Namiestnik

Świetna kontynuacja tomu pierwszego. Ciężko pisać coś, co już nie zostało powiedziane bez spoilerowania. Dlatego zakończę krótko, trzeci tom już leci. A po nim, kto wie czy nie wskoczę od razu w "Materia Secunda", bo mnie mocno zachęciła lektura tych dwóch.

Świetna kontynuacja tomu pierwszego. Ciężko pisać coś, co już nie zostało powiedziane bez spoilerowania. Dlatego zakończę krótko, trzeci tom już leci. A po nim, kto wie czy nie wskoczę od razu w "Materia Secunda", bo mnie mocno zachęciła lektura tych dwóch.

Przechrzta jest jednym z tych autorów, których książki zawsze i wszędzie biorę w ciemno. Przyjemny dla osób, które nie zaliczają się do maniakalnych fanów fantastyki, ale lubią zagłębić się w dobrze skonstruowanym świecie., mocno opartym na realiach historycznych. Do tego wie, jak rozbawić i utrzymać napięcie podczas lektury. Gorąco polecam.

Przechrzta jest jednym z tych autorów, których książki zawsze i wszędzie biorę w ciemno. Przyjemny dla osób, które nie zaliczają się do maniakalnych fanów fantastyki, ale lubią zagłębić się w dobrze skonstruowanym świecie., mocno opartym na realiach historycznych. Do tego wie, jak rozbawić i utrzymać napięcie podczas lektury. Gorąco polecam.

"Namiestnik" Adam Przechrzta

Druga część serii Materia prima to znów opowieść z tłem historycznym podszyta światem magii, alchemii, demonów... To kolejna moja książka z tego gatunku, kontynuacja "Adepta".

Historycznie akcja działa się w czasie I wojny światowej. A podróż do tych czasów była niezwykła. Wojna zdeterminowanych narodów, magiczne formuły i demoniczne istoty - to tylko namiastka tego, co znalazłam w tej książce.

Zakamarki wojennej Warszawy kryły dużo tajemniczych i niebezpiecznych istot, które wydostały się z Enklawy. Może teraz było mniej o samych enklawach, a akcja skupiła się bardziej na działalności alchemika Olafa Rudnickiego, ale wciąż było ciekawie.

Autor tym razem dużo miejsca poświęcił działaniom wojennym, co mniej mnie interesowało. Rosjanie za wszelką cenę chcieli zdobyć Warszawę, a alchemik Rudnicki musiał zmierzyć się nie tylko z wojennymi realiami, lecz także z mrocznymi siłami, które próbowały rozszarpać kruche więzy polskiej niepodległości.

Postaci, zarówno te główne, jak i te drugoplanowe, były starannie wykreowane, z bogatymi osobowościami i motywacjami. Relacje między postaciami były pełne dynamiki i emocji. Wciągały.

Autor ponownie mnie nie zawiódł. Fabuła łączyła w sobie wojenne realia i elementy alchemii i magii. Znów mi się podobało i trzecią część serii też już pochłonęłam.
Nie zmieniam zdania i polecam całą serię.

"Namiestnik" Adam Przechrzta

Druga część serii Materia prima to znów opowieść z tłem historycznym podszyta światem magii, alchemii, demonów... To kolejna moja książka z tego gatunku, kontynuacja "Adepta".

Historycznie akcja działa się w czasie I wojny światowej. A podróż do tych czasów była niezwykła. Wojna zdeterminowanych narodów, magiczne formuły i demoniczne istoty -...

"Namiestnik" okazał się znakomitą kontynuacją serii o Olafie Rudnickim. W porównaniu do pierwszej części, mamy tu więcej polityki, ale zarazem też więcej magicznych postaci. Autor imponująco wplótł fabułę w realia historyczne i sam pomysł na umiejscowienie akcji w dużej mierze w Warszawie bardzo przypadł mi do gustu. Świetnie również wykreował postaci, które rozwijają się wraz z fabułą. Wspominając "Adepta", uważam że momentami zabrakło rozwinięcia pewnych akcji oraz wątków niektórych postaci z pierwszej części, ale to tylko drobny szczegół.

