Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobra powieść. Z dużą dawką humoru, a jednocześnie z licznymi nawiązaniami do wydarzeń historycznych.

Bardzo dobra powieść. Z dużą dawką humoru, a jednocześnie z licznymi nawiązaniami do wydarzeń historycznych.

Bardzo dobra książka. Podejście "od kuchni" czyni krwawych dyktatorów bardziej ludzkimi.

Bardzo dobra książka. Podejście "od kuchni" czyni krwawych dyktatorów bardziej ludzkimi.

O wszystkim i o niczym.

O wszystkim i o niczym.

Kilka cennych spostrzeżeń, reszta niezbyt konkretna i niewiele wnosząca. Uważam jednak, że jako Polka znająca komunizm jedynie z opowieści dziadków i rodziców, powinnam czytać właśnie takie refleksje świadków tamtych czasów- szczere i gorzkie.

Kilka cennych spostrzeżeń, reszta niezbyt konkretna i niewiele wnosząca. Uważam jednak, że jako Polka znająca komunizm jedynie z opowieści dziadków i rodziców, powinnam czytać właśnie takie refleksje świadków tamtych czasów- szczere i gorzkie.

Szwecja to kraj równych szans. Nieograniczonej tolerancji dla odmienności, poszanowania praw człowieka i środowiska. Szwedzi są skromni, uczynni, dobrotliwi, kochają sport i udzielają się w rozmaitych wolontariatach. Choć wizja takiego społeczeństwa urzeka, niestety nie do końca wydaje mi się realna i pozbawiona wad. Do tego nawiązania autorki do naszej polskiej rzeczywistości.. Cóż, wiele mi się teraz w naszym społeczeństwie nie podoba, ale chyba aż tak źle nie wypadamy..
Książka nieobiektywna, nierzeczowa oraz zbyt poprawna politycznie. Dla zainteresowanych tematem polecam dużo lepszy "Skandynawski raj. O ludziach prawie idealnych".

Szwecja to kraj równych szans. Nieograniczonej tolerancji dla odmienności, poszanowania praw człowieka i środowiska. Szwedzi są skromni, uczynni, dobrotliwi, kochają sport i udzielają się w rozmaitych wolontariatach. Choć wizja takiego społeczeństwa urzeka, niestety nie do końca wydaje mi się realna i pozbawiona wad. Do tego nawiązania autorki do naszej polskiej...

Dobrze napisana biografia, szybko się czyta. Autorka jest pełna uznania dla Simony Kossak, jej niezwykłej ale i trudnej osobowości,poświęcienia dla sprawy ochrony zwierząt i natury. Z drugiej strony nie kreuje mitu, nic nie upiększa. Ukazuje traumatyczne dzieciństwo w inteligenckim krakowskim domu malarzy, brak zainteresowania ze strony rodziców, w szczególności rozczarowanie matki, gdyż Simona nie urodziła się chłopcem i nie została czwartym Kossakiem. Walka z własnym nazwiskiem i otoczeniem, niezrozumienie innych.. Simona robiła wszystko, by wykreować swoją własną historię. Udało się.

Dobrze napisana biografia, szybko się czyta. Autorka jest pełna uznania dla Simony Kossak, jej niezwykłej ale i trudnej osobowości,poświęcienia dla sprawy ochrony zwierząt i natury. Z drugiej strony nie kreuje mitu, nic nie upiększa. Ukazuje traumatyczne dzieciństwo w inteligenckim krakowskim domu malarzy, brak zainteresowania ze strony rodziców, w szczególności...

Poddałam się po 70 stronach. Faktycznie ta powieść jest 'na wskroś japońska'. Ciekawie ułożone słowa i zero akcji. Nie tego się spodziewałam.

Poddałam się po 70 stronach. Faktycznie ta powieść jest 'na wskroś japońska'. Ciekawie ułożone słowa i zero akcji. Nie tego się spodziewałam.

Obiektywnie: dobre. Subiektywnie: za dużo o modzie, choć tu raczej są omawiane jej funkcje i aspekt kulturowy. Ale to już kwestia upodobań.
Jak dla mnie najciekawsza była rozmowa ze stoikiem. Chętnie sięgnę po kolejne pozycje z dorobku autorki.

Obiektywnie: dobre. Subiektywnie: za dużo o modzie, choć tu raczej są omawiane jej funkcje i aspekt kulturowy. Ale to już kwestia upodobań.
Jak dla mnie najciekawsza była rozmowa ze stoikiem. Chętnie sięgnę po kolejne pozycje z dorobku autorki.