Litr ciekłego ołowiu

Książka napisana dobrze, ale opowiadania o niczym.

Książka napisana dobrze, ale opowiadania o niczym.

Pokaż mimo to

Jedno opowiadanie mocno słabe, reszta trzyma znany poziom. Idealna lekka literatura.

Jedno opowiadanie mocno słabe, reszta trzyma znany poziom. Idealna lekka literatura.

Pokaż mimo to

Opowiadania "Harcerka" nie dałem rady doczytać.

Opowiadania "Harcerka" nie dałem rady doczytać.

Pokaż mimo to

To po prostu nie było coś dla mnie. Od razu zaznaczę, że to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora. Styl pisania był raczej osobliwy, a opowiadania takie średnie( chociaż dwa z nich naprawdę przypadły mi do gustu). Raczej nie widzę siebie sięgającej po inne jego książki w przyszłości.

To po prostu nie było coś dla mnie. Od razu zaznaczę, że to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora. Styl pisania był raczej osobliwy, a opowiadania takie średnie( chociaż dwa z nich naprawdę przypadły mi do gustu). Raczej nie widzę siebie sięgającej po inne jego książki w przyszłości.

Pokaż mimo to

Przyznam, że powoli staję się fanem twórczości Andrzeja Pilipiuka. Zacząłem, jak może większość, od cyklu o Wędrowyczu, jednak zdecydowanie nie polecam się nim sugerować ani tym bardzie na nim poprzestać. Oto w „Litrze ciekłego ołowiu” mamy zbiór opowiadań, których najczęstszym bohaterem jest Robert Storm, antykwariusz ze skłonnościami do wikłania się w dziwne i niesamowite historie. Wraca też doktor Skórzewski, znany już z kart innych pozycji tego autora. Krótka forma jest atrakcyjna, ponieważ nie nuży. Akcja postępuje wartko (bo musi), zakończenia bywają niespodziewane (ale są! w przeciwieństwie np. do recenzowanych przeze mnie opowiadań Ziemiańskiego), a całość napisana jest naprawdę świetnym, bogatym, pięknym językiem (nie zawsze można dziś na to liczyć). Nie znajdziemy tu chropawych słów czy sztampowych sformułowań, z każdej strony wyziera natomiast Stormowa (a niewątpliwie Pilipiukowa) tęsknota za „Starym i Sprawdzonym, bo z Historią”, za przedmiotami z duszą, za nikomu z pozoru niepotrzebną wiedzą. Tytułowy „Litr ciekłego ołowiu” na przykład wprowadza nas w światek przedwojennych zecerów, drukarzy; w „Cieniach” odbija się szacunek do Marszałka, a w „Czerwiu” niemal unoszą się tumany włosów rwanych z głowy na myśl o zaginionych na zawsze dziełach sztuki.

W każdym niemal opowiadaniu (może poza tytułowym) znajduje się też mały pierwiastek niesamowitości. Być może to on przekształca sprawnie pisane opowieści w naprawdę wciągające historie, mimo wszystko umocowane jednak w rzeczywistości. Jedynie w „Hamaku” Pilipiuk całkowicie puszcza wodze fantazji, snując nieprawdopodobną opowieść o twistach czasoprzestrzeni w warszawskich ogrodach; w „Harcerce” przedstawia znów świat po zagładzie, w którym Polska powraca bez mała do czasów udzielnych księstw skupionych wokół lokalnych metropolii. Każde z opowiadań ujawnia wielką sprawność i pomysłowość autora w wyborze tematów. Z całą pewnością sięgnę po więcej.

Przyznam, że powoli staję się fanem twórczości Andrzeja Pilipiuka. Zacząłem, jak może większość, od cyklu o Wędrowyczu, jednak zdecydowanie nie polecam się nim sugerować ani tym bardzie na nim poprzestać. Oto w „Litrze ciekłego ołowiu” mamy zbiór opowiadań, których najczęstszym bohaterem jest Robert Storm, antykwariusz ze skłonnościami do wikłania się w dziwne i niesamowite...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

zakończyłem tą książką cykl opowiadń Pilipiuka, podobała mi się, z resztą tak samo jak reszta. To co odróżnia tego autora to lekkość pisania. Poza tym jest i zabawnie i groźnie, a opowieść z pomarańczarnią powaliła mnie na łopatki. Polecam.

zakończyłem tą książką cykl opowiadń Pilipiuka, podobała mi się, z resztą tak samo jak reszta. To co odróżnia tego autora to lekkość pisania. Poza tym jest i zabawnie i groźnie, a opowieść z pomarańczarnią powaliła mnie na łopatki. Polecam.

