie za parę dni zapomnę.
Schemat ten sam, uniżony sługa ten sam. Może coś ruszy w końcu do przodu ta historia?