Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony polubiłam pióro autorki, więc gdy tylko zobaczyłam że wydano nową książkę na naszym rynku, to od razu po nią sięgnęłam. Jednak… no nie wiem. Chyba czytałam jej książki które były dużo lepsze. Ta ciągle mi się dłużyła, miała stanowczo zbyt wiele zbędnych opisów i cóż.. zachowanie głównej bohaterki też często irytowało (jakby na siłę to miało wydłużać wydarzenia).

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony polubiłam pióro autorki, więc gdy tylko zobaczyłam że wydano nową książkę na naszym rynku, to od razu po nią sięgnęłam. Jednak… no nie wiem. Chyba czytałam jej książki które były dużo lepsze. Ta ciągle mi się dłużyła, miała stanowczo zbyt wiele zbędnych opisów i cóż.. zachowanie głównej bohaterki też często irytowało...

O rajuśku, chyba już dawno nie miałam TAK BARDZO mieszanych uczuć co do książki.

Zacznę może od tego, że cudem ją skończyłam, ponieważ nie mogłam przebrnąć przez początek książki. Ciągle sobie powtarzałam „dobra, poczekam do 15%”, „uh, zobaczymy po 20%”, „jeśli do 35% wciąż to będzie tak wyglądało, to ją zostawię”. Nie wiem czemu czytałam ją dalej, zaczęłam się podejrzewać o jakieś masochistyczne zapędy 😂

Teraz konkrety, czemu czytało mi się ją tak źle? Ponieważ ich relacja była... toksyczna? Była dziwna. Miałam wrażenie, że oprócz scen łóżkowych nie łączy ich nic więcej, nie było tam praktycznie żadnych rozmów, nie padły nawet żadne nazwiska. Ona nie wiedziała o nim nic, a zakochała się niemal w 3 dni. Do tego jego zachowanie... Przywykłam do tego, że w wielu książkach facet jest pokazany jako ten apodyktyczny, ten uparty i oschły. Przywykłam też, że wiele Autorek pokazuje, że „nie”, nie zawsze oznacza „nie” (co zdaniem wielu jest szkodliwe). Ale tutaj, to TAK BARDZO przeszkadzało. Ona mówiła „nie”, a on i tak swoje, po czym ona ulegała, ale miało się wrażenie, że nie dlatego że chce, ale dlatego że on się przy tym upiera, a ona nie będzie z nim walczyć bo nie ma szans. No kurde, serio? Ale nie myślcie, że tylko on tu był zły, ona zachowywała się wiecznie jak naburmuszona małolata. Z niczego robiła awanturę, trzaskała drzwiami i wychodziła 🤷‍♀️ Także uwierzcie, pierwsza część książki mnie wymęczyła, wszystko działo się za szybko, zbyt mocno, zbyt intensywnie, a jednocześnie ciężko było uwierzyć to, że ona go kochała skoro nie wiedziała o nim nic.

I nagle przychodzi przełom. Coś zaczyna się dziać. Julian znika, odcina się zupełnie od Mal, a ona nie może sobie z tym poradzić. Czuje, że coś jest nie tak, że coś się stało. Postanawia go odszukać za pomocą tych szczątkowych informacji i wskazówek jakie ma. Dowiaduje się, że powinna odpuścić, nie zadawać więcej pytań, bo to sprowadzi na nią niebezpieczeństwo. No jasne, jakby to miało kogokolwiek odwieść od celu 😂 Wchodzimy w świat nieznacznie fantastyczny, pojawia się tam energia, pewien rodzaj magii, telepatia i takie tam elementy. Mal z pomocą brata Juliana, Daniela, próbuje pomóc ukochanemu wikłając się w bardzo niebezpieczną grę.

Najgorsze jest to, że druga część była interesująca pod tym kątem, że była akcja, nieznany nam gatunek, więc byliśmy ciekawi co się jeszcze wydarzy, co potrafią, czy Mal też coś umie? Czy uda im się uratować Juliana? Nie można też nie wspomnieć o zwrotach akcji. Jednak przez to, że na początku czułam, że ich związek jest toksyczny, nie kochają się bo jak mieliby to zrobić w tak krótkim czasie i bez podstawowych informacji na swój temat, wszystko w końcu opierało się na pożądaniu, więc jak miałabym kibicować Mal w tej misji? Jak miałabym zrozumieć, że dziewczyna porzuca wszystko, żeby móc go odnaleźć i z nim być?

