Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje pierwsze podejście do Elantris (podobnie zresztą jak kilka kolejnych) było w formie czytanej i skończyło się ostatecznie na stronie 174. Nic mnie tam nie kręciło i nie wciągnęło, wręcz nie mogłem się nadziwić, że ludzie tak to zachwalają.

Dzisiaj skończyłem słuchać audiobooka czytanego przez Rocha Siemianowskiego i wrażenia były zupełnie inne.

Nie jest to dalej mój rodzaj fantastyki. Zlewały mi się imiona i nazwy własne. Fabuła baaaaaardzo długo się rozwijała i pełna była naiwnych rozwiązań.

Mimo to, nie było aż tak źle, ale tutaj całą zasługę przypisuję panu Siemianowskiemu, który mógłby czytać o czymkolwiek, a słuchałbym jak oczarowany. Świetna robota!

Wcześniej byłem pewien, że raczej już Sandersonowi nie dam drugiej szansy, bo tak wiele mi się nie podobało, ale teraz (mimo, że dalej nie rozumiem tej fascynacji jego twórczością) spróbuje sięgnąć po coś jeszcze, żeby się przekonać, czy wszystko jest w takim stylu, czy może autor z czasem się wyrobił. Bo ponoć Elantris to jego najsłabsza powieść, a do tego debiut. Więc myślę, że warto zaryzykować z jego kolejnym dziełem.

Moje pierwsze podejście do Elantris (podobnie zresztą jak kilka kolejnych) było w formie czytanej i skończyło się ostatecznie na stronie 174. Nic mnie tam nie kręciło i nie wciągnęło, wręcz nie mogłem się nadziwić, że ludzie tak to zachwalają.

Dzisiaj skończyłem słuchać audiobooka czyta...

Rozwiń

Zwiń

Dobrze jest zaliczyć dla odmiany coś dobrego od czasu do czasu :D

Me gusta!

Dobrze jest zaliczyć dla odmiany coś dobrego od czasu do czasu :D

Me gusta!

Słucham audiobooka i zmuszam się, żeby to kontynuować. Nie wiem czy jest to wina tego jak monotonnie czyta Drozda, czy może wina samej powieści. Ale powiem co mi nie leży.

1. Bohater potyka się o rozwiązania. Problem pojawia się w tym samym rozdziale w którym pojawia się rozwiązanie. Wychodzi to strasznie mechanicznie i układa się tak, że nie umiem pozbyć się wrażenia “Boskiej Przychylności” która sprzyja wszystkim w tej powieści.
2. Żaden z problemów nie stanowi problemu na długo. To jest powiązane z poprzednim punktem. Ani razu nie czułem, że będzie sytuacja w której bohaterowie nie dadzą rady albo będą musieli się nagimnastykować, żeby coś wymyślić. Wręcz już z góry zakładam, że wszystko się rozłoży po kościach.
3. Przewidywalne i mało wciągające. O ile pierwszy tom mnie zaskoczył ciekawymi motywami i światem. O tyle w tym tomie jestem już zmęczony wałkowaniem tych samych schematów.
4. Słabe tworzenie świata. Koncept na świat jest zajebisty, ale jego tworzenie przez autora praktycznie nie istnieje. Akcja cały czas toczy się w Białym Pokoju i nie mam w ogóle sceny przed oczami.
5. Chaos w przechodzeniu między scenami. Autor nawet nie zadaje sobie trudu, żeby w dwóch czy trzech zdaniach opisać nową scenerię, co w połączeniu z monotonną narracją Drozda tworzy taki mętlik, że czasem zajmuje mi dobrą chwilę, zanim zdam sobie sprawę, że bohater nie śni o piciu kawy w trakcie bitwy, a zamiast tego scena została urwana i rozpoczęta nowa.
6. Główny bohater mimo, że jest dosyć gburowaty to okazuje się, że ma tak dobre podejście do dzieci, że aż mu proponują aby został nianią… Do tego wszystkiego uczy się w mgnieniu oka i ma pomysły jak wybrnąć z każdej sytuacji.
7. Tutaj też nie jestem pewien czy to wina tego jak czyta Drozda, ale wszystkie postacie są na jedno kopyto. Nie widzę ich w wyobraźni, tylko słyszę imiona i w ten sposób ich identyfikuję.
8. Fabuła nic nie wnosi. Zlepek kilku akcji, które jakby wyciąć pomiędzy tomem 1 a 3 to nie zmieniłoby to w dużej mierze całej historii. Brakuje tutaj struktury i jakiegoś motywu przewodniego, przez co wydaje się to po prostu rozciągnięciem tomu 2 o zbędne motywy, bez których ogólna historia byłaby taka sama.

Nie jestem pewien, czy w ogóle mam ochotę kontynuować tą serię po drugim tomie. O ile pierwszy był czymś nowym, ciekawym i wciągającym. O tyle drugi mnie wymęczył i zniechęcił. Takie nijakie czytadło, bez czegokolwiek zapadającego w pamięci. Podejrzewam, że już za tydzień nie będę pamiętał zbyt wiele z całego tomu. Oceny nie daje jakiejś super niskiej, bo czytałem o wiele gorsze pozycje, a ta choć nie powaliła i trochę znużyła, to mimo wszystko nie zajechała tak jak inne.
Nie umiem tego komukolwiek polecić.

Słucham audiobooka i zmuszam się, żeby to kontynuować. Nie wiem czy jest to wina tego jak monotonnie czyta Drozda, czy może wina samej powieści. Ale powiem co mi nie leży.

1. Bohater potyka się o rozwiązania. Problem pojawia się w tym samym rozdziale w którym pojawia się rozwiązanie. Wych...

Rozwiń

Zwiń