Pokaż mimo to

Najbardziej przypadł mi do gustu "Hamak" - ciąg dalszy opowiadania "Staw" za zbioru "Aparatus". Na drugie miejsce zasłużył moim zdaniem "Czuhajster", inspirowany ukraińskim folklorem. Natomiast opowiadanie postapo "Harcerka" jakoś mnie nie przekonało, choć to przecież mój ulubiony gatunek. Tytułowy "Litr ciekłego ołowiu" był jak dla mnie dziwny (nie rozumiem: dlaczego ta drukarnia była tajna?). W opowiadaniach o Robercie Stormie na pierwszy plan wybija się bezgraniczne uwielbienie bohatera dla starych przedmiotów. Ponieważ sama nie mam takich zainteresowań, momentami trudno jest mi zrozumieć tę postać. A już zupełnie powaliło mnie zdanie: "Nie rozumiem, jak można nie interesować się filatelistyką, ale cóż, każdy ma jakieś drobne dziwactwa." ^_^

Najbardziej przypadł mi do gustu "Hamak" - ciąg dalszy opowiadania "Staw" za zbioru "Aparatus". Na drugie miejsce zasłużył moim zdaniem "Czuhajster", inspirowany ukraińskim folklorem. Natomiast opowiadanie postapo "Harcerka" jakoś mnie nie przekonało, choć to przecież mój ulubiony gatunek. Tytułowy "Litr ciekłego ołowiu" był jak dla mnie dziwny (nie rozumiem: dlaczego ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Spodobał mi się styl krótkich historii. Mimo to i tak można przywiązać się do głównego bohatera.

Spodobał mi się styl krótkich historii. Mimo to i tak można przywiązać się do głównego bohatera.

Pokaż mimo to

Ajajaj już nawet nie mam co pisać o tych zbiorach opowiadań- w zasadzie za każdym razem odczuwam to samo, w każdej jest opowiadanie, które mocno wbije mi się w pamięć i zrobi na mnie ogromne wrażenie- w tym wypadku był to tytułowy "Litr ciekłego ołowiu" i szczególnie końcówka, gdzie młody chłopiec podaje Stormowi gazetę- unikalną, drukowaną w starym stylu, której będzie otrzymywał dożywotnią prenumeratę. Z pewnego powodu, nad którym nie będę się tu rozwodzić, do tej pory stoi mi przed oczami to, jak Robert zamartwia się nad swoim związkiem z Martą, a następnie otrzymuje coś z przeszłości- ze świata w którym się odnajduje lepiej niż w tym w którym żyje.

Ajajaj już nawet nie mam co pisać o tych zbiorach opowiadań- w zasadzie za każdym razem odczuwam to samo, w każdej jest opowiadanie, które mocno wbije mi się w pamięć i zrobi na mnie ogromne wrażenie- w tym wypadku był to tytułowy "Litr ciekłego ołowiu" i szczególnie końcówka, gdzie młody chłopiec podaje Stormowi gazetę- unikalną, drukowaną w starym stylu, której będzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nic nowego ani odkrywczego nie napiszę, jeżeli stwierdzę, że p. Pilipiuka czyta się po prostu przyjemnie. Opowiadania, pomimo swojej tajemniczości budzą wiele sympatii. Na końcu zazwyczaj wygrywają ci dobrzy, więc czuje się satysfakcję. Nie zawodzi.

Nic nowego ani odkrywczego nie napiszę, jeżeli stwierdzę, że p. Pilipiuka czyta się po prostu przyjemnie. Opowiadania, pomimo swojej tajemniczości budzą wiele sympatii. Na końcu zazwyczaj wygrywają ci dobrzy, więc czuje się satysfakcję. Nie zawodzi.

Pokaż mimo to