"Namiestnik" okazał się znakomitą kontynuacją serii o Olafie Rudnickim. W porównaniu do pierwszej części, mamy tu więcej polityki, ale zarazem też więcej magicznych postaci. Autor imponująco wplótł fabułę w realia historyczne i sam pomysł na umiejscowienie akcji w dużej mierze w Warszawie bardzo przypadł mi do gustu. Świetnie również wykreował postaci, które rozwijają się...

Słucham audiobooka i zmuszam się, żeby to kontynuować. Nie wiem czy jest to wina tego jak monotonnie czyta Drozda, czy może wina samej powieści. Ale powiem co mi nie leży.

1. Bohater potyka się o rozwiązania. Problem pojawia się w tym samym rozdziale w którym pojawia się rozwiązanie. Wychodzi to strasznie mechanicznie i układa się tak, że nie umiem pozbyć się wrażenia “Boskiej Przychylności” która sprzyja wszystkim w tej powieści.
2. Żaden z problemów nie stanowi problemu na długo. To jest powiązane z poprzednim punktem. Ani razu nie czułem, że będzie sytuacja w której bohaterowie nie dadzą rady albo będą musieli się nagimnastykować, żeby coś wymyślić. Wręcz już z góry zakładam, że wszystko się rozłoży po kościach.
3. Przewidywalne i mało wciągające. O ile pierwszy tom mnie zaskoczył ciekawymi motywami i światem. O tyle w tym tomie jestem już zmęczony wałkowaniem tych samych schematów.
4. Słabe tworzenie świata. Koncept na świat jest zajebisty, ale jego tworzenie przez autora praktycznie nie istnieje. Akcja cały czas toczy się w Białym Pokoju i nie mam w ogóle sceny przed oczami.
5. Chaos w przechodzeniu między scenami. Autor nawet nie zadaje sobie trudu, żeby w dwóch czy trzech zdaniach opisać nową scenerię, co w połączeniu z monotonną narracją Drozda tworzy taki mętlik, że czasem zajmuje mi dobrą chwilę, zanim zdam sobie sprawę, że bohater nie śni o piciu kawy w trakcie bitwy, a zamiast tego scena została urwana i rozpoczęta nowa.
6. Główny bohater mimo, że jest dosyć gburowaty to okazuje się, że ma tak dobre podejście do dzieci, że aż mu proponują aby został nianią… Do tego wszystkiego uczy się w mgnieniu oka i ma pomysły jak wybrnąć z każdej sytuacji.
7. Tutaj też nie jestem pewien czy to wina tego jak czyta Drozda, ale wszystkie postacie są na jedno kopyto. Nie widzę ich w wyobraźni, tylko słyszę imiona i w ten sposób ich identyfikuję.
8. Fabuła nic nie wnosi. Zlepek kilku akcji, które jakby wyciąć pomiędzy tomem 1 a 3 to nie zmieniłoby to w dużej mierze całej historii. Brakuje tutaj struktury i jakiegoś motywu przewodniego, przez co wydaje się to po prostu rozciągnięciem tomu 2 o zbędne motywy, bez których ogólna historia byłaby taka sama.

Nie jestem pewien, czy w ogóle mam ochotę kontynuować tą serię po drugim tomie. O ile pierwszy był czymś nowym, ciekawym i wciągającym. O tyle drugi mnie wymęczył i zniechęcił. Takie nijakie czytadło, bez czegokolwiek zapadającego w pamięci. Podejrzewam, że już za tydzień nie będę pamiętał zbyt wiele z całego tomu. Oceny nie daje jakiejś super niskiej, bo czytałem o wiele gorsze pozycje, a ta choć nie powaliła i trochę znużyła, to mimo wszystko nie zajechała tak jak inne.
Nie umiem tego komukolwiek polecić.

Słucham audiobooka i zmuszam się, żeby to kontynuować. Nie wiem czy jest to wina tego jak monotonnie czyta Drozda, czy może wina samej powieści. Ale powiem co mi nie leży.

1. Bohater potyka się o rozwiązania. Problem pojawia się w tym samym rozdziale w którym pojawia się rozwiązanie. Wychodzi to strasznie mechanicznie i układa się tak, że nie umiem pozbyć się wrażenia...

W porządku. Trudno powiedzieć więcej. Kolejna historia o demonach, alchemii, usadzona w wymyślonej przeszłości historycznej.

