Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam ambiwalentne uczucia co do przedstawienia odmiennych kultur.

Mam ambiwalentne uczucia co do przedstawienia odmiennych kultur.

Akcja zajmuje około tygodnia, choć głowy nie dam. To się nazywa tempo planowania strategii.

Akcja zajmuje około tygodnia, choć głowy nie dam. To się nazywa tempo planowania strategii.

Złośliwe przytyki nadają nieco kolorytu postaciom. Nie wiem, w którym wieku upowszechniło się użycie latarni magicznej, ale widać tu nastąpiło to bardzo wcześnie.

Złośliwe przytyki nadają nieco kolorytu postaciom. Nie wiem, w którym wieku upowszechniło się użycie latarni magicznej, ale widać tu nastąpiło to bardzo wcześnie.

Zakończenie "głównego" wątku w fabularnej pustce trochę rozczarowało. Brak suspensu, ale i tak nie jest źle.

Zakończenie "głównego" wątku w fabularnej pustce trochę rozczarowało. Brak suspensu, ale i tak nie jest źle.

Porażający wręcz sukces jednego z bohaterów zwala z nóg, ale raczej dlatego, że jest aż tak nieprawdopodobne. Ach, nastoletni "enfant prodigy" (wybaczcie brak odpowiednich akcentów), który na szczęście nie jest głównym bohaterem.

Porażający wręcz sukces jednego z bohaterów zwala z nóg, ale raczej dlatego, że jest aż tak nieprawdopodobne. Ach, nastoletni "enfant prodigy" (wybaczcie brak odpowiednich akcentów), który na szczęście nie jest głównym bohaterem.

Przyjazne, łatwo i bardzo szybko się czyta. Zapewne niektórym może się wydać kliszowe. Czasami w tłumaczeniu pojawiają się błędy stylistyczne.

Przyjazne, łatwo i bardzo szybko się czyta. Zapewne niektórym może się wydać kliszowe. Czasami w tłumaczeniu pojawiają się błędy stylistyczne.

Podobają mi się wprowadzone zabiegi stylistyczne/artystyczne dla urozmaicenia. Niemniej w pewnym momencie ma się ochotę spalić z frustracji wszystkie wykałaczki w zasięgu.

Podobają mi się wprowadzone zabiegi stylistyczne/artystyczne dla urozmaicenia. Niemniej w pewnym momencie ma się ochotę spalić z frustracji wszystkie wykałaczki w zasięgu.

Światek atrystyczny, zbrodnia... a ja, wstyd przyznać, i tak czekałam tylko na obraz relacji głównego bohatera z jakże utalentowanym kotem.

Światek atrystyczny, zbrodnia... a ja, wstyd przyznać, i tak czekałam tylko na obraz relacji głównego bohatera z jakże utalentowanym kotem.

Jest to pierwsza książka Terry'ego Pratchetta i mam nadzieję, że kolejne zwiążą mnie bardziej ze światem. Sam pomysł na wątek tytułowego Kosiarza jest interesujący, ale krótkie fragmenty rozstrzeliwujące akcję na kilka miejsc, postaci i systemów nie ułatwiły poruszania się w uniwersum takiemu laikowi, jak ja.

Jest to pierwsza książka Terry'ego Pratchetta i mam nadzieję, że kolejne zwiążą mnie bardziej ze światem. Sam pomysł na wątek tytułowego Kosiarza jest interesujący, ale krótkie fragmenty rozstrzeliwujące akcję na kilka miejsc, postaci i systemów nie ułatwiły poruszania się w uniwersum takiemu laikowi, jak ja.

Intrygujące podejście do taoizmu jako wątek poboczny, a także niewybielony obraz Japończyków.

Intrygujące podejście do taoizmu jako wątek poboczny, a także niewybielony obraz Japończyków.

ładnie, czytelnie opisane.

ładnie, czytelnie opisane.

Po ponownym przeczytaniu stwierdzam, że dużo bardziej jestem w stanie uosabiać się z główną bohaterką. Kobieta nieco próżna, trochę zdesperowana, bardzo zdecydowana i zdecydowanie na miejscu.

Po ponownym przeczytaniu stwierdzam, że dużo bardziej jestem w stanie uosabiać się z główną bohaterką. Kobieta nieco próżna, trochę zdesperowana, bardzo zdecydowana i zdecydowanie na miejscu.

Straciliście mnie przy Skarpetolandii i Hangerach.
Chociaż nie. Straciliście mnie przy bogach nazywających psa świątynnego Flufinellą.
Książka byłaby ciekawa, ale przeskakiwanie między pseudo-dalekowschodnią elegancją a... tym, co już wspomniałam, jest sanowczo za mało płynne, by mnie urzekło.
A także koniec w stylu: "ta mnie nie chce? NIE SZKODZI, druga mnie weźmie na pewno!"... ugh.

Straciliście mnie przy Skarpetolandii i Hangerach.
Chociaż nie. Straciliście mnie przy bogach nazywających psa świątynnego Flufinellą.
Książka byłaby ciekawa, ale przeskakiwanie między pseudo-dalekowschodnią elegancją a... tym, co już wspomniałam, jest sanowczo za mało płynne, by mnie urzekło.
A także koniec w stylu: "ta mnie nie chce? NIE SZKODZI, druga mnie weźmie na...