Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomysł na fabułę, sam w sobie bardzo dobry. Niestety realizacja pozostawia pewien niedosyt. Choć opisana intryga, a przede wszystkim samo zakończenie jest całkiem niezłe. Narracja jednak momentami jest nieco chaotyczna, postacie nieco "płaskie" a wątki nadprzyrodzone w moim przekonaniu źle wplecione, a w zasadzie to nawet zbędne. No i zdecydowanie brakuje tu dobrze wykonanej redakcji.

Pomysł na fabułę, sam w sobie bardzo dobry. Niestety realizacja pozostawia pewien niedosyt. Choć opisana intryga, a przede wszystkim samo zakończenie jest całkiem niezłe. Narracja jednak momentami jest nieco chaotyczna, postacie nieco "płaskie" a wątki nadprzyrodzone w moim przekonaniu źle wplecione, a w zasadzie to nawet zbędne. No i zdecydowanie brakuje tu dobrze...

Po raz kolejny potwierdza się, że te najlepsze, a w tym konkretnym przypadku również te najbardziej przerażające, opowieści pisze samo życie. Rolą pisarza natomiast jest to, by odpowiednio ubrać tę opowieść w słowa a to zdecydowanie się udało.

Po raz kolejny potwierdza się, że te najlepsze, a w tym konkretnym przypadku również te najbardziej przerażające, opowieści pisze samo życie. Rolą pisarza natomiast jest to, by odpowiednio ubrać tę opowieść w słowa a to zdecydowanie się udało.

Drugi tom opowieści o panowaniu dynastii Targaryenów, niestety nie zachwyca wartką akcją, czy wciągającą fabułą. Jest to raczej coś na kształt książki historycznej i nie było łatwo przez nią przebrnąć. Polecam tylko najzagorzalszym czytelnikom sagi o losach Siedmiu królestw.

Drugi tom opowieści o panowaniu dynastii Targaryenów, niestety nie zachwyca wartką akcją, czy wciągającą fabułą. Jest to raczej coś na kształt książki historycznej i nie było łatwo przez nią przebrnąć. Polecam tylko najzagorzalszym czytelnikom sagi o losach Siedmiu królestw.

Rasowy kryminał osadzony w uniwersum mitologii słowiańskiej. Taki mix wynagradza nawet, nieco uciążliwą, konieczność czytania powieści z wykorzystaniem ruchów konika szachowego 😉

Wielki szacun (😉) dla pani Katarzyny za sięgnięcie do rodzimej mitologii. Wszak Polacy nie gęsi itd.
A co do zakończenia, to jakiś taki znajomy ten "myk"😏

Rasowy kryminał osadzony w uniwersum mitologii słowiańskiej. Taki mix wynagradza nawet, nieco uciążliwą, konieczność czytania powieści z wykorzystaniem ruchów konika szachowego 😉

Wielki szacun (😉) dla pani Katarzyny za sięgnięcie do rodzimej mitologii. Wszak Polacy nie gęsi itd.
A co do zakończenia, to jakiś taki znajomy ten "myk"😏

Pan Rogoziński znalazł sobie, niezbyt może głęboką ale za to niepowtarzalną, literacką niszę. Okopał się w niej i broni swojej pozycji jak Ukraina niepodległości. I w sumie chwała mu za to, bo dzięki zawartej w jego książkach szczypcie (no dobra raczej stercie albo hałdzie😏) czarnego humoru i dystansu do świata, która to podczas lektury udziela się mojej skromnej osobie, udaje mi się okiełznać moje własne mordercze instynkty😈😜.

Pan Rogoziński znalazł sobie, niezbyt może głęboką ale za to niepowtarzalną, literacką niszę. Okopał się w niej i broni swojej pozycji jak Ukraina niepodległości. I w sumie chwała mu za to, bo dzięki zawartej w jego książkach szczypcie (no dobra raczej stercie albo hałdzie😏) czarnego humoru i dystansu do świata, która to podczas lektury udziela się mojej skromnej osobie,...