Uważam więc, że gdyby Autorka inaczej opisała ich związek, książka byłaby ZDECYDOWANIE lepsza. Potrafilibyśmy polubić bohaterów, zrozumieć ich zachowanie, trzymać za nich kciuki. Tego właśnie mi tu zabrakło.

O rajuśku, chyba już dawno nie miałam TAK BARDZO mieszanych uczuć co do książki.

Zacznę może od tego, że cudem ją skończyłam, ponieważ nie mogłam przebrnąć przez początek książki. Ciągle sobie powtarzałam „dobra, poczekam do 15%”, „uh, zobaczymy po 20%”, „jeśli do 35% wciąż to będzie tak wyglądało, to ją zostawię”. Nie wiem czemu czytałam ją dalej, zaczęłam się...

„Rzeczy, których nie dokończyliśmy” to naprawdę piękna historia, a nawet dwie!
No właśnie, ta książka zawiera dwie historie: jedna to opowieść z czasów II wojny światowej i miłości pomiędzy Scarlett i Jamesonem, natomiast druga jest osadzona w teraźniejszości i dotyczy ich prawnuczki Georgii i Noah'a, którego zadaniem jest dokończenie książki, którą przez niemal całe życie pisała Scarlett.

Zacznę może od tego, że w pierwszej chwili miałam ochotę napisać, że odrobinę męczyły mnie zmiany czasów i bohaterów. Kiedy już „weszłam” w historię Scarlett, rozdział się kończył i przenosiliśmy się do Georgii. Później sytuacja była odwrotna, zainteresowało mnie to, co działo się między Georgią i Noah'em, a tu boom, znów jesteśmy w 1941r. To było odrobinę męczące, a gdy dodamy do tego listy rozpoczynające rozdziały z teraźniejszości, listy, które nie były wstawiane w kolejności chronologicznej... Cóż, można było się nieźle zdezorientować. Jednak trzeba oddać sprawiedliwość Autorce, gdyby książka nie zawierała aż tylu rozdziałów Scarlett, nie bylibyśmy w stanie zrozumieć potęgi miłości jaka łączyła Scarlett i Jamesona, a musicie mi uwierzyć, że była to naprawdę cudowna i wspaniała miłość. Byli sobie pisani, to jest pewne.

Jeśli chodzi natomiast o historię ich prawnuczki... Georgię poznajemy kiedy po rozwodzie opuszcza Nowy Jork i przeprowadza się do domu odziedziczonego po Scarlett. Związek z jej byłym mężem zgasił w niej światło, pozbawił ją pewności siebie i zaufania do drugiego człowieka. Choć w tym ostatnim, niewątpliwy udział miała też jej matka, która porzucała ją nie raz i nie dwa, za każdym razem gdy Georgia postanawiała jej dać kolejną szansę, okazywało się, że Ava czegoś od niej chce a miłość rodzicielska jest dla niej pojęciem zupełnie obcym.
Kiedy w jej życiu pojawia się Noah, kobieta, której zaufanie wyczerpało się już dawno temu, nie potrafi otworzyć się w pełni na nowy związek. Noah krok po kroku próbuje ją do siebie przekonać.

Czy Noah'owi uda się zdobyć serce i zaufanie Georgii?
Czy historia Scarlett i Jamesona ma szansę na szczęśliwe zakończenie?

Przekonajcie się sami, jednak zanim zaczniecie lekturę, przygotujcie sobie porządny zapas chusteczek.

„Rzeczy, których nie dokończyliśmy” to naprawdę piękna historia, a nawet dwie!
No właśnie, ta książka zawiera dwie historie: jedna to opowieść z czasów II wojny światowej i miłości pomiędzy Scarlett i Jamesonem, natomiast druga jest osadzona w teraźniejszości i dotyczy ich prawnuczki Georgii i Noah'a, którego zadaniem jest dokończenie książki, którą przez niemal całe życie...