Córka Robrojka

To chyba najśmieszniejsza część Jeżycjady.
Mimo kłopotów finansowych i lokalowych Robrojka i jego 16-letniej córki Belli.
Monologi Idy z jej synkiem Ignasiem skrzą humorem, a szczególnie jego tajemnicze milczenie, które stosuje tylko wobec gadatliwej matki.
Do tego rodząca się relacja pomiędzy Bellą i Przeszczepem obfituje w zabawne sytuacje i dialogi, gdyż ci są różni jak ogień i woda.
Do Jeżycjady mam ogromny sentyment, bo pomimo upływających lat, zmieniających się czasów i okoliczności, tu zawsze najbardziej liczy się dobro i pomoc innym. Na szczęście są jeszcze na świecie ludzie, dla których są rzeczy ważniejsze niż pieniądze i kariera.
Polecam z uśmiechem na ustach.

To chyba najśmieszniejsza część Jeżycjady.
Mimo kłopotów finansowych i lokalowych Robrojka i jego 16-letniej córki Belli.
Monologi Idy z jej synkiem Ignasiem skrzą humorem, a szczególnie jego tajemnicze milczenie, które stosuje tylko wobec gadatliwej matki.
Do tego rodząca się relacja pomiędzy Bellą i Przeszczepem obfituje w zabawne sytuacje i dialogi, gdyż ci są różni jak...

Miła część, chociaż przyznaję, że nie jest jedną z moich ulubionych. Pokazuje jednak, tak jak cała Jeżycjada, że dobro i pomoc innym są ważniejsze niż pieniądze i kariera. To bliskie mi spojrzenie. Natalia jest tutaj wyjątkowo urocza, a Idę ciekawie obserwuje się w nowej funkcji - mamy małego Józinka. Miło powitać znów Robrojka w progach Borejków. Ciekawie śledzi się szalone przygody jego córki Belli z przedziwnym Przeszczepem.

Miła część, chociaż przyznaję, że nie jest jedną z moich ulubionych. Pokazuje jednak, tak jak cała Jeżycjada, że dobro i pomoc innym są ważniejsze niż pieniądze i kariera. To bliskie mi spojrzenie. Natalia jest tutaj wyjątkowo urocza, a Idę ciekawie obserwuje się w nowej funkcji - mamy małego Józinka. Miło powitać znów Robrojka w progach Borejków. Ciekawie śledzi się...

Przeczytałam ją kilka m-cy po Kłamczusze. Nawet nie poznałam, że to sama seria pisana pisana przez tą samą autorkę. Różnica ogromna. Do tej pory pamiętam jak mnie Ida denerwowała tym swoim gadaniem do Józinka.

Przeczytałam ją kilka m-cy po Kłamczusze. Nawet nie poznałam, że to sama seria pisana pisana przez tą samą autorkę. Różnica ogromna. Do tej pory pamiętam jak mnie Ida denerwowała tym swoim gadaniem do Józinka.

Główną bohaterką tej historii jest córka Robrojka, nazywana też czasami Bellą. Bella wprowadza się do nowego domu, chociaż jej tata nie jest zbyt bogaty. Bella poznaje Czarka, chłopaka, który uwielbia róże. Prawdę mówiąc ten tom podobał mi się mniej niż inne.

Główną bohaterką tej historii jest córka Robrojka, nazywana też czasami Bellą. Bella wprowadza się do nowego domu, chociaż jej tata nie jest zbyt bogaty. Bella poznaje Czarka, chłopaka, który uwielbia róże. Prawdę mówiąc ten tom podobał mi się mniej niż inne.

Nie jestem obiektowna jeśli idzie o Jeżycjadę. Jest to moja literacka miłość bez dwóch zdań. Mogę za to napisać za co lubię właśnie tę część. Przede wszystkim za wyjątkową więź ojciec-córka, za Robrojka, który jest uosobieniem dobra, za Bellę, która potrafi użyć każdego znanego majsterkowiczom narzędzia i oczywiście za Józinka, który godnie znosi monologi matki.

Nie jestem obiektowna jeśli idzie o Jeżycjadę. Jest to moja literacka miłość bez dwóch zdań. Mogę za to napisać za co lubię właśnie tę część. Przede wszystkim za wyjątkową więź ojciec-córka, za Robrojka, który jest uosobieniem dobra, za Bellę, która potrafi użyć każdego znanego majsterkowiczom narzędzia i oczywiście za Józinka, który godnie znosi monologi matki.

Całkiem, całkiem.

Całkiem, całkiem.

Dalsze losy Robrojka. Po 16 latach wraca do Poznania z Łodzi, gdzie życie mu się nie bardzo ułożyło - stracił pracę, popadł w długi. Poznajemy Robrojka z innej strony - w roli opiekuńczego ojca, samotnie wychowującego córkę, Bellę. Bella nie jest typową nastolatką, oj nie! Umie naprawić maszynę do szycia, stukające rury w mieszkaniu, pomalować ściany i wiele innych rzeczy, których nauczył ją tata.
Książka zabawna, pełna sympatycznego humoru (monologi Idy podczas spacerów z Józinkiem!), zwrotów akcji oraz oczywiście ciepłego domu Borejków, którego nie mogło zabraknąć i w tej części.