W porządku. Trudno powiedzieć więcej. Kolejna historia o demonach, alchemii, usadzona w wymyślonej przeszłości historycznej.

‘Namiestnik’ to idealny dowód na to jak dobrze alchemia, elementy wojenno/polityczne i demony ida razem w książce fantasy.
Przechrzta dość delikatnie i umiarkowanie dawkuje ten element demoniczny, nad czym troche ubolewam, ale cala fabuła w połączeniu z ciekawymi i barwnymi bohaterami trzyma poziom juz od pierwszej książki z tej serii i nie można się nudzić! Rudnicki i Saszka są dość nietypowo dobranym duetem głównych bohaterów, ale to sprawia, że są jeszcze ciekawsi. W porównaniu do pierwszej książki, ‘Namiestnik’ rozdzielił trochę to udane duo i przyznaję, że przygody Rudnickiego bardziej mnie zainteresowały. W drugiej książce pojawia się więcej magii, demonów, adeptów - ubolewam, ze postać Anatstazji zaginęła gdzieś w tym tłoku akcji książki i pojawiała sie dość nielicznie w niewielu rozdziałach w porównaniu do ‘Adepta’ (a uważam, ze jej postac jest najbardziej intrygująca w wojennym świecie alchemika Olafa).
W ‘Namiestniku’ robi się trochę tłoczno - jest wiele nowych postaci, ich nazwiska sprawiały mi troche kłopotów z zapamietaniem, bo jakos wszystkie wydawaly mi sie na jedno kopyto.
Autor nadal utrzymuje ten sam poziom tajemnic, przyznaje, ze jakos niewiele ich jest, podobnie jak w pierwszej książce. Przechrzta nie potrafi niestety (przynajmniej u mnie) wywołać napięcia, ekscytacji nastepujacymi wydarzeniami, bo cala ksiazka zasadniczo nie opierała sie na jakis specjalnie duzych momentach, tych takich ‘wow’ w książce - i wlasnie o dziwo nie bylo to dla mnie problemem, bo nawet te czysto obyczajowe momenty w książce były satysfakcjonuje i przyjemne.

‘Namiestnik’ to idealny dowód na to jak dobrze alchemia, elementy wojenno/polityczne i demony ida razem w książce fantasy.
Przechrzta dość delikatnie i umiarkowanie dawkuje ten element demoniczny, nad czym troche ubolewam, ale cala fabuła w połączeniu z ciekawymi i barwnymi bohaterami trzyma poziom juz od pierwszej książki z tej serii i nie można się nudzić! Rudnicki i...

Perypetie alchemika i generała są niesamowite i bardzo wciągają.

Perypetie alchemika i generała są niesamowite i bardzo wciągają.

Po pierwszym tomie miałem nadzieję, że będzie to moje guilty pleasure szczególnie, że w książce wyczuwam vibe Supernatural. Niestety brak tu jakiejkolwiek ewolucji. Rudnicki to bez polotu napisany główny bohater, Samarnin wypada tylko trochę lepiej. Są bardzo jednowymiarowi jak zresztą całą książka. Same wątki czy to historyczne, alchemików, czy związane z demonami są płaskie i nużące. Uniwersum ciekawe, ale świat poza dwoma głównymi bohaterami jakby nie istniał. Większość narracji prowadzona w dialogach, gdzie czasem faktycznie przydałby się jakiś dłuższy opis sytuacji i świata by był on ciekawszy. Szczytem finezji i błyskotliwości postaci są pijackie pogaduchy. Dla mnie spore rozczarowanie. Pomysł i osadzenie w realiach bardzo ciekawe, ale autor warsztatowo mocno nie dojeżdża. Szkoda.

Po pierwszym tomie miałem nadzieję, że będzie to moje guilty pleasure szczególnie, że w książce wyczuwam vibe Supernatural. Niestety brak tu jakiejkolwiek ewolucji. Rudnicki to bez polotu napisany główny bohater, Samarnin wypada tylko trochę lepiej. Są bardzo jednowymiarowi jak zresztą całą książka. Same wątki czy to historyczne, alchemików, czy związane z demonami są...

Tak samo wciągająca jak część pierwsza, Przechrzta dalej trzyma poziom.

Tak samo wciągająca jak część pierwsza, Przechrzta dalej trzyma poziom.