Dalsze losy Robrojka. Po 16 latach wraca do Poznania z Łodzi, gdzie życie mu się nie bardzo ułożyło - stracił pracę, popadł w długi. Poznajemy Robrojka z innej strony - w roli opiekuńczego ojca, samotnie wychowującego córkę, Bellę. Bella nie jest typową nastolatką, oj nie! Umie naprawić maszynę do szycia, stukające rury w mieszkaniu, pomalować ściany i wiele innych rzeczy,...

Ostatnio bardzo modne są retellingi baśni. Tendencję tę zauważyć można zarówno w świecie literackim (powieści na kanwie bardziej i mniej znanych baśni jest w bród), jak i w kinematografii (wszystkie disneyowskie filmy live action, których ilość staje się już dosyć męcząca). Powieść, którą dzisiaj Wam zaprezentuję, także jest retellingiem baśni. Jest ona tym bardziej warta zauważenia, że nie powstała na fali mody na takie motywy, lecz jeszcze w latach 90.

Bella Rojek przeprowadza się wraz z ojcem Robertem do Poznania. Ich sytuacja jest bardzo ciężka - mężczyzna jest bankrutem (oszukał go wspólnik), godzi się więc na zamieszkanie w budynku gospodarczym na posesji dawnego kolegi po fachu. Bella nawiązuje zaś nić porozumienia z synem gospodarzy, Cezarym Majchrzakiem. Nie jest to jednak więź łatwa - Czarek jest wybuchowy i nieodpowiedzialny, cały czas wpada na głupie pomysły, mierzy się też z kompleksami na punkcie swojego wyglądu.

Autorka wielokrotnie w tekście odwołuje się do baśni o Pięknej i Bestii. Nawiązania są subtelne - chodzi o podobny z grubsza motyw (ładna dziewczyna i brzydki chłopak plus róże), a nie o to, by bohaterowie robili dokładnie to samo, co w baśni. Wyszło to całkiem zgrabnie. To taki lekki powiew świeżości w serii - nowi bohaterowie zaklęci w baśniowym motywie, a dookoła nich postaci z poprzednich tomów.

Nie powiedziałabym jednak, że to wątek romantyczny jest w tej powieści najważniejszy. O wiele bardziej znacząco wybrzmiała dla mnie relacja między Bellą a jej ojcem - relacja oparta na wzajemnym zaufaniu, poddana próbie. W całej "Jeżycjadzie" nie ma drugiego podobnego wątku - akcentuje się komunikację między córkami a matkami, a ojcowie są zazwyczaj gdzieś w tle (nie przejmują się zbytnio sprawami dzieci lub też uciekają od obowiązków rodzicielskich, względnie dzieci nie rozumieją, jak Mamert). Tymczasem w "Córce Robrojka" mamy postać samotnego ojca, który chciałby zrobić dla córeczki wszystko, a ona niezbyt lubi takie sentymenty. W tej powieści ojca i córkę łączy bardzo silna więź, która także zostaje poddana próbie.

Książka ta ma jednak trzy minusy - pierwszym jest to, że akcja dzieje się... za wcześnie. "Córka Robrojka" powinna powstać, ale parę lat później - autorka niestety nie obliczyła wieku głównych bohaterów (albo machnęła na to ręką) - wychodzi na to, że Bella urodziła się jeszcze, kiedy Robert był w liceum i latał za Anielą. Po drugie, Robert wygląda na ilustracjach nie na trzydzieści cztery lata, lecz na sześćdziesiąt. Po trzecie, "Córka Robrojka" to właśnie ten tom, od którego zaczęła denerwować mnie postać Ignacego Borejki. Wszystko przez scenę, w której pan ten pyta, gdzie Gabrysia i dostaje odpowiedź, że poszła z Grzegorzem pomóc młodej parze (co było raczej oczywiste, skoro jest żoną ojca panny młodej). I to jeszcze mi się podobało, bo Ignacy jest tu taki sam, jak w poprzednich tomach, czyli niezbyt ogarnia, co się dookoła niego dzieje. Lecz potem następuje zgrzyt. Zamiast odpowiedzieć (co by było w jego stylu) "ach tak, no przecież" i zatonąć na powrót w lekturze, a nawet rzucić na odchodne jakąś łacińską sentencją, pan Borejko burzy się, że jemu nie trzeba przypominać o tym, iż jest wesele, bo on dobrze o tym pamięta. Czemu więc zadał takie głupie pytanie?

Gdy się jednak przymknie oko na problemy z wiekiem i wyglądem bohaterów (a trzeba to zrobić, bo są oni bohaterami głównymi) i na postać Ignacego Borejki (tu trzeba będzie przymykać oko coraz częściej w następnych tomach, aż wreszcie czytelnik zacznie maniakalnie mrugać co parę stron), to jest to bardzo ciepła i przyjemna powieść. A co ciekawsze - nieco inna niż pozostałe z tej serii.

http://arnikaczyta.blogspot.com/2021/10/piekna-i-bestia-we-wspoczesnej-wersji.html

Ostatnio bardzo modne są retellingi baśni. Tendencję tę zauważyć można zarówno w świecie literackim (powieści na kanwie bardziej i mniej znanych baśni jest w bród), jak i w kinematografii (wszystkie disneyowskie filmy live action, których ilość staje się już dosyć męcząca). Powieść, którą dzisiaj Wam zaprezentuję, także jest retellingiem baśni. Jest ona tym bardziej warta...

Przyzwoita młodzieżówka, ale do przeczytania i zapomnienia.

Przyzwoita młodzieżówka, ale do przeczytania i zapomnienia.

MIły powrót do młodych lat.

MIły powrót do młodych lat.